Vanochtend toen we hier opstonden was het rond het middaguur in Nederland. Het was een mooie tijd om mijn 4
jaar jongere "broertje' met zijn verjaardag te feliciteren. Op het moment dat ik belde kwam hij net met zijn "meisjes" uit het paleis op de Dam gelopen Hij was voor zijn verjaardag het
fraaie "kunstwerk" bewonderen. En als je het nog nooit gezien hebt is het best de moeite waard om eens te gaan kijken. Mijn vraag aan hem was natuurlijk gekscherend, "Heb je Wim-Lex nog een
handje mogen schudden". Nee, was zijn antwoord, maar van de week wel. Bij het 25 jarig bestaan van "Only-Friends" in Amsterdam Noord, waar Dennis Gebbink het scepter zwaait, was de Koning
met zijn Ambtgenoot uit Spanje, namelijk op bezoek om een Cruyff court te openen. De meeste van de aanwezige jongelingen waren verbaasd wie die twee oude mannen, die zomaar hun veld opliepen
naast hun "Dennis". De ouders waren een stuk zenuwachtiger, want die waren nauwelijks te mannen...
Tijdens het schrijven van mijn stukjes, in de achtertuin, waar we opgevreten worden door de muggen, wampiri's, en ander vliegend tuig, trekt het suiker bakje, dat door Bob de Bouwer's vader is
opgehangen, veel aandacht. Als ik af en toe een blik werp op de "luchthaven", dan zie ik veel mooie kleurige vogeltjes. alleen heb ik dan niet direct de camera gereed, om te schieten. Zo mis ik
nog een soort kanarie, en een papagaaitje dat er was, maar waar ik weer net te laat was, om deze te schieten. Toch is het wel leuk om al die fleurige fladderaars
vast te leggen. Het gaat trouwens in een rap tempo, dat ik dat bakje moet bijvullen, die gasten kosten je een
vermogen 😉...
De dagelijkse plichtplegingen achter de rug, dan naar Mambo Blvd, onze vaste strandpost Bonita. Het was alweer flink druk, want ja wij zijn nooit de eersten op het strand. Het was even schrikken,
want toen we de trappen afliepen, viel mijn ook op een flinke IJs berg. Het kan best weleens iets ander weer zijn dan de gebruikelijke 30 graden Celsius, maar dit was overdreven natuurlijk. Onzin
natuurlijk... We liepen het strand op en de eerste die we troffen was een lid van de "Strand Maffia" . Dit nogal grove lid, was ons heel behulpzaam en het eerste wat ze zei, "daar
vooraan zijn nog wel bedjes vrij, maar wel vol in de zon". Top lieverd, bedankt. Inderdaad waren er plekjes aan de waterrand vrij, maar we hadden wel een plekje in de schaduw, waar zeker twee van
de "hot seats" wel op pasten. We hadden ons geïnstalleerd, en ze kwam op ons toelopen, "ach ja dat kan ook natuurlijk, hopi bon idee dushi". We rekenden de bedjes af en ze vertrok weer, om later
in de middag weer even te groeten maar nu met haar "Siamese tweelingzuster"...
Vanaf de plek waar we zaten was het vrijwel onmogelijk om een beetje knap plaatje te maken, en ik besloot om
"vanaf de strandplek ter schieten", wat geen sinecure was. Alles en iedereen liep natuurlijk voor de lens langs, en als eer iets leuks voorbij liep, werd deze weer geblokt door een ander die net
even zijn of haar positie veranderde. Het werden vandaag dan ook alleen maar puinfoto's, die de naam foto, of vakantiekiekje niet eens mogen dragen. De bediening op het strand, bestond, bij
ons, uit een jongen en meisje, die hun uiterste best deden, om het iedereen naar de zin te maken. Hun collegaatje daarentegen liep, volgens het gesprek dat we konden volgen, de kantjes er vanaf.
Het duo hield het hele strand afval vrij, en waren vol in de bediening. De jongen viel naar mijn mening niet echt op meisjes, en dat best wel dik bovenop. Schuin voor ons kwamen drie jongens het
strand op, waarbij de aanwezige dames, best even de ogen op lieten vallen, zogenaamde Beach Hunks. Het meisje wat wederom bij de afvalbak stond om de zoveelste lege fust en bekers te
droppen, sprak in haar microfoontje, "er zijn een paar snoepjes aangekomen, in jouw sectie". Ik lachte in mezelf, en zei "interesse?" En ze keek in mijn richting. Ik zei, "zo kun je dagelijkse
sleur een beetje opleuken", "nee, nee, niet mijn smaak, mijn collegaatje", ze noemde zijn naam, "vind dit wel aantrekkelijk". En ja, waarom ook niet, bij deze temperaturen.
"Kokkie" wist waar we lagen, dus kwam hij rond 16:00u. ons even groeten. Vanavond zou hij met Tony J. rond 21:00u. nog even in ons Dushi Townhouse langs komen. Dus na ons dit keer thuis "diner",
kwamen de mannen op de Koffie, even afscheid nemen. Het kan namelijk zomaar weer een jaar duren voor we deze vrolijke snuite(s) weer terug zien. Dat kan dan hier of bij ons in
Nederland zijn, want ja, misschien is dit wel ons laatste verblijf op dit zonnige eiland. Want je weet maar nooit. Nadat we even een Netflix serie hebben uitgekeken, sloten we ook deze
(slappehappen, waar maar weinig is gebeurd) luie dag weer af. Maar ja, dat mag ook weleens, dus een slappehappen dag, met een slappehappen verhaal en dito foto's. Dus ook weer voor nu, Bon drumi
dushinan y te mañan.....