Vanmorgen kwam Kelly even langs, om de handdoeken en het beddengoed te wisselen, ze gaat namelijk voor een mooie reden even naar New York en is volgend weekend terug. Veel plezier daar en veel geluk. Even kort naar de gym, een duikje, de douche aankleden en op weg naar het volgende strand, Cas Abou. Dit strand is de laatste jaren erg in trek bij alle leeftijden, fysieke categorieën, en Nationaliteiten. Het kampt alleen met parkeerproblemen, die deels worden opgelost door, zoveel mogelijk aan de voorkant te laten parkeren, wat eigenlijk "rijbaan"is. Nou ja rijbaan, op de weg vanaf de slagboom, waar een alleraardigste douanier zijn werk doet, tot aan het eigenlijke parkeerterrein,, kun je het geen weg noemen. Wel breed genoeg, maar om de kuilen, de zogenaamde banden donatie plekken, zoals ze door "Kokkie" worden genoemd, te omzeilen, ben je in ieder geval aan het spookrijden. Op het eigenlijke parkeerterrein, ook vol met volgelopen gaten, reed een Jeep voor mij. Deze stopte nogal abrupt midden op de weg, en een oude man begon zijn wagen uit te laden. Hij gebaarde dat wij maar achteruit moesten gaan, dus heb ik hem even gevraagd of hij, met zijn eerste doosje in handen, snel klaar zou zijn. "Nee, dat gaat wel even duren", zei hij. Mijn moppie heb ik laten uitstappen, en vast naar het strand laten gaan. Als deze oen zijn auto ietwat minder ruim had "geparkeerd" dn kon iedereen er wel langs...
Terug naar de voorste rijen geparkeerde auto's was het zaak om niet te snel te rijden. Alses lag vol met water en klei, dus iedereen die daar moest lopen was
niet alleen aan het slip and sliden maar werd ook flink onder gespetterd. Ik had juist mijn bij Bert Veeninga gehuurde slee gestald, of er kwam een Audi A6 met een bloedgang
langs, en passeerde alles en iedereen die daar liep. Enkele dames die in mijn buurt liepen werden dan ook helemaal onder gespat, en waren aan het vloeken en tieren, in hun "moedertaal". Zelf ook
nog even een schreeuw gegeven, maar de pannenkoek was al op het parkeer terrein aangeland. Toen wij nog de 200m. hadden afgelegd konden we nog net zien dat de 4 macambas, zich het strand op
haasten. Ja, want hij had een net vrijgekomen plekje, op de hoogte van de duikschool, gevonden.
De dames van het modderbad vroegen nog of hun kuiten wilde fotograferen, maar dat vond ik niet nodig. Ze zochten naarstig op het hete zand naar een paar
stoelen, en begonnen ook aan hun stranddag. Om mijn heen enkele "fleu de meus, Denen, en enkele Italianen, die dit jaar veel op het eiland aanwezig zijn. Tussendoor even langs de strandtent
om wat een versnapering te halen. Op dit strand komt er naast de "Beach Maffia' net zo een gevulde dame als op de overige stranden, geen "runners" die de bestellingen komen opnemen. Ook geen
punt, de benenwagen doet het nog goed, maar de wachtrijen in de kokende zon, aan beide zijden van het paviljoen, lopen tot wel een 20-tal per rij op, buiten de mensen die onder een tent, op hun
natje en droogje, zitten te wachten. Het pieper systeem, loopt ook aleweer op het eind, want er waren maar een stuk of 5 van die dingen nog in omloop. Vorig jaar kreeg iedere wachtende zo'n
vliegende schotel mee. Onderwijl was een klein vogeltje, net een ietwat gekleurde mus met een kuif, ik moet nog even zoeken wat het is, maar dat komt later. Deze rappe kleine bezoeker
was lastig vast te leggen maar kreeg het tenslotte toch nog voor elkaar...
Voor ons kreeg de dag, met een zeer treurig bericht uit Nederland, een heel ander verloop, na een foto en een berichtje van Michael, bleek dat onze Arnhemse gabber,
Benny Jansen gisteren, tijdens het rijden, onwel was geworden en overleden. Met deze man, de schoonvader van een
Vitesse trainer, en de "Opa" van een -speler, laat een prachtig en lief gezin achter. Deze man was er één om in te lijsten, en kon met iedereen door één deur, tenminste als je in zijn
pulletje paste, en "wij" uit Amsterdam behoorden daar toe. Wij willen de familie condoleren met hun gigantische verlies, en wensen de
familie veel sterkte toe, bij het verwerken, van het verlies van deze kanjer.
Na dit bericht was bij ons de stemming tot onder het "0" punt gedaald, en het enige waar wij nog aan dachten was aan Benny en zijn familie. Op de terugweg, werden we bijna tot 3 keer toe van de weg gereden, door ons tegemoet komende macambas, die met grote snelheid naar het strand wilden. Binnenmond vloekte ik, en eigenlijk vond ik het ongelooflijk dat die familie man en Opa overlijdt, en dit soort klootzakken een ander hun leven, met hun bezopen gedrag, kunnen ruïneren. Op de hoogte van de Carnavalshoofdstraat van Willemstad, nog even, uit naam van de Carnavalscommissie, wat stands "geschoten". Wel aan een 3-tal opbouwers gevraagd of ze wel gezien mochten worden op de gevoelige plaat. Geen probleem, dus even poseren. Een verkoolde stand van vorig jaar ook nog even vastgelegd, en toen op weg. Op de terugweg even langs supermarkt Vreugdenhil, om even een "valentijn roos" te kopen, want overal onderweg wwl knuffels maar daar is Betty een beetje te oud voor. Geen roos daar, dan maar even naar Wah Sang, de buurtsuper. En ja hoor een prachtige gevonden, voor het Valentijns diner waarvoor we werden uitgenodigd door "Kokkie". tenminste na afloop van het diner bleek dat deze Don Juan, zijn vriendinnetjes had uitgenodigd, en ik als "chauffeur' ook mee mocht eten. Nou gabber bedankt daarvoor, maar het eten was perfect...
Na het afzetten van Betty, "Kokkie" had late dienst, gingen we op huis aan. Nog even een glaasje sap, en ook deze dag, met een flinke down, was teneinde. Maar toch voor nu een Bon drum y te mañan dushinan.....i
Tussenstand Frappuccino voor nu een Top 7: vandaag geen tussenstand.
Cas Abou, geen mogelijkheid gehad om maar iets te drinken te halen. GEEN
personeel genoeg? Maar wel het goedkoopste strand tot nu