Vanmorgen onderweg naar St.Cruz, zagen we voor het eerst een kleine kudde kabritoenan, geiten op de weg. Ze hadden een lekker rustig weggetje genomen, de
verkeersader naar Westpunt, die ook simpelweg "de weg naar Westpunt" is genoemd. Even later bij Williwood, waar de letters weer in ere zijn hersteld, stonden hun metalen
equivalenten, rustig langs de kant. Door Soto leidde onze weg, en of de duvel er mee speelde, naast de geheime trainingslocatie, de "Rood-Wit-Blauwe kathedraal", stonden er wederom een
25-tal van die vrolijke grazers, de boel te kortwieken. Bij deze maaimachines weet je nooit wat ze de volgende seconde zullen gaan doen... Het oversteken van die lui is net het
spelletje, "doe ie 't of doet ie 't niet", dus mocht je in soortgelijke omstandigheid zijn, blijf in ieder geval alert...
Aangekomen op het strand was het, qua uitzicht, direct bingo. Er lag een, zo bleek later, een "superjacht"
van 74 meter lang, zichzelf een beetje uittesloven voor de inham van St.Cruz. Deze publiekstrekker is nu van Charles Graham Berwind III. Hij kocht het jacht van David Russell;
Gasten aan boord FELIX kan een opmerkelijke, de kosten van dit schip, wat overigens bij ons in Nederland, bij Jachtbouw Amels in Vlissingen is gemaakt, zijn rond de US$ 70.000.000...
Terwijl we onze ogen scannend over het strand lieten gaan, we waren niet supervroeg, en er stonden toch wel veel auto's langs de rand van het strand. Viel ons oog op een bouwvalletje op ongeveer een meter of 15 van onze vriend Quincy V.. Hij was bezig met een vrouw uit Nederland, die een Smoothie Mango bij hem had besteld. "Hallo Meneer Dingsdag", zei hij gekscherend, en kwam achter de "counter" vandaan, oom ons te helpen. Bon tardi Quincy, het was namelijk al in begrippen van tijd na 12'en dus middag, "kunnen wij het plekje, juist hiervoor gaan bezetten". "Natuurlijk mag dat, ik zal even 2 bedjes voor jullie brengen", antwoorde hij, en kwam met de bedjes aanlopen.
Naast onze "hut" was een semi-Spaanstalige familie aangeschoven, met bij hun een klein poedeltje. Ondertussen werd het nog drukker op het strand, en was het af en toe een ren je rot, om nog een beschut plekje te bemachtigen. Zo ook toen een Antilliaanse familie, met een paar kinderen erbij, een palapa ontdekte, op zo'n 30 meter van ons af. Eén van de kinderen rende langs het semi-Spaanse stel zat, maar waar ook een Westpunter-Hazewind hondje, van de Kaperskapitein was gaan liggen. Deze sprong op, en begon achter de kinderen aan te hollen, waardoor er wat opschudding op het strand ontstond. De SeSpa-familie, probeerde het hondje te kalmeren, maar de meegebrachte kleine poedel "stak", met zijn geblaf, het vuurtje nog even op. Na enkele minuten, was de rust teruggekeerd.
Later in het water kwam ik met de "Spaanse" dame in gesprek, en ze bleek zo'n rescue hondenfluisteraarster te zijn. Ze scheen namelijk ook nog uit "onze" woonomgeving te komen, waar zij ook die hondjes eten geeft.. Jullie hebben ondertussen wel gelezen, over hoe ik denk om die beesten overdag voedsel te geven. Zij was het daar zeker niet mee eens, en schoof de schuld in de schoenen van de eilanders, "want die zetten een doos met pups zo maar op straat", ja natuurlijk. Ze weet zelfs welke hond, in de eerste week, in de knieholte heeft gebeten, en zoals zij zei, "dat kan natuurlijk niet". Btw, ik weet nu nog niet welke kleur ogen deze, goed ogende, dame heeft...
Ondertussen was ondergetekende ook nog even een hengeltje gaan uitgooien, zonder dat ik door dierenactivisten werd gestoord. Ik had een pakje varkensvlees gehaald, want kip en vlees dat "is" het aas om de grote jongens te vangen. Terwijl ik op mijn blote kakken
de stenen opklom, wat geen sinecure was, deze dingen zijn nogal scherp, zocht ik een plaatsje, op de kop van het piertje. Bij
Bij mijn 3e worp was het raak, tenminste voor een seconde of 30, want toen bleek dat de jongen, die ik aan de lijn had, het etentje voor gezien hield, en de lijn loste. Daarna nog diverse worpen geprobeerd, maar na een klein uurtje hield ik het, in de brandende zon, voor gezien. Vissen 1 - Visser 0, maar er komt nog wel een vervolg....
Met Quincy V. afgesproken dat hij aan het eind van de dag, iets voor ons zou klaarmaken, en dat we dan op het strand konden eten. Hij was een man van de tijd, op dit eiland weleens lastig, want hij was op de afgesproken tijd klaar met zijn "diner". De ribs waren top ouwe reus... Bij onze aankomst thuis, eerst even een duikje nemen, douchen, een knipbeurt, en aan de koffie..... Onze landlord kwam nog even vragen, of we "dieet" wensen hebben voor de BBQ van komende Zondag. Tony J. appte ook dat we ons Zaterdagmiddag klaar moeten houden, om met een boot naar Fuik te gaan, met de Famia Antiana. Het wordt wederom een druk weekend.... Maar voor nu Bon drumi y te mañan, dushinan......