Donderdag 13-03-14, op weg naar Dushi Korsou……

Zoals de laatste jaren, bestemming Curacao. Begeleid in een Zilverblauwe kist door, een zeer lief en vrolijk “Antilliaans krabbetje” een gezellig “Pocket nichtje” en een hoofd perser met een “Very bad hairday”. Gezellig en werklust hadden ze zeker en maakten ons de rit aangenaam. Vanaf het sterk verfraaide vliegveld Hato,  opgehaald door familie lid Tony J. die samen met “echtgenote” Pierina D-Z. in een complot zaten tegen de familie Betty- en Ruben P., op weg naar “Amalia Apartments” waar we weer als vanouds geweldig werden ontvangen door vriend Haitham Metry. Na sapje voor mij, een “Polar” voor mijn vrouw en Tony werd het tijd om ons complot verder uit te werken en op weg te gaan naar de Familie Pustjens. Aangekondigd door de honden van de familie, werd het een overweldigend succes en was de verrassing naar mijn mening, afgemeten aan de knuffels, héél groot. Vrouw des huizes Betty, was druk bezig het huis aan kant te maken voor een aangekondigd bezoek van “Mammie”, Moeder van Ruben, die komende week komt. Na een paar uurtjes koffieleuten kwam Vader des huizes “Kokkie Kubes”, Chef restaurant Rif fort, thuis.  Op de hoogte van onze verrassing, tenminste volgens eigen zeggen, haha ja hoor. Na nog een paar uurtje gezellig “met de ouwe koeien” bezig te zijn geweest, ongeveer 24 uur na ons ontwaken, terug naar het Appartement en duiken. Het gebruikelijke korte nachtje, ivm de acclimatisering volgde. 5.50u was et alweer rise en shine, maar wat deert ons, onze vakantie was nu echt weer begonnen.

 

 

Vrijdag 14-03-14. Acclimatiseren op de eerste echte vakantiedag.

Zoals gebruikelijk werd de eerste dag  een “hang en lig” dag. Beetje acclimatiseren en ook ons eerste zonnetje, buiten Nederland meepakken. Goed insmeren, vooral stil liggen, wat zwemwerk, maar ook af en toe “peepen” met de nieuwe camera bij de buren was het devies voor vandaag.  Geen overmatige inspanningen, vooral niet. Relax was het motto, zoals aangegeven op onze thuisbasis. Maar om toch even een noodzakelijk uitstapje om de provisie kast even aan te vullen, ondanks de boodschappen die onze gastheer reeds had gedaan voor ons. “Vreugdenhil” en op de terugweg de Surinamer om de broodnodige innerlijke mens te versterken.  Na het eten wederom de draad opgepakt met wat “hang en lig”, koffie, lees en puzzel werk, totdat Klaas Vaak ons kwam bezoeken en ons in “Morpheus armen” gooide, zoals het plechtig wordt genoemd.  De eerste dag werd gevolgd door de eerste nacht………….      

          

 

Zaterdag 15-03-14.  Chillen op de Antillen en “Red Jane”

Goh weer een dagje eigenlijk niets, of maar heel weinig gedaan. Wist niet dat ik dat zo goed kon.   , Volgens mij noemen ze dit nou chillen op de Antillen, uitrusten en genieten. Maar komende dagen toch maar wat meer actie gaan inbouwen, want rust roest, dat kan natuurlijk niet. Gisteravond hadden wij al contact gehad met een nieuwe “bewoonster” van Amalia Apartments. Een rood witte poes, voor het gemak maar “Red Jane” genoemd, de vrouwelijke versie uit de Mentalist. Als je zo’n klein beestje ziet, amper een week of 10 oud, weet je hoe afhankelijk dieren van de mens zijn geworden. Jankend, kroelend en wat al niet meer, de aandacht van ons, de bezoekers van “A A” vragend. Ook dan merk je hoe de mensen in elkaar steken. Ruwe bolster blanke pit, Haitham Metry, die op zijn “A A” geen “Pets” kan dulden vanwege overlast voor zijn bezoekers. Maar wel direct via FB een advertentie plaatsen, “kat gratis op te halen bij…..”  En alles in zijn werk stellend om een onderkomen te vinden. Maar eerst nog naar de “buurt Super” om het nodige te eten te halen voor de kleine verstekeling. Maar ook via onze “familie” op dushi Korsou, hebben we natuurlijk onze ingangen. Oma “Montaña” had volgens zeggen nog wel een plekje voor deze lieverd. Eerst kat in de zak, dan kat in de tas, vechtend voor elke centimeter, de poes verplaatsen in onze “I10 bolide” naar Betty en Kubes. Koppie erin, koppie eruit en maar janken, ja als zoveel kleintjes, die niet weten dat de ouderen goede bedoelingen hebben, voor hun. Bijna was het zover dat de familie Pustjens overstag gingen en deze Cora Blancu zelf aan de eigen have wilden toevoegen. Maar gered door de bel, kwam Oma “Montaña” om de jongeling op te halen. Dus maar weinig actie vandaag, maar wel weer een goede daad verricht. ’s Avonds zoals beloofd, samen met onze “familia Antilliana” een etentje in Il Forno, een Italiaans “restaurantje” gelegen aan de Caracasbaai weg.  Goed dat ik we besteld hadden, want er waren meerdere families die dit zelfde idee hadden. Echter na een ellenlange tijd op een droogje, kwam er toch nog iemand opnemen. Het eten was zeker lekker maar met dit personeel win je de oorlog niet en kost het zo’n uitbater klauwen met geld. Later op de avond, bij Betty en Kubes nog even een uurtje of wat koffie drinken. In het restaurant geen koffie te koop, apparaat defect. Jammer, slechte reclame, Pfff.   Nou morgen maar weer zien.     

 

 

Zondag 16-03-14.  Zanzibar Jan Thiel, oude bekenden en het  ”Beach Tennis toernooi”.

Vandaag naar het strand, voor het eerst dit jaar. Beetje bewolkt 25 graden, uit de zon, zeer aangenaam. Vrolijke deunen uit de boxen op “Zanzibar”, want er zou een heus Beach Tennis toernooi gespeeld worden. Diverse teams die, zoals later zou blijken, van 11.00u. tot 17.00u., in de bloedhitte, in een heel grappig “stadion”  zouden strijden om, een paar kledingbonnen om een winterjas te kunnen kopen. Onder het toeziend oog van ondergetekende en “slager Groenendaal” uit Velsen, ook aanwezig in het publiek, ontspon zich een vermakelijk tafereel, op een heel goed niveau. Tenminste zoals wij dat konden beoordelen natuurlijk, met ons “boeren verstand”. Volgend jaar, in ieder geval, zou deze “butcher” ook acte de préséance gaan geven in ieder geval, op Jan Thiel.  Velsen, houd je hart maar vast, het eerste Beach Tennis toernooi gaat er dit jaar al komen, als opwarming training. Het gros van de dag, is het bekijken en bekeken worden op zo’n strand. Ik moet zeggen, daar wordt ik steeds bedrevener in. Als je de oogjes goed openhoud, dus eigenlijk over de boekbladeren heen kijkt, kun je toch een rijke verzameling aan wereldbewoners aanschouwen. Alle soorten en maten trekken voorbij. Juist de “maten” vallen het meest op.  Veel dames uit de Zuid Amerikaanse windstreek, met een pakket aan “dokter Bibber” producten in lijf en leden, trekken de aandacht. Maar mijn eigen “kaasmeisje”, bijna 35 jaar mee getrouwd, daar kunnen ze niet tegen op hoor. Mijn  oog viel op een zich rustig voortbewegende oudere heer, die mij bekend voorkwam. Niet omdat het een BN’er was, maar toch iets bekends. Achteraf blijkt mijn gevoel toch juist, dat we deze Arnhemmer samen met Jenny zijn eega, eerder ook al in Turkije, later op de Antillen te hebben ontmoet. Toeval bestaat niet. Morgen vanzelfsprekend weer ander “vlees” in de kuip, als je de oogjes maar openhoud, want dan ontdek je toch meer.       

                        

 

Maandag 17-03-14.  Een goor avontuur op Playa Daaibooi met “Dirty Diana”.

GATVERDAMME, een verhaaltje te vies voor woorden! Vandaag was de keuze gevallen op Playa Daaibooi. Waar normaliter marinier Kees de scepter zwaait, maar nu juist net op vakantie is gegaan. Dat scheelt een slok op een borrel, qua gezelligheid. Maar de plaatselijke “blonde schone” probeert er alles aan te doen de gast te plezieren. Genoeg ruimte op het strand , op ongeveer 5 meter van ons vandaan, een ouder echtpaar met vrienden komen aanschuiven, onder een palapa. Totaal geen probleem, gezellig, maar er  was mij iets was opgevallen, toen de oudere “dame” even een iets moest oppakken. Redelijk ongegeneerd, ging zij met haar dikke achterwerk in onze richting, voorover gebukt staan.  Waarbij een nogal gore bruine vlek vanuit haar badpak, op haar been zichtbaar werd.  Nu is het niet mijn gewoonte om naar het achterwerk van oude dames te zitten staren, maar dit fascinerende beeld hield mijn aandacht vast. Deze “dame” had waarschijnlijk een “ongelukje” gehad, zoals als iedereen in zijn leven, weleens heeft gehad of eens zal misschien krijgen. Heel zielig voor deze “dame” en kan gebeuren. Wat er toen volgde was alleen een beetje teveel voor mijn boerenverstand. Nog steeds staande, wreef zij aan haar been en voelde aan de vieze plek. Echter in plaats van het euvel te verhelpen, of aandacht aan te besteden, ging zij haar badlaken, ook al onder de vlekken, zo schikken dat er een “schoon” stukje onder haar vlezige billen lag.  Bah, maar dat was nog niet alles. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat zij, stiekem aan haar handen begon te “snuffelen”, zonder enige gêne. Om alles nog even een stapje minder prettig te maken, duurde het zo’n 2,5 uur voordat mevrouw, aanstalten maakte om zichzelf te reinigen, dmv een “frisse” snorkelduik. Maar in de tussenliggende periode wel eten roken en drinken, met diezelfde handen. Nu weet ik toevallig van   “Kokkie”, zijn periodieke “salmonella test” moest krijgen, nodig voor Horeca personeel op de Antillen. Maar stel, de volgende dag krijg ik het ligbedje van deze “dame”, ik wordt ziek, dan krijgt de uitbater van die Horeca gelegenheid een uitbrander en boete, zonder zijn schuld. Verder was het gezellig op Playa Daaibooi……  maar ik wilde jullie dit toch niet onthouden.       

 

 

Dinsdag 18-03-14.  Opeens een “Duur” bezoekje aan “Shete Boka”.

Lichte regen en half bewolkt, bij het krieken van de dag. Maar op de Antillen weet je verder nooit, welk weer type je verder kunt verwachten. Vaak is het na een korte periode van regen alweer gedaan en breekt de zon door, dat voor de rest van de dag. Lia had gisteren in de krant gelezen, dat er ongeveer 3 dagen van harde wind zouden zijn. Gisteren was dit inderdaad zo en vandaag zou het niet anders zijn. Dus een mooie gelegenheid om de Shete Boka weer een jaarlijks bezoek te brengen. Bij de “poort” aangekomen bleek, volgens een tekst op een grote steen, dat de entree Nafl.10,- pp was geworden, dit is ongeveer zo’n 350% opgeslagen. Een uitspraak die ik in Nederland nog wel eens bezig bij dit soort zaken als, “ik wil de tent niet kopen”, kun je net zo goed achterwege laten, want ik heb het idee dat deze lieve medewerkster dit toch niet zou vatten.  En deze kleine “dushi” kan hier ook niets aan doen, toch?  Bovendien waren we voorheen wel verwend geraakt. Wel kregen we de mededeling mee, “dat we beter niet beneden naar beneden konden lopen, vanwege de harde wind en zeer hoge golven”. Geloof me die waarschuwing kun je beter ter harte nemen, want ongeveer 5 jaar terug was er een toerist uit de US die dit niet had gedaan.  Zij was bij “Boka Pistol” , ik denk de wildste van de Boka’s, een beetje te dicht bij het gat gekomen. Nou ze zeggen de zee neemt en de zee geeft.  Zo ook hier, de toerist werd door de golven en de sterke onderstroming mee genomen. Zo’n 6 weken was zij spoorloos, maar na deze periode werd zij op dezelfde plek weer terug gelegd.  Wel ietsjes bleker dan voorheen en haar ademhaling was ermee gestopt ondertussen. Nog even het Mangrove bos door stappen om een andere “Boka” te gaan bekijken. Dan door naar Playa Kenepa Grandi, om daar wat uurtjes aan het strand door te brengen. Goh wat hebben we het naar. Wel twee minpuntjes vandaag.  Een ware “paparazzo” zal altijd “vulling“ in de camera moeten hebben. Echter vandaag alleen slechts 20 foto’s kunnen schieten vanaf het interne camera geheugen, dus geen SD card mee. Zoals je op de foto in het album kunt zien ook nog schade aan de achterste velg dop van onze “I10 bolide”.  Echter was deze foto een beetje bezijden de waarheid en was deze dikke steen niet de oorzaak van het euvel.  Nee, oliebol als ik was  gisteravond laat,  nog net even een stoepje meegepakt. Ja, stoepen ze zijn er ook op de nieuw aangelegen wegen van Montaña. Een duur dagje Nafl.100,- voor een nieuwe dop. Later maar kijken of het te verhalen is. Nee, weer een top ervaring vandaag, qua weer en natuur,de rest was minder.           

                         

 

Woensdag 19-03-14.  Ouderwets broodje in een nieuwe omgeving “Blvd @ seaquarium beach”

Vandaag het vertrek van Kees en Trien (Konijn) vanuit het gezellige Amalia Apartments. Een grote “lobes” die voor iedereen wel een woordje, nou zeg maar zondvloed aan woorden klaar had en altijd wel een ervaring had gehad of iets bijzonders had meegemaakt. Deze man, die aan een soort van “eieren zoeken” voor ouderen deelnam, een soort van track en trace, via een GPS, om een soort van “tags” te vinden. Hij heeft op het eiland wat afgespeurd en gevonden. Maar hij liep wel de godganse dag op het eiland rond te speuren. Nou Kees was gezellig hoor, maar zal wel ietsjes rustiger zijn op “A_A”. Nu gingen wij even in de buurt een beetje rondneuzen, want het nieuwe Mambo Beach moet binnenkort (vandaag 20/03) worden heropend, blvd (boulevard@Seaquarium) moet het gaan heten. Benieuwd hoe het er uitziet, tenslotte was het de vorige drie jaar een gigantische bouwput, waar de mensen in lagen te “chillen”. Niet echt uitnodigend, maar ja de mensen kwamen toch wel. Een net parkeerterrein, voorheen een grote ruwe grintvlakte, was al een flinke verbetering. Op zoek naar de kassa, niet te vinden, dus ook geen Entree betalen, weer een pluspunt. Een mooie brede ingang tot op het bordes, waar vanaf je een overzicht hebt over het strand, of een deel ervan. De stoelen waren vervangen of vernieuwd. Alleen plaats bepalen waar je voorheen altijd lag was een probleem.  Had ik nu de GPS van Kees maar. Nou ja op het zicht tov mijn steen, “The Rock”, waar de gebruikelijke fotoshoot moest gaan plaatsvinden. Eerlijk gezegd was alles een stuk strakker en de gezelligheid zoals voorheen, moet er nog inkomen. Maar misschien was het ook wel, omdat het niet echt druk was en wat er was niet echt aantrekkelijk. Weinig “Dokter Bibber Dames” uit de Zuid-Amerikaanse streken en wel een aantal “direct teruggooi actie” individuen. Ik zal je vertellen, dat werkt wel mee, qua sfeer verhoging. Wat nog wel van hoog niveau was, zijn de broodjes “gezond”, rijkelijk gevuld met tonijn. Slechts voor een paar Euro, waarvoor je op een gemiddelde Nederlandse blvd denk ik een flinke duit moet neertellen, maar nog steeds perfect.  Voor zover de plaatselijke VVV en weer een dagje vertoeft op het mooie eiland Curacao.  Morgen naar St.Cruz, het strand van de “rover Kapitein”        

  

 

Donderdag 20-03-14, Gezandstraald op St.Cruz en bijna het laatste kunstje van “Opa”Leguaan

Wederom afscheid nemen van een paar patiënten, vanuit “Amalia  Vakantie Kliniek”, nu was het de beurt aan de Familie Gerard en Joke van der Kolk, Travel Counceler. Dit keer mocht ze zelf ervaren wat ze aan haar klanten probeert te verkopen. Maar ik denk dat zij dit plekje aan meerdere klanten zal aanraden. Zij vertrokken niet terug naar Nederland maar zijn voor 8 dagen verplekt naar Bonaire, om daar nog een prettig vervolg aan de vakantie te kunnen geven. Wij na het aftanken van de bolide, op weg naar St Cruz, zoals gezegd strand van de “rover kapitein”. Eerst nog onderweg de Kabritunan (geiten) ontwijken die de weg versperden en een grote Leguaan, op leeftijd, die midden op de weg met een jongere soortgenoot aan “very Unsave Sex” deden. Echter heeft hij waarschijnlijk, door zijn “ouwe dag” zich in de plaatsbepaling vergist. Ik zette net de auto aan de kant om van dit tafereel een plaatje te schieten, altijd grappig. Komt er met een bloedgang een auto van achter ons aan. De jongere partner vluchtte direct de bosjes in, de oude “kerel” achterlatend. Vanaf de voorkant kwam een I10 bolide aan, met zo’n 100 km bergaf. Gelukkig voor “Opa” en ik, reed de auto met de wielen, aan beide kanten, langs hem. Voor hem omdat het echt zijn laatste kunstje was geweest, voor mij omdat alles, de auto, mijn camera en ik, onder het bloed had gezeten. Geen foto geschoten, misschien maar gelukkig, dat het zo is afgelopen. Dan aangekomen op Playa St.Cruz, wel iets kaler dan ik mij had voorgesteld, maar het zag er best prettig uit. Maar na 15 minuten “volharden”, een duikje,  ingesmeerd en ingepeperd met zand, weer ingepakt. En op naar Playa Cas Abou, waar je een beetje meer “rugdekking” kon verwachten, voor de nog steeds aanhoudende harde wind. Die zoals door ingewijden van het eiland zeggen, na de Carnaval altijd de kop opsteekt.  Morgen iets dichter bij huis, vanwege de ophanden zijnde BBQ bij “Kokkie” en onze “familia Antilliana”. Waarschijnlijk Jan Thiel, op zoek naar de “Hermanator”.           

   

 

Vrijdag 21-03-14. Dag van de BBQ, (nog) niet vissen en de kapsels

Afgesproken om “Kokkie” en zijn moeder (Mammie) op te halen vanaf de berg, want Bettina moest als enige familielid, geen vrije dag en had de auto nodig naar de kliniek. Gepland om even een bakkie te doen in onze “Amalia Vakantie Kliniek” waarbij Mammie’s kapsel, onderhanden genomen kon worden door Lia. Zoals veel Europese vrouwen op de Antillen lukt het maar niet om een beetje knap kapsel te creëren, of je moet kunnen toveren. Vaak door de warmte, transpiratie, wind en ook zwemmen, “als” de dames zich tenminste in het water begeven, blijft het een drama. Zo ook bij Mammie, die al dagen, sinds haar aankomst in een mentale spagaat ligt, om haar kapsel een beetje knap te krijgen. Een mooie gelegenheid om dit te laten verhelpen, door Lia, als de wind een beetje meewerkt. Klant na de behandeling, met “beton van Action” zeer tevreden. Ook wilden we de planning van onze jaarlijkse vis tocht even doornemen. Gezien de wind was het misschien raadzaam om niet met de boot te gaan maar een keertje vanaf de steigers op de Caracasbaai, te gaan vissen. Echter de “lokale” vissers “Kokkie” en zwager Tony, hebben er een hard hoofd in. Reden, door de wind en stroming, kan het weleens een duur nachtje worden, gezien je nogal eens aan de bodem vast komt te zitten, met haak en lood. Tony probeerde alsnog een auto te regelen met een trekhaak, maar vooralsnog wilde het hem nog niet helemaal lukken. Nou ja, dan over een paar dagen nog eens proberen, of inderdaad vanaf de steigers. Na vertrek van onze gasten, nog even een paar uurtjes naar Jan Thiel “Zanzibar”, het werkterrein van “The Hermanator” van Tijn. Onze gabber en “Dutch choller” was even onvindbaar. Maar na een poosje struinen over de Playa, toch gevonden. Herman, altijd met een “big smile” op het gezicht, was niets veranderd sinds vorig jaar. Nog eeuwige jongensachtige en altijd in voor een geintje. Manoeuvrerend tussen zijn dagelijkse badgasten, van advies dienend, “vergeet je niet in te smeren, belangrijk” en “even lachen, voor de foto”, ging hij opzoek naar het witte kapsel van Lia. De oogjes van “The Hermanator” zijn er duidelijk niet beter op geworden, want het “witte koppie” was al breed uit aan het zwaaien, maar Herman had haar nog niet gezien. In een halfuurtje het afgelopen jaar doorgenomen met onze gabber en afgesproken om komende week elkaar terug te zien. Ondertussen maakte ik nog een opmerking, over een goed uitziende slanke “bikini babe” van onze leeftijd. Volgens hem, was het zijn schoonmoeder en dat eruit gepikt, tussen de honderden gasten, hahaha. Na de beach een snelle douche, klaarmaken van et kapsel en op naar de BBQ bij “Kokkie”.  Een voortreffelijke 5 sterren BBQ werd ons voorgezet. Met beperkte middelen weet de “virtuoos van het fornuis” je toch altijd te verrassen. Na een heerlijk avondje bikken met de “Familia Anitilliana”, op weg naar onze welverdiende nachtrust. Morgen waarschijnlijk “Playa Porto Marie”.

 

 

Zaterdag 22-03-14.  Geen Porto Marie, regen en zwaar bewolkt.

De dag begon anders, dan de voorgaande dagen, zwaar bewolkt en regen. We hadden nog geen spat water zien vallen, de douche daar gelaten natuurlijk. Toch vreemd, wat nu waarheen en hoe is het weer daar? Zoals eerder al gezegd, Playa Porto Marie, zou het gaan worden. Nog maar net onderweg, wederom spatten op de voorruit van de auto.  Een “dilemma” wat zullen we doen, doorrijden of dichter in de buurt een plekje zoeken. Dat laatste werd het, blvd (in de volksmond “Mambo Beach”), gisteren officieel heropend. Een plekje op het strand onder een palm, in de regen. Dan maar doorzoeken naar een plekje uit de wind, reden de regen.  Afgesproken met onze “landlord” dat ik vandaag, alleen “schone billen” zou fotograferen. Ik heb mijn best gedaan maar naast een paar flinke “Dr Bibbers”, die ik niet wilde fotograferen, niets. Van de week dat we op dit zelfde strand waren, heb ik nog verteld dat je het hier, naast de stoelen gratis was, nou we hadden vandaag een paar lopende kassa’s op het strand. Ik had net de bedjes betaald, staat er weer zo’n klein meiske aan mijn bedje. Of ik even wilde betalen. “Ik had net betaald, zei ik”, maar dit was voor het strand bezoek. Ik was niet de enige verbaasde starndbezoeker, haha.  Ze moest bij menigeen flink in discussie, maar ja was is 5 Euro voor een dagje strand. Toch? Na het gebruikelijke broodje, Ijsje en de boodschappen bij “Vreugdenhil” terug naar onze “bungalow”. Nog even wat dochen, zwemmen, uithangen wat lezen en een paar foto’s schieten van een andere “bird” onze “Blenchi”. Weer een dagje om op ons vakantie eiland. Kijken wat morgen ons brengt, het strandje “Jeremi” strand genoemd naar mijn “Dibbes”. Vroeg op pad met onze “Familia Antiliana”.

 

 

 Zondag 23-03-14.  Naar Playa Jeremi, een reisje met hindernissen, met mijn “Famia Antiliana”.    

 

Wederom bewolkt en een paar spatten, dat moet geen gewoonte gaan worden, want dat verveelt snel, zal ik je zeggen. We hebben afgesproken met onze “Familia Antiliana” Pustjens, bij hun op Montaña te verzamelen, rond zo rond 8.30u. Lekker vroeg en een héle lange dag voor de boeg. Gepakt en gezakt op weg naar de “Westpunt” maar niet zonder hindernissen. Eerst even de goedlachse "primo" Jean-Paul ophalen, met de auto vol "jonkies" inclusief mezelf. Volgende verzamelpunt, de "buurt Super". Maar na het boodschappen halen, zien we de auto, met de "oudjes" van de groep voor ons wegrijden en “Mammie Driesje” bijna verliezen, omdat de deur van Oma niet helemaal gesloten bleek. Dus voor ons zaak dat wij als volgauto, goed op ons tellen moesten passen en iedereen die "zij" onderweg zouden verliezen, op te pikken. De 2e “hindernis”, er scheen een wielerronde te zijn waardoor een groot deel van de ring was afgesloten. Wat resulteerde in een rondrit, tot over vliegveld Hato aan toe. “Hindernis 3”, een omleiding omdat de wegwerkers van Curacao, die wel een heel knap staaltje asfalt leggen voor gevorderden hebben uitgevoerd, op een groot deel van het eiland, maar waardoor wij wel een route aanpassing over St.Willibrordus moeten inzetten. De laatste “hindernis”, net over een hoge bobbel, bij Jan Kok vaart minderen vanwege een "grootscheepse" politie inval, bij een “kwekertje” of misschien wel erger. Nou okay,  laten we het in het midden houden en zeggen, iemand ophalen vanwege een paar openstaande verkeersboetes, klinkt direct ook al een stuk prettiger. Dan verder zonder mankeren naar Playa Jeremi.  Een publiek strand, met een paar pallapa’s, en enkele flinke rotsen, leuk om vanaf te duiken of -springen. Zo, met de jongste van de groep, onze “Primo” Jayce en vader “Kokkie” op de hoge rots geklommen. Ja, als je iets beloofd moet je het doen. Dan even omdraaien en van een 8 meter hoge rotswand springen. Bijna mijn horloge kwijt, maar alles gelukkig nog “in-place” en zonder kleerscheuren. Dan de komst van de rest van onze ‘’Familia Antiliana” Jacobs. Met jongste aanwinst, Jenna in de maxi-cosi. Met alle boys samen even een balspelletje doen en als douche een flinke duik. Met JP nog even een snelle cursus fotograferen gedaan, resulaat is te zien in het album. Dan komt toch weer het kok zijn, bij “Kokkie” naar boven want als een echte Crusoë, koffie zetten op een kampvuur, de rode mieren op de koop toe nemend. Verder had “Kokkie” een verse lading saté, inclusief saus en zelf gebakken Knoflookbrood  op het dagmenu. Zéér prettig allemaal kan ik je vertellen. Dan nog even een “Patia” (watermeloen) wegsmikkelen, mede door onze “choller group”, gevolgd door een ijsje van de plaatselijke ijsdraaier, ook beide niet verkeerd. Maar ja, dan moeten we weer onderweg naar Montaña, voor een bakkie en lekkere Ananas.  Weer een topdag in de Cariben, die ons toch wel weer zal bijblijven. Morgenochtend, waarschijnlijk even winkelen, dan zien wel wel weer, wat er op ons pad komt. Ayo, te manja.

 

Maandag 24-03-14.  Winkelen in Otrabanda, zonnen op het Blue Bay Beach resort.

Vandaag van plan naar Willemstad te rijden en een bezoekje te brengen aan de winkeltjes van Otrabanda. Gewoonlijk is het altijd druk in “Willem town”, maar vandaag waren er parkeerplaatsen zat en het parkeerterrein zo leeg dat ik het idee had dat het afgesloten zou zijn. Nee, het was zeer rustig. Toch zijn de winkels, met de paspoppen in typisch Antilliaanse vormen en afmetingen, inclusief “sanka grandi”,  volgens mij het ideaalbeeld van de Antilliaanse man, een bezienswaardigheid op zich. Ze zien er nog niet zo “overdreven voluptueus” uit als de beroemde “Chichi” maar lijken als voorbeeld gediend te hebben. Vaak lijkt het als je deze winkels inloopt, dat Otrabanda, een domein is van de Spaanstaligen. Dus weinig Papiaments daar en mijn “moedermavo” cursus Spaans, van zo’n 20 jaar terug, komt dan toch weer van pas. Slagen voor het jaarlijkse één of twee paar schoenen, was er voor Lia niet bij maar wel een jurkje gescoord. In Otrabanda bevindt zich ook het slavernijmuseum, opgericht “founded by” de Nederlander Jacob Gelt Dekker die de slavenhandel omschrijft als de “black holocaust”. Het schijnt dat de vele aangrijpende verhalen, onlosmakelijk verbonden zijn met het eiland. Door zijn rijke, koloniale geschiedenis is Curaçao immers een ware smeltkroes van culturen. Dit uit zich in de taal, bevolking en architectuur. Willemstad, met zijn keur aan historische gebouwen, is sinds 1997 op de werelderfgoedlijst van Unesco geplaatst. Echter aan ons was deze “Sierd de Vos” les niet besteed en gingen we opzoek naar naar de beroemde “Batidos” (de échte “Fruit kick”) en het “vernieuwde Rif-Fort”. Nog niet zo lang een onderdeel van Willemstad. Tenminste zo lijkt het, of ik heb de afgelopen 8 jaar lopen slapen, kan ook natuurlijk. Leuke zaakjes daar met alleraardigste restaurantjes. Maar alles een beetje afgestemd op de Amerikaanse “Love Boat” toeristen. Daar was het alles Amerikaans-Engels wat de klok sloeg. Ook de uitdossingen van die lui, typisch Amerikaans. Vanaf daar naar het “Blue Bay Resort”, om toch de dag nog wat liggend, in de zon, af te sluiten.  Beetje liggen lezen, plaatjes schieten, wat drinken en jawel, ook nog een aanbieding gedaan tot  EHBO’en. Tenminste alleen een beetje bijstand verlenen aan een prachtig meiske die ietwat te lang en zonder al te veel te drinken, had liggen verpieteren, in de hitte. Gelukkig was zij binnen afzienbare tijd, na een verkoeling, weer “alive and kicking”. Ook nog even een “red mijn vakantie” onderzoekje ingesteld naar vermeend vuil lozen in de Oceaan. Nou hier mag de inspectie van Volksgezondheid wel even gaan “neuzen”, ipv alleen een “onderzoek instellen” naar de luchtkwaliteit van de omgeving van de “Isla”. Het lijkt namelijk dat dicht bij het strand, volgens mij, een beetje vuil water geloosd wordt van de boven gelegen woningen. Hiervoor wordt gebruik gemaakt van een soort van “Sanibroyeur” leidingen. Bah zo dicht bij de rondzwemmende mensen. Vandaag afgesloten met een etentje bij “de Tropen” en bezoek gekregen van onze “Familia Antiliana” bij de “A-A kliniek”. Zo zat onze enerverende dag er weer op, morgen de voorlaatste dag. Dan maar de Westpunt in “Banda Abou” een strandje bezoeken. Pfff, zwaar leventje hier hoor ;-)   

 

 

Dinsdag 25-03-14.  Op weg naar Grote Knip, wat komt je zoal tegen

Vanmorgen bedacht dat we wel eens naar Playa “Kenepa Grandi” (Grote Knip) konden gaan. Afgelopen week toen we daar waren, via “Shete Boca” was ik mijn camera vulling vergeten en het memory van mijn toestel (20 stuks), redelijk vlot vol. Dus geen mooie plaatjes van het strand aldaar. 
Onderweg naar Westpunt hadden we het erover dat we deze week toch wel redelijk veel Leguanen hebben gezien, op en rond de wegen. Voor vandaag had Lia 4 stuks in gedachten, ik zei 1 meer. Makkelijke weddenschap op deze manier, toch? Het leek mij wel leuk, om de reistijd wat te doden, allerlei vreemde objecten te fotograferen, die we onderweg naar “Knip” tegen zouden komen. Ik heb het geweten. Allerlei kunstvoorwerpen, stoelen, BBQ’s, boten, oude auto’s, een super saxofoon, ANWB telefoonpaal, een busdak etc. Je kunt het zo gek niet noemen, zelfs een oude Rastafara boerderij, waar ze god weet wat allemaal verkopen. Dan aangekomen bij Grote Knip. Tegenwoordig, op het kantinegebouwtje na, een mooi opgeruimd strandje. Al waren er vorig jaar “locals” die bovenop het terras, onder de palapa, allerlei etenswaren en snuisterijen, te koop hadden. Maar dat schijnt doordeweeks zeker, alweer afgelopen zijn. Gezellig druk was het op het strand, waar een groep van zo’n 30 opgeschoten jongens en meiden, met een gigantisch luchtkussen op het water aan het aanklooien waren.  Muziek, drinken en wat al niet meer hadden ze bij hun. Daarentegen kwam een bus “roetestraters”, een paar uurtjes later na de grootste hitte, de kust onveilig maken.  Met een gemiddelde leeftijd van 88 jaar en de gemiddelde “mondvulling” van 5 tanden, hadden ook deze mensen een plezierige middag.  Ik had ondertussen ternauwernood nog wel een paar bedjes kunnen regelen, voor Nafl.8,- p/s.  Echter was dit maar tot 16.00u. omdat de dame ze dan weer kwam ophalen. Langs neus en lippen door vroeg ze me wel waar wij lagen. Als ik 10 meter verder had gebivakkeerd, had ik ze waarschijnlijk niet meegekregen.  Even snorkelen, paar banaantjes en een flink aantal pagina’s later lag ik met snorkel en al, tussen een school van 45 pijlstaart inktvisjes. Leuke van die beestjes is dat als ze op het gemak liggen, dat ze donker van kleur zijn. Als ze nerveus of bang zijn dat ze in een tiende seconde, licht van kleur, haast doorzichtig zijn en de “pijlsnel” vertrokken zijn. Test met een steentje vanachter mijn rug geworpen, bleek dit inderdaad de juiste conclusie.  Rond 15.30u, geprobeerd mijn bedjes te verkopen, zonder dat iemand daar intrapte. Dan onderweg terug, alleen moest ik nog een plaatje schieten van de oude saxofoon, omdat vanmorgen twee oudjes rustig in de schaduw van de omliggende bomen, zaten te rusten. Nu zat er nog 1 met zijn hond onder de stoel.  Gevraagd, aan de goed verzorgd uitziende oude man, of hij het goed vond als ik een foto zou maken van de “Sax”. Nee hoor, helemaal geen probleem. Gevraagd aan het oudje of hij het voorwerp had gemaakt.  Nee, zijn “Opa” een oud professionele muzikant. Schatte deze man op 75 jaar, dus denk dat “Opa” onderhand geen kiespijn meer kon hebben.  Nee, inderdaad was deze volgens de “oldtimer” overleden. Nu de rit vervolgen naar onze “cabin” op “A-A”, maar wel even afscheid nemen van onze “Surinaamse bami dealer”, met het laatste avondmaal, op het prettig gestoorde eiland.  Je weet nooit, geloof dat Bettina zou gaan sparen, of we dit volgend jaar weer gaan beleven. Als het aan ons ligt wel, maar…..? Misschien straks op onze vertrekdag nog even naar Jan Thiel, naar de  "Hermanator" anders blijven we lekker een paar uurtjes in de zon bij onze hut.

 

Straks nog even die “zee anemoon” met bloem op de foto nemen, in diverse standen, want het schijnt dat dit ding alleen 1x per jaar in de nacht bloeit,  en daarna  “Ayo, bon nochi”  en tot ziens. Want de terugreis zal wel niets spectaculairs bieden.                                                                          

Woensdag 26-03-14.  Dag van vertrek en onverwachte ontmoeting met “ons fotomodel”.

Nou het was het weer voor dit jaar. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan, zoals met alles was nog een poosje langer wel prettig geweest. Maar ja, er moeten weer centjes worden verdiend om worden, tenminste niets vreemds ingepland, dus geen actie. Dus géén Jan Thiel om de “Dutch choller” Herman even dag te zeggen maar vanaf hier dan maar. Geen bezoekjes aan winkels, andere strandjes. Nee alleen maar even met de “locals van A-A” een beetje uithangen bij het zwembad, totdat zij hun avonturen aan de strandjes weer kunnen beleven of -ervaren. Met Haitham, onze “landlord” nog even de puntjes op de i gezet met betrekking tot ons vertrek en de afspraak voor vanmiddag gemaakt, voor ons “goodbye”. Daarna nog even afscheid genomen van Amada, die het ook weer zeer “fijn” vond dat we vertrokken uit de “kliniek”.  Dan wachten op onze lieve “Privé huilers”, die nooit meer mensen naar Hato willen brengen, om dit toch nog een keer te doen voordat “Kokkie” weer een ritje naar zijn werk op het “Rif-Fort”, moet gaan maken. De laatste keer “de brug” over, in de file vanwege de 6 weken durende werkzaamheden. Verder onze aankomst op Hato, de zilverblauwe vogel van KLM stond al gereed. De verse lading macamba’s  liepen nog, te puffen en te zweten, nog niet geacclimatiseerd natuurlijk. Jeandrich, het kind van onze “huilers” stond al op Hato, gebracht door zijn vrienden, ons op te wachten. Hij had zijn instapkaart al, voor ons zou dit nog een halfuurtje gaan duren. Na ons ontroerend afscheid moment met onze “Familia Antiliana”, die luid toeterend, “naar mijn mening” waarschijnlijk ook weer blij we weer waren vertrokken, ons achterlatend op het vliegveld.  Dan door de douane, na Lia’s laatste paar “shaggies” voordat ze zo’n geplande 9 uur zonder moest doen. Even wat winkelen en naar de “gate”, iets verderop, op dezelfde afdeling van het vliegveld. Wachtend tot het “boarden” zou gaan starten ziet Lia iets bekends komen aanlopen. Onze “mss Topless” van Kenepa Grandi, die in het rijtje “in het blauw” aan komt wiegen. Toch wel grappig, eerst zit je de hele dag tegen een half ontklede medestrand bewoonster aan te gluren, komt ze een dag later je eten serveren, in het serene blauw. Ik moet zeggen, net als alle andere dames van KLM, dat ze dit met flair deed. Nog even bijstand verleend aan ”de crew” met een  kotsende oude dame, die samen met een zuster van haar reisde en zich alleen maar aan het verontschuldigen was voor het ongemak. Maar ja dat kies je niet uit, zij kunnen er ook niets aan doen, toch? Na een vlotte reis, van zo’n 8 uur en 15 minuten, een extra controle met “K-9” en wat vraagjes van de douane, even gebeld vanaf Schiphol naar de “Taxi2airport”, onze taxidealer van dit jaar, om ons op te halen. Bij het afhalen van de bagage echter weer even een oponthoud van een half uurtje. Volgens mij dachten de bagage heren, na 2 karretjes, nu is er tijd voor de koffie, zodat de planning weer iets uitliep en de taxi even langer moest rondtoeren op Schiphol. Buiten de eerste spatjes regen. Wij werden opgevangen door een kleurenblinde chauffeur, die dacht dat hij in een Grijze Peugeot reed, inplaats van een grote geel-zwarte Mercedes bus. Op weg naar Amsterdam-Noord. De vakantie is weer om, maar Bettina gaat weer sparen voor onze volgende tickets, of vrijkaart voor de “A-A kliniek”.  Schade dit jaar een defect luidsprekertje van mijn I-Phone 5 en een wieldop van Haitham’s huur “limo”.  Dit viel reuze mee, gezien de fysieke schade op voorhand………!