Vandaag was de dagelijkse routine niet haalbaar. Waar ik in mijn blogjes meerdere keren over heb gemopperd, werd vandaag aangepakt, het verveloze hek, bij de pool werd opgeschilderd. Dit had tot gevolg dat de "klanten" niet de pool konden gebruiken, en ondergetekende niet de gym. Oké we zijn nu een beetje aan het einde van onze vakantie, dus een dagje rust mag wel...
We wilden even naar onze "vriendin" op Kokomo, om het kettinkje van mijn moppie te herstellen, afgelopen keer was namelijk niet aanwezig.
Onderweg naar Bullenbaai had ik het erover dat we eigenlijk, op de batidos en ons bezoek bij de HAP na, bij de pontjesbrug, we helemaal niet in Willemstad zelf geweest.Nou ja
dreche pè, of te wel jammere, misschien een volgende keer weer. Dat dit later een ander verloop zou krijgen was ik toen nog niet achter. Dit keer koos ik de binnendoor weg langs Marie
pompoen richting Punda om naar het strand te rijden. Ik kon me niet helemaal bedwingen, om de heel oude maar karakteristieke huisjes, even op de foto te nemen. De route verliep soepel
en snel, via de binnendoor weg richting BBB, langs de waterzuiveringsinstallatie. Het lijkt alsof iedereen tegenwoordig deze sluiproute neemt, om de drukte bij de Grote Centrum, te omzeilen. Er
stonden wederom een paar honderd flamingo's mooi te zijn voor het aanwezige publiek. Bij de parkeerplaats leek het niet zo druk als vorige week. Echter we hadden een beetje naast de "3
Trumpies boten" gerekend die in de haven hadden afgemeerd...
De sardientjes lagen allemaal weer netjes in rij, om een beetje van de zon te kunnen genieten. Mijn eega had eerst even een afspraak bij het souvenirstalletje i.v.m. dat kettinkje. Ik ging op snor naar een eigen blikje, om onze handdoeken neer te leggen. Ondertussen heb ik me aangeleerd dat het beste resultaat via de strandmaffia, of de bediening gaat. Het lieve meisje wat ons ook een paar keer eerder had bediend, aangeschoten en ja hoor, ze had een probleempje met een paar Mexicanen, Spaanstalig natuurlijk, die niet wilden betalen. Daar was een gaatje voor mij. "Está disponible este asiento?", "äsienta libre?" Zei ik toen ze me, bij de eerste poging niet direct begrepen. "Si senôr, nos vamos". Meisje blij, ik blij, opgelost en plekje verzekerd.
Nu was het wel in de directe zon, dus na een uurtje toen onze Hollandse mede-zonners, het strand verlieten even een "stoelen move", in de schaduw. Dat niet iedereen begrijpt, dat liggen op een bedje in de directe zon, levensgevaarlijk kan zijn, zagen we voor ons gebeuren. Een "veel" ouder stel verplaatste juist de stoelen on de boom vandaan om vooraan bij de pier te gaan liggen. Aan hun huidskleur te zien waren ze zojuist geland, dus verder een prettige vakantie. Dit kan een verhaaltje worden, "wie zijn billen verbrand, moet op de blaren zitten". Na wat dipjes in het water, en wat plaatjes schieten, waarbij het lastig is om de, "no fat shaming"", de dikke string billen te omzeilen. Toen ik toch pr ongeluk een paar billen voorlangs had geschoten, heb ik er maar een "kan het wel, of kan het niet" wedstrijdje van gemaakt. Sorry dames 😉.... Maar het is altijd mooier om jullie te zien, dan de twee "vleesblokkades", die mijn uitzicht bedierven, en een groot deel van ons licht wegnamen. Ondertussen was er wat commotie op het strand. De kinderen die zich aan de waterlijn hadden verzameld, vlogen luid gillend uiteen. De uitgebreide Amerikaanse "Brady Bunch" die op een meter of tien vanaf ons, waren gesetteld. Twee van hun team, jongens van ik denk een jaar of 14, waren met een schepje, het gevaar waar iedereen voor vluchtte, op weg naar de "BB". Onderwijl passeerde ik deze mannen waarbij duidelijk werd dat het een heel mooi klein krabbetje was. Hij viel van de schep, eigenlijk voor mijn voeten. Nu moet je weten dat onze schoondochter, bijna jaarlijks, een tripje op de garnalenboot voor de familie in Den Oever organiseert. Door de jaren heen hebben we, en dan bedoel ik ook de jongens, vanaf hun 4e jaar, geleerd hoe je deze diertjes pijnloos kunt oppakken, en zien of het mannetje of vrouwtjes zijn. Mooie taak om dit even te demonstreren, wat bij hun wat o's en a's ontlokte. Het diertje maar even teruggegooid, voor iedereen het beste....
Na verloop van tijd gingen we weer op huis aan, want we hadden voor "het laatste avondmaal" met Betty en "Kokkie" afgesproken. Waar dat was een verrassing, zoals later bleek ook voor hun. Tussentijds even langs Marie Pompoen, om de vernieuwde veldjes en speeltuin te fotograferen, evenals Tony J's padel hal. Nadat zij ons ophaalden bij ons huisje, voor het laatste avondmaal, parkeerden we de auto bij de haven naast de "Eurodam", een enorm cruiseschip uit Nederland. Even door de "kunstwijk van Otrabanda" naar het restaurant.. Prachtige kunstwerken waren daar op de muren van de oude huisjes aangebracht, echt wel een aanrader, om te gaan bekijken. Bij het restaurant "Kura Hollanda" aangekomen, was onze verbazing groot dat onze buurman Yuko voor het etablissement klaar stond, om zijn gasten te verwelkomen. Na enkele woordjes te hebben gewisseld, namen we laat, om een heerlijk 3 gangen "Bistro menu", te "consumeren". Na het goede dineetje, nog even een Italiaans ijsje bij de buurvrouw om de hoek. Slechts na enkele happen, bleek dat de verhouding van het ijs niet helemaal je van het was, en kieperden "Kokkie" en ik het bakje de prullenbak in. Geen goed cijfer voor deze op het oog, heel leuke ijstent. maar het product was "but". Terug bij de auto werden we naar ons huisje teruggebracht. Na het afscheid nog even uitbuiken en overleggen over de dag van morgen (red. vandaag). Dus ook weer voor nu, Bon drumi dushinan y te mañan.....