Vandaag stond wederom de rit naar Bullenbaai op de rol, Kokomo Beach. Vorig jaar had mijn moppie een schelpen ketting gekocht, bij onze "vriendin" uit Hoorn, die een paar jaar terug naar het eiland is geëmigreerd, Het touwtje was niet meer aan te trekken, waardoor het los blijft hangen, en niet te gebruiken is. Normaal is het geen enkel probleem om hiermee, zo geeft ze altijd aan, maar nu was er wel even een probleem, haar stalletje was leeg, en ze was niet op het strand vandaag. Jammer maar helaas, volgende keer beter...
Onderweg de gebruikelijk Roze vogels, de Flamingo, die in grote getalen in het zoutmeertje, 500 meter voor de afslag naar het strand staan. Iedere keer verbaas ik mij in de aantallen, want eigenlijk staat deze zoutpan niet echt bekend om het herbergen van deze krabbeneters. Opvallend is dat de vogels hun langpotige soortgenoten, de zilverreigers, op een grote afstand houden, en mijden.
Aangekomen op de parkeerplaats van het strand, leek het wel erg druk te zijn. Diverse auto's hadden al de terugweg ingezet, om de parkeerplaats te verlaten, was dit omdat het overvol was, of omdat deze mensen al klaar waren met het strand. Bij de poort stond een "nieuwe", en overijverige "strandwacht" die even wilde weten wat we in onze tas hadden. Mijn antwoord, net als altijd, onze handdoeken. We mochten passeren. Het leek niet al te vol, maar alle stoelen die we tegenkwamen waren door privé spullen, bezet gehouden. De meeste mensen waren klaarblijkelijk van hun lunch aan het genieten in de "kantine". Een beetje beschutting zou vandaag misschien wel prettig zijn, maar de keuze was niet meer zo groot als dat we rond 9:00u, op het zouden komen. Toch nog twee plekjes gevonden, tussen een groep "Trumpies" die nog luidruchtiger waren dan onze Nederlandse medemensen, die als toerist het strand opkomen. En een beetje reuring, mocht er best wel zijn...
We waren onze spullen aan het uitstallen, en er bleken enkele leguanen het strand te naderen. aan de rumoer die er ontstond bleek dat een aantal mensen deze prachtige dieren nog nooit hadden gezien. Ook voor ons was het dit jaar de eerste keer dat we deze Antiliaanse Draken konden vastleggen. Enkele plaatjes gemaakt, en later op de dag kreeg ik nog een betere kans, toen ook "Opa" zich vertoonden.
Aan de ene kant van ons, lagen de "Trumpies", en andere kant was een oversized Nederlander uit Drenthe Leo L, die net als wij, al een aantal weken op Curaçao, met vakantie is. Hij bleek bij een vriend in huis te zijn, in Julianadorp, die aan alle hotels en restaurants verse producten levert. Een appje naar "Kokkie" gaf aan dat hij inderdaad ook aan de restaurants leverde, waar hij ooit de scepter zwaaide. Vrijwel de hele dag bleef deze vriendelijke "bonk" bij ons liggen, waarbij hij aangaf dat hij waarschijnlijk binnenkort een mooie deal kan doen, mits zijn jaloerse dorpsgenoten, hem de gunfactor geven. Nou Leo, in ieder geval veel succes met jouw deal.....
Voor ons lag een jong stel, met een klein jongetje, dat zich de gehele dag heerlijk bezighield met de dingen die je op het strand gewoonlijk doet. En dan het liefst met je eigen Vader. Helaas ging dit niet want de Vader had ruim een week terug, bij het testen van de glijbanen, een flinke fout ontdekt. Hij was zelfs slachtoffer geworden van een grove fout Bij één van de glijbanen, zoals wordt door hem verteld, was er een scherpe-, afgeslepen -metalen staaf, nog open en bloot, zonder de beschermingskap die erop hoort te zitten, om spietsen tegen te gaan. Toch liep hij, één van de waterglijbaanbewoners, een Douanier uit Walcheren, tegen deze gevaarlijke fout aan, waardoor onder de bal van zijn voet en zijn grote teen, op een tuintafel, een aantal flinke hechtingen moesten worden gemaakt. Volgens zijn zeggen, weigert de directie van het waterpark, om het boetekleed aan te trekken. De bewoner moest zelfs om vervoer naar zijn kamer, op de tweede verdieping vragen, want ook daar werd niet aan gedacht. Deze mensen hebben alleen al voor ongeveer €750,- aan telefoonkosten gespendeerd. Er zijn door de familie foto's gemaakt van de plaats delict, om dit als bewijs naar de verzekering te gebruiken. Als dit vandaag, op de testdag voor de scholieren, zou gebeuren dan was de wereld natuurlijk te klein geweest, en het leed niet te overzien.. Alle activiteiten, als hij van de dokter komende maandag toestemming krijgt, worden naar de komende-, en tevens laatste week verplaatst, om deze rampvakantie nog enigszins te redden. LET OP, dit verhaaltje heb ik opgetekend aan de hand van een eenzijdige verklaring. Tot nu heb ik niets bij het waterpark kunnen verifiëren. Mocht het eigenlijke verhaal anders zijn dan hier geschreven, dan zal ik dat zeker nog vermelden. Want tegen roddel en achterklap kun je jezelf niet verdedigen...
Om klokslag 19:00u. waren we bij Sea Side Terrace aangekomen, om voor een tweede keer de menukaart te lezen. Eerlijk gezegd was het vanavond veel minder dan de vorige keer, dat we er zijn geweest deze vakantie. Het leek wel, of het vandaag Nationale niet zoveel zin om te werken dag was. Na ons diner, spoedden we ons nog even naar het Padel Centrum van Saliña. Familielid Tony J. was daar in een leuke pot, met wat vrienden, zijn favoriete sport uit te voeren. Het plezier spatte er vanaf, tenminste aan het gelach te horen. En ja, Padel is een sport voor iedereen. Nadat we het Centrum verlieten waren we op weg, via de Italiaanse IJsboer, om nog even een koppie Koffie, bij "Kokkie" te gaan drinken. Daarna gingen we naar ons huisje, en nog even een stukje "Orange is the New Black" te kijken. Daarna weer naar bed, morgen veel voetbal kijken en "schieten, maar voor nu Bon drumi y te mañan.....