Woensdag ochtend was het alweer de laatste dag van ons verblijf op Dushi Korsow. Want we zijn alweer op de 23e dag aanbeland. En terwijl ik dit schrijf zitten we
hoog in de lucht. Het was vanmorgen nog even aanpoten, weliswaar weer geen training kunnen doen, of een beetje zwemmen. Want de eigenaar van het Grote park Jalousie, leest
misschien wel mee, en had mijn feedback, over de verveloze schutting, langs het heerlijke zwembad, denk ik ondertussen wel gelezen.
Gisteren waren ze begonnen zodat niemand naar en naast het zwembad kon komen. Top voor de mensen die na ons het park en parkje kunnen bezoeken. Maar wel een
puntje van kritiek, dat dit niet in overleg gaat met de eigenaren zodat zij hun “klanten” kunnen inlichten voor het ongemak. Het was toch druk met onderhoud, want ook de heggen, bomen en planten
werden onder “wild geruis”, het lijkt wel “sinterklaas tijd”, werden flink onderhanden genomen.Toen onze taxi kwam zat het grootste deel van het werk er al weer op. Weliswaar
zonder oorkleppen, voor hun en voor ons. Maar er werd hard gewerkt door de mannen uit Afrika. Gisteren had ik wel zelf al iets ondernomen om de mooie bananen bomen in de tuin, van wat droge
bladeren te ontdoen, je moet tenslotte wel een beetje bezig blijven. Toch toen we door onze "taxi"werden opgehaald, was het werk al bijna gedaan...
We waren amper voorbij het B eiland Bonaire en A eiland Aruba, toen het vliegtuig al flink aan het stuiteren was. Zogezegd een “bumpy road”, een wegdek met nogal veel grote stenen erop. Ah ja, we zijn de laatste weken wel wat Het komt wel vaker voor dat je als de Golfstroom mee hebt, je niet alleen veel vlotter opschiet, maar je dit ook wel merkt in het vliegtuig. Het werd verder, ondanks de mis inschatting van de stoelplaatsen, we hadden expres de laatste stoelen in het het vliegtuig genomen, omdat je dan slechts twee op de rij hebt, waardoor je van "vreempies" geen last hebt. Echter, ook van op de heenreis, wisten we al dat de stoelleuningen niet verder dan een beperkt stukje naar achteren kunnen. Bij de oude vliegtuigen, de 747, waren dit de "royal" plekjes. Dus vanaf nu weten we, en ook jullie, mochten jullie het niet weten ook...
Ondanks de onrustige vlucht, waar ik in al die jaren eigenlijk voor het eerst in slaap ben gevallen, kwamen we op Schiphol aan, in een recordtijd. We lagen namelijk aan het eind van de rit zo'n 20 minuten voor op het programma, was de landing ietwat beter dan de heenvlucht. Wat tijdens de landing wel meteen opviel was, dat de wegen glommen van de regen, en dat het bijna net zo druk was, als de files tijdens de spits op Caracasbaaiweg en de Santa Rosaweg. Nou oké een beetje overdreven, maar de drukte was vanuit de lucht al te zien. We werden voor het vertrek op Hato al flink aan de controles onderworpen. Op Schiphol werd dit nog een dunnetjes overgedaan. Ook de Mechelse Herder, deed mij het akkefietje, van de eerste week, met de straathond, met dezelfde snoet, als deze "K9". Aan het eind van de rit werden na de bagageband maar weinig mensen, voor een 4e controle eruit gehaald. Gelukkig maar want de "band scene" duurde ongeveer 40 minuten.
Vandaag zijn de beide koffers met schade eruit gekomen, de ene heeft nog maar drie wielen, de andere en ik snap niet hoe dat kwam, is het handvat er helemaal vanaf gebroken. Waarom zeg ik, dat het niet te vatten is, want ik had de Roze trekband (met ulster) over het handvat vast gesnoerd. De tweede band, die als extra "beveiliging" onder het handvat was geplaatst, was helemaal verdwenen. Onderwijl was onze "taxi" al gearriveerd, waarna we veilig en wel werden thuis veilig afgeleverd. Na het "ophijsen" van de koffers richting de wasmachine, waren we toch nog wel even aan een dutje toe, waar we ons aan toegaven. Voor nu is er geen Bon drumi y te mañan, dushinan, maar wordt het alleen een welterusten en misschien tot ziens......