Woensdag 2-03-16, onze volgende trip naar Dushi Korsou, ondanks al onze sores
Zoals de voorgaande 9 jaren, op vakantie met bestemming Curacao. Wederom gebracht door de “Zilver Blauwe Vogel”.  Dit keer voor ons een zéér gestreste 6 ½  maand vooraf aan deze trip.  Want vanaf 10 Augustus met een dubbele hernia in de weer geweest en nu nog steeds voor een 40% op het werk aanwezig. Daarbij naast de fysieke-, ook nog eens mentale problemen, m.b.t. het ouderlijk thuisfront. Echter konden we toch, ondanks deze problemen toch op reis, mede omdat Leo, Jessica en Denise, het verzorgen van het avondeten voor “Oma Riek”, compleet op zich nemen voor de komende weken.  Dus toch onderweg voor een vlucht van zo’n slordige 9 ½ uur.  Bij aankomst stond “Kokkie” ons al op te wachten. De vlucht was heel prettig verlopen, ondanks dat mijn fysieke mankement roet in het eten zou kunnen gooien. Even nog Bettina oppikken en dan naar “Amalia Apartments”. 

 

Bij aankomst niet de vertrouwde 8 appartementen maar een geheel vernieuwde omgeving. Namelijk onze “hoofd van de kliniek” “Dr” Haitham Metry was flink aan het uitbreiden geweest en naast het bestaande deel ook nog eens 9 Hotelkamers laten neerzetten, geweldig mooi om te zien. Eunice, een van de nieuwe receptionistes, verwachtte ons al, zodat we vlot de sleutels in ons bezit hadden en het gewenste “appartement nr 11” konden betrekken. Het gebruikelijke ontvangst dinertje, deze keer bij “il Forno” verliep ook dit keer weer niet vlekkeloos. Na een eerst een verkeerde Pizza, geen koffie en slechte bediening, dus de gebruikelijke vaste prik, namen we afscheid van onze “familia Antiana”. Voor de eerste keer dit jaar gingen we op weg naar “Cas nr 11” af om na een lange dag slapend af te sluiten.

 

 

Donderdag 3-03-16, etentje bij PastaToniOnTheGo en de schrik zat er goed in

Zoals ieder jaar gaan we vrijwel nooit van onze thuisbasis, op de eerste dag.  Een beetje aan het klimaat c.q. de extreme temperatuur wennen.  Dus het werd vandaag een acclimatisering dag bij de “AA”.  Niet echt onprettig natuurlijk om met een boek in het zonnetje te gaan liggen, lurkend aan een koud glas Ice tea of een andere verfrissende versnapering.  Zeker nadat je met noodweer bent vertrokken een dag eerder vanaf Schiphol, waarbij de ruitenwissers het wassende water niet meer konden verwerken.  Dat de overgang voor het lichaam toch enkele verwerkingstijd nodig heeft, bleek later op de dag wel weer.  We waren uitgenodigd bij “Kokkie Ruben” en Bettina om van zijn eigen producten te gaan genieten.  Dat deze “rebel” zijn sporen in het koks vak wel heeft verdient, heeft iedereen de afgelopen jaren wel kunnen terug lezen.  Onlangs is hij namelijk zijn eigen “Pastalijn” begonnen op het “Dushi Island in the Sun”.  Netjes voordat we konden aanvallen op zijn Pasta’s kregen we de kaart geserveerd, zoals het in een echt restaurant hoort te gaan.

 

De naam van het restaurant had ik gisteren al gedoopt in “De Garage”, echter was dat deel van het woonhuis nog niet als zodanig “ontgonnen”. Kokkie druk bezig in de keuken, bij een temperatuur oplopend naar wel 45 graden Celsius. Hij had support van zowel Bettina als Lia, terwijl ik met “Opa Jacobs” oude koeien aan het ophalen was, uit de vertrouwde sloot over zijn Vader en de 5-om-5 Broers en Zusters. Plotseling de kreten uit de keuken van zowel “Kokkie” als Bettina, of ik snel wilde komen.  Daar sloeg de schrik me om het hart.  Lia hing slap tussen hen in, starend met wijd opengesperde ogen in het niets.  Gelukkig konden we met onze BHV ervaring en met een snelle beenveeg, een paar tkken in haar gezicht, in No-time mijn “rotsje in de branding” weer terugbrengen in onze wereld. Ik kan je vertellen dat dit het grootste schrikmoment uit mijn leven was. 

 

Ondanks de heerlijke maaltijd die we van “PastaToni” kregen voorgeschoteld en met smaak, ook door de “patiënt” werd verorberd, bleef er vanavond toch een angstig sfeertje hangen. Waarschijnlijk was onze acclimatisering toch niet volgens ons plan gegaan en was de “Koperen Ploert” de boosdoener. Morgenavond een BBQ bij Joost en Sebastiaan, de Maestro van “De Burgermeester van Dieren”.

 

Vrijdag 4-03-16, Caracasbaai en BBQ bij de Ernst(ige) Jongens en meisjes

Vandaag niet zo ver van huis, mede vanwege ons avontuur in het avonduur, gisteren. Waardoor ik het idee had om toch nog at meer gas terug te nemen. Vermoeidheid en stress zijn namelijk, zoals wij de laatste maanden hebben ervaren geen prettige tegenstanders.  Juist nu je een beetje tot rust kunt komen, gaat dit de tol eisen, naar mijn idee.  Daarom vandaag naar het strandje naast het Fort en Kerk op de Caracasbaai, enkele minuten rijden vanaf de “AA”.  Een fijne temperatuur en in alle rust genieten van, de sinds dit jaar opgeruimde strandlocatie.  Je kunt het je haast niet voorstellen maar  het kan  ook te rustig zijn. Geen god of goed mens te bekennen, dus toch maar even verkassen naar het Caracasbaai strandje, enkele 100´den meter verwijderd van deze locatie. Waarschijnlijk op de Vrijdagmiddag een strandje bij uitstek om te “swingen”, tenminste die indruk kreeg ik.  Niet op muziek maar “gewone” partnerruil. Omdat het ook hier niet zo druk was als anders op dit “local strandje”, vallen dingen je meteen op. Zo viel het me op dat er een stel, komende met een grijze jeep, een  plekje zocht onder een “palapa”. Even later een ander stel met een grijze personenwagen, onder een “palapa” verder plaatsnam. Ik ben gek op thriller romans dus werd scherper.  Beide heren druk met hun “app” op de telefoon in de weer.  Na enkele minuten allen opstaan en met de grijze personenwagen vertrekken. Eigenlijk verdiende dit een “camera shoot”, ware het niet dat mijn “partner” mij hiervan weerhield. Mensen kijken blijft leuk, maar het zou ook zomaar kunnen dat ik met dit heb ingebeeld. Later o de dag waren we voor de middag en avond uitgenodigd door de familie “van de Burgemeester van Dieren”, voor de BBQ. Niet de burgervader zelf maar de eigenaar van het eetcafé aldaar. Met enkele vrienden van het eiland, uit Huissen en Bolsward, beide plaatsen mij heel bekend, dus aan stof tot praten ontbrak het niet. Ook had de villa een heerlijke pool waar ook ons “surrogaat” kleinkind Olivia, zich heerlijk kon bezighouden. Overheerlijke specialiteiten werden ons voorgetoverd, raadsels en moppen gingen rap over tafel. Een heerlijk gezellig avondje bij onze Nederlandse familie, op een Bounty eiland. Jongens, maar eigenlijk speciaal de meisjes, bedankt, de BBQ was niet best, maar het gezelschap vergoedde veel.

 

 

Zaterdag 5-03-16, Caracasbaai en Surinaams bij mijn vriendinnen

Vandaag afgesproken met Ruben  en Bettina om naar het strand te gaan. Mijn giswerk van gisteren was wel degelijk de juiste.  Volgens “kokkie” is deze baai inderdaad een bekende “swingers” plek. Ik kon het toch niet laten om, gewapend met mijn camera en onder begeleiding van “kokkie”, Bettina en Lia, even naar boven te rijden om even de berg te inspecteren. Van bovenaf was het een prachtig uitzicht over het gehele “Spaansewater”. Boten, surfboards en waterscooters maakten er een levend schilderij van. Ook dacht ik even Sebastiaan Ernst op een waterscooter actief te zien, want zij zouden rond 13.00 u. de wateren onveilig maakten. Een appje leerde ons dat ze er nog steeds thuis bij de Villa waren.  En zoals later bleek is er van het varen niet terecht gekomen.  De baai was zoals ik reeds eerder heb gezegd niet druk bezocht maar met de tegenwoordige opruimwoede van de Curaçaoërs een hele vooruitgang.  Even het Fort bezocht met “Kokkie” wat, net als het strandje zelf, op één nisje een zeer opgeruimde indruk gaf. Even wat shots van bovenaf completeerde ons bezoek aan de oude ruïne. Op de weg terug naar Stakamahachi, de thuisbasis van onze Antilliaanse familie, moesten we nog wel even het menu uitkiezen. Wat? We kunnen wel even bij mijn Surinaamse vriendinnen langs, voor een “Surinaamse hap”.  Nu bleek alleen dat de ouderde dames daar verdwenen waren en de “bloem” van vorige jaar ietsje was uitgedijd.  Máár het eten was er niet minder om en na de “vuile luier”, de Bami en Nasi, was ons buikje weer vol en rond.  en nog even bij de “Ernstjes” navragen over hún plannen van morgen, en of ze eventueel willen meegaan naar het strand van mijn kleinzoon “Jeremy”.  Nog een “afzakkertje” met mijn eega bij onze “famia Antiana”, en dan afsluiten, en terug naar Dr. AA. Zodat we ook deze dag kunnen bijschrijven in het logboek, Curaçao 2016.

 

 

Zondag 6-03-16, op bezoek bij Playa Jeremi met twee "personal" superkoks

Vandaag naar het strandje Playa Jeremi in Banda Abou. Om 9.30u afgesproken bij “kokkie” en Bettina om de spullen te pakken. De ene helft van de Ernstjes, Bas en Lisette wilde met ons mee naar het strand, maar Joost de superfan van Vitesse had een wedstrijd te zien van zijn clubje. Onderweg naar het strand nog wel even de boodschapjes oppikken bij de Mangusa. Een uit de kluiten gewassen supermarkt. Het verschil tussen ons de “gewone” winkelaars en twee chef-koks, die hun boodschapjes doen, is toch wel groot. Zij weten precies wat wel en niet vers is en wat ze willen gebruiken om een aardig stukje vlees te serveren op de BBQ. Klachten over het w’el of niet hebben van de juiste producten, die ze dachten nodig te hebben, gingen over en weer. Dan echt op weg naar het strand.   Overal op Curacao wordt aan de weg gewerkt, zo bleek. Met de nodige “detours” kwamen we aan op Jeremi. Een strandje waar “kokkie” en familie regelmatig de gekunstelde BBQ uitpakken. Met zijn fluitketel, schoonwater en een rooster met wat aanmaakhoutjes onder de arm moesten we een plekje zoeken. Al vlot was het kampvuur aan met een natuurlijke schoorsteen die de rookpluimpjes afvoerde.

 

Onder de palapa, die je toch echt nodig hebt op zo’n zonovergoten strandje, was het heel prettig vertoeven. Het zeewater, voor ons prettig van temperatuur maar dat voor onze “locals” koud, zoals bijna overal op dit stukje wereld, was helder Blauw. Het voorgeschotelde gekruide gehakt met stokbrood was door chef “kokkie” heerlijk klaargemaakt. “Chef Bas” kon dit wel waarderen en genoot zichtbaar van de kookkunsten van zijn collega. Na onze “detours” over het halve eiland, even een tour voor Bas en Lisette door “De Garage” het toekomstige domein van “Kokkie” en dan naar huis. Bij de “AA” aangekomen ging vrijwel direct de telefoon, Bas die vroeg of we nog even met de Ernstjes mee wilden naar “Zest”.  De place to be, denken ze daar zelf waarschijnlijk. Want deze familie, gepokt en gemazeld in de Horeca, had met het prijs kwaliteit verschil nogal wat moeite.  En met hun, ik ook. Nadat we ons maaltje met een matige “M” op hadden, vroeg de kelner of we nog iets toe wilden.  Nou mijn commentaar “straks een ijsje, maar niet hier”.  Nadien hebben ons nog wel even te goed gedaan aan een overheerlijk Italiaansijsje bij het pleintje boven. Nadat we een afspraak hadden gemaakt, voor de volgende morgen naar Barbara Beach, gingen we ieder ons weg.

 

 

Maandag 7-03-16, het luxe resort Barbara Beach

Vandaag de afspraak om naar het luxe resort van Barbara Beach te gaan. Eigenlijk was het vroeger alleen te bereiken per boot en vaak voor ons alleen om te vissen. Vandaag zou het de eerste keer zijn dat we officieel de kust zouden bezoeken vanaf de landzijde. Het Hotel werd bereikt nadat we eerst zo’ 10 minuten rondreden en het was zeker een heel mooi onderhouden resort, of eigenlijk een Hotel.  Ik denk voor de gemiddelde Nederlander, te luxe maar voor de gemiddelde Amerikaan, de normaalste zaak van de wereld. Het prachtige witte zandstrand werkte zeer uitnodigend voor een wandeling langs deze gekunstelde kustlijn. Wat ik later op de dag nog maar eens deed met Lisette de vriendin van,  “De Burgemeester van Dieren”, Bas.  De handdoeken die we mee hadden van Amalia, bleken de zelfde te zijn als degene die werden uitgereikt door het voormalige Hayat. Dus na afloop van ons verblijf moesten we heel voorzichtig onze eigen “AA” handdoeken weer naar buiten smokkelen. Nadat we ongeschonden met de extra “AA” handdoeken konden vertrekken om iets te eten te scoren. “De Ernstige boys” boden aan om dit gezamenlijk te doen maar wij wilden hun wel de tijd gunnen om op een redelijke termijn de koffers in te pakken.  Zij moesten namelijk de volgende dag het paradijs verlaten en weer naar de dagelijkse beslommeringen.  Boys en Girls bedankt voor de gezelligheid samen. We zien elkaar wel weer in Nederland. Misschien van de zomer een vervolg in Opperdoes.

 

 

Dinsdag 8-03-16, drukte op Mambo beach leidt ons naar Jan Thiel

De laatste jaren was het totaal geen probleem als je rond 11 uur op Mambo beach aankwam, stoelen meestal in overvloed. Vandaag was dat totaal anders. Het parkeerterrein niet overvol, maar ,op het strand een populatie waar de honden geen brood van lustten. Totaal alle plekjes overvol, geen bedje te pakken en de bedjes die wel vrij waren, waren nog krakkemikkiger dan bij onze voorgaande edities op Mambo. Dan maar even stemmen waar we naartoe wilden. Ik was voor Daaibooi en Lia koos praktischer voor Jan Thiel.  Ook omdat we ’s avonds alweer op Montana hadden afgesproken, was dit de beste keuze. Het idee kwam in ieder geval bij mij op om een “vlucht route” te zoeken, mocht op een ander moment de Caracasbaai weg overvol zou zijn.  Even de berg over, waar een paar oud vriendinnen van ons hebben gewoond, een aantal jaren terug.       

 

Nadat ik bij de kassa van Jan Thiel bijna een parkeerbeheerder zijn hielen had weggereden, betalen en naar het strand. Misschien dat de “Hermanator” vandaag zijn werkpak aanhad. En ja hoor, daar liep onze vader in spé, zoals we van hem gewend zijn. Maar wat direct wel opviel, dat “paps” was geschoren en dat is een streep aan de balk. Draadjes trekken, verlichting en hotspots plaatsen over het hele complex, daar was hij druk mee. Dat onze “Dutch Tjoller” er plezier in heeft en hier op zijn plaats is, was duidelijk te zien. Na ons douche bezoekje thuis en even omkleden naar Montana. “Kokkie” had een verrassing in petto, in de bloedhitte zaten we namelijk aan de “hutspot speciaal”, een als ovenschotel gemaakte hutspot. Een heerlijke afwisseling.  Na de koffie met AH cake gingen we weer terug naar de “AA” en ons bedje in voor de volgende dag.    

 

Woensdag 9-03-16, met 3 kippetjes naar het chickie strand van Playa Daaibooi

Vandaag had ik het idee opgepakt om een paar mede “lotgenoten” van de kliniek een leuke dag te laten beleven.  Tenminste dan leuk leuk in mijn optiek, het waren de gezusters Jos en Monique, geboren Macquine uit Den Haag (Delft). Gevraagd of ze meewilden naar de Westpunt, omdat ze niet in de gunstige omstandigheden waren van een huurauto via de “AA” kliniek. Dus had ik mij met mijn Curacao Vacatio Guide reclame en de nodige ervaring van het eiland, als gids opgeworpen. Allereerst even langs de Flamingo’s van Jan Kok, een groot aantal in getal, anders dan in voorgaande jaren. Even wat plaatjes geschoten en door naar Playa Daaibooi, voorheen het domein van Marinier Kees, die allerhandigst werd vervangen door Robbert.  Een handig en aardig blond gozertje die de zaken met flair waarneemt. Vandaag vielen niet alleen de mussen van het dak, maar zelfs de palmbomen schreeuwden om een beetje wind en water. Het was zelfs zo heet dat mijn eega het niet droog kon houden en spontaan met de overige kippetjes de zee in huppelde.

 

Dat water werd door onze “AA” meteoorloog rond 15.00 u. voorspeld. Ik had de meiden al verteld dat het enorm kan verschillen op het eiland, de ene kant gortdroog de andere tropisch noodweer. Dus waar wij heen waren gereden, geen spat en bij de “AA” en de rest van Willemstad, een gigantisch waterballet. Via de route langs raffinaderij langs Kokomo beach. Met deze “detour” wilde ik hun ook deze weg nog even laten zien, een “nieuwe” route die bij vele Curaçaoërs niet eens bekend is. En temeer er ook nog boodschappen gehaald moesten worden bij Centrum, kon via deze route. Met name wijn voor bij het eten van PastaToniOntTheGo, de pasta lijn van Ruben Pustjens, alias “kokkie”. Bij aankomst van onze “AA” kliniek bleek al snel dat de aanwezige tieners, of moet ik zeggen bejaarden soos, inderdaad een flinke stortbui hadden gehad. Klokslag zeven uur kwam “kokkie” de bestelde maaltijden brengen die door ons viertjes met smaak werden verorberd.  Morgen omdat er regen wordt voorspeld, naar Willemstad.

 

Donderdag 10 -03-16, Willemstad en “AA” kliniek waar iedereen een pilletje heeft gekregen

Besloten om vandaag, het regende lichtjes, in Willemstad te gaan winkelen.  Met de twee gezusters en Lia op pad naar, eerst Otrabanda en later Punda. gescheiden door de havenmond van Willemstad. Maar goed te bereiken met, de Pontjesbrug of een veerdienst. Na wat gerommel met een parkeerautomaat die geen bonnetjes printte, waardoor ik 3x de prijs heb betaald van één gulden ipv 1x, doken de meisjes als hongerige roofvogels op de winkeltjes. Het was hun laatste dagje Curaçao, dus moesten ze nog wat souvenirs kopen, voor het thuisfront. Een paar leuke T-shirts en heuptasje was hun buit. Ook moesten we op zoek naar een windorgel.  Niet zomaar één maar een speciale van Papegaaitjes, want één van de gezusters had er eerder deze week ook één kunnen kopen. Nergens waren de rot beesten te vinden.  Ja eerder echte levende, i.p.v. die van licht hout gemaakte ondieren, die rond behoren te draaien in de wind. Ook de overdekte markt bracht geen soelaas, totdat we een “echte” souvenirshop in gingen. Nu denk je natuurlijk, JA gevonden. Maar het bleef NEE zodat de dames genoegen moesten nemen met een windorgel van geverfde schelpen. Ook omdat zuster 1 wel een ruil wilde doen met de Papegaaien van zuster 2, toch missie geslaagd.

 

Daarna maar even een slokje halen op een terras van het Wilhelminaplein. Tenminste dat dachten we te doen.  Precies 10 minuten hebben we daar voor doedel gezeten, zonder dat er iemand aandacht aan ons besteedde, dus besloten dan maar op de haven ons natje en droogje te halen. In tegenstelling tot eerdere ervaringen met bedienend personeel op het eiland liep hier een absolute topper rond.  In de uurtjes dat ze omzet moest draaien voor haar werkgever, maakte ze die ook.  Pfff, wat een tempo had deze kleine Spaanstalige dame.

 

Na ons intermezzo op het terras terug naar “AA”, waar de dames hun laatste uurtjes konden uitzitten onder het genot van een “drankje” en diverse telefoongesprekjes met het thuisfront. Bij “AA” waar tegenwoordig een Hotel(letje) aangebouwd is, leek het net of alle “bejaarden” een pilletje hadden gekregen. Alles en iedereen zat of lag te pitten, zodat je bang werd om iets te ruw je stoel te verschuiven, omdat anders de “patiënten” wakker werden. Nee, we zijn er niet op voorruit gegaan met de komst van de nieuwe aanwas. Na het afscheid van de meiden, die ons appartement konden gebruiken om zich op te frissen, naar “kokkie”, die een zieke Bettie thuis moest verzorgen. Geen stem, wel lekker rustig ;-) , lag ze te soezen in haar prinsessen bedje, terwijl wij ons aan de Surinaamse “eenvoudige” hap zoals “kokkie” dat noemt, tegoed deden. Daarna zochten we ons onderkomen op bij de “AA”, waar het weer lekker rustig was.  

                                                     

Vrijdag 11 -03-16, Aloha Beach, oefenende militairen en Happy hour in Brakkeput   

Gisterochtend in tegenstelling tot eerder deze week, ietsje vroeger naar Mambo beach, zoals hier in de volksmond wordt gezegd maar officieel de Curaçao Beach boulevard (BLVD). Een paar dagen terug lagen de badgasten, als haringen in een ton, nu was het prettig druk.  Mambo beach is toch wel het bekendste strand van Curaçao. vooral bekend door alle jongeren die hier komen feesten. In het weekend en in de vakanties, maar wanneer is het hier geen vakantie, kan het dan ook erg druk worden hier. Maar doordeweeks kan het vrij rustig zijn. Het geheel heet eigenlijk Sea aquarium beach, maar wordt door iedereen Mambo genoemd. Terwijl Mambo toch eigenlijk alleen een strandtent is die daar zit, maar Mambo is zeker niet de enige strandtent op Sea aquarium beach. Je vind er ook Cabana beach, Wet en wild, Hemingway en Aloha. En dan zit het Lions Dive & beach hotel er ook nog. Ook bevindt zich hier het sea aquarium. Onder andere bekend doordat je daar kan zwemmen met dolfijnen.

 

Vandaag bij Aloha met de nieuwste bedjes en niet te vergeten Wifi. Normaliter is dit ook de plek waar onze ere-divisie teams neerstrijken, na het voetbalseizoen om hier een door “Polar” gesponsord toernooitje te spelen. Polar is het meest gedronken bier, van de Antillen, als je het mij vraagt. Vandaag geen voetbal teams, of toch?  Nee, een paar bussen militairen die gelegerd zijn op Curacao, van de marinebasis Parera, moesten een “training” afwerken op het strand. Geen landingsoefening maar een ouderwets kruipdoor-, sluipdoorspelletje. Als je er naar zat te kijken, stelde het niet veel voor, maar ze gingen wel een paar uur door in de bloedhitte, van het strand. Zoals ik later hoorde van Nick, een jongen uit Twisk, vonden ze het overdreven “rechts richten” aan het einde van de show, opgevoerd door hun CSM absurd. Over twee weken mogen deze boys weer aftaaien naar Nederland. 

 

Om 14.30u. lokale tijd, besloten we om naar “AA” terug te gaan, want Michael moet met NAC een wedstrijd spelen tegen FC Oss. Via een stream de wedstrijd, met als eindstand 5-0, goed kunnen volgen.  Daarna snel douchen en omkleden voor het avondprogramma, bij Tony en Pierina, voor “Happy hour”, met de rest van onze Antilliaanse familie. Dit “hour” werd er één met een “s” erachter dus nachtwerk. Daarom dus als je afspreekt op het eiland, houdt er dan rekening mee dat de uurtjes iets anders zijn dan bij ons, in Nederland. Helaas voor Bettina, ziek thuis, die dit niet kon meemaken.       

 

Zaterdag 12-03-16, bij de “AA” gebleven en PastaToniOnTheGo op bezoek inclusief maaltijd

Vandaag hadden we eigenlijk geen plannen gemaakt. Bettina nog ziek en aan de Penicilline, dus niet buiten in het zonnetje, lastig als je op zo’n zonovergoten eiland woont en er dan niet in mag. Lekker een dagje helemaal “niente”, dus met mijn boek een beetje achterover liggen luieren. Ook Lia achterover en de oogjes weer toe. De temperatuur was flink hoog en af en toe was een duikje in ons zwembad meer dan noodzaak. In onze ijskast had ik nog een aantal ijsjes bewaard, die ik redelijk vroeg aan de man probeerde te brengen, ouderwets uitdelen dus. Ook voor de meisjes aan de balie had ik er nog een paar in voorraad. Ik leek wel een oude kinderlokker. De radio in het huisje stond relaxed afgestemd op Radio Dolfijn FM. Hier en daar wat buurtjes langs het zwembad, net als wij, in de vakantie modus. Bettina had het idee om vanavond bij ons op bezoek te komen en wilde graag Chocolade vla met banaan.  Een combinatie vorig jaar per ongeluk geboren, omdat de pakken met Chocolade vla, precies dezelfde kleur heeft als de vanille. Maar ja dan had je wel die vla nodig, de banaan was nog wel voorradig in “cas nr11” . Dus dan maar even bij van den Tweel wat inkopen doen, maar geen chocolade vla in de schappen, net als afgelopen week. Anders dan in Nederland kan je namelijk niet iedere dag de producten kopen die bij ons als normaal worden beschouwd.

 

Ondertussen waren ambulance broeder Danny en aankomend verpleegster Jessica zich, in cas nr11, aan het prepareren voor de terugreis. Het meiske stond stijf van de zenuwen, dus dan maar weer een Vaderlijk advies geven  om haar wat gerust te stellen. Hun vertrek verliep niet geheel vlekkeloos, want er moest een “ledenlijst” van TUI aan te pas komen om ons stel mee te nemen. Dan eindelijk na een kwartiertje vertrokken ze, wel op de afgesproken tijd. Oderwijl had ik onze bestelling aan onze eigen “Pipodipasta” doorgegeven, welke dan ook stipt op tijd inclusief eega bij ons arriveerde. Later bleek dat de buurtjes van cas nr13 ook wilden bestellen. Dus we zaten net te eten, toen even later zijn pastatelefoon afging en de “buuf” hoorden praten, echter “Toni” was deze keer, zoals hij haar aangaf “helaas gesloten en maandag weer bereikbaar”. Ook Dr. Metry bezocht nog een paar keer ons tafeltje, maar evenzoveel keer werd hij  door de hotelbezoekers onderbroken, voordat hij naar huis “naar zijn sushi” kon gaan. Na het vuurwerk, de locatie blijft ongewis, en de koffie met koek, namen we afscheid van onze Antilliaanse familie en sloten we ook deze luie dag af. Morgen weer een dag, misschien dan naar Santa Martha in Banda Abou.     

 

Zondag 13-03-16, bedrijvigheid bij “AA” en het zoek geraakte strand

Vanochtend bedrijvigheid alom, Camillo die de bankjes aan het schilderen was en ook klokslag 7 uur al “Lady DIan”  die druk aan het vegen was. Vandaag was het maar een keer een “ontbijtje van Haitham”, de broodjes die de vroege dienst van onze “AA kliniek” iedere dag klaarmaakt. Na de nodige koffie gingen we naar onze afspraak met “kokkie” en Bettina, om 10.00 uur. We hadden gisteravond afgesproken om naar het onbekende Santa Martha te gaan. Een strandje waar menige eilandbewoner zelfs het bestaan niet van weet. Bettina voelde zich nog niet helemaal 100% zodat zij nog thuisbleef. Dus gedrieën gingen we op pad naar Banda Abou en het onbekende strandje.  We hadden al tot voorbij Playa Lagun gereden en het “lazerus” gezocht en ik de auto even in de berm zette. We hadden ons gisteren ook voorbereid waar dit strandje ongeveer moest liggen.  Echter waar het werd aangegeven was het niet te vinden. “Kokkie” had ook al via google maps geprobeerd de “rakker” te zoeken, maar ook daarmee werd het niet geheel duidelijk, waar we dit strand konden vinden. Ook degene die de bordjes moet plaatsen van de “lokale ANWB” was daarmee duidelijk de fout in gegaan. Wat bleek, als je namelijk vanaf Wilemstad richting Soto rijdt, er geen bordjes geplaatst zijn van dit strandje. Als je tin de tegenovergestelde richting rijdt, je plots de bordjes met het strandje kunt lezen. Het is wel de moeite waard geweest om te blijven zoeken. De prachtige “view” vanaf een hoge klif was adembenemend. Rondom ons de kwetterende papagaaitjes, flamingo’s en een zilverreiger in het water, verschrikkelijk mooi. Het strandje zelf stelde niet zoveel meer voor maar was, zoals Ruben al had aangegeven, meer een ontmoetingsplaats voor duikers en families die daar hun “comeandgettogether” zondagjes houden.  

 

Het nabij gelegen Landhuis Santa Martha, dat zeker een bezoek waard is. Dit landhuis is opengesteld voor bezoek. Naar het schijnt kun je daar ervaren hoe de Hollandse boer hier deze plantage runde. Uniek is dat het personeel uit geestelijk gehandicapten bestaat, die hier werken in een pottenbakkerij en in een leerlooierij. Je kunt op verzoek een cowboyhoed laten maken en er wordt ook met riet gewerkt. In het winkeltje kunt u handgemaakte spullen kopen. Onderweg naar het strand kunt u stoppen voor een fabelachtig uitzicht over de baai. Als u doorrijdt naar het strand zie je een verlaten hotelcomplex, Sunset Waters beach Resort, volledig gesloopt en gestript.  Vandaar uit gingen we nog even naar Playa Daaibooi om wat van de zon te genieten. Om 16.00 uur vonden we het genoeg geweest en gingen we op huis aan.  

 

Maandag 14-03-16, Shete Boka, Kenepa Grandi en totall Black-out in Jan Thiel

Vandaag stond ons jaarlijkse uitje naar Shete Boka op het programma, met het logische vervolg naar Kenepa Grandi, Grote Knip. De wind leek ietsjes feller dan de afgelopen dagen, bij ons “AA” appartement, zodat ik dacht dat dit de beste dag zou zijn om te gaan. We kwamen er enigszins bedrogen uit, omdat de Pasaatwid iets meer Zuidelijker kwam dan de vorige keer dat we daar aankwamen. Toen was het zelfs zo dat binnen een paar seconden, zowel de lens van de camera als de brilglazen, direct “beslagen” waren van de zoute “watermist”. Toch is het altijd weer even een rustpuntje in de vakantie, de geluiden van het watergeweld en de serene rust van het omliggende “prairie” terrein. Ook hadden de instanties die het terrein in het beheer hebben, de entree verfraaid en wederom een nieuw toiletgebouwtje en een gerenoveerd terras neergezet, geheel voorzien van de noodzakelijke bijkomstigheden. Echter zoals veel zaken op  het eiland, net niet helemaal afgewerkt, zodat er een oud- en lege gastank  vlak naast het terras lag. Jammer maar net de plank misgeslagen.

 

Na ons bliksembezoek aan “de mondjes” op weg naar De Grote Knip, een strand waar de laatste jaren enorm veel moois is verricht. Zelfs zijn er nu futuristische zaken als doorzichtige (glass bottom) kano’s, vlotjes waarmee je de bodem kunt afzoeken, speciale UV parasols en een heus vlot. Ook het keuken gedeelte is totaal aangepakt en er is ondersteuning van een heuse life guard. Nee, TOP geworden. Zeker ten opzichte van de tijd, zo’n 5 jaar terug, dat als je op het strandje lag, aan het eind van de middag en dat de bosvarkentjes het strand afroomden naar voedsel. Echter “human pigs” heb je overal, want zodra je het mooie strand verlaat, zie je her en der alweer de plasticzakjes, bekers en al wat niet meer in de bosschages liggen. Rond 16.15u weer op huis aan, maar even langs de Batidos bij de pontjesbrug. Daarna even kijken of we een kruip door sluip door route konden vinden. Want rond 17.30u staat de ring vanaf de brug en de Caracasabaai weg helemaal vol.  Dus da maar onderlangs over “Marie Pompoen” en over de berg. Aardig stukje afgesneden en winst in de kostbare vakantietijd want we moesten nog douchen om naar “kokkie” en Bettie te gaan voor de “Surinaamse Zoute Soep”, door mij hernoemd naar “Soto Soep” het locale plaatsje bij de strandjes . We worden deze vakantie nogal verwend door ons maatje en zijn eega. Toen we voor onze wasbeurt aankwamen bij “AA” bleek dat ons huisje gekraakt was door twee “dames” uit Nederland. Beide dachten, zo gaat hun verhaal, dat ons huisje onbezet was en dat ze wel voor onze ingang, in het laatste zonnetje konden zitten.  Geheel uitgestald met bordjes, glazen et cetera, vertrokken ze schoorvoetend, “sorry hoor” was hun commentaar. Beetje brutaal.

 

Bij terugkomst na ons “Soto soep” (twee volle bakken), bleek dat vanaf Jan Sofat, mt inbegrip van een groot deel van Jan Thiel een “Totall black-out” had, een stroomstoring die de laatste dagen een beetje over het eiland trekt, contra aan de Oost passaat. Na een gezellig uurtje “geiten” met de buren van “AA” ging het licht weer aan en keerde vreemd genoeg, juist de rust weer terug. Iedereen naar hun warme mandjes.     

 

Dinsdag 15-03-16, Zanzibar met onze Volendamse vrienden en The Hermanator

Vandaag stonden we weer in dubio waar we heen zouden gaan, wat een  luxe probleem. We waren aan de late kant dus besloten naar Zanzibar te gaan. We waren wat laat omdat de zon zich achter een licht wolkendek schuilhield. Het strandje is voor ons lekker in de buurt maar wel steeds commerciëler geworden. Ja nu zijn de “betaal” strandjes, meestal gerund dor de Nederlanders op het eiland, dit meer en meer. Als je de “local” strandjes gaat bezoeken, voornamelijk in Banda Abou, is het vaak wat minder onderhouden maar authentieker en de natuur veel mooier. Met onze nieuwe vrienden uit Volendam, Henri en Alex in de buurt was het erg gezellig op het strand. De beide mannen, allebei werkzaam in de vis verwerking, hoe kan het ook anders, weten het aangename goed te waarderen. De twee hadden, vroeg in de ochtend, een ligbed “gearresteerd” centraal op het strand en wisten zich, met een hapje(s) en drankje, de dag prettig door te komen.

 

Na de middag en een flink aantal pagina’s in mijn leesvoer, kwam onze bloedeigen “Tjoller” Herman zich aanmelden bij ons.  “Geef maar geen knuffel, hoor”, “ik kom net uit het riool”, “verstoppinkje weet je”, was zijn aankondiging. Tijdens het aanbieden van 1 van de twee “tosti delen”  aan Lia. Waarvoor zij wijselijk bedankte. De aankomend Vader nodigde ons uit voor een late “happy hour” komende Vrijdag bij hem thuis, wat wij graag accepteerden, gezellig.Rond 16.00u verlieten wij het strand, terug naar het “AA”. Echter moesten er nog wel wat flappen getapt en wat boodschapjes gedaan bij de lokale AH. Na een 10-tal pogingen lukte het niet om er enige “cent” uit te krijgen. Het resterend vermogen in mijn “kleine knip”, was terug gelopen tot nog maar 35 gulden. De rekening aan de kassa betrof Nafl.33,76. Dit was meer geluk dan wijsheid en ik had geen idee of de kassa wel mijn ING pas had geaccepteerd. Dan nog maar eens proberen te tappen, ik had toch centjes nodig. En als je goed leest, blijkt dat je tweemaal je pas moet aanbieden. De rekening tegenwoordig voor het tappen op het eiland bedraagt nu zo’n slordige 10 gulden, om je pas ergens in te steken, pffff. Maar ja gelukt.

 

Toen we bij “AA” aankwamen werkte mijn “deur opener” niet. ‘s Ochtends had ik nog gedold, hoe gezellig het zonder stroom was gisteravond en dat er vandaag wel weer een “power dip” zou kunnen zijn. Als je het aanroept, voilà dan kun je het krijgen ook. Vandaag dus ook weer een uurtje de ijskasten niet openen, terwijl ik juist wat extra ijsjes had ingeslagen, voor Ruben en Bettie. Een “AA” bezoeker uit Rotterdam, voetballiefhebber, vertelde dat PSV bij Atletico Madrid nog 0-0 stond.  Gauw een stream opgezocht en met elkaar het laatste halfuur, verlening en de penalty’s gekeken. Helaas zoals gewoonlijk met Nederlandse team, 1 penalty gemist en uit de Champions league.                  

 

Woensdag 16-03-16, Playa Lagun, met de Leguanen en kippen op pad.

Waarheen vandaag, Porto mari, Santa Cruz of Playa Lagun, het strandje waar eigenlijk Curaçao eigenlijk voor ons tot leven kwam in 2007. Met het gigantische strand van wel 30 meter, vroeger de papagaaitjes van Peter en het mooie onderwater leven. Stoelen waren voorradig echter geen “piegem” te vinden die de stoelen even pakt, laat staan neerzet voor de mensen  Zodra de meeste stoelen waren neergezeten handdoekjes uitgerold, door hun nieuwe huurders, kwam de grapjas uit de struiken tevoorschijn, om de Nafl’s te innen. Ik zei nog tegen hem dat hij geen kloten gedaan voor de centen, gaf hij als antwoord, “mijn werk is later op de dag bij het opruimen”. Dus geen “dienst verlening” aan bejaarden, zoals daar velen aanwezig waren. Mijn plaatselijke rondje met de camera leverde een aardige inkijk van het oude vissershuisje, achter op het strand. Normaliter is dit afgesloten maar volgens mij gaan ze dit een beetje restaureren. Even dacht ik terug aan een paar weken geleden toen mijn oude keuken eruit ging en de nieuwe moest worden gelaatst. Alleen zag dit exemplaar er ietsjes minder bruikbaar uit. Ik moest daar toch wat plaatjes van schieten.

 

Daarna lekker even snorkelen en de vissen het oude brood van gisteren voeren. In eerste instantie wilde het plastic zakje niet samen met mij afzinken. Maar nadat het brood helemaal doordrenkt was ging het beter en heel veel vissen maakten gebruik van dit gratis ontbijt, het leek de “AA” wel. Bij Playa Lagun windstil, in tegenstelling tot de rest van het eiland. De kippetjes en haan liepen te schooieren naar eten. Klokslag 13.30u kwamen daar vier Leguanen bij, die langs de steile wand naar beneden snelden. Voor de duvel niet bang, gingen deze flinke beesten tussen de stoelen en handdoeken door. Van alle kanten kwamen de camera’s vandaan om dit op de gevoelige plaat vast te leggen. En een aantal dames gingen daarentegen juist met de voetjes omhoog op de bedjes. Ook maakten een paar oudere dames een Selfie met de nabestaanden van de “Dinosaurus”. Na de bijna duik van de trap, zoals bijna ieder jaar gingen we inpakken en op de weg terug.        Het was toch wel een Leguanen dag, op diverse wegen lagen de speciale platte soort. Bijna was er ook eentje, op de heenweg naar Playa Lagun, onder onze auto gekomen tenminste als ik niet had opgelet. Ternauwernood kon ik uitwijken en de dino  heelhuids naar de berm terugkeren. Op de terugweg een “deja-vu”, echter nu met een stel “kabritunan”, een kudde geiten. Een van de jongere exemplaren stak over en reageerde gelukkig op mijn claxoneren en keerde om. Op onze thuisreis nog even langs de buurtsuper in Tera Cora, beter bereikbaar door de drempels voor de deur, zodat de toerist eerder geneigd is om even een boodschapje te doen daar. Na de boodschappen, de alternatieve route naar huis, om bij het “gesloten” restaurant “De Troopen” te komen, mislukte pizza’s van il Forno en het bezoek van Bettie en Ruben bij ons, was deze dag ook weer verleden tijd.

 

Donderdag 17-03-16, Vertrek van de Volendam connection en een Leguaan bij ons huis.

Deze dag geen spectaculair vooruitzicht. De dag begon een beetje bewolkt en onze buurtjes uit Oss kregen vandaag hun “eigen” auto van bij “AA”. Maar voordat zij deze kregen moesten de nodige papieren worden ingevuld, voor de verzekering etc. Aangeboden om hun even naar de AH “om de hoek” te brengen waar ze de nodige boodschapjes konden doen. Na de AH heb ik ze even zoals een “Curacao Vacation Guide” betaamt, even in de buurt wat “hot and high spots” laten zien, waarbij een paar kiekjes werden geschoten. Ook troffen we op een van deze punten, de KM van Curacao aan, in net verzorgde uniformen. Op de radio was deze morgen te horen geweest dat er in het Caraïbisch gebied, een Tsunami oefening gehouden zou worden. Alleen op Curacao zou dit niet gepaard gaan met de nodige “alarmbellen”, geen luchtalarm of iets dergelijks. Alle andere eilanden zouden dit namelijk wel inzetten.

 

Terug van onze “trip” lag mijn moppie al geposteerd om het zonnetje te lijf te gaan, bij “AA”. Eigenlijk was het onze planning om naar “Kokomo Beach” te gaan, in de buurt van Boka Sami. Onze vrienden uit Volendam, Alex en Henry, zouden vandaag vertrekken. Een paar leuke jongens, dat de bloemetjes hadden buiten gezet op het vakantie eiland. Gedurende dag had “moeder Lia” hun de nodige natjes en droogjes toegediend zodat zij ook hun laatste uurtjes op het eiland als prettig zouden ervaren. Ondertussen was de “Marokko connection ”, uit Amsterdam, ook gearriveerd. Marokkaanse jongens op de Curaçaose stranden zijn geen alledaagse verschijning, zoals zij zelf aangaven, dus zij hebben nogal wat “bekijks”. Even later werd de rust verstoord, toen een verdwaalde leguaan op onze “campus” verscheen. Helaas voor dit schuwe beestje waren de muren te glad om er tegenop te klimmen. Met mijn leguanen “ervaring” van een dag eerder op Playa Lagun, toog ik met mijn handdoek naar het beestje, die er meteen de kuierlatten inzette richting het aanrecht onder de palapa. Echter daar stonden op hun beurt, onze Marokkaanse vrienden die meteen een duik “op” het aanrecht namen.  Zoals een ware “Leguaan Dundee” betrof stapte ik met mijn handdoek voor mij gericht op het beestje af. Ik had namelijk gisteravond gehoord, dat deze “Wannabee dino’s” meestal besmet zijn met rabiës, hondsdolheid(?), of andere vreemde ziektes in hun speeksel meedragen. Juist door deze informatie was ik wat voorzichtiger geworden. Door mijn knieën geknield wilde ik mijn “rescue” afronden. Was het niet dat de leguaan, over mijn handdoek kroop en tussen mijn wijd gespreide armen heen dook. Met een spurt als “Usain Bolt”, op de achterpoten, holde het dier langs de ingang van ons appartement, zijn vrijheid te gemoed. Ik vergelijk deze “hol actie” altijd als, “hij trekt zijn rok op en vertrekt”. Even later kwam “Pastatoni” onze Volendammers en ook Nadine (housekeeping) van een smakelijke pasta maaltijd voorzien, zodat de jongens met een goed gevuld buikje de aankomende trip, naar het koude Nederland, konden aanvaarden en Nadine haar werk afmaken. Na het afscheid van de beide jongens, vertrokken wij naar “kokkie” en Bettina om ons wederom te laten verwennen, dit keer met ove(n)heerlijke quiche schotel met salade.

 

Rond 23.00 u. reden we weer terug naar de “AA” kliniek. Waar we deze dag afsloten met onze buurtjes uit Oss, die hun (verkeers)avonturen van de dag met ons deelden. Rond 1.00 u. taaiden ook wij af naar onze “tampad” om een paar uurtjes te slapen.

 

Vrijdag 18-03-16 Kokomo Beach en op thuisbezoek bij de “the Hermanator”.

Licht bewolkt weer weerhield ons om ver Banda Abou in te gaan, naast dat ook de wedstrijd van Michael tegen FC Den Bosch uit, om 15.00u Antilliaanse tijd zou beginnen. Dat laatste woog misschien wel zwaarder dan het eerste deel van de vorige zin. Ik moet tenslotte wel op de hoogte blijven wat ons jongetje, bij zijn club, aan het doen is. Maar eerst kwam “Dr.Haitham” met zijn nicht even een fotoshoot houden, in originele Curaçaose klederdracht, bij de “AA” kliniek. In een prachtige Geel met Blauwe Jurk, stond zij samen met haar neef, voor de “Dame di Nochi” op haar best te poseren. Ook Dian werd ingeschakeld om deze shoot tot een goed einde te brengen.  

 

Overleg in de “groep” leverde op dat het vandaag Kokomo zou worden. Zowel de buurtjes uit Oss als wij gingen een poging wagen om daar te komen. Wij waren er vorig jaar al eens geweest dus met het kleine beetje uitleg van mij, zou het een peulenschilletje moeten worden. Lia zei tegen mij; ”laat de buurtjes nou maar niet achter ons aanrijden, want anders rijden zij alleen maar achter jou aan en ontgaat hun de route”.  Eigenlijk is dat wel zo maar bij  een eerste keer mag je toch wel een beetje hulp hebben.  Toen bleek inderdaad dat de buren het Kokomo strand nog niet bereikt hadden en vandaag ook niet zouden bereiken. Omdat zij onderweg waren “gestrand”, nabij het Marriott- en Hilton hotel op een klein strandje namelijk Parasasa beach. Eigenlijk maakt het dus niet uit hoe- of waarheen je rijdt op Curaçao, hier vindt iedereen zijn eigen weg of uitdagingen.

 

Bij terugkomst in de kliniek, direct een stream opgezocht, voor de wedstrijd. Het bleek er 1 te zijn die direct uit de “regie wagen” kwam, perfect beeld maar gen herhalingen en -commentaar. Het scoreverloop was in eerste instantie niet zo goed maar de einduitslag, 3-6 voor NAC, leek meer op een korfbal wedstrijd dan een potje voetbal. Na de wedstrijd had Lia de “Volendamse kliek” van giteren opgewarmd. De twee maaltijden, “Pasta Alfredo Kip” waren nog onaangeroerd gebleven omdat de boys de hoeveelheid van onze “magnificent Pastapipo on the rocks ” een beetje hadden onderschat. Lucky us. Onderwijl kwamen onze Marokkaanse vriendendjes uit Amsterdam even buurten, met de vraag of “Toni” nog even wat kon fabriceren voor hun. Even gebeld naar “kokkie” en was  geen probleem, 45 minuten later was de pasta op “AA” aanwezig. De beide boys waren zeer tevreden en zaten lekker te “snavelen”, toen wij vertrokken naar onze bloedeigen “Tjoller Hermanus”, alias “the Hermanator”.

 

Geheel in stijl werden wij ontvangen door deze “Curaçaoër” van Hollandse makelij en zijn lieftallige Karin.  Beide verwachten rond begin Juni hun eerste kindje. In tegenstelling tot zijn “Tjoller outfit” op normale werktijden, hij moet een enkele keer een rioolput leeghalen bij “Swansi bar”, zag hij er picobello en geschoren uit.  Denk dat Karin daar een beetje de hand in heeft. Met alle “vee” om ons heen, even een rondleiding door zijn “Fort van Sjako” waar Herman grote plannen heeft.  Een paar appartementjes, voor studenten en stagiairs moeten het gaan worden.  Op de bovenverdieping van hun huis, is namelijk genoeg ruimte om daar een paar kamertjes in te richten.  Hij is daar ook flink mee bezig geweest, drie kamers met gebruik van een gezamenlijke keuken, zijn zo goed als klaar, binnenkort kunnen de “gasten” komen. Naast hun domein heeft deze vrolijke snuiter nog een ander project op de korrel.  Hij heeft namelijk ook nog eens 7 Quads staan, die hij wil gaan opknappen en verpatsen. Na een gezellig avondje met onze lieve vrienden, gingen we rond middennacht weer naar onze thuisbasis om te gaan rusten. Morgen Zaterdag weer een dag in het paradijs, maar het einde nadert nu wel erg snel…………….. !

 

Zaterdag 19-03-16, Aloha beach en BBQ bij “kokkie” en Bettie

 Vandaag werd het een “Mambo” dag. We hadden voor vandaag afgesproken om vroeg naar “huis” te gaan omdat we vanavond  een BBQ afspraak hadden met Ruben en Bettina. Het zou dus handig zijn om een beetje in de buurt te blijven i.p.v. naar een van de strandjes in Banda Abou te gaan. Bij aankomst was het parkeerterrein al redelijk gevuld. Verbaasd waren wij dan ok dat het strand er redelijk verlaten bij lag. Stoelen in overvloed, plaats genoeg, dit in tegenstelling tot een week eerder. Het was zelfs zo rustig dat, de “verkoopsters” bijna over elkaar struikelden om hun “klanten” te bereiken. We hadden onze handdoeken nog niet eens op de stoelen gelegd en de gewone kleding voor badkleding vervangen, maar de eerste 24 gulden waren al uit mijn zak verdwenen. Ten opzichte van andere stoelen verhuurders doen ze het bij “Aloha Beach” heel netjes. Voor een deel van de stoelenprijs kun je een consumptie halen, op vertoon van een kaartje. Bij andere uitbaters, ben je gewoon alles kwijt. Bij het betalen van alleen de stoeltjes blijft het niet. Ook moet je betalen voor het “strand” zelf. De reden dat veel Curaçaoërs dit niet willen betalen, en daarom ook niet zoveel op “betaalstrandjes” zijn is, dat er een recht bestaat voor de eilanders, dat tot een paar meter van het strand zij dit eigenlijk niet hoeven te doen. Mijn vraag is dan ook meteen, komt er ook nog een badmeester waarvoor ik voor het zwemmen moet betalen. Meestal hebben ze daar geen antwoord op, echter vandaag werd er gezegd dat als de kinderen gebruik wilden maken van het waterspel, zij voor een uur moeten betalen.   

 

Eergisteren met onze “familia Antiana” afgesproken om te gaan barbecueën met een knap stukje vlees. Ruben had vandaag een Lende biefstuk gehaald van ongeveer twee kilo, om op de BBQ te leggen. Deze BBQ proberen we de laatste 4- of 5 jaar elke keer te prolongeren. Normaliter was ook de rest van de familie aanwezig, echter deze keer lukte dat niet. “Kokkie” had zich ook dit keer overtroffen, geweldig goed had hij dit maal voor ons bereidt. Nadat we voor morgen hadden afgesproken, we moeten “alweer” naar huis, gingen we op weg naar de “AA” kliniek, voor onze laatste overnachting.

 

 

Zondag 20-03-16, de dag van afscheid van het eiland en onze “familia Antiana”

Vandaag staat in het kader van ons vertrek vanuit de “AA kliniek”. De dag begon met deels een lekker Hollands weertje, het regende, 10 spatten bij een temperatuur van zo’n 21 graden en na amper 3 a 4 minuten weer over.  Misschien wilden de “weergoden” ons iets vertellen en vast laten wennen aan onze terugkomst in Nederland. Echter met 1 klein verschil, deze heerlijke temperatuur, ik zou er wel aan kunnen wennen voor een paar maandjes. Na ons tijdelijke afscheid van gisteravond van “kokkie”, Bettie, Jayce en Opa Jacobs, volgde nu het definitieve afscheid.  Bettie en Ruben kwamen naar Amalia om ons naar het vliegveld, “Hato” te brengen.

 

Nog even genieten met elkaar van de oze laatste zonnestralen, even douchen, aankleden en klaar. Onderwijl kwamen eerst de housekeeping van “AA” Dian, en later de dames van de receptie, waaronder aankomend en talentvol violiste Isabelle, even afscheid nemen van ons. Even later kwam “Dr. Haitham Metry” zelf ook nog en afscheid nemen van zijn ontslagen patiënten. De trip naar het vliegveld verliep vlot. Het inchecken was via de computer gedaan, zodat we alleen nog de koffers hoefden af te geven. Dit verliep ook vlot omdat we ruim de tijd hadden ingeruimd, om dit te doen. Nog even met elkaar een drankje op het vernieuwde terras van “Hato” en ons definitieve afscheid van “Paradise Island” was een feit. De nodige jaarlijkse traantjes werden weer geplengd, waarna we de roltrap naar de douane opgingen. Ayo Dushi Korsou, dit was wederom de laatste keer.