Vanmorgen ging al redelijk vroeg de wekker af. Gisteravond vroeg Kelly of we het leuk vonden als ze bij ons zou aansluiten. Natuurlijk, het is een lieve gezellige meid, dus daar is altijd plaats voor.Even een omweggetje genomen, om jullie even te laten zien, hoe ons "Chinese restaurant Kèke" ervan buiten uitziet. Naar mijn idee zouden er maar weinig, en daar was ik een jaar of 6 terug één van, hier nooit naar binnen gaan, laat staan om er iets te eten te gaan halen. Maar geloof me, alles wordt per portie, van wat je ook besteld, vers gemaakt, met de spullen die nog uit het cellofaan moet worden geknipt. Op de foto staat het Blauwe en Gele deel prominent overeind, terwijl de Blauwe muur ondertussen aan "betonrot"is ondergegaan. Destijds waren de eigenaren van Curacao4U, ook op Cas Grandi, hier vaste klant, en liet hij weleens een sateetje komen,, voor de "klanten", van zijn "vogelnesten". Er zijn vele macambas, zoals voorheen de blanke Nederlanders werden genoemd, die na hun werk, óf sport activiteit, even een afzakkertje gaan halen. Vlak naast ons huidige huis, tot aan het "restaurant" zijn de grondwerkers hard aan het werk. geen idee wat er wordt vervangen, het lijkt water, maar ze zijn in ieder geval nieuwe leidingen aan het aanleggen...
Na het naar school brengen van de kinderen, die beginnen hier nogal aan de vroege kant, heeft ze met ons afgesproken, om naar Mambo te komen. Zo gezegd zo gedaan, rond 9:15u. waren we op ons vertrouwde plekje bij "Bonita", één van de prettigste plekjes op Mambo, naar mijn idee. Én ze had een primeur, want zoals ik gisteren al vertelde, zouden we ook de "The Rock shoot", de jaarlijkse "zelf vleierij", waar eigenlijk nog nooit iemand hierbij is geweest, ondanks dat er misschien, op het strand,je weet het maar nooit, tientallen mensen zitten te kijken. Om eerlijk te zijn kost het wat meer moeite, om op de glibberige met alg begroeide, rotsen te klimmen. Het was even slip and slide, maar met alleen als een schrammetje op de knie, lukte het toch. Een oudere dame, die het ook probeerde heb ik even geholpen, en ze was me zeer dankbaar daarvoor. Niet zo erg, als een van de de foto's doet vermoeden, dat ze me helemaal omhelsde maar happy, zoals ze zelf zei. Nadat ik een duim kreeg, van Kelly, zwom ik weer terug naar de meisjes. Ondertussen nog even de Frappuccino test gedaan, en deze kwam er voorlopig als beste uit.
Je vraagt je af waarom de schepen, die iedere dag, heen en weer blijven varen, ver vanaf de kust. Iedere dag leg ik ook wel één of meerdere van deze
schepen op de foto vast. Het blijkt zo te zijn dat, deze schepen gewoon moeten wachten, om tot de haven toegelaten te worden, en dat ze door de loods binnen worden, jazeker, geloodst. Het is niet
zo dat ze beide kanten op motorkracht worden voortgestuwd, maar de schepen varen Oostwaarts, tegen de wind en stroming in, en laten zich dan eenvoudig op de wind weer terugdrijven. Het kan zelfs
weleens enkele dagen duren voordat de kapitein toestemming krijgt de haven binnen te gaan. Voorheen met de "olieboten" was het nog vele malen drukker voor de kust. Nu na het
tijdelijk sluiten van de "Isla", is het aantal schepen, nu voornamelijk container schepen, natuurlijk flink verminderd. Of er ooit nog een doorstart zal plaatsvinden, en een nieuwe
"sponsor" wordt gevonden? Who knows.....
Op de terugweg even langs supermarkt Vreugdenhil, om even wat Fuji-appels te halen. Waar nu een meneer rondloopt, nu een ouder mannetje, maar die vele jaren terug ook al op de werkvloer was terug te vinden. De alleraardigste man is nog steeds actief, en heeft nog steeds de dagelijkse zaken goed in de peiling. Als hij ziet dat iemand hulp nodig heeft, is hij er rap bij om iemand bij te staan. De mandjes en karretjes blijven door zijn werklust zeker niet zomaar bij de kassa's leeg achter. Het doel waarvoor we komen, het fruit daarvoor moeten we toch nog even langs "Wah Sang", of zoals nu "Wat Son", omdat er nog maar 1 Fuji in het schap was terug te vinden. Voor het avondeten, we gaan niet iedere avond uit eten, maar het scheelt niet veel, hebben we wat ontbijt spek meegenomen, om dat onder een gebakken eitje mee te bakken. Na het eten even met een fijn muziekje voor de deur, waar we met ons Zuid-Afrikaanse buurman Devon, tot een uur of 11 gezellig hebben zitten kletsen, over zijn jeugd in een door Apartheid verscheurd thuisland. Nadat hij vertrok hebben wij ons ook reisvaardig gemaakt, en zochten we ons bed op. Tussendoor kreeg ik nog even een telefoontje van Betty, om af te spreken, voor morgenavond, "Valentijns avond", want op dit eiland leeft dat echt, bij El Grill & Mexicano te gaan eten. Maar voor nu een Bon drum y te mañan dushinan.....i
Tussenstand Frappuccino voor nu een Top 6:
- Bonita (Mambo beach), luchtig, goed van smaak, een plastic rietje
- Zanzibar (JT-beach),, luchtig, goed van smaak, plastic rietje,
- Rieleks (Mambo beach), luchtig en een plastic rietje,
- Kokomo, luchtig, goed van smaak, maar een waardeloos kartonnen rietje,
- BBB, smaak is aardig, is het duurste maar bij deze moet je zelfs, met het kartonnen rietje, zo hard zuigen dat normaliter de lakens in de billen verdwijnen, om dit even bout en plat te zeggen.
- St Cruz, Quincy maakt een uitstekende vruchten Batidos, maar de "koude koffie is niet zo goed, Hij heeft wel het allerbeste plastic rietje, van wel 7 mm doorsnee.