Rond 4.30u. ging onze wekker af. Lia was, zoals thuis gebruikelijk, de eerste die een stap naast ons bed zette. Maar ja, de alarmbellen van onze wekker waren afgegaan, dus kwam er van blijven liggen natuurlijk niets meer. De reis naar "ons eiland" stond weer voor de boeg. Dit jaar kunnen we beiden deze vakantie heel goed gebruiken, niet om zielig te doen, maar het is meer de situatie waar ondergetekende zich in bevindt. Sinds eind januari, redelijk overspannen thuis geraakt, mooi woord "burn-out", dus ook voor mijn grote steun en toeverlaat, is er een redelijke radicale verandering ontstaan.  Daarom was de timing perfect, op het eiland waar niemand stress heeft, wordt tenminste verteld, "ontstressen".

De vlucht met "de blauwe vogel" was weer perfect, echter de cleaning had op Schiphol wel iets meer hun best moeten doen. De dames in het blauw waren daarentegen super goed.

Aangekomen op Hato, een half uur vertraagd vanwege twee "oenen" die natuurlijk te laat waren, stond onze "Antilliaanse familie" ons als gewoonlijk weer op te wachten. 

Wel even een mailtje naar onze "nieuwe" behuizings echtpaar gestuurd, van de "Pearl of the Caribbean" dat de parkeer automaten out-off order waren, waardoor een ellen lange  file, nota bene op het parkeerterrein ontstond.  We zijn deze keer "vreemd" gegaan van Amalia Appartments van vriend Haitham, en de keuze voor een Villa op dit park laten vallen, voor een klein beetje afwisseling, en omdat je af en toe natuurlijk ook het walletje bij het schuurtje moet laten.  Maar terug op het parkeerterrein, "Kokkie" zette bout zijn auto vooraan de rij, om de eerste 45 minuten van onze vakantie, die zoals gezegd is om te "ontstressen", te redden. Foei mag niet gappie.....

Aangekomen in onze "Villa Kakelbont" met eigen zwembad, inderdaad ik hoor je denken doe maar duur, even uitblazen en het eerste plaatje schieten.  En ja hoor, een vleugje maan, de auto en natuurlijk van de Antilliaanse familieleden. Dan rap even omkleden en in de auto naar de Chinees "PingPing", voor een overheerlijke hap.  Na het avondeten weer terug naar onze "Villa Kakelbont". Om aan een prettige slaap te beginnen, op naar de volgende dag om dit verhaaltje te typen.           

Vandaag de eerste échte vakantiedag, en zoals ik reeds in de kop aangaf, in goed Mokums aangaf, een daggie helemaal niets.....  Dus alleen het dagelijkse blogje schrijven als een soort van therapie en dan, als het goed is, achterover leunen.  Op zo'n dag als vandaag dan blij kt maar weer, wát-, en waarmee we, iedere godganse dag mee bezig zijn.  Je neemt namelijk geen tijd meer voor jezelf, dat ben je eigenlijk verleerd, rennen, hollen, vliegen, behalve even om je "eigen ik" denken. Onthaasten is lastiger dan ik ooit had gedacht, zeker als je dit jarenlang achtereen spanningen hebt opgebouwd. dan ik ooit had gedacht, zeker als je dit jarenlang achtereen spanningen hebt opgebouwd. Ondertussen app'te Bastiaan, ook gisteren met de hele familie op het eiland aangeland, wat onze planning was, en of we anders zijn kant zouden opkomen. Maar onze planning was, een daggie helemaal niets.....

Dús het werd als ieder jaar de eerste  vakantiedag, de tuin van onze "Villa Kakelbont", de grote ligstoelen mooi in gelid gezet, onder de "Kokospalmboom", de matrassen erop èn liggen. Tenminste dat namen we ons voor, was het niet dat juist, nadat ik mooie strikken had gefabriceerd, van de linten waarmee de matrassen worden vastgemaakt, er een tropische stortbui losbrak. Regenen en niet zo'n beetje ook.  Maar ja, het eiland is alleen, een onderdeel van Nederland geweest en heeft de slechte eigenschap van ons eigen "kikkerlandje" snel achter zich gelaten.  Zo snel als de bui losbrak, zo snel was deze weer achter de rug.  Bij ons is het weer meteen de gehele dag van slag. Na de bui, de diverse kussens uitgestald om te drogen, we hebben namelijk 3 zitjes op ons "land", en dan weer proberen onderuit te gaan liggen.  Zo'n 30 graden in de schaduw, dat is niet naar.   
Af en toe was het alsof het weer begon te spetteren, maar dat was het residu, "kokoswater" uit onze notenboom. Als een volleerd "zonnebader", we hebben er de laatste jaren namelijk wel enige ervaring in gekregen, even goed insmeren, daarna voor- dan naar de achterkant draaien, boekje erbij en bakken, verder dit daggie helemaal niets.... 

Dit hebben we toch nog een paar uurtjes vol gehouden, totdat de jacht op ons voedsel weer moest beginnen.  Bedenken welke boodschappen je nodig hebt, wat we vanavond moeten eten, pfff niet eenvoudig. Besloten om bij "Vreugdenhil", één van de bekendste buurtsupers op het eiland, de boodschappen te gaan doen, bijna niets in huis, dus flinke klus.  Na een goed halfuurtje door de winkel te hebben gesloft, was de lijst afgewerkt en de juist, bij de "guldenflappentap" getankte "plakka" alweer aan vervanging toe. Toch nog een paar stuivers gevonden en daarmee naar mijn Surinaamse vriendinnen om een "Suri-Bami" te gaan bestellen voor ons.   Lekker zitten "nassen" in de Surinaamse hap, dan weer terug naar huis. te gaan bestellen voor ons.   Lekker zitten "nassen" in de Surinaamse hap, dan weer terug naar huis. Voorbereiden dat "Kokkie" even een "dip in the pool" kan nemen. Daarna weer duiken en op naar de volgende dag, waarschijnlijk een stranddag met "Kokkie" en Bettie, die ook vakantie hebben, één hele dag. en misschien wel een daggie helemaal niets.....

Eerst vanmorgen even een stukje geschreven, afspraakje gehad met de beheerders van "The Pearl of the Caribbean" in Santa Catharina, Maarten en Liesbeth, i.v.m. wat meterstanden. Daarna wat fotowerk als "FIOD-medewerker" op het park, even met een Stagiair Psychologie gesproken, van het Ziekenhuis en dan op weg naar het strand.

Vandaag bezoek aan het "JANsen en THIELanus" strand waar onze vriend, en de enige Hollandse Tjoller op Curaçao, "The Hermanator" de scepter zwaait over het renovatie team aldaar.  Het team bestaand uit hijzelf en nog één hele medewerker, waren met "terugwerkende kracht" het gehele afgelopen jaar, druk in de weer geweest met groot onderhoud, op dit strand. Van alles en nog wat is er vernieuwd en/of gerenoveerd. De douches, het schilderwerk, de internet verbindingen, en zowaar een heel nieuw aangelegd stuk strand, waar druk aan is meegewerkt. Tenminste hoorde ik niet van  hem, maar van anderen. Ik wilde hem verrassen in zijn "zeecontainer", genaamd de werkplaats. Ik had geen beter moment kunnen uitkiezen om hem aan te treffen, gezien hij net aan het bijkomen van zijn Lunch. Getooid met zonnebril, gelegen op zijn stretcher, was hij net in zijn pauze een uiltje aan het knappen. Te laat voor de flits van de camera, kon hij nog net uitbrengen, "hé paparazzo, goed je weer te zien". Daarna verontschuldigend uitbrengend, "heb net lunch pauze, kom zo even naar jullie op het strand". "die pauze is je gegund hoor, zie je straks", antwoordde ik. Een kwartier later was zijn bekende stralend lachend gezicht, bij ons op de strandbedden.  Na een uurtje "werkoverleg", kon hij zijn wijk weer in, op naar de volgende verstopte leiding, of een andere "spoed"klus.

Daarna kreeg ik via het snelle netwerk aldaar, een appje van "Kokkie".  "Waar zitten jullie mattiieeeee", "Ok, ben met een half uurtje bij je".  Ons jaarlijkse hapje met elkaar, zoals gebruikelijk de eerste avond, was er dit keer bij in geschoten. Vroeg hem, misschien goed ideetje om bij "Zwanzibar" iets te gaan eten, dus direct even gereserveerd. Na een "Antilliaans half uurtje" was "Kokkie" inderdaad aanwezig. Boven ons was de maan alweer lichtjes zichtbaar en alsof het een sport is geworden, moest hij weer op de gevoelige plaat worden vastgelegd.  Na een uurtje konden we onze plaatsen bij de eetgelegenheid innemen. We kregen een tafel met zicht op de ondergaande zon. Niet normaal gewoon, dus maar weer even vastleggen, voor het nageslacht. Aardig gelukt volgens mij, maar we blijven kritisch en uitkijken naar de volgende mogelijkheid. Na ons culinair hoogstandje, de dessertkaart gevraagd. Echter het duurde dusdanig lang, dat ik de rekening heb gevraagd en er weer een dessert voor  4 personen, in het zand was weggespoeld. Dan maar in onze "Villa Kakelbont" zelf even voor een toetje gezorgd en de volgende afspraak met de maan gemaakt.

Vandaag was het halen en brengen, met het weer. Je had “koud” de spullen uitgestald, het volgende moment kon je alles alweer inpakken. De zonnematrassen zijn, van alle handelingen van vandaag,  onderhand versleten van het heen en weer verplaatsen, over de plavuizen vloer. Niet dat ze zo zwaar zijn, maar zo’n 6 á 7 keer waren we aan de beurt om deze acties te uit te voeren. Het nare is dat je altijd te laat bent om alle spullen te redden. Ook heb je het idee, dat dit het laatste buitje kan zijn, waardoor je  steeds maar weer de spullen teruglegt. Toch was het te instabiel om ver weg te gaan, bijvoorbeeld naar de “bounty strandjes”, in Westpunt, om daar een stabieler weertype te vinden.

We hadden vroeg in de avond met Bettie afgesproken om naar “Pirate bay” te gaan, en daar een hapje te gaan eten. Dit het nieuwe onderkomen voor “Kokkie”, als Chef. Dit was het voormalige “Hooks hut” een gerenommeerd restaurant een aantal jaar geleden, op het eiland. Destijds, zo’n 10 jaar terug, had hij daar ook al eens als Chef gewerkt. We hadden het idee om als een soort van “Mistery gasts” voor te doen, echter die vlieger ging niet op want “Kokkie” had voor ons drieën een tafeltje op het strand gereserveerd, was het niet dat het weer, nog steeds een beetje onstabiel was. Dus het risico om straks met alle bestek naar binnen te hollen, was niet echt aantrekkelijk. Aangekomen op de parking waren een aantal “Chauffeuses”, die het niet geheel met elkaar eens waren en waar security aan te pas moest komen. Net geen “Catfight” want het bleef alleen bij wat "viswijven" geschreeuw, best gezellig dacht ik meteen. Voor ons werd het een tafeltje eerste rang op een verjaardagfeest, van god weet wie, eerst live muziek en als klap op de vuurpijl “Afro Jack”, tenminste dat dacht ik te hebben verstaan, met mijn water verstopte oren. Het bleek “Afram Jay” te zijn, tenminste als ik die knaap nu weer niet uitscheld, en ik het nu wel goed heb verstaan. Maar ja ook de muziek was wat hard, dus hij kan ook best anders heten. Maar het was reuze gezellig en het eten was super goed, maar ja hoe kan het ook anders met “Kokkie” als Chef. Het was kwalitatief even iets beter dan de “Zanzibar” hap, van gisteren kan ik je melden. Rond 21.00u zat ‘Kokkie’s” taak erop en kon hij bij ons aan tafel aanschuiven.
Na het eten, als een ware "Gordon Ramsey" nog even een rondleiding in zijn domein, waar hij nu al weken wacht op een Airco monteur om de temperatuur iets te dimmen. De door hemzelf geknutselde verlichting in zijn koeling, zou een mooie uitdaging zijn voor "The Hermanator", leek mij zo.

Het zicht op terugweg naar Montaña, was mede door het door mij  vanmiddag ontvette voorruit, een stuk verbeterd. De dagen ervoor was het zicht namelijk redelijk bullshit geweest, want ondanks mijn geslepen gele bril, zag ik alleen maar “blurrie” greppels, onverlichte fietsers, donker geklede mensen en gigantisch verkeerd ingestelde koplampen, of iets wat er op lmoest lijken.  Er zijn zelfs auto’s met verlichting, die een gevaar vormen voor het binnenkomende vliegverkeer, zó groot en zo hoog afgesteld. Op mijn benzine meter zag ik, dat het bijna tijd was voor een tankbeurt. Een mooi verlichte “Vandis”, één van de lokale benzine leveranciers, zouden we passeren. Toch maar even tanken dus. Het systeem op “Dushi Korsou” is zo dat je eerst betalen voordat je kunt tanken. De tank wordt vrijgegeven, dan kun je pas gaan tanken. Dit zou in Nederland ook een oplossing zijn voor de tankende benzinedieven. Nadeel is dat je met een “vreemde” huurauto, niet weet wat erin gaat, dus je centen aan de balie betaald, wat dan veelal meer is als de tankprijs. De benzine prijs is in NAFfels, de Antilliaanse gulden ook wel aangeduid in ANG. Deze is nu ongeveer hetzelfde geprijsd als in Nederland. Echter is de NAF ongeveer de helft waard is, dus bij mijn tankbeurt van gisteravond van NAF 1,62 per liter, betaald met 100 naffels, leverde een resultaat op, 42,50 Naffels, dus 57,50 NAF terug. Ik ging naar de balie terug, waar het luik werd opengedrukt. De dame die mij direct weer herkende, want op dat moment van de avond de enige Macamba in de omgeving, had een briefje van 50 naffels en wat klein geld in het schuifluikje gelegd. Juist toen deze aan mijn kant openging kwam er een windvlaag die het briefje eruit blies. Mooi gezicht hoor, een witte gozer die achter zijn geld aan moet hollen. Gelukkig speelde zich dit af achter de rug van de beide dames in deauto, om niet helemaal af te gaan. Centen gevangen, zo’n 25 Euro, dus toch echt wel even de moeite van een sprint, en op weg naar de koffie bij Bettie en “Kokkie” thuis. Na een paar uurtjes, "ouwe nelen"  gingen we weer, op huis aan in St Catharina om voor vandaag onze “wowonan” weer te sluiten.

Vanmorgen kwamen wij beiden ietwat traag op gang. Dus problemen….. de Koffiemelk bijna op, en ik had gezegd, “dat zal ik morgenochtend wel even halen”. Lia gebruikt dit niet, alleen ikke en is ook voor de eventuele visite. Maar ja, zondagochtend, dus zelfs de hardst werkende bevolkingsgroep, de Chinezen, openen hun toko’s dan later, zo blijkt. Het is toch een beetje vreemd op het eiland, ik had het net al over deze harde werkers, maar als je ziet hoe de “winkeltjes” eruit zien, waaruit zij hun zaken runnen, dan is het ongehoord dat zij sowieso aan iemand, ook maar iets kunnen verkopen. Deze zaakjes, vaak oude loodsen die in Nederland vast niet door de keuringsdienst van waren worden goedgekeurd, voorzien van een “hang ouderen terras”, inclusief Polar drinkplaatsje. Maar ja, schrijf ik nu zo scherp over hun verkoopruimte, omdat ík zelf gisteren vergeten was koffiemelk in te slaan, óf omdat ik deze hardwerkende mensen, hun extra uurtje uitslapen misgun. Ik denk het eerste, sorry hoor mensen, als je zelfs op zondag van 10.00u. tot 20.00u. bent geopend, zijn jullie kanjers.

Nou oké, dan maar een koffie met wat minder melk erin, niet fijn maar er zijn veel ergere zaken. Dan maar wat foto’s uploaden, ware het niet dat het Internet, in “Villa Kakelbont” weer eens aan het klapperen was. Geen upload mogelijk dus, óf even bij de Palapa van de receptie proberen, maar ja eergisteren vergeten om het wachtwoord bij de receptie te vragen. Zondag’s is de receptie dicht, wist ik vanuit de brochure, was het niet dat de vriendelijke dame net aan kwam lopen, en het mij nadat ik het vroeg zachtjes toefluisterde. En inderdaad het algemene internet werkte stukken beter dan in “Villa Kakelbont” dus probeer ik de komende tijd mijn plaatjes wel vanaf daar te uploaden. Ik was al een redelijke tijd, aan het spelen op deze laptop, toen ik dacht, ga maar eens even terug. Dat was een goed idee want mijn moppie had zojuist de voorbereidingen getroffen, om de brunch te gaan bereiden, met een net woord. “Wil je twee of drie eieren”, klonk het vanuit het keuken deel. Doe maar drie, was mij antwoord. Normaliter ben ik helemaal niet zo een eieren klant, alleen hier op het vakantie eiland, staat er geen maat op. Wat zouden we eens gaan doen vandaag? Mambo leek ons wel een goed idee, dus op weg. We zijn dit jaar, door omstandigheden, vreemd gegaan met de keuze van onze locatie, dus er is een iets grotere afstand naar “Mambo Beach” dan anders.

Onderweg kom je hier af en toe de meest verschrikkelijke voertuigen tegen, tegenover een ander deel van de bevolking, zij die het beter hebben en in mooie voertuigen kunnen rijden. Of “keeping-up appearances” natuurlijk, dat is ook mogelijk. Sinds vorig jaar, toen een groot deel van de Santa Rosa weg open lag, is een fraaie rotonde aangelegd. Kruizing Santa Rosaweg en de weg naar Santa Catharina. Dit zou volgens insiders hier, meer problemen dan gemak opleveren, gezien het formaat van deze rotonde. Nauwelijks groter, maar wel vergelijkbaar met de middencirkel van een voetbalveld, kun je toch zien dat Curaçaos bondscoach  Patrick Kluivert toch enige invloed heeft gehad, voor het reilen en zeilen op het eiland. Maar volgens mij lukt het de mensen hier best aardig op deze rotonde. Kort daarna reed er een open truck met een mannetje of 6 achterin de laadbak, die qua uitstoot ook niet door de APK zou moeten komen, maar ja het kan toch, zo blijkt. Dan aan onze linkerhand doemt plotseling de in aanbouw zijnde, een Porsche dealer op, de tegenstellingen zijn legio. Wie kunnen deze bolides, naast eventueel wat zwart-geld bezitters en misschien de oud-bondscoach, dit betalen? Ach dit is voor de eilanders van later zorg, er wordt weer druk gebouwd, toch. Hoewel wie heeft er eigenlijk zorgen hier, op het no-stress eiland.

Mambo beach, voor velen te “place to be”, gezien en gezien worden is hier veelal het motto. We waren door de eerdere “problemen” aan de late kant, wel over twaalf. En het volgende “probleem” ontstond, namelijk het vinden van een ligbedje. Volgens mijn eega, zijn de kinderen van Dingsdag, vaak mazzelig in dit soort zaken. Het vinden van een Parkeerplaats, er reed zojuist ook weer net een auto weg, en zoals nu het vinden van een ligbedje. Wat een mazzel, hè. We waren onze spullen nog aan het uitpakken, toen de eerste gier van het strand, al bij onze zojuist geschaakte bedjes stond. “Dat is dan 12 gulden, alstublieft”, zei het meisje dat er ook maar op uit gestuurd wordt. “Nou mop ik heb mijn tas nog niet uitgepakt, en weet niet of ik deze bedjes wil”, zei ik lachend. Het bedje van Lia was wel aan vervanging toe, en het meisje zou dit aan haar manager doorgeven, hahaha. Wat dacht jezelf. Na wat lees, loop, lig en foto werkzaamheden aan het strand was het zo vier uur, tijd om te vertrekken, naar onze “Villa Kakelbont”, met als tussen stop een Chinees, die de hele dag zich in het zweet had gewerkt. Happie eten, inslaan, lekker uitbuiken en weer de “wowonan” dicht, het was weer genoeg voor deze dag

 Vandaag was de planning om naar Porto Marie te gaan. We w

aren redelijk bijtijds opgestaan en alle ingrediënten waren aanwezig om er een fijne dag van te maken. Voor de nieuwkomers op Curaçao, de beste manier om het eiland beter te leren kennen, is een auto huren zodat je kunt gaan en staan waar je wilt. Je kunt namelijk niet zonder eigen vervoer op Curaçao, daarom huren wij meestal bij het bespreken van onze “woonruimte” ook gelijk een vervoermiddel.

De Westpunt van Curaçao heeft de meest prachtige strandjes en baaitjes, die nog enigszins “natuurlijk” zijn. Eigenlijk is Porto Marie, hierop een uitzondering, het is een redelijk gekunsteld strand, maar met het witste zand op het hele eiland. Het was in 2007, de eerste keer dat we Curaçao bezochten, één van onze eerste strandjes, een absolute must. Ec Echter verschillende jaren hebben we tijdens ons verblijf op het eiland, het strand niet bezocht. Reden omdat er ook nog zoveel andere mooie stranden te zien zijn. Mits je wel natuurlijk van Zon, Zee en Strand houdt, maar ja dan zal je vanzelf geen reis naar Curaçao boeken. Vandaag gingen we er met onze gehuurde Hyundai I10 erop uit, Porto Marie was de bestemming. Het water was zo helder dat je vanaf de kant, de visjes rond het “piertje” zou kunnen fotograferen. Maar ik had niet alleen de fotocamera meegenomen maar ook mijn Chinese 4K “GoPro” en nieuwe duikbrillen had ik meegebracht, om wat onderwater filmpjes te schieten.

Bij het uitpakken van de koffers bleek al dat ik voor de kleine duikbril, de extra snorkel van de oude bril vergeten was. Ik had het idee dat er vast wel zoiets op het strand te huur was. Maar eerst onderweg, twee van de drie batterijen even aan het infuus. Want zoals gebruikelijk, als je apparatuur mét batterijen wilt gebruiken, zal je altijd zien, léég. Één van de drie batterijen kon ik wel gebruiken. Dus zodra de, “alleraardigste” billen van de stoelen c.q. strandplaatsen verkoopster voorbij waren gekomen, kon ik de 4K op de nieuwe duikbril bevestigen. Een boutje bleek te zijn verdwenen, van het nieuwe masker. Met wat kunst en vliegwerk, “álá Mek IJver” met  één van de andere accessoires (heb nota bene een hele koffer vol), lukte het toch. Het lastige met zo’n camera op je duikbril is, hoe stel je in je ééntje dat ding zo af, zodat je weet wat je filmt, en zonder dat je mee kunt kijken, op het scherm. Je kunt moeilijk iemand op je rug meen laten kijken. Enkele proefopnames later leek het voor elkaar. Ik ging terug naar mijn moppie, want voor haar had ik het alles in-één masker gekocht, want ze wordt namelijk misselijk van een normale snorkel, een jeugdtrauma van de tandarts, om het masker inclusief 4K te proberen. Na enkele proefduiken, kwam ze boven met de mededeling, “het is wel benauwd hè dit masker”. Goede raad is duur, dan maar weer een masker swap over naar het oude masker met pijp. Wat schertste onze verbazing, ze had nergens last van. Kwestie van goed concentreren vertelde ze me zonet. Ondertussen had ik de “alles-in-één” weer op mijn pan en wilde deze net even goed aantrekken, zodat er geen water in kon lopen, want we hebben niet het zelfde model hoofd. Oeps verkeerde ietwat te rigoureus, het plastic en rubber van de rand trok ik los van elkaar. Op het strand nog even geprobeerd om het geheel weer in elkaar te maken, maar dat lukte niet echt. Morgenochtend maar even, bij daglicht, opnieuw proberen. Maar het blijft ondank dit malheur toch een prachtplek. Het was er weer fijn vertoeven, zo direct onder de bomen langs het smalle strand.

We moesten nog even wat boodschapjes doen en daarvoor was het doel dit keer “Centrum” een goed uitgeruste supermarkt. Voorheen was aan de overkant van “Centrum”, het café restaurant “In de Troopen” een eenvoudig en voor iedere beurs opgezette eetgelegenheid. Om eerlijk te zijn waren dit wel prettige prijsjes, die berekend werden voor de, naar mijn mening overigens goede kost die werd geserveerd. Dit etablissement werd ook bezocht door heel veel stagiaires waarvan er massa’s op het eiland zitten. Echter vorig jaar dachten we even aan te wippen en een hapje te gaan “snavelen”, bleek het gesloten en failliet te zijn. Vandaag zagen we dat de zaak is overgenomen door een andere eigenaar, die er met fris elan tegen aangaat. De naam is nu “Grand Cafe Mahaai”, had geen idee wat dit was,  maar enig speurwerk verduidelijkt dat dit de naam is van de wijk waar het restaurant zich bevindt. Het eten was in ieder geval heel goed, en de verbouwde zaak ziet er weer netjes uit. Zeker een aanrader. Na de hapjes en de boodschapjes, weer in onze bolide terug naar “Villa Kakelbont”. De tegenvallende foto’s van vandaag even doorgekeken, de onderwater filmpjes, die echt “spat zuiver” zijn, alleen zoals ik al dacht, niet altijd even goed gericht. Maar ja, alle begin s moeilijk. Morgenochtend even het masker proberen te repareren, we zullen zien, hoe “Mek IJver het eraf brengt. Zo niet wordt het waarschijnlijk een gevalletje ZR.16.06. Btw, tijdens het maken van dit verhaaltje barst weer even het noodweer los.      

Redelijk vroeg was “Mek IJver” al in de weer om zijn nieuwe-, maar nu al defecte-, “all-in-one” masker te herstellen. Gisteren had “hij” in een vlaag van verstandsverbi

jstering, de pasvorm enigszins geprobeerd aan te passen, zonder het gewenste resultaat te bereiken. Logisch, dit mooie spul wordt volgens mij, gefabriceerd door lieftallige, kleine vrouwenhandjes, die hier voorzichtig mee om kunnen gaan. En niet door een ietwat te fanatieke, lompe Nederlandse snorkellaar, die iets te gehaast zijn masker afzet, en alle model uit het apparaat trekt, waardoor deze waarschijnlijk een vroegtijdig einde zal hebben, in een Antilliaanse sushi-baki. Deze zin is een hele mond vol, maar dat is nog altijd beter, dan je steeds onder water gaat, en door lekkage van je bril zowat de gehele oceaan opslokt. Nadat alle onderdelen, gesorteerd en geassembleerd zijn, moet dit nog getest worden. Voortschrijdend inzicht leerde onze “Mek” dat hij zijn bril gisteren, voordat deze was volgelopen, niet helemaal juist op zijn knar had gezet, noch bij zijn lief meewerkende eega. Dus de modus om dit wel goed te doen, was eerst even nadenken voor het wederom fout te doen. Misschien eerst de kin erin, voordat de kruinen erin worden “gepusht”. De bril wordt nu op de juiste wijze op en over de grijze lokken gezet. Tenminste dat denkt hij maar daarvoor moet hij nog wel even het afgekoelde zwembad in, om het resultaat te testen, of dit inderdaad de juiste manier is. En het belangrijkste of hij nu weer waterdicht is. “Mek” was in zijn opzet geslaagd, dit was inderdaad de juiste manier van opzetten, en voor nu is hij waterdicht.    

Om naar Westpunt te rijden vanuit St. Catharina, is ietsjes lastiger qua verkeer dan van de Jan Thiel buurt. Je hebt namelijk het gevoel, omdat je de drukke St.Rosa weg de “Ring” moet opzoeken, er veel langer over doet dan uit de andere buurten op het eiland. De “Ring” is de rondweg op het eiland en loopt over de brug, langs Punda, Otrabanda, maar ook langs de Marine basis Suffisant en Biesheuvel en Brievengat aan de andere kant, kortom alles rond de “Isla”, de beerput van het eiland. Vandaar dat ik vandaag een alternatieve route wilde zoeken, namelijk over “Bonam”, een andere wijk langs de “Ring”. Waarom Bonam? Nou, op veel punten vanaf het vliegveld, of vanaf de ring én St.Catharina staat deze wijk aangegeven, dus zijn er wegen naar toe, dus een doorgaande route. Zo gezegd zo gedaan, afslag Bonam, vanaf onze locatie is ongeveer 1 km weg. Het mooie van het eiland is dat er diverse hoge objecten staan waar je je op kunt oriënteren, of het de berg is aan de “Cas chikitu”, de telefoon masten bij het vliegveld, of gewoon de zon is, punten zat. Nu bleek dat er, zoals gebruikelijk op het eiland, natuurlijk weer een weg was opgebroken, zodat er op mijn “Détour” ook een “Détour” was. Deze omleiding maakte niet zoveel uit, want binnen de 25 minuten waren we, langs het vliegveld, bij de rotonde naar Westpunt. We hebben dan wel vakantie, maar de tijd wil je niet in de file staan, dat kun je wel weer anders benutten. Bijvoorbeeld met onzinnige verhaaltjes schrijven, toch?

Dan Daaibooi, Kees de oud marinier die hier sinds jaar en dag, het scepter zwaait, miste ik vorig jaar daar een beetje. De sfeer was anders, mede omdat er een ongeveer 23 jarige “copy cat”, van hem achter de bar van zijn toko stond, die waarschijnlijk het idee had de “mini-Kees”, uit te hangen. Nou amigoe, ik zal je vertellen, missie mislukt. Dus vandaag was ik blij verrast dat hij zelf weer beschikbaar was. Zijn liedje opgestart, hoe oubollig dan ook, “Koffie, Koffie….” van onze voormalige Rockster Rita Corrita, blijft nog steeds een kraker. Op mijn vraag, zijn er nog ligbedjes kreeg ik als antwoord, ”gaat dat jou wat aan”, “ben je van de belasting ofzo”, de sfeer zat er dus weer goed in. Nadat hij genegen was om even zijn balie te velaten, kreeg ik gelukkig toch mijn ligbedjes. Na ongeveer 1,5 uur werd de lucht aarde donker, en de dreigde er een stortbui. Onze buren naast ons gingen hierdoor vertrekken, hun “pallapa” onderkomen achterlatend. Als gieren doken we naar hun stekkie, en juist op tijd voordat het met bakken uit de lucht kwam. Maar ja, voordeel van de tropen is, dat het ene moment stortregent het andere moment weer strak blauw is. Zo ook gelukkig deze keer, nog geen 5 minuten later, en de spijtoptanten  zich alweer in hun auto’s naar de “bewoonde wereld” van het eiland spoeden, was het alweer prettig op het strand. Nog even wat plaatjes schieten van wat, “Dragon flies” en jonge “chickies”, zoals gewoonlijk, en de cirkel was weer rond. O ja, de werkzaamheden van “Mek IJver” hadden zijn vruchten afgeworpen, alles functioneerde weer perfect.                            

Vanmorgen hadden we afgesproken om even bij de "Ernstige" jongens, inclusief de rest van de familie langs te gaan om een bakkie te doen.  Sinds enige jaren is onderhand de hele familie, samen op het eiland te vinden. Bastiaan, de beste kameraad van onze zoon, en ook bekend als "De Burgemeester van Dieren" en ook wel bekend als "Graaf Otto" in Arnhem.  Tenminste dat zijn de namen van zijn twee horeca gelegenheden, dat jullie niet het idee krijgen met iemand van adel te maken te hebben. Zijn broer Joost met eega, een dj, en tevens "dé thuisoptiek voor Gelderland" en omstreken. Hij komt op bestelling bij de mensen aan huis, om hun een bril aan te meten, zodat het voor de oudjes niet nodig is de deur uit te gaan.  Top, mannen, doen jullie goed. Eens per jaar gaan de beide boys, eventueel met aanhang en moeders, even een paar weekjes ontspannen op het Dushi Korsou. Dit keer is ook hun kameraad Robin en zijn moppie bij de groep aangesloten, om het feestje mee te vieren. Robin is, een voetbalfreak, speler van Jonge Kracht en Vitesse-fan in optima forma, je kunt niet alles hebben natuurlijk, maar ondanks dat wel ook een toffe peer. Wij voelden ons tenminste meteen weer welkom......

Het fijne aan deze twee snuiters is niet alleen dat ze niet alleen zelf, maar ook de rest van de familie en vrienden laten meegenieten, van hun levensvreugde. Wat dat betreft kan moeders trots zijn op haar zoons en schoondochter Liselotte.  Waar er 4 kunnen eten, kunnen er ook 5 eten, zou hun motto kunnen zijn. Altijd staat de deur bij hun open. Zo ook voor komende vrijdag, dan heeft de groep weer allerlei vrienden en kennissen van het eiland uitgenodigd voor een BBQ en reken maar dat "de Chef" zijn kunsten gaat vertonen.

Na het gezellige koffieleuten, bij de familie Ernst, gingen we weer door naar JANsen en THIELanus Beach, even kijken of "the Hermanator" dit keer niet weer in zijn stoel zat te pitten. En nee hoor, hij was niet meer in zijn "lunchstand". Hij was bij restaurant "Tinto" de banken van  nieuw hardhout aan het voorzien. Dit keer werd ik verrast door hem i.p.v. andersom. IK was onderwijl het nieuwste deel van Jan Thiel aan het "schieten", Koko's, sinds vorig jaar bijgebouwd.  Naar mijn mening is dit nieuwe stukje nog niet helemaal in zwang gekomen, bij de strand bezoekers van Jan Thiel Beach.  Anderzijds de andere kant van de baai was, nog niet zolang geleden ook nog onbebouwd. Nu staat daar een complete winkelgalerij, "Zest", een Casino en nog veel meer.  Dus ook Koko's zal wel binnenkort wel weer mensen trekken, daarvan ben ik overtuigd.  Ik lette dus even niet op naar mijn directe omgeving, en werd dus door Hermanus aangeroepen, "hé paparazzo, hier ben ik", "kijk nu kun je me eens portretteren, als ik hard aan het werk ben".  Mijn vraag was, "je hebt toch geen problemen gehad met die foto, van  afgelopen week". "Tuurlijk niet man, dat was toch de lunch pauze".  "Ach Oké, dan ga ik je ook even je werkhouding tonen aan je werkgever".  Onderwijl dat we dit "werkoverleg'"hadden kwam er een prachtige dame langs, met begeleider, in een even zo mooie bikini. Nou, ik zou niet zo gauw omkijken, dat weet iedereen die me kent, hahaha. Maar in dit geval was het zeker een tweede blik waard.  "The Hermanator" liet me nog wel even weten dat ze gisteren, ook met haar begeleider, in een evenzo mooie licht-blauwe bikini liep te paraderen. Kon me er iets bij voorstellen.....

Na zijn harde werken, kwam hij ons nog even een paar "Frappuchino's" bengen, bij onze ligbedjes. Terwijl we onze drankjes nuttigden, maakte ik hem nog een paar complimenten over het geweldige internet, van Jan Thiel Beach. Vorig jaar toen wij ook toevallig aanwezig waren, hebben we zelf gezien dat hij de routers en hubs in de palmen heeft gehangen. Ik mocht ze testen, test geslaagd................!

Vanmorgen zei mijn moppie, zullen we vandaag niet weg gaan, maar hier blijven? Dan kan ik een paar wasjes draaien en dan blijven we gewoon hier bij het zwembad liggen. Ik vond dat niet zo een geweldig idee, de hele dag hier blijven. Terwijl je ook lekker het eiland over kunt tuffen, en proberen van alles te doen en -bekijken. Ik zei, dat we vorige week óók al bij “Villa Kakelbont” gebleven waren, moet dat echt? Nou oké jij je zin, maar ik wil wel nog even de berg op, aan de andere kant van het ons aangrenzende land. Ziet er lekker ruig uit en dat trok me wel. Met mijn kleine “I10 bolide” trok ik erop uit, gezien ik op mijn hart gedrukt kreeg, dat het niet slim zou zijn om dat hele eind te gaan, met die brandende zon op je hoofd een “safari” te maken. Achteraf wel een slimme zet van haar, gezien de afstand die ik zou afleggen, gewoon “killing” geweest zou zijn, zeker in mijn huidige conditie. Met een strandtas met water, statief, wat bananen om te eten, en mijn camera in de auto ging ik op weg. Heel rustig en relaxt, geen haast. We zouden toch bij het huis blijven?. Nu nog even niet, eerst richting “berg” om daar vanaf wat plaatjes te maken.    

Toen ik aan het eind van de weg kwam, stond er weliswaar een bord, verboden toegang, maar Amsterdammers in het algemeen, zijn volgens zeggen wat aan de eigenwijze kant. Tenminste heb ik weleens gehoord. Dús recht zo die gaat, en bord negeren. Aan het einde van een nog redelijk begaanbare “weg”, waren een aantal mensen met dragline, kiepwagen en shovel bezig om een grote berg “Berg” te verplaatsen naar de bewoonde wereld. Om niet helemaal het noodlot te tarten, met de kans dat ik weggestuurd zou worden, sloeg ik met een korte draai, een ander “pad” in, om aan de achterkant van de berg te geraken, volgens mijn intuïtie. En kreeg daar ook wel gelijk in, echter een groepje “Quad rijders” waren net zo eigenwijs als ik geweest, om het verboden toegang bord te negeren, en stonden halverwege de berg stil. Ik hield mezelf voor, dat als zij moeite hadden met hun sterke motoren, ik het met mijn bolide ook zeker kon schudden. Bovendien, als het mijn eigen wagen geweest zou zijn, zou ik het ook niet proberen.  Nou  eerst maar rechtdoor en zien waar ik uit zou komen, dan kon ik op de terugweg wel zien of ik te voet de berg op kon. Eerst zag ik aan mijn rechterzijde een vangrail, zag ik het goed? Even verder een soort van grote koelbox, en wat sterk verouderde houten huisjes, als zitplaatsen. Aan het einde hiervan, even wat foto’s schieten en dan naar rechts, maar volgens de aanduidingen op grote betonblokken mocht ik ook naar links. De keus viel op rechterkant en daar kon ik een ‘ding” inslaan, waar ik op moest gaan rijden(?). Héél voorzichtig ontweek ik aan alle kanten de kuilen, plassen, pica’s en andere uitstekende punten, zoals een “overload” aan glas bijvoorbeeld.

Aangekomen aan het eind van dit “gedrocht”, was het uizicht adembenemend, zowel he zee, als de “Joris baai”, die ik onderhand vanaf buitengaats, kon inkijken. Wouw, prachtig zelf een aantal van de “shete boca” leken naar de Noord-Oostpunt verplaatst te zijn. Voorzichtig manoeuvrerend terug naar de achterkant van de “Berg”. De auto alleen gelaten, langs de “baan”, wat plaatjes schieten van de directe omgeving, En dan naar boven klauteren, gelukkig had ik goede schoenen aangetrokken. Halverwege, toch al op hoogte, was ik gekomen en ook weer wat foto’s genomen, hoorde ik een hoop geblèr in het Papiaments en zag een heftig gesticulerende Antilliaan, naar mijn auto.  “……. unda bo ta bai, macamba maricon …..” En wat doe je daar..  De woorden die ik zeker hoorde en begrijp. Oftewel zoiets als, ”waar ga je heen, witte homo”. Ik dacht, ik moet zo snel mogelijk bij die auto terugkomen, omdat ik zijn bedoelingen, van het gezwaai en geschreeuw niet uit zijn verhaal kon opmaken.  Misschien gooit die kneus wel een steen door het raam, of zoiets. “…. Kiko bo ke Amigoe, sè non….” Wat wil je, vriend en de laatste twee woorden liet ik achteloos met een neus klank eruit komen.  Had ik pas gehoord van “Kokkie” en vond het bij hem wel interessant klinken. “… Ki ès un maricon…”.  Deed ik mijn best om hem te laten weten, dat ik geen groentje was op het eiland, om een beetje indruk te maken. Ik had, terwijl ik naar beneden was geklauterd, mijn kop aan een overhangende rotst gestoten, dus ik voelde aan mijn “kabes” en zei, stoot ik mijn kop ook nog op die berg “swa”.  “Ojé sorry”, bond de kneus in. “Laat me eens kijken, nee niet stuk”.  Ik vroeg hem, “wat is de bedoeling vriend?”.  Als je de auto een beetje aan de kant had “geplaatst”, had ik er langs gekund, zei hij. Toen ik zag wat hij aanwees, moest ik hem gelijk geven. Er was een hele grote en waarschijnlijk ook diepe plas, waar ik ook niet door zou gaan. Maar ja, ik was naast zijn auto, ook nog een andere tegengekomen, dus ik had verwacht dat er zoveel “doorgaand” verkeer zou zijn. Hij bood nog aan om eventueel mijn gids te zijn, naar de Joris baai, aan de strand kant, maar dat wees ik af. Het zullen toch niet alleen eigenwijze Amsterdammers geweest, hier vandaag, maar het was wel heel mooi, volgende week nog maar eens proberen,  sè non…..!           

Vandaag was het de keus aan onze Antilliaanse familie, om een strandje uit te kiezen, zij hadden namelijk net als wij, “vakantie”. In de weekjes dat we er zijn, proberen zij ook de vrijdag als extra dag vrij te nemen, om dan samen naar de strandjes te gaan, of andere dingen te bezoeken. Zij hebben dan, zeggen ze vakantie, de rest van het jaar komt er was voor beide veelal van vrij afnemen weinig of niets, door hun drukke werkzaamheden. De keus liet ik aan hun, dus ik wist eigenlijk al dat ik de “betaal”strandjes aan Mambo Blvd en of, de “artificial” de gekunstelde strandjes, wel kon schrappen. Niet omdat ze daar de “plakka” niet voor hebben, maar puur uit principe. Btw, van de verrassing bij de Caracasbaai heb ik, vanwege privacy redenen, de foto’s niet geplaatst, die va de feestvierders wel.  

Het schijnt namelijk zo te zijn dat, alle aangelegde strandjes, degene die worden “onderhouden”, tegen de regels van het eiland zijn. Het schijnt zo te zijn dat het strand én een stukje water, eigenlijk niet “verkocht” mag worden, en dit stuit hun tegen de borst. Daarom werd het Caracasbaai, het favoriete strandje van de familie, omdat dit niet te ver van huis is, en je zelfs wanneer je dat wilt, na het werk nog even een Vakantie gevoel kan krijgen. Heel eerlijk, is dit niet mijn favoriete strandje, want ik vind dat het water er nogal troebel kan zijn. Niet persé qua vervuiling ofzo, maar de hevige wind en sterke stroming en het zoutgehalte, zorgen voor wat minder zicht onder water. Ik had vanmorgen, in een kast van “Villa Kakelbont” een paar flippers gevonden, en die zou ik wel even gaan gebruiken. Ik had nog nooit met die dingen gezwommen, meestal “barefoot”, dus vroeg eerst even aan “Kokkie” een zeer ervaren snorkelaar en duiker, hoe en wat te doen. Na de uitleg dacht “pappie” wel even zo weg te zwemmen. Ook was de “alles-in-1” en flippers combinatie geen gelukkige keus. Nu moest ik beide “nieuwe” dingen gelijktijdig ten uitvoer brengen, in een nogal onrustig stukje zee.

Na een meter of 30 vanuit de kant, werd het mij al te machtig. Of het nu mijn huidige “situatie” was of gewoon onkunde, daar kan ik nog geen vinger achter krijgen. Ik denk beide tezamen. Op het 30 meter punt, waar ik mijn “alles-in-1” masker afdeed, hebben we, “Kokkie” en ik al drijvend van flippers gewisseld, geen eenvoudige opgave, kan ik je vertellen. Ik ben daarna nog even naar de kant gezwommen, om mijn “alles-in-1” te verruilen voor, mijn 2^e maar ook mooie nieuwe alternatief. Dit werkte beide even prettiger en we hebben nog een stief halfuurtje voor de kust, de onderwaterwereld bewonderd. Echter was het niet zuiver genoeg o met de “4K” iets te proberen.  We gingen dan ook uit het water, om even wat te eten en te drinken te nemen. Komt er een pick-up aan met een meneer erin, die een plaats inruimt direct onder de “palapa” naast ons, op nog geen 4 meter. Hij was al op de muziek aan het dansen, en als was het een striptease begon hij zich te ontkleden tot aan zijn onderkleding. Nog steeds bewegend op de muziek, viel mijn oog op zijn strakke “boxer”. Normaliter niet een van mijn gewoontes. Ik kijk liever naar wat rond paraderende “Zuid-americana’s” op het strand. Ieder zijn meug, maar in dit geval kon het ook eigenlijk niet missen. De trotse bezitter van de “boxer”, wordt er sinds gisteren van verdacht een hele serie handdoeken uit zijn hotel, en in zijn “undie” te hebben weggemoffeld. Zeg nou zelf, dit was niet gezond meer, niet voor de eigenaar en niet voor de dames die hij zou vertellen dat hij een baby heeft van “7-pond”.

Afscheid van het strand en afscheid van de nieuwe superheld, “super-ball”, om ons te gaan opfrissen om naar de BBQ van de “Ernstige” jongens te gaan. Wij, “Kokkie” en Betty waren hiervoor, naast enkele familieleden en andere vrienden van Bas, Joost en Lieselot, van of op Curaçao uitgenodigd. Je moet weten, Bastiaan en “Kokkie” allebei gerenommeerde chefs, dus dat zou smullen worden. Bastiaan had met de dames en heren in het huis, de BBQ al super voorbereid dus voor “Kokkie” werd het een totale vrije avond, één om lekker mee te genieten, maar als gast. En genieten werd het, niet alleen van de heerlijke hapjes, met vereende krachten gemaakt, door de huisgenoten, klaargemaakt met de finishing touch van “Graaf Otto”, opgediend en heerlijk verorberd. Met de aanwezige boys en girls werd het een verschrikkelijk gezellige avond, voor de fijnproevers. Wel hebben “Kokkie” en “Graaf Otto” afgesproken om komende maandag in “Pirates Bay” het eea nog even lichtjes over te doen.                               

Gisteren was de keus aan Bettina om een locatie uit te kiezen, vandaag had ik het stuur in mijn handjes en was de keus aan mij. Het werd in Banda Abou, zoals Westpunt door de eilandbewoners ook wordt genoemd, en om precies te zijn, “Cas Abou”, het huis beneden vrij vertaald. Ooit waren we bij de “poort” van Cas Abou verkeerd langs de slagbomen gereden en raakten we hopeloos verstrikt, in de wijk boven op de heuvel, “Cas Riba” oftewel het huis boven, net zo vrij vertaald als de eerdere versie. Na de poort waar een goedlachse eilander “de wacht” hield, en de mensen hun Nafl 10,-, strandgeld afhandig moest maken, werd de weg dusdanig dat de dames achterin, hun maagbanden iets strakker zetten, om geen wandelende neren op te lopen. “Kokkie” merkte juist op, dat deze strandgelden in ieder geval niet werden besteed om de weg een beetje begaanbaar te houden. Na een zigzag tour langs plassen kuilen en ander ongerief, bereikten we de parkeerplaats, waar voldoende ruimte was om onze bolide te parkeren. We liepen het strand op en ik dacht een mooi plekje te zien, want het ene deel van de groep wilt graag (half) in het zonnetje en een klein deel van de groep, het slimme deel graag in de schaduw.

Het plekje wat ik zag was onder een mooie boom, die ik naar mijn mening ooit zelf daar neergezet had, door wat zaadjes in de grond te duwen, tenminste in mijn droom. We namen plaats, en gingen ons installeren. We kregen het idee dat we net op tijd van huis waren vertrokken, op aanraden van Betty, want nadat wij waren gearriveerd, was het op het strand een file, om een mooi plaatsje te “reserveren”. Een Nederlandse meneer, kwam achter ons langs, en vroeg heel netjes of hij bij ons onder de “Arbol Pretu” mijn zelf geplante Zwarte boom, mocht plaatsnemen. “Natuurlijk meneer, dat kost u 15 Naffels, voor twee personen, straks worden de bedjes afgerekend”, zei ik tegen hem. Dat afrekenen van de bedjes door de “beach Maffia”, liet wel lang op zich wachten. Dit keer was het een nogal gezette, lieve jongen, die eerder op de dag al een rondje had gemaakt, maar bij ons nog niet was geweest. Hij arriveerde pas rond 16.00u bij onze bedjes, waar “Kokkie” en Betty, in diepe rust waren. Aan het bijkomen van de dagelijkse beslommeringen. Hij vroeg eerst Nederland, Papiaments, Spaans of Engels. Ik vroeg hem, “was je al niet langs geweest?”. Eigenlijk daarmee zijn eerdere vraag beantwoordend. “Nee meneer hier nog niet, mag ik de bedjes met u afrekenen”. “Nou Amigoe, we zouden zo vertrekken, dus je ”bent net op tijd”. “Nou zeker, inderdaad” antwoorde hij daarop. Je moet weten, als je namelijk na een X-tijd komt is het strand belasting vrij, staat ook in de regeltjes. “Hoeveel is het vriend?” “Dat is dan 10 voor deze twee”. Ik als eerlijke Nederlander, hmm. “OK, maar deze andere twee zijn ook voor mij”, wijzend op de twee nog steeds rustende op de andere bedjes. “Dat is dan 20 gulden, rekende hij snel uit”. Ik als gierige Nederlander, “Ik geef je 10, we gaan toch zo weg”. “Ok is goed”, was zijn antwoordt. Toch weer even snel 5 Euro verdiend, je kunt het beter opeten, dan “verzitten”, toch? En enfin, de “Maffia” jongen wordt ook maar gestuurd, hij kan er ook niets aan doen.

Dan weer als een ware “Max Verstappen” de terugweg door “Vader Jos’ ” zijn grintbak, Cas Abou achter ons latend. Wat en waar een hapje doen, was het volgende dilemma? Ik opperde een paar ideetjes, de Moeder in het stel, ja maar die jongen dan? Doelend op “Kroepoekje”, nu door leeftijd en bouw, wel “Beach boy” geworden. “Nouuuu”, zei “Kokkie”, “zal even bellen”. Uit het gesprek bleek dat hij al een onderkomen had gevonden, en pas laat thuis zou zijn. Voor ons een zorg minder en nu dan uitkienen, waar we zouden gaan eten. Betty, opperde dat zij wel een leuk restaurantje langs de kust wist, op de ongeveer bij “Marie Pompoen” in de buurt. Zo gezegd zo gedaan, op naar dit “restaurantje”, gelegen aan  Playa Marie Pompoen, een kleine (deels) aangemaakte strand/baai net om de hoek bij het bekende "Breezers" hotel. Toen we aankwamen had ik niet echte het idee dat dit een “serieus etablissement” zou zijn, waar je kunt eten. De dame van de bediening, kwam naar ons toe, nadat we hadden plaats genomen. “Drinken?”, was haar kort maar krachtige vraag. Nou graag dame, was daarop het antwoordt, “alstublieft”. Echter kwam ik er achter dat dit tentje qua eten, een stukje hoger op de “smaakpupillen lijst” stond dan bijvoorbeeld “Zanzibar”. Snapper, Gosch en “draaidoos”, op het menu en qua smaak echt super en het vlees mals. Na het afscheid van, de verder uitstekend bedienende dame, gingen we weer op huis aan, voor de koffie. We sloten de dag af op Montaña met een “bakkie” en de nababbel. Morge, vandaag dus, weer een afspraakje voor de “Directors Bay” de oude directeurs baai van de Shell.       

Vandaag was alles weer volgens planning, de afspraak was eerst even koffieleuten bij de “kort vakantie vierder’s”, “Kokkie” en Betty, daarna langs “Hang-Sak”, om even wat ijsblokjes te halen om het Juk te vullen en ook nog wat te snoepen. Daarnaast moesten we natuurlijk niet vergeten om wat frisdrank en bier in te slaan, om mee te nemen naar het strand, op dit strand zijn daar namelijk helemaal geen faciliteiten voor. Dit is een “local” niet betaal strand, waarvan zelfs een heleboel local’s het bestaan niet weten. We gingen niet voor niets naar de “Directors Bay”, tot 1985 het privéstrand van de Shell directie, nu anno 2017 is het eigendom van Curaçao. Er zijn geen faciliteiten (meer!), want als je centen hebt, wil je die graag in je zak houden dat was waarschijnlijk toen ook al het moto van de voormalige “quoters”. Dus alles zal je zelf mee moeten brengen, dat voor vele local’s prettiger uitkomt, dan aankopen op een strand.

In ieder geval was het aan de Caracas baai, al een gekrioel van jewelste, er waren volgend mij diverse kinderfeestjes al vanaf de vroege ochtend aan de gang, overal ballonnen en slingers. Wij moesten ons langs een lange rij stilstaande auto’s, op de Caracas baai weg wurmen, om richting Baja Beach te gaan. Dat de laatste jaren redelijk is opgeknapt, want zoals vele dingen op het eiland, wordt bijna alles schoner en nóg mooier. “Kokkie” en ik moesten met onze twee auto’s, diverse slalommende tegenliggers ontwijken, voordat we zelf de steile helling op konden manoeuvreren. Dat deze mensen zo aan het klooien waren, was dit keer niet de onkunde van de bestuurders, waaronder een heleboel “macamba’s” maar een oorzaak van de huidig staat van een allerbelabberdste weg.

De kuilen en de bermen waren, door het voor Curaçao overvloedig gevallen regenwater de laatste weken, helemaal verzadigd waardoor het zand in de “underlayment” van de weg, helemaal weggespoeld is, en totaal uitgehold. Diverse keren heeft “Kokkie” mij hierop al gewezen, in de laatste jaren. Dat als zo’n klein wieltje zoals van onze bolide, erin terecht komt je deze kunt vervangen én afschrijven. “Er blijft maar weinig van over, kan ik je vertellen”, volgens hem. Het is een godswonder dat er nog zoveel auto’s, op dit eiland nog kunnen rijden, of tenminste zich voortbewegen.  Aangekomen op het strand, speurde “Kokkie” al naar zijn vaste bestemming. Helaas was het uiterste “hoekie” uitverkocht, maar een zeer goed alternatief lag er vlak naast. Wel moesten we even opletten dat we, mocht er regen gaan vallen, gauw van deze plek moesten vertrekken. We zaten deels beschut onder een “Manzanilla boom”, die veel voorkomt in Midden-Amerika en het Caribisch gebied waaronder dus Curaçao, Bonaire en Aruba. Een Manzana is een appel in het Spaans en Manzanilla is hiervan de verkleinvorm dus "kleine appel". Ze dankt dus de naam aan de vruchten, die verdomd veel op een klein hard appeltje lijken. Waag het niet om dit ding in je muiltje te doen, want dat kan een soort keelpijn veroorzaken, ook darmontstekingen met bloedingen, misselijkheid, bacteriële infectie, problemen met de ademhaling door opzwelling van de keel en daarnaast ook nog shock veroorzaken.

Wel even naslag gedaan in de “medische encyclopedie”. De boom, bladeren en appeltjes bevatten allen een sterk gif. Bij het breken van een takje of blad komt er een wit, melkachtig sap vrij wat wanneer dit in aanraking komt met huid, ogen of slijmvliezen een verbranding met blaren geeft. Je kunt dit zelf uitproberen, echter het schijnt dat deze stof is zo giftig, dat wanneer men schuilt onder een manzanilla tijdens een regenbui de regendruppels deze reactie al kunnen geven. Dus een beetje oppassen, was het moto. Maar we lieten onze dag, met deze voorkennis niet verpesten, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. De dames gingen zowaar meteen het water in, normaliter doen vrouwen dit alleen als ze moeten plassen. Nu gingen ze met hun “Party wokkels” voor zowaar bijna 30 minuten erin. Ook even voor de heren, let op PP is op het eiland gespot, dus niet stiekem uw warme straaltjes loslaten, zonder dit te van te voren te melden. Dus in met twee voormalige “semi-Shell’ers”, hebben Betty en ik, ons de hele dag vermaakt, op de plek waar ruim 30 jaar terug het management zich ophield. De Directeursbaai, is een koraalstrandje, waar het ook een prachtige plek om te duiken en snorkelen. Tenminste daar kwam ik achter toen we eenmaal, onderwater waren, zonder “4K” op de pet. Het was net alsof je boven een heel hoge aan het zwemmen was. Als je dit niet gezien hebt, dan kun je het eigenlijk niet onder woorden brengen. Volgens “Kokkie” een fervent en ervaren duiker, wie mij onder het snorkelen wat foefjes leert, is het namelijk nóg mooier als je vanonder deze “muur” naar boven kijkt, naar het licht toe dus. In ieder geval wil ik komende week met “4K” nog eens naar de muur kijken, zodat de anderen die hier nog nooit geweest zijn, dit kunnen meebeleven. Na een fijne dag aan de kust, werd er door “Kokkie” een zeer speciale maaltijd gemaakt, volgens mij “Picanha” oftewel het staartstuk van het beest. Het was weer super, bedankt gabber. Morgen maar weer eens naar “Banda Abou” de Westpunt in.

Vanmorgen was ik weer eens een keertje als vanouds, als ik op het eiland ben, vroeg wakker en eruit. De laatste week stond ik rond half acht naast mijn bed, nu zonder extra hulpmiddelen een uurtje eerder. Misschien dat erin je onderbewuste een mechanisme zit, dat je wekt als je niet alle benodigde boodschappen in huis hebt. Dat om straks lekker een ontbijtje te krijgen, tenminste in mijn geval want ik word nog steeds in de watten gelegd. Als je een andere keer een paar boodschapjes aan het doen bent, in de welbekende toko’s, dan is het tijdstip er niet naar, om bijvoorbeeld gekoelde producten in een afgesloten “smeltkroes op wielen”, te laten zitten totdat je thuis aankomt. Nou “Amigoenan” ik ga jullie mededelen, hopeloze missie.

Dus ik mocht vandaag vroeg op pad, en dat terwijl mijn moppie, nog lekker lag te luimen. Mijn boodschapjes gehaald, mezelf weer deels ontkleed en buiten op de “porch” mijn fotopagina te bewerken. Goh, ik kan af en toe zo grappig doen, tenminste vind ik dan zelf............ Ik had wel de koffie bijna klaar en mijn moppie kwam uit bed, met de vraag “lukt het met de fotootjes”, “ja hoor”, antwoordde ik, ”wil je zo even een eitje bakken, mop?” “Nou dan zal je wel even nog wat bij moeten halen, want we hebben er nog maar 4”. “Of ben je soms al geweest, hè vreemdeling” “Trouwens ze hadden mij zo kunnen pikken, zo vast lag ik te slapen”, “ja, vertel mij wat” antwoordde ik glimlachend. De auto stond nota bene onder het slaapkamerraam.

Na het opknappen van huid en haar, toch maar voor het “eggie” aangekleed, want vandaag stond, Westpunt op het programma. En ook daar kun je tegenwoordig beter een beetje bijtijds arriveren. Ik had er “eigenlijk” bij moeten zeggen, want de stemmen staakten, bij ons overleg wat te gaan doen en waar. Dus had ik zelf maar besloten om naar “Kokomo Beach” te gaan, een leuk strandje, in de buurt van, of je zou kunnen zeggen aan de “Bullenbaai”.

Dus uiteindelijk werd het toch geen “Banda Abou”, maar ergens  achteraan in Julianadorp. Misschien toch wel goed dat we een beetje bijtijds zijn gegaan, want er komen steeds meer Duitsers op het eiland, en je weet, dus overal hun handdoeken neerleggen. Nee hoor dat, van het aantal Duitsers op het eiland klopt inderdaad, maar het tweede zeker niet. Geen probleem met deze lui. Maar je kunt dus wel merken dat Air-Berlin haar vluchten naar Curaçao heeft uitgebreid, vanaf Düsseldorf. Maar ja, voor ons Amsterdammers niet echt een oplossing, voor een paar tientjes minder, toch? Dus we waren bij “Kokomo Beach” beland. Een leuk en niet al te duur strandje, hoewel de “strand Maffia”, wel weer heel rap bij ons was, om ons de eerste 15 naffels uit de zak te kloppen, drankjes erbij en hoppa 25 naffels. Maar ja, ik heb het idee dat bijvoorbeeld Zandvoort en/of Katwijk het er niet voor doen, dan is dit de Euro prijs, i.p.v. NAFL. Niet lopen zeiken amigoe, je hebt vakantie, anders moet je lekker thuisblijven.

Een rondje lopen over Kokomo leverde toch wel wat aardige plaatjes op. Doorkijkjes vanaf het terras, of van bovenaf, vanaf de “vliering”. Ik was nog even bij de dame van de massage langsgelopen, niet om er één te ondergaan maar om even een babbeltje, en wat foto’s te maken. Vanaf haar “kantoor” zoals zij het zelf noemde, was het een heel mooi uitzicht, over het water. Esmeralda, zo heet het meisje, vertelde dan ook vol trots, dat er maar weinig “kantoren” zijn met deze “view”,  ik kon haar alleen maar gelijk geven.

Terwijl ik aan de achterzijde van het "kantoor" met haar stond te praten, kwam er op een grote massieve rots een Pelikaan aanvliegen, net nadat deze was geland, stond er een tweede naast. Ik had net ingezoomd en afgedrukt, op nummer twee, toen ik weer opkeek stond nummer 3 net zijn vleugels te drogen. Een paar Duitsers, die waarvan ik zojuist een beschrijving had gemaakt, een man en een vrouw, zwommen zojuist onder het rotsblok door. De blik van zo’n vogel is dan echt goud waard, laat staan als er “ 3 op een rij” staan. “Waarom zijn jullie, met ons eten aan ‘t spelen?”, beeldde ik mij in, dat ze dat onderling bespraken. Als je vogels hoort praten, dan wordt het tijd om uit de zon vandaan te gaan. Dus zo gezegd zo gedaan, het was rond 16.00u. dus mooie tijd om te vertrekken. Vanaf het strand moesten we nog even langs bij “Centrum” om nog wat vers fruit te kopen. Ik miste vandaag al mijn banaantjes op het strand. Maar onderweg belanden we in een schouwspel dat je alleen in de betere dierentuinen kunt zien, een hele vlucht Flamingo’s in een vijftal groep, met daaromheen een paar reigers, Zilver- en Grauwe reigers, die met die kortere “nekkies”. Dus even de handrem aan getrokken, en wat kiekjes en een filmpje maken. We lieten dit schouwspel voor wat het was en belanden we vanaf de boodschapjes, in een enorme file. Maar ja je hebt vakantie, toch………?   Morgen maar even langs gaan bij “Dr.AA” die wel de verhaaltjes had gelezen, “of we niet even komen groeten in de kliniek”?     

Vanmorgen was er een indringer in “Villa Kakelbont” maar wel gesnapt. De dief had zich toegang tot onze woning verschaft, omdat we ’s ochtend vroeg meestal op de porch aan het scharrelen zijn. Daarom kon hij ongemerkt binnenkomen, door de wijd geopende deuren aan de andere zijde. Het zwart-gele jasje verraadde hem direct, een “suikerdiefje” had zich op een plekje in het keuken deel, van de “Villa Kakelbont” verschanst, en dacht ongezien met de diefstal van enkele korrels suiker, vanuit de doos klontjes, te kunnen wegkomen. Lia had hem zojuist gesnapt, toen hij met een fraaie boog de woning indook. Toen ik polshoogte ging nemen om deze onverlaat de woning uit te krijgen, was hij mij te snel af. Met een soortgelijke boog zoals hij erin ging, verdween hij ook weer uit “Villa Kakelbont”, dief weg, buit achterlatend. Morgenochtend maar even, buiten de woning, een schoteltje met wat suiker klaarzetten, zodat het ook weer wat plaatjes kan opleveren voor de eventuele “Mugshots”.          

Verder was vandaag het idee om naar Jan Thiel te gaan, om te kijken of “the Hermanator” weer aan de klus zou zijn, en even bijkletsen. Op doorreis hierheen had ik het idee om even bij de “Amalia Apartments” kliniek langs te gaan. Om weer even met Dr.H.Metry even rond de tafel te gaan en onze probleempjes op tafel te gooien. Rond 11.00u. dacht ik dat het wel uitkwam, om even bij deze hardwerkende “Dr.” langs te gaan, echter dat we de kliniek naderden, zag ik al dat zijn auto er niet stond. Dus vanmiddag dan maar kijken of we dan terecht kunnen, om even met de Dr. te praten. Nu dan meteen maar door naar Jan Thiel Beach, waar ik om een speciale reden de auto even binnen parkeerde. De afgelopen week was er niets te stelen uit ons vehikel, echter iets van meer waarde in de auto. Toen we arriveerden was de zon alweer lekker aanwezig, net als de paar wolkjes, waar je op Curaçao echt niet buiten kunt. Onze bedjes lagen alweer gespreid, en klaar om in gebruik te nemen. De serveersters waren alweer druk bezig de spullen in orde te maken, en ook de “strand Maffia” was alweer hard aan het werk, om de centjes bij de nu reeds aanwezige clientèle vandaan te trekken. Alles en iedereen was lekker druk bezig, alleen de klanten waren niet voltallig, nog bedjes genoeg “te koop”. Mijn bedje even gedraaid, om wat straaltjes te pakken, op mijn snuit. En met een “leuk” boek, welke ik nu nog steeds niet uit heb na, nu al zo’n 13 dagen, omdat ik steeds maar ben afgeleid. Enerzijds door het langslopende volk, welke af en toe best een tweede blik waardig kunt gunnen. Anderzijds dat ik nog steeds mijn rust niet kan vinden, omdat, er zich nog zoveel “zaken”, voornamelijk in mijn hoofd rondzingen.

Lia wilde wel weer eens haar nagels laten “kleuren” in de “Nagelstudio” van het strand. Eerst maar even vragen of dit op afspraak ging. Nou nee hoor, ze kon direct terecht, en nadat de betaling was overgemaakt, kon zij neerstrijken. Na ongeveer 30 minuten was de sessie afgelopen en kwam ze “happy de Peppie” weer mooi gelakt bij onze rustplaats terug. Nadat ik een poosje ongedurig lag te zijn, nam ik het idee op om maar weer eens de “4K” en duikbril te pakken en een duik te gaan nemen. Onderwijl posteerde een ander Nederlands echtpaar, zoals later bleek uit Bergen, zich naast ons. Ik was onderwijl op weg naar de kustlijn, om mijn “apparaatje” in stelling te brengen. Maar het leuke is ook weer dat een heel veel mensen, nog niet zo goed weten wat dit voor dingen zijn en wat ze kunnen. Dus ook nu, net als ik met mijn poezelige voetjes in de zee sta, komt er een jonger Nederlands echtpaar, met de vraag “is dit een GoPro 4? ”. “Nou nee, dit is een Chinese afgeleide daarvan”, nu op de wish.com site ook de “Erken 9” genoemd. Een goed geprijsde 4K camera, waar je veel plezier aan kunt beleven. Door mijn korte uitleg wat dit apparaatje allemaal kan en in zich heeft, t.o.v. zijn dure “GP” broertje, werd het stel meteen enthousiast. Nu dan toch even de onderwaterwereld bezoeken, op weg naar de diepe kant van het rif. Ik heb vanmorgen maar even gekeken via mijn kwakkelende internet, hoe je nu eigenlijk het masker moet opzetten. Nou dit volgens de instructie gedaan, wat dacht je? Evensgoed water binnen, maar het advies van “Kokkie”, de brilglazen aan de binnenkant te “poetsen” met tandpasta om de condens kwijt te raken werkte. Op het vlot zaten twee Nederlanders uit de buurt van Gorinchem, die ook geënthousiasmeerd waren over mijn “4K”, toen ik nog met duikbril op de neus, op het vlot klom. Zoals ik zojuist al zei, is het nu nog steeds geen bekend item, dus ook zij naar wish.com gestuurd. Ik ga procenten geld vragen.             

Nadat ik een halfuurtje met deze aardige mensen had gepraat, het bleek een garage houder te zijn, met zijn eega, met een goede plaatsvervanger in zijn “shop”. Zodat zij prettig 2 weekjes vakantie hebben kunnen vieren. Echter morgen is het uit met de pret, want dan moeten ze weer terug, naar ons koude kikkerlandje. Op het strand terug, bij mijn rustplek, was Lia druk in gesprek met de mensen uit Bergen, Noord Holland. De man Andre, die had ik als een nuchtere boer uit dat dorp had ingeschat, bleek een ondernemer te zijn met een eigen schoonmaakbedrijf. Hij was een paar jaartjes geleden getroffen door een bloedpropje in zijn hoofd, en door direct en kundig ingrijpen van zijn vrouw Yvonne, van een wisse dood gered. Zij moest toestemming geven, om binnen 4 uur van het incident, om in zijn lichaam een sterke bloedverdunner te laten inspuiten, anders zou hij dit niet hebben overleefd. Nadat we samen een paar drankjes hebben gedronken, en over “hondjes en puppy’s”, een goed alternatief voor de gebruikelijke “koetjes en kalfjes”, te hebben gesproken namen we afscheid, van het lieve stel. Een kus van Yvonne en Andre, deed dit op zijn eigen wat ongecontroleerd manier, door een ferme klop op mijn borst te geven, met het goede advies, “Je moet het zelf doen hé maat”. En dat is ook zo natuurlijk.      

Ik had geen idee welk rooster “Beach Boy” vandaag had, want ik wilde hem toch wel even schaken, met de handen aan het fornuis. Dit om het e.e.a. voor het nageslacht vast te leggen. Vanaf mijn bedje, zag ik ondanks dat er veel obstakels tussen mij en zijn werkplek waren, dat hij inderdaad aan het werk was. Ik stapte op de locatie van “Zest” af en sprak zijn collega aan. “Hé amigoe, waar is de kok van deze tent, ik wil een hartig woordje met die vent spreken”. De jongens en meisjes rond de “bak kraam”, een mooi en net buiten keukentje, waren benieuwd wat de “kok” dan wel gedaan zou moeten hebben, om mij zo boos te maken. “Hé Chris”, kwam het vanuit de “Bak kraam”, “alles goed, hahaha”. De andere kids slaakten een zucht van verlichting, “Beach Boy” bleef onbeschadigd. Misschien dat deze boy later het scepter van “Kokkie” kan overnemen, maar dat duurt nog wel even.

We waren dus op pad terug naar de “parking”, om onze bolide op te halen. Reden dat het wagentje binnen stond was, dat ik direct wel even van het super internet, van “JT beach” gebruik wilde maken, om de foto’s te uploaden. Ik kwam echter bedrogen uit, want boven op het “dijkje” van de parkeerplaats was totaal geen signaal van het strand op te vangen. Dan maar weer instijgen en op de terugweg naar “Villa Kakelbont”. Toen wij langs de “AA kliniek” reden zag ik dat de Dr. wederom niet in praktijk was. Dan maar een andere dag een afspraak maken. We hebben nog een paar daagjes te goed, in “Paradise”.

Vanavond hebben we met de Familie Ernst, Betty en Robin met lief, een afspraak gemaakt in het “Pirate Bay” restaurant, het domein van “Kokkie” We hebben gezellig gezeten en lekker zitten eten van een goed geprepareerd diner, wat ook de goedkeuring van “Graaf Otto” kon wegdragen. Na het diner, gingen we allen onze eigen kant op, voor een rustige nacht. Btw de KLM vlucht van vanavond werd gecanceld vanwege een probleem met het landingsgestel………... Lot nog niet op weg dus…….  

Gisterochtend is er bij ons, in “Villa Kakelbont” een insluiping geweest, waarbij we wel ongeveer hebben kunnen zien wie de dader zou kunnen zijn, maar we hebben hem nóg niet kunnen pakken. Signalement klein, snel, geel-zwart, het leek een soort van “Vitesse-mus”. Ik had vanmorgen al het e.e.a. geprepareerd om de kleine boef voor te zijn, mocht hij het idee krijgen weer te komen. Ik had een soort van “suiker val” gemaakt, met het idee, dat daar gisteren zijn focus op lag. Een schoteltje met mooi blauw-gele schutkleuren, met daarop wat fijngemaakte suiker klontjes. Dat zou moeten lukken, echter die kleine bloedzuigers hebben alle geduld van de wereld, lijkt het. En ik zat maar klaar met mijn camera, om de “Mugshots” te kunnen schieten, en zo het bewijs te leveren aan de instanties op het eiland. Tenminste denk niet dat ze van dit incident wakker liggen om er iets aan te doen, natuurlijk. Op het zelfde moment zag ik uit mijn ooghoek, op de stoel schuin achter mij, een sujet wat er verdomd veel op onze verdachte leek. Echter toen ik mij met de camera omdraaide, was de vogel letterlijk gevlogen. Ik dacht slim te zijn, camera op statief in de aanslag, alleen het knopje indrukken, klaar. De volgende verdachte verscheen, op het schoteltje met suiker, afdrukken klaar, dacht ik. Pech voor jou vriend, camera te laag tijdens het afdrukken. Dan de camera in de hand, klaar zitten, ja op het hek, een volgende verdachte. Echter deze voldeed niet aan het daderprofiel, hij had een “snor”, de dader van gisteren had dat zeker niet. Dan op een gegeven moment, kwam er een schreeuw van binnen, “hij zit hier binnen”. De kleine stinkerd, was weer vanaf de zwembad kant langs onze surveillance gekomen en probeerde voor de tweede dag op rij zijn slag te slaan. Echter gesnapt, weer niet te vangen, maar geen buit, toch mazzel voor hem, weer weggekomen.  

Het zou geen uitgaansdag vandaag worden, geen zin om op weg te gaan, buiten de boodschapjes natuurlijk, bij de lokale “Chinees”. Dat gaat gewoon door. Al vroeg onze bedden gespreid, geen last van “strand Maffia”, geen kilometers maken(!), zonnetje- en zwembad erbij. Lui zijn, waar vakantie voor bestemd kan zijn. Ik zeg expres “kan zijn” omdat het begrip zonvakantie voor een ieder anders is. De een gaat de paden op de lanen in, de ander gaat lekker lui onderuit liggen, en helemaal niets. Voor mij is er ook een derde manier bedacht, af en toe lui onderuit, af en toe op pad, berg op of een laan in, of (zeer) sportief. Vandaag dus het eerste deel van mijn zonvakantie, lui onderuit, drankje en boek erbij, én hand in hand op onze ligbedden. Dat is ook weer zoiets, voorheen zou ik een boek als dit, zo’n 300 pagina’s in een paar dagen verslonden hebben. Nu heb ik af en toe 10 bladen gelezen, op een dag, en kan ik weer opnieuw beginnen omdat ik vergeten ben wat ik gelezen heb, pfff. Maar het is vakantie en wat voor één, we zijn nog steeds op Curaçao en 30 graden, niets moet alles mag, en veel kan.

Voordat we echt konden luieren, moest er eerst nog wel even met het thuisfront worden gecommuniceerd. Onze beste vrienden gaan terwijl ik dit verhaaltje schrijf, ongeveer alweer uit de veren, voor hun vakantie naar “Fuerteventura”, één van de Canarische Eilanden, een archipel in de Atlantische Oceaan dat bij Spanje hoort en ongeveer honderd kilometer voor de westkust van Afrika ligt. Dus even een fijne vakantie wensen per telefoon via het internet van “the pearl” wat wel behoorlijk is. Dan plots wenkt Lia me, had geen flauw idee wat ze bedoelde, maar er bleek een grote groene “Yuana” de hoek om te komen, van de receptie. Deze had zeker nooit van het Antilliaanse spreekwoord, “Yuana ku kome leu for di kas ta muri mal morto”, oftewel “Dat je het gevaar beter niet kunt opzoeken” sterven”. Nadat Lia haar telefoon gesprek had beëindigd zei ze,”, “het zal je maar gebeuren, dat je zit te werken en zo’n apparaat komt jouw kantoor binnen”. Het was zeker geen kleintje want inclusief staart was hij ruim een meter lang.

Zij naar het ligbedje, ik nog even op pad, zoals eerder gezegd, even voor de boodschapjes natuurlijk, bij de lokale “Chinees”. Nu was “Whie-Wheet” de plek om te “shoppen”. Ik had de spulletjes gevonden, sta bij de kassa in de rij, omringd door inclusief, de 2 Chinese dames achter de kassa, 4 dames. Hoor ik volgens mij één van de dames achter mij vragen, “waar de hond is….”, in het Papiaments, tenminste dacht ik. Dus ik mij er mee bemoeien natuurlijk en kijken of ik het beest zag, dus ik probeerde in mijn beste Papiaments “unda e Kachó?”. En ze begon te lachen, “Non, non, kuminda di kachó”, antwoorde de dame voor mij, “eten voor de hond”, tenminste zo begreep ik. De vrouw achter mij vroeg, omdat ze inschatte dat ik Nederlander ben, aan de vrouw voor mij, in het Papiaments“ of in het Nederlands Kachó (Katsjo) hond betekend. Ik houd van talen, dus gaf haar bemoeial als ik ben, antwoord dat Hond inderdaad Kachó is, en dat Poesie, Kat is, om het makkelijk te maken. Daarna begon de dame achter mij in het Spaans, “la palabra espagnol por Kachó es Pèro”. Dus antwoorde ik haar in het Spaans, ooit heb ik nog eens 10 weken Spaanse les gehad, dat er altijd op de bordjes bij de dure Spaanse huizen staat, “Quidado el Pèro” oftewel pas op voor de hond. Ze begon te lachen en zei, “inderdaad, spreek je Spaans?”, “un poco”, antwoorde ik. Zegt de Chinese dame, “pero bo no papia Chinees”. Nou toevallig kende ik de Chinese groet, ooit geleerd en onthouden van een Chinese les op Teleac, “Ni Hao”, het gedag zeggen voor 1-, en “Ni Men”, voor meerdere mensen. Dus die liet ik op haar los. Verbaasd en lachend rekende ze de producten voor mij af. Waarna ik ook naar mijn ligbedje kon, in “Villa Kakelbont”.

Na ons zonnebad van vandaag moest er ook nog wat gegeten worden. De keus is gigantisch op het eiland. Als je de plekjes weet, tenminste en je niet laat afschrikken door wat minder obscure etablissementen en/of personen die zich voor de balie rondhangen. Nu weten wij sinds enkele jaren dat er een paar Surinaamse dames, bij de Snack naast de “Vandis” op de “Caracas baai weg”, werken die zelf ook de Surinaamse keuken bereiden. Vorige week was ik er al geweest, maar van deze “hap” kun je eigenlijk niet genoeg krijgen. Door de jaren heen zijn we daar ook “regulars”, vaste klanten geworden en ze kennen ons ondertussen. Of het daar aan ligt, of aan mijn mooie glimlach weet ik niet, maar ook vanavond werd er een bak opgeschept, waar alle honden van het eiland konden eten. Alleen die kans kregen ze niet, alles schoon op. Na het eten, even bij de “AA” kliniek langs om te kijken of Dr.AA er nu was. Wederom niet, wel zijn lieftallige assistente vann de “cleaning” die mij met een “Hay Chris”hartelijk verwelkomde. Ik zei doe de groeten maar aan Dr.AA, en dat we komende week wel terugkomen.

Morgen weer een dag, waarschijnlijk “Mambo Blvd” en ’s avonds naar een dinertje, bij “Kokkie” thuis met onze “Famia Antiana”.                       

Wij op vakantie op Curacao en, het is voor ons misschien vreemd, maar alles gaat gewoon door in Nederland. De verkiezingen, een zich vreemd gedragende Erdogan, en wat al niet meer. Maar ook de “gewone” dingen gaan gewoon door, tenminste gewone dingen voor Jan en alleman, maar als het jezelf betreft dan wordt iets gewoon, toch ook weer speciaal. Vanochtend mocht onze kleinzoon, proefdraaien op zijn “nieuwe” school. Dat was het bericht wat we al kenden, vanochtend onze tijd, was dat proefdraaien, voor hem in Nederland, alweer achter de rug. Het resultaat hoorden we van zijn moeder, via de “app” en later via “Facetime”, “hij had het geweldig naar zijn zin gehad, en was met open armen ontvangen”. Voor ons in den vreemde, héél prettig om te horen. Hopelijk gaat dit zich doorzetten, zodat hij met wat betere- en meer aandacht, ook een prettigere basis schooltijd kan ervaren.   Dibbes zet hem op, je kunt het..…!

Na ons telefonisch onderhoud met de achterban, gingen we op pad naar “Mambo Blvd”, om precies te zijn naar “Aloha”. De strandtent, waar wij al sinds jaar en dag, op “Mambo” te vinden zijn. Zodra we het strand op kwamen, werd er vanaf de strandtent, hoorden we roepen door een vrouwenstem, “hebben jullie al kaartjes voor de Beach?”.  Ik draaide me half om, en keek in de guitige ogen van de, ietwat gezettere dame, die behoorde tot de “strand Maffia”. “Hebben jullie al kaartjes”, herhaalde zij haar vraag. Ik antwoordde, “Nee, nog niet maar je komt straks wel op het strand, toch?”. Haar antwoord wachten we niet af maar we speurden enkele schaduwrijke plekken af. De vraag was, is er nog plek vrij,  voor 2 personen, en het liefst onder een “palapa”. Want ondanks dat de zon niet echt fel scheen, was het wel al benauwd en zou hij ieder moment kunnen doorbreken, na het noodweer van vanmorgen. De lucht klaarde redelijk snel op. Het zijn natuurlijk wel de tropen, waar we ons bevinden, niet in Nederland waar het weer na één buitje, volledig de weg kwijt is. Toch was het onderweg hierheen, goed te zien dat het af en toe flink regent. Overal diepe plassen naast de weg, zodat je beter het roer houdt omdat je anders tot je assen in water staat, bij wijze van spreken. Ik was eigenlijk eerder, vergeten te vertellen, dat ik vannacht een paar uurtjes uit bed was, bleef maar piekeren en kon niet meer slapen. Daardoor was ik pas om over 9 eruit en had ik, eerder beschreven noodweer, niet “live” meegemaakt. 

Het deel van de “strand Maffia”, afdeling stoelen, was in ieder geval eerder, dan de “strand Maffia” afdeling strand. Deze dame, was ieder geval wel hinderlijk, maar deed dit met een grote “smile”, waardoor het minder opviel, dat het hinderlijk was. Begrijp je? Zoals we later hoorden, een meisje uit Nederland met een licht tintje, en de vader die op Curaçao woont, op Bonavista. Zij werkte nu reeds een half jaartje in de horeca op het eiland, wat haar uitstekend bevalt. Zoals ze zelf aangaf, was ze gek van zon, zee en strand, en ze kan de hele dag, met haar voetjes in het zand of water rondlopen, ze wordt er nog voor betaald ook. Ik vertelde haar later op de dag, dat als ik een horeca gelegenheid zou hebben, mijn eerste gedachte naar haar zou gaan, om haar in dienst te nemen. “Wanneer ga je open?”, dan kom ik graag hoor. Haar gezette collega bleek zoals zij later zelf aangaf, “Shemmy” te heten, en zou volgens haar, een locale beroemdheid moeten zijn.  Nadat ze ook haar collecte bij ons had gedaan bleef ze even hangen. Ik had ervaren, en ook later bij andere bezoekers gezien, dat ze vanaf een houten stoel onder een boom, de mensen aanriep en, net als bij ons, de vraag stelde, “heeft u al strand tickets?” Ik riep haar van afstand, toen er geen andere mensen in de buurt waren, en zei “denk je dat je een eigen kantoor hebt? Ga de klanten eens af.

Gezien dat ze naar mijn idee, zo ongeveer het idee leek te hebben, een eigen kantoor erop na te kunnen houden. Even later kwam ik haar, tijdens mijn strandwandeling, tegen. Joviaal zoals ze ook eerder op de middag was, kreeg ik een schouderklopje, waarbij ik het idee kreeg dat, bij een ietwat minder stevig persoon, de longen voorop de borst zouden hangen. Met een gulle lach kwam ze zich, na een 15 minuten, zich bij mij onder de parasol “melden”. “Zag je dat ik wel mijn ronde heb gelopen”, melde ze mij, alsof ík de baas van de Beach was. “Ja super gedaan hoor”, antwoordde ik haar. Kort erna zei ze, “je herkende mijn stem zeker, hè?”. Ik wist echt niet wat ze bedoelde, dacht zal het een “telefonische stalker” zijn?”, maar dat heb ik geen last van. Ze ging verder, “ik heb iedere ochtend om 7.30u een radio programma, op Dolfijn FM”, één van de populairste Nederlandstalige zenders op het eiland, het is genaamd “Waar is Shemmy?”. “Sorry Dushi, ik zou je niet hebben herkend”, zei ik eerlijk, en er aan toevoegend, “wat voor programma is dit dan?”. Aan haar bouw zou je zeggen een kookprogramma, maar dat was het niet. Het moet een soort, “raadt waar zij staat” zijn, dat je aan de hand van beschrijvingen waar iemand is, en dat je kunt bellen. “Nou Oke mop ik ga morgen luisteren”, beloofde ik haar. Om haar bewering kracht bij te zetten liet zij haar kettinkje zien, met haar naam erop. "Kijk, dan", zei ze.   Ik, "Ja hoor mop, ik ga luisteren".

Nu terwijl ik dit stukje schrijf heb ik haar dagelijkse “15 seconds of fame” gehoord, en inderdaad kon ik haar spreekstijl en taalgebruik er uithalen. Het klonk best leuk hoor Dushi, je bent tenminste echt zo, “voorla doorgaan”, kwam er in mij op.. 

We zouden naar onze “Famia Antiana” gaan op Montaña, om van “Oma Serabia’s” haar kookkunsten te gaan genieten, samen met een klein deel, van de overige familieleden. Louella met Davide met hun zoon, Pientje met de kids, Opa en Oma, natuurlijk Betty, “Kokkie” en “Beach boy”, Kolo Stoba, stond op haar programma, met polenta. Nou Oma sorry dat ik op het eerste gezicht dacht dat het uien waren, maar de gestoofde kool was heerlijk. Natuurlijk kan de jongste van uw gezin, het nóg beter, zegt ze… Nu dame, we laten ons natuurlijk verrassen….. Een foto show, was het deel voor de familie, die er dankbaar gebruik van maakten, om zichzelf, 10 jaar eerder, weer eens terug te zien. Ook kwam shemmy, te voorschijn, op de display van de camera, die zij slechts van de dagelijkse radio uitzending kenden.  Na een gezellig avondje keerden we weer terug naar “Villa kakelbont”.

Terwijl ik dit laatste stukje schreef werd ik wederom, net als eergisteren met een schreeuw van binnen gealarmeerd. Die “Vitesse-mus” weer? Nee, “creepy crawlers”, kleine maden….. maar dat vertel ik morgen wel.    

Vanmorgen was ik mijn stukje aan het schrijven toen er plots een luide kreet van binnen kwam. Gatverdamme, overal maden, over de vloer, riep Lia. Van die vieze krengen van ongeveer een centimeter lang, en ongeveer 2 mm breed, vlot bewegend over de vloer van de open keuken, woonkamer. Om deze “creepy crawlers” onder controle te krijgen was geen sinecure. Had je aan de ene kant de viespeuken, aasruimers, opgeruimd, zag je de aan de andere kant met grote getallen, weer tevoorschijn komen. De stofzuiger gebruiken leek ons geen een goed idee. In de stofzuiger konden de beestjes snel tot wasdom komen, en de overige mensen tot last zijn. Ik kwam ongeveer zo een 200 van die viezeriken tegen. Nadat we alle registers opentrokken, het rotanbankstelletje en onder de ijskast en onder het aanrecht. Overal van die “rotter’s”. Uit de kast zo’n stoffer aan een stok en blik gehaald, waarmee we de keuken en kamer een schoonmaakbeurt, hebben gegeven. We kwamen zelfs onder het aanrecht glas in diverse kleuren tegen, die daar al een flink poosje lagen. Later zou de cleaning in “Villa Kakelbont” de echte schoonmaak moeten doen, maar dat had, eerder deze week en vorige week ook moeten gebeuren. Dus maar even afwachten wat het wordt. Misschien dat we de “Vitesse-mussen” beter even binnen hadden kunnen laten, om dat gespuis weg te werken.

We zouden vanmiddag naar “Mangusa” een hyper supermarkt gaan om wat boodschappen te doen, die voor ons niet ver uit de buurt is. De “Ernstjes” zouden vanavond bij ons vanavond van een “Lobster” avond komen genieten. “Kokkie” had deze week een bestelling gedaan voor twee van die dikke jongens. Daarbij moesten we ook nog even wat te drinken inslaan, om de keeltjes te smeren. Maar eerst konden we nog even een paar uurtjes lekker, langs ons zwembad bivakkeren, en ons te goed doen aan de lekkere temperatuur en het zonnetje. Eigenlijk niet veel mee gemaakt, om over te schrijven. Rond twee uur gingen we dan op weg naar de “buurt super”, om daar een stief uurtje rond te lopen. Natuurlijk niet erin eruit, want je weet natuurlijk niet waar de benodigde zaken, te vinden waren. We hadden een flinke kar vol. Bij de uitgang aangekomen stond er een pias bij de deur, die zogenaamd een kar met zijn ogen scant, om te zien of het met de bon overeen komt. Nou vriend, ik ga vertel je, op deze manier zal je nooit iets kunnen vinden.

Nu is het zo’n grote en uitgebreide supermarkt, toch blijkt dat je nooit alles in voorraad kunt hebben. Zo ook nu, het leek mij makkelijk om ijsklonten mee te nemen, om de biertjes en frisdrank te koelen. Dus toch nog maar even langs “Hang Sak”, die rond drie uur open zou gaan. Daar aangekomen, dit is vrijwel de laatste toko in St. Catharina, met het nieuwste asfalt voor de deur, als parkeer gebied. Gisteren waren de mannen van “Rijkswaterstaat” de gehele dag- en nacht bezig met asfalteren, van zijn parkeerterrein. Maar nu, 15.00u, Dolfijn nieuws, winkel nog dicht. Het werd 5 over, 10 over drie. Er kwamen steeds meer mensen, een Jamaicaanse jongen die me vertelde dat hij zonder werk zat op het eiland. Een man die me wees op een opbouwende “tornado”, boven onze berg, op de zee. En de buurman van de autowasserij, die er al zat voordat wij aankwamen met onze I10-bolide. En ja hoor, er was toch nog iemand bereidt om de winkel- en tralies te openen, en ons binnen te laten. Een fles Rum en een zak ijsblokken, om de flesjes en het fris, voor te kunnen koelen. Snel gepakt en op weg naar huis, dit is ongeveer 700 m, van de “Villa“, onderweg toch weer een paar grote spatten. “Thuis” aangekomen, en de richting een beetje bepaald waar de man eerder naar had gewezen. En inderdaad Lia zag aan de Oostkant van het eiland een soort van IJs-hoorntje, boven zee, draaien. Dit hield maar ongeveer een minuut aan, en vervaagde weer langzaam. Dus de dakpannen zouden er vanavond opblijven, je weet maar nooit.

“Kokkie” en Betty arriveerden als eerste van het stel dat vanavond aanwezig zou zijn. Wel prettig want hij was de Chef vanavond, maar hij kwam wel een beetje Antilliaanse tijd aan. Wat bleek, maar da had Lia al voorspeld, hij had de kreeften thuis al “ontleed”, om hier in onze keuken geen “bloedbad” aan te richten. Twee mooie dikke staarten lagen er klaar om te worden bereidt. IK had de binnenkant van zo’n “apparaat” nog nooit gezien en vroeg aan “Kokkie” of er wel wat vlees in die beesten zat. Hij draaide één van de twee om en wauw, het leek of het “interieur” van het beest eruit wilde stappen. Eerlijk gezegd zag het er niet zo heel smakelijk uit, eerder onaantrekkelijk. Na zijn entree, ging hij direct aan de slag. Alleen tenminste als Lia hem niet had onderbroken. In onze tuin hangen namelijk flinke kokosnoten in de palm. En de hele week is ze al geobsedeerd door deze dingen. Nu was “Kokkie”, onze eigen “Robinson” inclusief machete. Dus hij was niet goed genoeg maar zo’n noot moest eraan geloven. Ik had het idee dat hij met zijn mes, dat ding eruit moest rossen, echter hij draaide hem heel behendig uit de boom. Denk dat hij het eerder had gedaan. Het onderdeel, het openmaken van de noot, zag er heel eenvoudig uit, maar ik heb het idee dat, als ik dat zou proberen, ik mijn nagels nooit meer kon afbijten. Lia en Betty, probeerden het kokoswater en vonden het best lekker. Daarna heb ik het ook geprobeerd en vond het wel ook wel best wel OK. Daarna lieten ze “Kokkie” eindelijk met met het vooraf, de kreeftensoep aan de gang. Snijden zus, roeren zo, “kruidenboterje” maken broodje bakken, poten verwerken. Hij had het er maar druk mee. Maar je kunt zien dat hij zijn beroep nog steeds heel fijn vindt. Hij stond te genieten, terwijl anderen staan te genieten van zijn genieten. Zo dat is eruit.

Onze gasten Liselotte, Joost en Olivia, en het “nieuwe duo” Marcel en Bas, kwamen aan in “Villa Kakelbont”. Maar omdat het nogal “afgelegen” is, zegt iemand die in “Dieren” zijn bedrijf heeft, was het lastig te vinden. Dus ook ons duo van de culinaire hoogstandjes, “Bassie en Kokkie” waren weer bij elkaar. Als je die twee gasten over het bereiden van voedsel gaan praten, vullen ze elkaars zinnen zelfs aan. Dus misschien in de toekomst als ze samen hier op Curacao hun restaurant gaan beginnen “Chez les Chefs”, wordt dat een aanrader en vijf sterren in de “Tripadvisor”. Maar zover is het noóg niet, maar wat niet is kan nog komen. Bas’ gabber Marcel, was eerder deze week gearriveerd, en blijft tot het vertrek komende woensdag, in hun “Villa Brakkeput 66”. Een vreemde naam want ze wonen op 182. Een “entrepreneur” in IT voor (cruise)schepen. In mijn huidige “situatie” alles wat met IT te maken heeft benauwd me een beetje. Maar toch een heel leuk gesprek gehad over wat zijn werkzaamheden inhouden, met deze nieuwe vriend. Onderwijl ook nog even over het “klokjes incident” van “Hans Klok” gesproken, dus de stemming zat er goed. Na het heerlijke vooraf het kreeftenmaal, met een overheerlijke pasta van de enige echte “Pastatonionthego”, van het eiland. Tijdens het eten, waren nu ook de beide Chef’s weer druk in gesprek, elkaars zinnen afmakend, over het bereidde gerecht. Formidabel, ook Olivia wilde de “kip” wel proeven, maar daar bleef het wel bij. Het nagerecht liet even op zich wachten, onze “Beach Boy” moest even van zijn werk worden gehaald, dus de Chef moest er even uit. Na een half uurtje, kon hij weer met zijn “werk” door. En een overheerlijk dessert kwam uit de hoge hoed tevoorschijn. Chef, wat is dit, vroeg Marcel aan “Kokkie”. Ik heb het antwoord aangehoord, toen ik mijn “toetje” zat te eten, maar het inige wat ik heb onthouden was, de sinaasappel schilletjes en chocolade, maar lekker was het zeker.

Met elkaar nog even zitten keuvelen en wat kinderliedjes, met de nog steeds “wakkere” en heel lieve vakantie kleindochter, Olivia en toen werd er afscheid genomen, van onze gasten. Ik denk dat deze maaltijd in een sterren restaurant niet slecht zou staan. “De Chrisadvisor”, 5 sterren, evenals “Brakkeput 66”, eerder deze week. Jongens het was weer een waar genoegen.....

Morgen maar naar een strandje bij het Hilton, waar ik nog nooit ben geweest.

Vandaag weer een dagje van ongedwongen plezier. “Beach Boy” moest om 12.00u beginnen bij Zest, “the place to be” aan het Jan Thiel strand. Hij staat daar sinds dit jaar, in navlging van Pappie “Kokkie” aan het fornuis, c.q. BBQ van het strand deel. Hij wordt normaliter weggebracht door “Kokkie” die dan daarna zijn eigen crew gaat aansporen bij “Pirate Bay”. Het leuke is dat degene die nu zoonlief onderhanden neemt, ivm de kookkunstjes, voorheen door “Kokkie” de kneepjes van het vak heeft geleerd. Zo zie je hoe vreemd het kan lopen. Ik had het idee om deze ontsproten spruit, even een duwtje richting JT-Beach te geven. In onze huur I10-bolide, was het maar een kort stukje vanaf Montaña naar JT-Beach. Even door de Kaya Damasco, waar voorheen onze “AA-kliniek” zich bevindt. Dr.AA’s auto stond voor de poort, dus ik had het idee om even naar hem te gaan om te groeten. Sinds onze aankomst op het eiland, hadden we elkaar nog niet gezien, alleen gesproken via de App. Dus eerst “Beach Boy” afgezet, dan even langs. Dr.AA stond zelf achter de receptie, en hij was blij verrast om ons weer te zien. Even met hem de afgelopen periode, van precies één jaar doorgenomen, de toekomstplannen (lees vakantieplannen) een beetje doorgesproken en de dames Dian en Nadine gegroet, en weer op weg naar Montaña. De komende dagen zullen we elkaar best weer even gaan zien.

We hadden namelijk afgesproken, om na het bakkie koffie, op pad te gaan naar het “SZN”, het strand zonder naam. Toen we bij strandje aankwamen met een beetje boel mazzel, omdat we zojuist een losse zwervende putdeksel moesten ontweken. Naar het bleek was er een breuk in de waterleiding, vlak tegenover “Aqualectra”, juist de water en energie leverancier van het eiland. Een drag-line machinist had zijn kadaster kaart niet gelezen en was een beetje uit de koers geraakt. Daardoor had hij enkele leidingen doorboord, en was er een “wildkolkende” een beetje overdrijven mag wel, rivier ontstaan. Het water stroomde tot ver over de rijbaan, de goot langs de weg leek wel een wildwater baan. Wij de inzittenden van onze I10-bolide hadden het idee, dat door de grote druk op het grondwater, de zware ijzeren put, omhoog werd gedrukt, waardoor wij bijna diep in de put waren gekomen. Het autootje vóór ons maakte een korte uitwijk manoeuvre, door zijn beweging, kon gelukkig bijtijds de weg voor mij goed zien en mijn stuur wegdraaien. Dit om het gapende gat voor ons te ontwijken. “Sè non, swa, hopi mazzel”, anders hadden we ons wiel en de as kunnen doneren aan de sloop, met alle rottigheid van dien, volgens “Kokkie”. Enfin, dit is een buitengewoon, maar toch gewoon fenomeen, op het eiland. Alles kun je hier meemaken, en niemand is hier meer verbaasd over…..

Dan het “SZN”. Vraag aan een gemiddelde inwoner op het eiland, hoe dit strand in godsnaam heet, denk dat 9 van de 10, je hierop geen antwoord kan geven. Via enkele hulplijnen (“Google” Raisa), had Betty het e.e.a nagevraagd en bekend werd dat het “Sonesta Beach” moest heten. Het Mariott Hotel heette voorheen namelijk het Sonesta Hotel, net als in Nederland. Dit local strandje was redelijk bezocht, niet overdreven druk, met sportieve jeugd gevuld. Op diverse stukjes strand waren zij of met een aantal aan het voetballen, in de bloedhitte. Of op een ander stukje, aan het proberen een AAA te halen op pitching niveau. Ook was een moeder druk bezig haar kroost, een jongetje en meisje, denk rond de 6 á 7 jaar een beetje te laten tennissen. Wij pakten ons boeltje uit onder een leeg staande “palapa plus”, dus ééntje met zitbankje, net als je vaak op de Caracasbaai kunt vinden. Na een rondje strand, wat foto’s werd de “4K” van stal gehaald, om samen het duo “Snorkie en Kokkie” te worden. Bedenk het liedje er maar bij zou ik zeggen. Ook nu weer met een andere “4K” instelling geprobeerd om het eea van de snorkel sessie te laten zien. Nu bleek weer dat het niet zo eenvoudig is om tijdens het zwemmen in “the blind” een camera, waarvan je geen beeld hebt, te zoomen, te stoppen of te starten. Een hoop gehijg, gesteun en veel te snelle wisselingen, zijn dan het resultaat. Weer wat geleerd. Nadat we “Sonesta Beach” verlieten, vroeg ik de luitjes of ze nog een batidos wilden, bij de pontjesbrug. Nou dat werd gretig geaccepteerd, zo gezegd zo gedaan. Terwijl we in de auto onze bekers leeg slurpten, gingen we op weg naar huis. Tussenstop Vanddis, stakamahachiweg en aankomst “Villa Kakelbont”.

Omdat iedereen een beetje aan de volle kant was, en van de kreeft nog voldoende overgebleven, werd een restjes avond ingesteld. Ik had gisteren wat tonijn salades ingeslagen, waar we ook niet aan toe waren gekomen. Dan vandaag maar een entree, van tootjes met twee bakjes salade. Na de salade ging Lia even naar de keuken om het eea vanuit de volle ijskast, op tafel te krijgen. Ze had hierbij ook de hulp van “Kokkie” gekregen die dit soort fratsen met bijzonder gemak kan uitvoeren. Na de kreeft met een sausje, wat kruidenboter en zout en peper te hebben bereid, mag ik wel zeggen dat er een “duur” broodje op het menu stond, maar wel lekker. Daar ging het ons om. Ook het dessert van gisteren was nu voldoende, opgestijfd zonder te kristalliseren, en was een waar genoegen om dit even op te peuzelen. Na het maaltje een bakkie doen en de “onderwater acties” even nakijken. Ook nu bleek weer voldoende zand op de film te staan om een aardige straat te bekleden. Morgen maar weer proberen, “Directors Bay” want deze domoor was vorige week de camera vergeten mee te nemen. Dus herkansing, en morgen koffie op het strand.    

Tijdens het bak- en braadmoment, vanochtend rond 8.00u, bleek dat onze gasfles van het fornuis leeg was. Lia was juist een paar overheerlijke tosti’s aan het maken, weer eens iets anders, totdat er een kreet van binnen kwam, “het gas is op”. Je moet weten dat bijna alle huizen op het eiland, op deze manier gebruik maken van gas. Waarschijnlijk zal dit te maken hebben met de keiharde ondergrond en misschien dat het transport met behulp van leidingen niet echt veilig kan zijn. Maar ja, het was natuurlijk Zondag, en dan is het beheerderspaar wel te bereiken maar alleen telefonisch. Toen ik op onderzoek uitging, of er misschien een “spare” fles aan te koppelen was, kwam ik bedrogen uit. Er was echter een ongenode gast geweest in onze flessen opslag. Ik denk dat het een “blaublau” was, een hagedis met een blauw gekleurde schouderpartij, die hier op het eiland nogal veel voorkomt. Hij had het zich zijn thuis gemaakt, in onze bak. Alleen kon ik niet echt meer zien of hij ook echt Blauw van kleur was geweest, want de staat waarin hij zich bevond was redelijk “uitgedroogd”. Ik heb het idee dat bij de laatste fleswissel, het e.e.a. is misgegaan, voor hem. En het “lijk” van het beestje, was door de gaten van de fles heen door de gaten onderaan de fles “geweven”. En daardoor vast komen te zitten. Nou ga ik je vertellen dat het in deze bloedhitte niet echt lang is uit te houden, in welke positie dan ook. Helaas hij was niet meet te redden. Terugkomend op het ongemak. Een lege gasfles, is nu ook niet zo’n “brand” moment, dat hals over kop iedereen moet opspringen om de flessen te wisselen, maar het is wel wat ongemakkelijk. Morgenochtend maar even bij de beheerders, van “Villa Kakelbont” aankloppen.

Directeurs baai, de baai ooit van de Shell directie om hun vrije tijd te besteden, zoals ik in een eerder blogje al had verteld. Nu was het geval dat toen “Kokkie” en ik hier vorige week in het water rondscharrelden, met onze snorkels op de “neut”. We zoveel mooie visjes hadden gezien, dat we eigenlijk met de “4K” hier naar terug moesten komen, om het vast te leggen voor de “achterblijvers”. Zo gezegd zo gedaan, we gingen weer terug naar dit baaitje. In de auto onderweg naar de baai, had Lia zojuist nog gezegd, dat buiten de “locals” maar weinig mensen van deze plek wisten. Mijn antwoord, “inderdaad je moet wel goed op de hoogte zijn om daar te komen”. De laatste lange rechte “weg” door allerlei soorten bosschages, is de enige route die daarheen leidt, mits je over water gaat. De bosjes met gevaarlijke stekels, de weg, meer gaten dan asfalt. Ze had het nog niet gezegd, over het “onbekende” en we stuitten op een “file”. Een karavaan van auto’s stond op “onze parking”, allerlei in het zwart geklede “kikkers” stonden elkaar aan te kleden. Overal flessen, flippers, slangen, alles op “onze plek”. “Kokkie” die voorop reed, we waren dit keer met twee auto’s, want tussendoor moest “Beach Boy” ook naar het werk gebracht, maakte een “U-turn”. Tenminste dat probeerde hij, tussen alle ongemakken op de weg. “Nou matti, denk niet dat het hem gaat worden, ga nog even checken”, zei hij. Wij in ieder geval ook onze I10-bolide gedraaid en zo’n 100 meter verder, in de berm geplaatst, achter “Kokkie”. Hij ging te voet de weg terug om te zien of er wel plek was op het strand. Toen hij weer terugkwam vertelde hij, dat er voldoende plek was, die lui gaan natuurlijk alleen maar duiken en zijn geen strandbezoekers. Ik vond de parkeerplek niet het aller veiligst, dus dan maar naar iets anders “Baya” besloten we.

Wij tweeën waren daar vorig jaar ook een keer geweest, en het was helemaal opgeknapt, toen! Dus op weg terug naar beneden, we waren het strandje, met de gele “kerk” op de heenweg naar “Directors Bay” gepasseerd en er waren geen andere mensen, behalve de kerkgangers. We parkeerden onze auto’s zowat aan het strand. En Betty, ik noem haar ook wel eens gekscherend “Beatrix”, omdat alles goed geregeld moet zijn, en zij de meest kritische noot van ons stel is, vond het er niet schoon, en ze had zeker wel gelijk ook. Het opgeknapte deel van het strandje, van vorig jaar, lag weer helemaal vol met bende en stenen. Ook de restanten van een feestje de vorige, misschien avond, lagen ook nog her en der verspreidt. De vuilnistonnen lagen ook nog eens stampvol. Troep “all over the place”, dus verkassen. Betty had nog wel een baaitje, in gedachten. Het lag zelfs nauwelijks op 2 minuten van hier, dus erheen. Naast de trap van “fort Beekenburg” konden we ons vervoer stallen. Op een privé plek, op een plateautje, goed voor twee auto’s, die op het heetst van de dag vol in de schaduw zouden staan. Wij onze uitstalling, uitstallen op het strandje. Hoe deze “Beach Zonder Naam” nou weer heette, geen idee, denk dat “Google Raiza” deze keer ook verstek moet laten gaan. We noemen dit strandje dan maar “BZN” of “De tuin van het Fort”, de laatste kan zo de boeken in, al zeg ik het zelf. Wij, “Kokkie” en ik, zijn ook hier, zoals de bedoeling was, weer onze snuitjes in de duikbril gestoken. Ik was wederom meer aan het kloten met die dingen, dan aan het snorkelen, en had weinig oog voor al het moois onderwater. Mede omdat mijn ogen steeds meer begonnen te prikken van het zoute vocht, dat in mijn bril stond. Ik heb het idee dat mijn “giegeltje” niet bestemd is om in zo’n “helm” te duwen. “Kokkie” heeft flink wat meer ervaring als duiker en snorkelaar, dus die vroeg of hij de “4K” mee kon nemen om te filmen. Nou gappie, de beeldjes waren veelal wonderschoon, kan ik je zeggen, zelfs voor jouw eerste keer. De misselijkmakende stukken snijd ik er toch wel uit. Op een gegeven moment waren we een paar honderd meter langs de kust op weg, en besloot ik boven water, tegen de wind en golven in, terug te zwemmen. De bril aan mijn arm bungelend, ik denk dat dit zwaarder was dan onder water, pfff. Maar ja, als je deze gezichtsmaskers eenmaal van je gezicht neemt, is het zeer lastig om deze weer “waterloos” op te zetten.

Na een lekker dagje in “De tuin van het Fort”, we gaan de naam toch maar registreren, en ook nog wat plaatjes vanaf het “Fort Beekenburg” te hebben gemaakt, gingen we weer op huis aan voor ons natje en droogje. Weer een vakantiedagje om, en het einde begint nu toch alweer te benauwen, het moeten komt weer dichterbij..……….!

Vandaag werden we geconfronteerd met een geweldige hoeveelheid dode- en specifiek doodgereden dieren. Een tweetal honden en een kat, wat hagedissen en een Leguaan, was de score voor vandaag. Niet prettig om te zien, dat deze beestjes dit is overkomen. Wat wel vreemd is. Af en toe krijg je zo het idee dat de honden, langs de kant van de weg, erover staan te denken om voor jouw auto te stappen. En om er een einde aan te maken. Ze hebben een dwalende, vreemde blik in de ogen, en het lijkt net alsof ze je aankijken. Het klinkt misschien raar dat ik dit zo zeg, maar ik heb van meerdere mensen gehoord, dat zij ook inderdaad, weleens deze ervaring hebben gehad. Gelukkig is het voor ons bij deze vreemde gedachte gebleven, maar bij de aanblik van zoveel dode dieren op een ochtend, krijgt je een heel gril gevoel. Voordat we op visite bij de “Ernstige” jongens en meisjes aankwamen, voor wederom een BBQ, was er ook weer een jonge leguaan, die het erop waagde om vlak voor onze auto over te steken. Hij had meer geluk dan zijn familieleden in de afgelopen nacht, en haalde de overkant wel.

Rond 10.30u vertrokken wij voor onze jaarlijkse trip naar “Kenepa Grandi” de Grote knip, tegenwoordig een attractie voor velen. Onderweg was er trouwens eerst nog een “macamba” die bij “Jan Kok” zo even aan de contra-kant, “van wal stak” met zijn KIA Picanto, dit scheelde maar heel weinig. Het schijnt dus mode te zijn op het eiland, dat de lokale mensen en/of de toeristen er een wedstrijd van maken om zoveel mogelijk de andere dwar te zitten. Want kort daarna, net de bocht door van “Williywood” naar Soto. Nu werden we bijna door een ons tegemoet komende bus, van de weg gedrukt. Mafketels.

Aangekomen op Knip, was het een drukte van jewelste. Er stonden op de parkeerplaats sowieso drie bussen. Bij onze aankomst, was het gross van de schaduwplekjes “uitverkocht”. Ook lijkt het een nouveauté te zijn om op de “local standjes” ook allerlei attributen te gaan “verkopen” om de centjes binnen te trekken. Nu is het weer mode, om bij de ligstoelen ook stoffen parasols mee te verhuren. Dus twee ligbedjes 15 naffels, plus 1 parasol 15 naffels, is samen voor z’n tweeën toch gauw, 30 naffels. En dan heb je niet één minuut, op dat veelal doorhangende ligbedje, gelegen. Ik kan me dus wel voorstellen dat de “locals” de Antilliaanse families, de pl….. erover in hebben dat ze moeten betalen. Alleen maar omdat iemand het in zijn botte hersens gehaald heeft om dit te gaan doen, en geen toestemming heeft van de lokale bevolking, die zich hierdoor steeds meer onder druk gezet voelt. En steeds minder local strandjes heeft om zelf lekker te kunnen relaxen. Op dit huidige moment is er een epidemie van Duitse en Russische toeristen. Wat de Duitsers direct weer meebrengen, is het “handdoekje leggen niemand zeggen”. Bijna ieder schaduw plekje was reeds ingenomen, door deze toeristen. We waren enige minuten gesetteld, toen er weer een “truckload” aan Duitsers de trap afkwamen. Ze denken waarschijnlijk, handdoekje leggen en kuilengraven, beter in de zon dan in de Nederlandse kou, aan Zandvoort te doen. En of je die kuilen nu graaft op een strand van Curaçao doet of bij het, voor hun, naburige Nederland, een kuil is een kuil. Verder ben ik heerlijk gaan, snorkelen, met “4K” in de hand op een meegeleverde drijver. Omdat ik nieuwsgierig was naar de beelden, startte ik direct mijn Laptop op en duwde de SD card erin. Copy paste van de bestanden en afspelen. Nou kwam bedrogen uit, de bestanden die ik had aangemaakt, gaven een “bestands fout, beschadigde bestanden”, Bullshit.Thuis maar uitdokteren, met een goede internet verbinding, wat de problemen zijn en/of de bestanden nog te redden zijn. Ook de iPhone 6 kan ik weer helemaal instellen, want alle mail accounts, behalve iCloud zijn plotseling verdwenen. Maar ja, ik mag me niet drukmaken, en dat probeer ik ook niet te doen, pffff.

Het gekke is dat de ene herinnering, een "trigger" is voor de andere herinneringen. Net dat bus verhaaltje, dat herinnerde me eraan dat ik, in mijn stukje van gisteren, iets “kleins” vergeten ben te vertellen. Niet om mezelf op de borst te slaan, maar het was dat ik, op het juiste tijdstip, op de juiste plaats was. En zo moest het zijn, “que sera, sera”. Omdat ik wat leuke plaatjes wilde maken, ben ik via de trappen, bovenop het fort geklommen. Boven aanbeland zie ik een moeder met twee jongetjes en een ietwat oudere vrouw, ik denk de Oma. De moeder en de vrouw waren druk bezig, met het op z’n flikker geven van het kleinste mannetje van zo’n 3- á 4 jaar. Dat kind stond te krijsen, niet gewoon. Toen ze beide druk in de weer waren, en niet omkeken naar het andere kind, stapte het knulletje door de kantelen van het fort, en zou zo even doorlopen. Het hoogte verschil is daar, ruw geschat zo’n 20 meter. Ik kon nog net op tijd een schreeuw uitbrengen, ik was zelf te ver weg, om hem te blokkeren. Daarop reageerde die domme oudere “doos”, stop niet doen ……….. In de consternatie hoorde ik de naam van het kind niet, maar dit jochie had bijna een vrije val gemaakt, en een was nu van wisse dood gered. Alle mazzel van de wereld gewoon.  

Gisteravond waren wij en onze Antilliaanse familieleden, wederom bij de “Ernstige jongens en meisjes” uitgenodigd, voor een BBQ. “Graaf Otto”, de Chef van vandaag, was samen met de familie al druk bezig geweest, om het e.e.a. voor te bereiden, om het iedereen weer naar de zin te maken. Ook vriend van de familie Youssef, was weer één van de gangmakers. De gesprekken aan tafel, varieerden en gingen over issues in de Nederlandse taal, Youssef’s vader was voorheen een hoge pief bij de COA, dus best een studiebol. Deze boy, heeft daardoor een aardige basiskennis in zijn pakket, en zou ik goed kunnen gebruiken om de stukjes te redigeren voor mij. Maar ja, de straattaal die ik veelal gebruik, is voor deze “Ernemmer” misschien zelfs onbekend. Ook kwam de vinger van Lot, weer in de praat te pas, helaas om te schrijven te schunnig, hmmmn. Helaas was ze er niet anders had ik haar raadseltje over even “geuren” even wat kracht bij kunnen zetten. Ik had namelijk pensstokjes voor de hondjes bij “Kokkie” en Betty gehaald…. Ook kwam de “shoot by” van eergisteren even ter sprake, een hot item op het eiland. “Kokkie” heeft een personeelslid in de keuken die in een paar seconden, zijn Oom en Neef kwijt is. Niet echt prettig dus. Ook de gesprekken over de auto hobby van Marcel kwam aan de beurt. Deze ook al ietwat oudere gabber, maar zo ziet hij er absoluut niet uit, heeft een aantal “vehikels” die de 300 km kunnen aantikken, wat hij af en toe wil uitproberen in Duitsland. “Kokkie” was ietwat later vanwege werkzaamheden, maar viel bij de aanwezigen ook goed in het potje. Zijn ervaringen, op en over het eiland, komt hem goed van pas en is voor menigeen een goede leidraad, om op dit eiland te “overleven”. Zover deze dag, het afscheid was met een aantal van de groep, misschien tot volgend jaar. Mijn vaste gezegde, “nou dit was de laatste keer, volgend jaar kom ik niet meer”, hiel dik er ook weer in………  

Het schijnt dat ik vanochtend wat aan de stille kant was en zat te zuchten en te steunen. Lia vroeg mij, “wat is er loos”. En ik vertelde haar, dat ik tot het besef kwam dat de periode van het willen eindigt, en de tijd van het moeten er weer aankomt. Op zijn minste gezegd, word ik daar op dit moment een beetje erg onrustig van, terwijl deze vakantie in het kader van het relaxen en ont stressen stond. En ik het idee had dat dit aardig lukte, ook gezien de input die ik constant kreeg vanuit Nederland, in de vorm van foto’s en filmpjes van mijn twee “kleine vriendjes”. Nu na 21 dagen blijkt dat het e.e.a. misschien dieper zit dan ik vermoedde, c.q. vermoed. Ik heb de afgelopen dagen veel gesproken met “Kokkie” die in een soortgelijke situatie heeft gezeten, en nu naar mijn mening zelfs “slim” over deze situatie kan uitleggen en praten. Ook Lia en Liselotte zijn de afgelopen 3 weken, een geweldige steun geweest. Nu moet ik maar weer zien wat “thuis” me weer brengt. Maar nu hebben we nog één dag vakantie, op Cúráçáó, morgen gaan we om 17.00u. weer terug naar ons koude kikkerland. O ja, ook een probleem met Lia haar horloge, staat nog stil, misschien alleen een batterij vervangen. Genoeg gezeurd, wat gebeurde er vandaag op het strand. Nou daar kan ik kort over zijn, vrij weinig, pas vanmiddag zon en berenheet.

Het begon vanmorgen in “Villa Kakelbont” wel enigszins hectisch. Lia stond in de douche en ik ging een “bakkie” inschenken. Terwijl ik, vanaf de porch het huis binnen loop, zie ik uit mijn ooghoek iets wegflitsen. Het was een “Antilliaanse Muis”, tenminste zo noem ik dit beestje. Wat wij in Nederland aan kruipend ongedierte hebben rondkruipen, is in geen velden of wegen te vergelijken met hier op het eiland. Dit beestje komt n heel grote getalen op Curaçao voor. Het is namelijk een hagedis, de “BlauBlau”. Het was een jong exemplaar van zo’n 30 cm. Niet dat het mij iets kan schelen, dat dit beestje binnenkomt, maar het zou zielig zijn wanneer hij/zij, binnen is en wij een dagje “JT-Beach” doen. De hele dag in die bloedhitte, binnen. Je hebt van de week kunnen zien wat er met zo’n beestje, gebeurt als hij buiten vast komt te zitten, dood. Moet er niet aan denken dat je binnenstapt en over zo’n beestje struikelt, omdat hij is overleden aan super pech. Ik heb eerst een plaatje geschoten, van de indringer en hem daarna naar de deur “gepusht”. De kleine ondeugd verliet, “ons” terrein met een bloedgang, via de zwembad deur, weer naar buiten de vrijheid in.

We gingen op weg naar het strand. Maar onderweg, toen we langs de “AA” kliniek reden, zagen we dat “Dr.AA”, thuis zou kunnen zijn, zijn auto stond namelijk voor de deur. Lia had hem nog niet gesproken deze 3 weken, dus we zijn even een halfuurtje gezellig aan de praat geweest met Haitham. Daarna namen we weer afscheid en gingen verder naar het strand. Dat wij aankwamen was het niet echt druk op “JT-Beach”. We waren de afgelopen weken er al een paar keer geweest, toen was het wel wat drukker. Minder Duitstaligen rondom op het strand, misschien dat ook hun vakanties “op” waren. Na het gebruikelijke, zoeken van de bedjes, belanden we wederom op dezelfde plek als de eerdere keren. Nadat de serveerster als eerste was langsgekomen, en onze bestelling had opgenomen “koude koffie”, duurde het niet lang totdat de “strand Maffia” aan onze bedjes stond. Nu was ik eens zuinig geweest en had ik de auto vlak voor de poort geparkeerd, i.p.v. binnen, de eerste 15 naffels waren verdiend. Niet uit Nederlandse zuinigheidsoverwegingen, maar ik had namelijk geen dure spullen in de auto, dus ik kon een keertje proberen. Maar ja het had ook verkeerd kunnen aflopen, met bijvoorbeeld een ingetikt ruitje, net als bij ons in Amsterdam. Na mijn vaste rituele strandwandeling, op zoek naar “the Hermanator”, echter waar ik hem altijd kon vinden was hij niet aanwezig. Dus geen afscheid genomen van onze olijke vriend. Onderwijl kregen we wat aanspraak met onze over buren, op het bedje van “Yps en Tuyp”, vriendelijke Volendammer’s van vorig jaar Maart. Nu bleek ook weer hoe klein de wereld is en zeker als je Amsterdammer bent. Het stel voor ons, met een klein kind, bleek uit het voetbalwereldje te komen. En het bleek dat hij en wij, dezelfde vrienden en kennissen hebben, zowel in het amateur- als het professionele wereldje. Het bleek dat Ciska en Gerald, hem ook vaak bij Heerenveen hadden uitgenodigd, en dat we wellicht onderhand naast elkaar hebben gezeten. Nadat we samen even wat gedronken hebben, namen we afscheid van elkaar. Nadat we bij “Villa Kakelbont waren uitgekomen, heb ik nog even de auto gewassen, je moet het tenslotte knap achterlaten. Nadat “Kokkie” en Betty waren gearriveerd, voor een “bakkie met gebak”, namelijk de overige lange vingers die ik nog in voorraad had, werd het nog een confronterend en enerverend avondje, wat ons allemaal weer beter kan maken en sterken……….!.