Vanmorgen was het bij het opstaan iets anders dan anders, mijn moppie had de wekker gezet, omdat onze
landlady Kelly V., na het wegbrengen van de kinderen naar school, ons even een bakkie met ons zou komen drinken. En tevens was het onophoudelijk aan het regenen. Niets nieuws in de
"winter" van het eiland, en meestal is het weer snel over. Klokslag 8:15u. was zij met een doos gebak, in ons nestje, aanwezig. Voordat deze sportieveling naar de gym zou gaan, om zich,
nog even ietwat fitter te maken. Tussendoor hebben de dames ook nog even het bezoek nuttig besteedt om het verversen van het beddengoed, en het vervangen van de handdoeken, en onze badlakens. De
vader van Bob, die ook van de beestjes houdt, had een bakje met suiker aan het "hek" gespietst. Kelly maakte mij daar opmerkzaam op, en ik dacht, leuk idee om zijn bakje ook met een paar schepjes
suiker in het bakje doen. Echter toen ik het suikerschepje omdraaide kwam dat niet daarin terecht, maar half in mijn "koffert". Geen slimme actie natuurlijk, wel grappig,
oeps...
Het vertrek van Kelly lukte haar niet in één keer, want we hadden het in een eerder verhaaltje al over de "bijtgrage snuiter" van de hoek. Nu riep zij mij, omdat er juist buiten onze muur, precies vóór haar watermeter, en ogenschijnlijke Nederlandse meneer genaamd Roeland die misschien wel een klein beetje "woke" was. Hij vertelde dat hij tot een groep mensen behoort, die met hondenvoedsel een vaste route rijden, om de lege voerbakken aan de weg, met vlees, vleeswaren óf brokken te vullen. Met trots vertelde hij hoe ze te werk gaan, en hoe groot de groep- en -het gebied wat ze bestrijken. Daarbij vermelde hij tussen neus en lippen, nog wel dat de eigenaar van het huis op de hoek, niet op prijs stelde dat hij bij hem voor de deur, de beestjes voerde. We hebben de geprobeerd de man uit te leggen, dat ze niet goed doen voor deze wilde zwerfhonden, máár ze juist het probleem voor de eilanders, én de beestjes zelf vergroten. De beestjes zijn namelijk niet "geholpen", maar zijn wel bezig met het voortplanten. Roeland vertelde dat er op een andere "spot" zoals hij zei, eerder deze week 4 pups zijn geboren, die nu ook op straat leven. Dat mensen in Nederland de Westpunters, zoals de hondjes genoemd worden, in huis nemen en deze in Nederland als huisdier verzorgen. Een mooi initiatief, maar het blijven wel enigszins wilde beestjes natuurlijk. Het vreemde van het verhaal is dat de man, zelf ook wel het idee had, dat zij het probleem eerder vergroten dan verkleinen, maar of het gesprek enig nut heeft gehad, ik betwijfel het...
Onderweg naar Mambo Blvd. zagen we, op de rijweg, de gigantische plassen, terwijl alleen bij ons rond 7:00u. een flinke bui was geweest. Hier op het Dushi eiland is het echt onvoorspelbaar waar een bui valt. Zo kan het zijn dat je op Cas Grandi een bui krijgt, maar op nog geen 250 meter verderop, alles kurkdroog blijft. We kwamen aan op het strand, en de bedjes waren vrijwel allemaal bezet. Er was bij Bonita een enkel krakkemikkig bedje vrij, maar niet meer geschikt om op te liggen. Op zoek naar een plekje kwamen de bij "Rieleks" terecht. Ook daar waren vele ongeschikte bedjes vrij, en het was te zien dat er nog niet zolang geleden, een flinke bui was geweest. Op de bedjes was in de "kulkjes" een plas water te zien. We kwamen bij een palapa, waar twee stoelen vrijwaren. en waar we ons kamp opsloegen. Ik had mijn telefoon vergeten en mijn moppie had ondertussen de bedjes geïnstalleerd. Ik had mijn boek nog niet opengeslagen, en daar begon het licht te spatten. Al de Trumpies, die ook weer vanaf een Cruiseschip op het strand waren gedropt, vlogen omhoog om maar niet nat te worden. Liggen blijven dacht ik, echter de bui nam een dusdanige vorm aan dat het toch wijzer was om ook even uit de veren te gaan. Nadat de bui 2 minuten lang had gesproeid konden we weer liggen. Na een frappuccino was het tijd om even een duik te nemen...
Het was heel rustig in het water, en ik belande op zo'n 5 meter van twee heftig gesticulerende en luidruchtige Italianen terecht. Zij zagen, een leuke blondine op het strand, zich van haar bovenkleding ontdoen. Zij waren nogal onder de indruk want het.."stacera possiamo uscire con questa bionda", oftewel zeer vrij vertaald "deze kip kunnen we vanavond wel even plukken", Natuurlijk moest ik in mezelf wel lachen, maar kon niet laten blijken dat ik het een beetje kon begrijpen, en ik uscire wel even op mijn telefoon moest opzoeken. Bij mijn terugkomst bij mijn eega, even afgedroogd, een sportbroekje over mijn speedo en met de camera op pad. Ik was ongeveer bij het Sea quarium, toen het begon te spetteren. Dus maar terug naar het bedje. Zoals ik eerder zei, dit was ongeveer 250 meter verderop, maar daar was alles zeiknat, vanwege een stortbui, waarvan zoals ik al zei, een paar druppeltjes had gehad. We zijn na een uurtje maar vertrokken, om thuis bij het zwembad maar wat te lanterfanten...
Onderweg naar huis, moesten we nog enkele boodschappen halen, en daarvoor lag ook Vreugdenhil op onze route. Alles was een stuk netter georganiseerd, maar
dat was ook in de prijzen wel te merken. Op onze struintocht door de winkel, liepen we ook Mr.Rollercoaster tegen, de muzikant van "VI vandaag" tegen het lijf. Geen interesse
getoond, want wij weten als geen ander wat een "BN'er", aan filmsterren lachjes, bij het vragen om b.v. een foto of handtekening ondergaat. Onderweg, ook nog een flinke stortbui,
waardoor de ruitenwissers het bijna niet meer aankonden. Aangekomen thuis bij het zwembad, het boek uit de tas, en even lezen. Inderdaad even, want ook daar opende Pluvius de
sluisdeuren weer.
Na een avondje TV en Netflix'en kwam ook deze avond weer tot een goed einde. We moesten nog wel even de vloer, bij onze voordeur dweilen, want door de regen
die op de deuren, met shutters stond, was er toch het eea naar binnen gekomen. Maar dan toch echt naar ons bedje, na een natte dag. Bon drumi dushinan tè mañan.....