Woensdag 4-03-15, onze volgende trip naar Dushi Korsou

 

Zoals de laatste 9 jaren, op vakantie met bestemming Curacao. Begeleid in de “Zilver Blauwe Vogel” door, een zeer lief en vrolijk “Hollandse lachebek” en een gezellige “Belgische Jambers”. Met goede moed en werklustig als ze waren maakten ze onze rit zeer aangenaam. Echter ook in deze redelijke nieuwe “kist” kon ik direct zelf aan de slag. Aan Lia’s stoel ontbrak de Plug-in voor haar koptelefoon en was open gebroken. Met plastic “mes en vork” dit in 20 min. hersteld zodat ze niet alleen “stomme films” had maar ook kon luisteren naar de radio. Maar ja waar kun je je de vliegtijd van ruim 9 uur beter mee vullen, toch? Ook was het zo dat we riante plekken hadden verschaft, bij de Nooduitgang, wat later in de vlucht een soort Bruin café werd. Ook Max, personeelslid van "pirates Bay" werkte sfeerverhogend. We zaten bij de “personeels lift” waar almaar mensen ingingen en na een paar uurtjes weer “uit de kast kwamen”. Wij ons afvragen; “waar dat allemaal bleef”. Maar zij schijnen daar op “zolder” te slapen. Dat verklaarde ook af en toe de turbulentie in het vliegtuig. Onze “Jambers” was namelijk de enige haan in het kippenhok. Vanaf het vernieuwde vliegveld Hato,  opgehaald door ons Antilliaanse familielid, Bettina, op weg niet naar “Amalia” waar onze host een kleine inschattingsfout had gemaakt, maar naar ons tijdelijke, maar zeer nette onderkomen, “Curinjo”. Hier werden we geweldig ontvangen door “Lady Dana”. Ik kan wel zeggen dat zij er iets beter uitziet dan onze eerdere “AA” host, waar we vanaf zaterdag weer naar toe gaan, maar wel onze auto en een fles wijn persoonlijk kwam aanreiken. Top, Swa.  Na onze tijdelijk installatie even boodschappen- en guldens tappen, bij Vreugdenhil. Was het niet dat ik mijn betaalpas niet wereld “proof” had gemaakt en er geen “piek” uitkreeg. Gelukkig was ik vorig jaar zuinig geweest en had ik nog 20 gulden in mijn zak zodat we niet helemaal op een houtje hoefden te bijten.  In de avond kwam “Kokkie Kubes”, nu nog Chef restaurant Rif fort, met zijn Bettina op bezoek. Na nog een paar uurtje gezellig “met de ouwe koeien” bezig te zijn geweest, ongeveer 24 uur na ons ontwaken, onze visite uitgezwaaid en duiken. Het gebruikelijke korte nachtje i.v.m. de acclimatisering, bleef deels uit, was het niet dat er een lief App’je volgde om  5.38u. Toch nog een uurtje blijven liggen, waarna onze vakantie in een Stort regenbui, echt was begonnen. Maar zoals altijd, na regen komt zonneschijn.   

 

 

Donderdag 5-03-15, dagje in de tuin bij Bettina en “Kokkie” in Montaña

 

De eerste dag is normaliter onze relax en uithang dag, op onze locatie. Zo ook vandaag in de tuin bij Bettina en “Kokkie”, broodje, koffie, frisdrankje en gezelligheid etc. Uithangen dus, een beetje als je wasgoed te drogen hangt. Heel gezellig allemaal maar ook een dag waarbij lief en leed elkaar in rap tempo afwisselde. Vanmorgen het regen en zonneschijn verhaal, vanmiddag op Curacao een bericht, wat je de hele dag verder niet meer los laat. Maar ook ander minder schokkende zaken, waaronder een belbundel van 65 Euro voor mij, en voor Lia de helft,  in twee dagen aanwezigheid Curacao, met een buitenland bundel aan, Pfff, bedankt Vodafone. Wel direct even een “dank” mailtje naar de firma gestuurd, tussen de Wifi weigeringen op ons complexje door. Misschien dat “crowdfunding” zou kunnen helpen, haha. Maar dat zeg ik tegen jullie, terwijl ik met mijn “togus” op Dushi Korsou zit. Mijn iPhone5 kabeltje vergeten, dus kijken of ik er één kan kopen, nu aldoor een snoertje te leen, bij “buurvrouw Rense”. Verder een horloge dat gemaakt zou zijn voor 100 meter diep, dat op amper een meter al water schept en niet meer loopt. Maar ja ik was er wel, juist ervoor, mee op een “steentje” gevallen zodat het glas een lichte tik had gehad, dus dat zou de reden kunnen zijn, haha. En “aanduwen” hielp niet toen ik dat vanmorgen probeerde. Dus vanaf nu ben ik, was het al niet eerder , niet meer bij de tijd. Toch even eruit naar Caracasbaai, het local strandje bij uitstek voor de “gewone” man. Geen pracht en praal, hoewel de laatste jaren hier wel een flinke “groeispurt” is gemaakt, maar even lekker uitwaaien, dat was het “eufemisme” van de dag. Maar ja in de “Quaresma”, de periode na het Carnaval en tijd van vasten, schijnt dit altijd zo te zijn. Ook het vorige jaar hebben we kunnen ervaren, met het prachtige schouwspel van de “Shete Boca”, waar het toen heel erg spookte. Daarna even voor gisteravond met, “Kokkie” en familie nog wel even, het jaarlijkse familie diner, plannen. In de Pizzeria, niet het decor voor iets heel groots natuurlijk. Maar gezellig was het zeker. Oja, gelukkig reageerde de “flappentap” ook weer op mijn pasje, waar deze olliebol, thuis had vergeten de “Wereld”aan te zetten, dus toch nog een positief einde vandaag. Wat ons de volgende dag gaat brengen? Misschien dagje Mambo, dicht bij huis en reuze gezellig.       

 

 

Vrijdag 6-03-15, onrust op het Mambo beach mede door het strandbeleid

 

Iedere dag is anders, maar op Curacao weet je het helemaal nooit wat er op je pad komt. Eerst de “moeilijke” beslissing wat we deze dag zouden gaan doen. Nou zoals mijn afsluiter gisteren, inderdaad “Mambo Beach” oftewel Curacao Blvd, zoals de rijen strandpaviljoens sinds een paar jaar genoemd worden. Het leuke is dat je het hebt zien afbreken en weer opbouwen, een beetje geschiedenis van het strand zien veranderen. Wel een beetje jammer want de oude “hokjes” aan het strand hadden een rustieke uitstraling dan het betonnen kolos die er nu is neergezet. Voorheen direct in het zicht, aan het strand, Radio Dolfijn FM, nu een beetje weggewerkt op “3 hoog achter”. Anderzijds een grote verbetering qua uitstraling voor het eiland, denk ik, tenopzichte van de horde’s (Zuid)Amerikaanse en Aziatische “boot vluchtelingen” dagelijks aan wal gezet door de Cruise- maatschappijen. Vandaag een schip Amerikanen “gedropt” en zo’n 20-tal, goed geproportioneerde jongens en meiden, in directe nabijheid van onze stoelen. In bezit van een echte “Haan en Moederkloek”, van middelbare leeftijd. Gezelligheid troef in de groepo, maar hun aanwezigheid kon je niet omheen. Ik had zelf, eerder op de ochtend een “discussie” gehad met een “strand man” en later een “Chica rica”, die de contributies aan het verzamelen waren. De ene kwam, nog voordat we koud onze tassen hadden neergezet, Ivory was zijn naam, ik dacht hij vliegt zeker regelmatig met de  KLM. Hij kwam wat NAFL’s collecteren voor het strand, wat niet echte duidelijk werd in zijn verhaal. Maar vroeger was daar een kassa aan het begin van het strand.

Nog geen 5 minuten later stond er een gezette “Colombiana” aan ons bedje. In haar gebrekkige Papiaments, Nederlands en nog veel slechter Engels kwam het er uit dat zij kwam collecteren voor de strandstoelen. Ik heb haar alleen gevraagd, “wie ik moest betalen als ik ging zwemmen”, daarna een grote smile en ik had er een vriendin bij. Een uurtje of twee later was het “pay time” voor de gasten uit de USA. Echter had de “chica rica” niet helemaal beseft dat deze grote groep, zo’n 10-tal bedden á 3 dollar, reeds betaald hadden. Maar als zo vaak, een aantal reçu’s waren niet meer aanwezig. Dus Ivory en c.s. opgetrommeld om de betaling alsnog rond te krijgen, anders was een vroegtijdig vertrek aanstaande. Even werd de sfeer wat grimmig maar “Chica rica” en c.s. zagen de hopeloze situatie in en dropen onverrichter zaken af. Even tussendoor, na de nare berichten van gisteren, een betere vandaag, wat meteen bij ons een zucht van verlichting gaf. Onze “Kokkie” en Bettina wilden ook nog even een bezoekje aan het strand brengen, zo vaak komen ze niet naar Mambo. Waarschijnlijk een voordeel van mijn nieuwe vrienden, “Chica rica” en Swa Ivory, dat zij ongestoord het strandbezoek en bedje konden gebruiken. Of het was, dat ze aan de late kant aankwamen? Voordat we naar het “Kokkie’s Happy hour” in Montaña gingen, even langs bij  mijn Surinaamse vriendin, die bij Toon’s werkt, om wat te eten. De zaak in een nieuw jasje, maar de Surinaamse Bami was als vanouds. Dag 3 op het eiland was alweer voorbij. Voor vandaag een Antilliaanse verjaardag in het verschiet in Jan Thiel.

 

 

 

Zaterdag 7-03-15, verhuizen van locatie, Zanzibar en een Antilliaanse verjaardag.

 

 Vandaag stond in het teken van de verhuizing van Curinjo Apartments naar ons “pa nos Cas Antilliana”, Amalia Apartments. Alle koffers en tassen ingeladen in onze Kia Picanto en op weg naar de Jan Thiel buurt. Voordat we de bel hoefden te gebruiken zette onze oude vertrouwde host, Haitham Metry de poort van Amalia wagenwijd voor ons open. Eigenlijk stelt zo’n exercitie niet zoveel voor, maar toch was de halve dag weg, zonder iets te hebben gedaan. Na het heropenen van onze koffers, op pad naar het Jan Thiel beach, Zanzibar. De thuisbasis van de “Hermanator” die echter op zaterdag niet aanwezig is. Bij de slagboom, aan het parkeer terrein, wordt direct “tol” geheven, dus enige foutieve interpretaties van andere “verkopers” op het strand, ten opzichte van Mambo, blijven hier uit. De situatie aldaar is net of je er niet weg geweest bent. Her en der is er alleen een beetje opgeschilderd, zodat alles weer een beetje “verse” kleur heeft. De aanpalende strandjes van Zest en het Papagayo Beach Plaza geven mede het ”oude” Zanzibar een flinke boost. We konden vandaag ook niet te lang op het strand blijven, gezien we een  heel lieve uitnodiging hadden gekregen voor een Antilliaanse kinder verjaardag en onze verhuizing toch meer tijd in beslag nam dan voorzien. Nou ik kan je zeggen dat het “kotje” waar we waren beland geen alledaags optrekje was. Gelegen op één van de hogere plekken van Curacao, met uitzicht op het Spaanse Water, bleek dit het eerste huis wat daar enkele jaren geleden was geplaatst. Nu was het ook hier redelijk volgebouwd, zodat eigenares Mimi, moeder van Pierina en Emily, nu rustig kan slapen, zonder dat er van alles wordt weggenomen. Deze verjaardag was opgezet door Pierina en Tony, die alles uit de kast hadden getrokken voor hun “kleine nichtje”, natuurlijk met medewerking van de overige familieleden waaronder “Kokkie” en Moeder Luca. Het draaide voor de koters uit op een echte kinder-poolparty en een waterballonen gevecht. In rap Papiaments, waar ik af en toe toch echt het spoor helemaal bijster raakte, ging het over en weer met veel hilariteit. Tony zoals meestal, het hoogste woord hebbend.  Dan weer naar ons nestje om onze “roes” uit te slapen, want van mijn “Fria Glup of Busta”, frisdranken in alle kleuren had ik hem weer goed zitten.   

 

 

Zondag 8-03-15, beetje thuis, beetje uit, naar de Directeursbaai

 

Vandaag dan toch onze definitieve kamer, Nr14. Een magisch nummer natuurlijk. Maar daar moesten we wel even geduldig op wachten, gezien de oude bewoners er onderhand met de ME eruit moesten worden gehaald, zo hadden zij het naar de zin gehad. Mede dat zij ze de afgelopen 3 weken deze kamer hadden bezet. Puntje bij paaltje lukte het toch, weinig verzet van de twee oudjes, ondanks dat de mannelijke helft zich had bewapend met een wandelstok. Eerder in de ochtend was ik een beetje “lost” in Montaña om bij Tony en Pierina te komen. Zij zouden voor mij een tijdelijke “charger” voor mijn iPhone5, kunnen verzorgen. Maar om bij hun te komen leek eenvoudiger dan ik dacht. Bergie op bergie af, straat je in straatje uit. En alles lijkt op elkaar, zeker als je een jaar ervoor dit in het donker had achtergelaten. Maar nee hoor nergens het huis te vinden. Onverrichter zaken terug, maar met een nieuwe lading boodschappen, er moet natuurlijk ook nog worden “gesnaveld”. “Kokkie” en Bettina zouden ons komen ophalen, voor bezoek aan het strand. Maar waar waren onze autosleutels? Omgekomen bij de verhuizing? Mee gekaapt door de oude bezetters van Nr14? Nergens te vinden maar, de voor ons nieuwe hulp in de huishouding Dian bracht de oplossing. Want om de verhuizing vlot te laten verlopen waren wij iets te rigoureus bezig geweest. Dian bracht de oplossing en vond de sleutels in de “make-up tas” terug. 

 

Nu konden we eindelijk met Bettina en “Kokkie” op weg  naar de “Directeursbaai”, voorheen het ultieme plekje voor de Shell-directie, om te ontspannen. Een verborgen plaatsje juist aan de buitenkant van de ingang naar het Spaanse Water. Dé plek voor “the Old, Rich and Famous” van het Eiland. Dit was voor ons een strandje, waar je als een ware evenwichtskunstenaar, moest manoeuvreren wilde je niet, met je snuit tussen de stenen liggen of je enkels breken.  Als de Shell directie heden ten dagen nog daar zou “moeten” bivakkeren, was het naar onze mening, dat ze daar met een bulldozer eerst een dag of drie, wat puimsteen zouden verplaatsen. Nu was het een kunst om op het strand te lopen maar zwemmen was minimaal even lastig. Het was doe een stapje naar voren, doe een stapje terug. Volgens mij was dit ooit een bekend liedje, waar we nu de betekenis van hebben begrepen. Onderwijl was “Kokkie” al aan zijn oven aan het bouwen. Waarin de vlammetjes al rap aan het spelen waren. De gemarineerde kippen vleugeltjes van “Kubeska Asperaat” waren als vanouds en vlogen als vanzelf je mond in. Wat stokbrood erbij en smullen maar. Dan even een “meditatief momentje” zoals bijvoorbeeld “Nick Steur” dat doet. Voor mij werd het “stenen stapelen voor beginners”, waarbij tenslotte Bettina als een ware evenwichtskunstenares op een fles balanceerde. Dit kun je doen als je echt niet weet wat je met je tijd kunt doen. Maar blijkt toch niet zo eenvoudig. Daarna nog een kleine inspectie van onze “spot”. Dit leverde enige aardige plaatjes op, van de ruwe zee en van ons strandje. Ook kwamen we enige geweien tegen van een “Antilliaanse kopstoter”, door mij getoond en het veel kleinere “Curacao’s doorbijtertje”, getoond door “Kokkie”.

 

Na de “afwas”, het opruimen van onze rommel en nog wat sfeer plaatjes werd het alweer tijd om op te stappen. Dat niet iedereen zijn troep achter zich opruimt werd weer duidelijk. Want op enkele andere verpoosplaatsen branden zelf nog de vuurtjes, Pfff. Vanavond had ik nog een afspraakje bij Tony en Pierina voor de iPhone draad op te halen. Een afzakkertje met onze kompanen en dan is deze dag ook alweer om. Wat zal morgen ons weer brengen? Want op Dushi Korsou weet je het maar nooit.

 

 

Maandag 9-03-15, fysieke problemen, spelen met Dolfijnen op Jan Thiel

Vanochtend beetje een ziekenboeg in onze tent. Lia was al vroeg wakker maar was waarschijnlijk gisteren een beetje bevangen door de warmte, dus misselijk, spugen, hoofdpijn en diarree, dus alles behalve prettig. Ik had het idee om Kokomo beach, voor onze eerste keer te bezoeken.  Echter daar werd door de natuur een stokje voor gestoken.  Daarom wederom naar Jan Thiel, ook geen straf en op 5 minuten van ons appartement. Dit om eventuele ongemakken voor te zijn. Nadat we ons plekje hadden gemarkeerd konden we de “ramptoeristen” aanschouwen die naar “het eerste kunstje” van een “Fly-boarder” stonden te kijken en waarschijnlijk hoopten dat die arme knul, op zijn Amsterdams gezegd een “kolere duik” zou maken. Gelukkig kwamen ze voor niets en kon deze knaap redelijk vlot “op eigen benen” staan. Nog even gezocht naar onze “Purmer Tsjoller” de “Hermanator” normaliter werkzaam op Jan Thiel beach, waar hij alles een beter aanzicht wil geven. Toen ik hem net had gevonden, was het voor hem “duty calls” en moest hij de vaatwasmachine ontstoppen bij “Zest”. Er was daar een klein beetje wateroverlast onstaan. Zou je zeggen, op een eiland een waterprobleem, maar zo zie je er is genoeg “excitement” op Korsou, Hmmn. Ook nog even gespeeld met de Dolfijn daar, die sinds kort in de baai aanwezig is, maar door weinigen nog gezien. Vaak vertoont dit diertje zich alleen zien aan kleine kinderen maar vandaag was ik ook één van de gelukkigen, om ermee te spelen.  Nog even een duik naar Herman’s vlot, wat belwerk naar het thuisfront, wat maar ten dele lukte. En dan weer op huis aan naar “AA”.  Daar aangekomen bleek dat niet alleen Lia een “bad body day” had, maar ook onze buurman Peter door een aantal ongemakken werd geteisterd. Raad en advies van alle kanten, maar een paar uurtjes slaap en veel drinken deden hem toch het best. Rond 17.40u Antilliaanse tijd afgesproken om met Betty en “Kokkie” naar “De Heeren” te gaan om een hapje te eten, want het was vandaag “Salade dag”. Lekker gegeten, maar toch bleek het “grote portie” iets minder groot dan we hadden gedacht. En dat voor een middel grote eter (1.80 m.). Na het eten even uithangen bij onze “AA” waar we even de status bij buurman Peter gingen opvragen. Gelukkig voelde hij zich alweer een beetje beter, mede door de goede zorgen van enige “parkbewoners”. Morgen misschien wel naar Kokomo Beach, kijjken of het zo mooi is als wordt gezegd. Voor nu Bon nochi, en te manjan.         

 

 

Dinsdag 10-03-15, de bewoners van de “AA kliniek” en morgen Saoto soep bij “Kokkie”

 

Ook vandaag weer een dagje van de stichting, in de serie “thuis bij, de AA”. Geen Kokomo beach want, nadat gisteren al Lia en buurman Peter geveld waren door wat fysieke ongemakken, was ik vandaag lichtelijk aan de beurt om “Poepon te SMS’en” naar de Dr. van de kliniek. Dus vandaag een dagje met de overige patiënten, Luc, Mireille, Ina, Peter en Lia, samen op de “thuis basis” gebleven. Ik moet zeggen dat we ons niet verveeld hebben en de meest hilarische verhalen, anekdotes en mopjes werden verteld, in en naast de pool. Alles zo slap als het maar kon, maar wel héél gezellig. Onder het genot van een wijntje van Luc en een frisje werden in de middag, de door Lia gemaakte tosti’s geserveerd. Deze werden met smaak verorbert, helaas was Peter nog net niet helemaal top fit om dit mee te maken. Hij was wel alweer aan het warmlopen maar toen we al lang en breed klaar waren met onze “lunch” kwam de ongelukkige “patiënt” aansluiten bij de groep.

 

Om onze kliniek een nog beter aanzicht te geven naar buiten uit, heb ik nog maar een paar plaatjes “getrokken” van ons uitzicht, op de eerste etage. Ook de dames wilden nog wel even poseren langs de pool, voor de nieuwe “AA kliniek kalender”, lipjes getuit, borstjes vooruit. Vanwege de fysieke situatie van patiënt nr.1, ben ik nog even met “buurvrouw” Ina even wezen stappen. Echter niet naar een bar, kroeg of disco maar “Vreugdenhil” was onze bestemming. Even de boodschappen in huis halen voor de volgende dag(en). En de buurvrouw is gek op koekjes, volgens ingewijden en daarom wilde ze dit persé in huis hebben.  Dan toch nog even samen met Betty”, Jayce en “Kokkie” een hapje eten in de Heeren, het zelfde restaurant als gisteren, maar met een geheel andere spijskaart.  Gisteren voerde de salades de boventoon, nu waren het de pasta’s die de hoofdrol hadden.  Ook nu weer een volle bak bij het Eetcafé, waar de wachttijd opliep tot 45 minuten. Dit leverde een kritische kanttekening op van Cef “Kokkie”, die het zelf wel een beetje sneller en beter zou kunnen doen. Ik denk dat dit zeker de waarheid is.  Bovendien ben ik morgen bij hem uitgenodigd om bij hem Saoto soep te eten.  Dit is van oorsprong een Javaans gerecht maar “iedereen” weet, behalve ik, dat de Surinaamse keuken een smeltkroes is van verschillende rassen, net als zijn populatie. Deze soep is een soep die door een ieder gemaakt wordt op zijn eigen manier. Maar ik weet zeker dat “Kokkie”, morgen zijn variatie hieraan toevoegt.

 

“Kokkie”, ik zal mijn bijdrage even leveren vandaar hier alvast het recept:

 

 

Ingrediënten:
– 3 liter water
– 600 gram soepkip( het liefst bouten)
– 4 cm laos
– 4 teentjes knoflook (heel laten)
– 1 ui ( schillen en verticaal door de helft snijden)
– 1 tak citroengras (sereh)
– 1 salam blaadje
– 2 grote bouillonblokjes
– tuinkruidenbouillon
– 1 theelepeltje witte peper

 

Ingrediënten garnituur:
– 6 gekookte eieren
– 300 gram taugé
– 2 pakjes gebakken aardappelstokjes (julien)
– 1 pakje soe-on (gebakken vermicelli toko)
– gebakken uitjes
– 2 dubbele kipfilet gefileerd
– 1 takje soepselderij ( fijngesneden)
– 1 peper
– 5 eetlepel zoute ketjap

 

Benodigdheden:
– Soeppan
– Rijstkoker om te serveren met rijst.

 

 

Woensdag 11-03-15, Kokomo Beach, Saoto soep bij “Kokkie”, voorbereinding verjaardag

 

Vandaag zouden we vertrekken naar Kokomo Beach een strandje dat de laatste tijd sterk werd gepromoot, vanaf de “locals” site’s. Het strandje is redelijk nieuw en is aangelegd in 2011. Bij aanvang was het geen succes, het stond namelijk in de volksmond bekend als het “Vliegenstrand” aan de Vaerensbaai. Dit was niet zo vreemd, bleek later, er bleken nogal veel kadavers te liggen. Deze kadavers werden in een  gat gegooid en aan het einde van de dag wordt het gat afgedekt met zand. Hierop kwamen nogal veel kleine “bijtende” vliegen af. Nadat de exploitant zijn klacht op Facebook plaatste, kreeg hij bijval van bewoners van Julianadorp, Grote Berg en Ascencion die ook klaagden over overlast. Maar ook in het midden van het eiland werd geklaagd over veel vliegen. Tegenwoordig  wordt weer een oude verbrandingsoven in gebruik genomen, waarmee het probleem verleden tijd is. Ondanks het vele “duikwerk”, waarbij het leek alsof er “aliëns” waren geland, de prettige muziekjes en de vlotte bediening, zal het toch niet ons “favo” strandje worden.  Natuurlijk wel de nodige plaatjes geschoten van wat Cacteeën, zoals de “Antilliaanse Rood-kuif cactus” en de “grijs-groene Rotzooi Antilliana”. De op Korsou in het wild levende “Vlonder Bouter” was ook druk bezig zijn sporen op een zonnend vrouwtje achter te laten. Het verzoek van “het strand” om geen “Pets” mee te nemen werd ook niet zo nauw genomen. Een Nederlandse dame in moest zo nodig haar “Iguana” mee nemen.

 

Natuurlijk over “favo” strandjes zijn de meningen verdeeld, daarover was nog een verschil van mening met een andere bezoeker van ons “Sanatorium”. Voor intimi binnen de kliniek de “KK”, die aan iedereen wist te vertellen dat strandje A toch veel mooier was dan strandje B. Nou dat moest zij weten natuurlijk en ieder zijn mening en we lieten haar in die waan. Echter toen er werd gezegd dat er bij Porto Marie, als ze ging snorkelen, geen visjes te zien zouden zijn. Had ik het idee dat de visjes zich hadden bedacht, als zij onder water te zien zou zijn.

 

Na terugkeer op ons “honk” bij “AA” even zwemmen, afdouchen en omkleden, want de “Saoto soep” van “Kokkie” stond op het programma  (spreek beetje nasaal uit als Zoute). Waar ik meer het idee kreeg dat “Foute soep” moest heten, want (bijna alle) ingrediënten moest ik notabene er zelf nog ingooien. Eigenwijs dat “Kokkie” is, had hij de bouillon gisteren al gemaakt, vóór plaatsing van “mijn” recept, had hij dat wel gedaan dan had het een hoop werk gescheeld. Nadat ik er een Mdm Jeannet, rijst, taugé, selderij een gekookt ei, wat aardappel stokjes en gebakken uitjes had toegevoegd. Nou ik ga je vertellen, dat “ik” er een lekker, NEE top soepje van heb gemaakt. Nee “Kokkie” top hoor. Echter na deze lekkere soep moesten we snel vertrekken naar “AA”.  Omdat Luc, 35 jaar zou gaan worden, ons allen had uitgenodigd om nog een “afzakkertje” te nemen. Onze Dokter, die wist dat zijn patiënt jarig zou zijn. Had een geweldige verrassing voor “de job” in petto.  Alles bleek op bed te zijn versierd en een prachtige taart stond er in de ijskast. De job wist wist nog niet dat “wij” nog enige versierselen moesten aanbrengen aan zijn “breakfast room”. Hij vertrok rond 2.00u. naar zijn “tampat” en wij konden na het “blaas- en knoopwerk” zo rond 3.00u. duiken. De ontknoping moet zo nog komen, want we zijn vanmorgen uitgenodigd om het ontbijt “te delen”.  Zo even met de jarige job naar “Vreugdenhil” om wat boodschapjes in te slaan. Even iets anders, vandaag gaan we waarschijnlijk naar de “Shete Bocas” de Zeven monden, met de huidige Quaresma denk ik dat het een spektakel moet zijn.  We zullen zien wat de dag ons brengt. Morgen o.a. “de eetclub”. En bedenk altijd: ”Que sera, sera”.     

 

 

Donderdag 12-03-15, verjaardag’s ontbijt en vertrek van de Vlamingen

 

Vannacht om 2.00u. de afspraak gemaakt met “amigoe” Luc om de boodschappen in te slaan voor zijn verjaardag’s ontbijt. Hij had de hele “AA” goegemeente uitgenodigd maar vanwege werkzaamheden konden een paar, helaas niet aanwezig zijn. Dus om mijn stukje over de dag ervoor te schrijven moest ik zeker om 7.00u. uit de veren.  Ik kon het stukje ook niet direct plaatsen omreden dat deze Vlaamse boef ook zijn facebook had ingesteld op de laatste informatie m.b.t. Curacao en “AA”. Daar hoorde ook de berichtgeving van de “Razende Reporter” bij, waar hij de laatste dagen “fan” van was geworden. En hij dan de foto’s en het verslag zou kunnen lezen, zodat de verrassing eraf zou zijn. Even met hem naar “Vreugdenhil” om natuurlijk veel te veel spullen in te slaan. Af en toe had ik het idee dat ik in een episode van de “eetclub” terecht ben gekomen, zoveel wordt er hier weg “gesnaveld”. Nee maar zonder dollen, we waren wel blij dat deze “bijna Zuid Nederlanders”, want de komende periode dreigt België te worden opgesplitst en bij Nederland te worden gevoegd, op ons pad kwamen. Waarschijnlijk waren zij reeds uitbehandeld, in onze kliniek en “mochten” vertrekken.  Wij “den Hollanders” hebben het idee, dat deze aimabele mensen het wel naar de zin hebben gehad, in het “AA” sanatorium. Toch nog even een “weigering”, na het inpakken van de koffers, want de sleutel bleek zoek van het appartement. Net als afgelopen Zondag bij ons bracht “lovely Dian” uitkomst en wist zij de sleutel te vinden. Een last viel van de frêle schouders van Mireille en kon weer rustig ademen. Dan was het zover, in de straat een bus, die stank en een zwarte rookpluim achterliet. De claxon, de poort open en ja hoor de “Vlamingen” de bus in, teruggebracht naar het vliegveld, om terug te keren naar hun moppies, in Vlaanderen.     

 

Verder de “poolman” die ons zwembad kwam reinigen. De water monsters sloegen Roze uit, geen idee wat dat betekend maar op de vraag of ons zwembad “zwanger” was moest hij eerst flink nadenken. En ja, als je een grap moet uitleggen, zegt dat vaak genoeg over de kwaliteit van de grap, de –ontvanger, óf de -verteller.  In mijnt geval denk ik het laatste. Dan de rest van de dag helemaal niets. Lekker met een boek in het zonnetje achterover en af en toe de oogjes toe.  Tenminste zag ik op een foto van buurvrouw Ina, want ik kon met het me niet echt herinneren. Een gezellig onderonsje met “ex-voetbalvrouw” Tessa zorgde voor een leuk intermezzo. Veel van de door haar genoemde spelers kende ik persoonlijk, en had ik kort meegemaakt bij Vitesse, of uit de rest de vaderlandse competitie.

Dan was het nu tijd om ons voor te bereiden voor onze “Antilliaanse familie” die even een bakkie zouden komen halen. Waarna de “binnen druppelende” buren van de “AA” kliniek bij ons voor het “hokje” aansloten en we met elkaar de dag even lieten passeren en de plannen voor morgen even vast doornamen. Je moet tenslotte elkaar een beetje in de “peiling” houden, hè. Voor ons gaat het misschien nu eindelijk “Shete Boca” worden en Grote Knip. Of zal er weer iets tussenkomen? Ik houd het toch altijd maar op “Que sera, sera”.