Het hernieuwde aanzicht van ons met de Directors Bay, het voormalige kroonjuweel van de Shell directie op Curaçao was een goede. Namelijk er is besloten om een "security officer" neer te zetten boven aan de weg, die tevens een parkeerwacht is. Hierdoor wordt het parkeren, tenminste zolang deze mensen het in de schaduw van de grote overhangende boom, het die dag uithouden. Namelijk aan het eind van de dag, bij ons vertrek, waren de mannen verdwenen. Het fijne voor de strandbezoekers is wel dat er tevens een portocabin, onder de naast gelegen boom, is geplaatst. Ik kreeg wel direct een standje van de parkeerwacht, dat ik niet óók onder de boom mocht parkeren, maar aan de andere kant van de weg, een insteek moest maken. Vorig jaar waren we nog zo blij met de renovaties die er op het strand hadden plaatsgevonden. Mooie nieuwe palapas, opgeruimd et cetera.
Nu kwamen we beneden aan bij de "olmse" betonnen trap, en schrokken ons het "lazarus". De prachtige palapas waren bovenaan afgebrand, zodat er nog een paal stond in het beton. De mooie bankjes die toen waren gemaakt, foetsie. We weten dat een deel van onze "famia Antiana" die ook in aankomst waren, niet vol in de zon kan gaan zitten, dus we zochten eigenlijk de enige schaduwplek op, die er op het strand is te vinden. We draaiden de hoek om en zagen daar tot onze schrik dat ook van de palapa die daar zou hebben gestaan, alleen nog het betonnen platform zichtbaar was. Ja, op het eiland zijn de mensen net zulke klojo's als bij ons in Nederland, vernachelen kunnen ze net zo goed, zo niet nóg beter...
Onze plek was beschikbaar, en het wachten was op de rest. Opa en Oma hebben zondags een ritueel, om ook even Moeder, de kinderen en kleinkinderen via
facetimen, te kunnen zien en spreken. Daarom waren wij al enige tijd eerder aanwezig, de hengel gespoeld, even gaan zwemmen, voordat ze arriveerden. Ondertussen was het een komen en gaan van de
boten met duikers aan boord, die oftewel les kregen, of al geroutineerde lui, de diepte ingingen. Ook vanaf het strand waren er enkele in het zwart rubber gestoken personen, die onzeker,
hand in hand (het lijkt dat liedje uit de Kuip wel), het water instapten, om de onderwater flora- en fauna te ontdekken.
Nadat we alle wetenswaardigheden hadden uitgewisseld, de Oma's over de kleinkinderen et cetera, kwam de rest van onze famia aan. Tony J, Pientje en de "filmster" van de familie "JJ". We hadden Pientje al een jaar niet gezien, en de dames hadden ook weer genoeg bij te praten. Ook het hondenverhaal van enkele dagen terug kwam weer ter sprake, en iedereen die er van wist en de afgelopen 2 dagen erlangs waren gereden, wist te vertellen, dat er geen enkele blaffer, ook de 4 van de huiseigenaar daar, te zien waren. Ook kwam Dr.Amely, de zus van Pientje, met haar aanhang het strand op, en die waren niet te stoppen om direct het verkoelende water in te stappen.
Betty riep me om eens te komen kijken naar een heremietkreeft, met allemaal mooie kleuren. In de "grot" daar speelde zich een schouwspel af, wat veel leek
op een levende "stenen vloer". Overal waar je keek werden de steentjes, blaadjes en wat er nog meer als beschutting was, door de beestjes afgeschud, en vonden ze elkaar
waarschijnlijk heel leuk. Een kluwe van ongeveer een kleine 10 kreeftjes waren met het eigen huis op de rug, elkaar aan het "bespringen". Dit schouwspel waar de ene nog een blitser
schild dan de ander had, probeerden meteen "mannetje of vijf" één vrouwtje aan te randen. Gelukkig was bij deze scene, die normaal een "16 jaar en ouder" indicatie boven in beeld zou hebben, geen
jongere aanwezig...
Na een uurtje of 6, voor ons vonden we het welletjes en verlieten we het strand, even afspoelen in de pool, af douchen en klaar, voor de avond. Ondertussen waren Betty en "Kokkie" naar ons huisje
gekomen, en we besloten om even een bij "Batik Asli" iets te bestellen. Dat werd een rijsttafeltje, waarbij we de koffer met eten hebben meegenomen, maar de tafel bij de eigenaar
hebben achter gelaten. Na het uitgebreide dinertje, gingen de famia van Montaña naar huis, want (maandag) staat weer een drukke werkweek voor de boeg, voor beiden.... Wij hebben nog even het
muziek programma van de "tribute bands" opgezet, en rond 1:00u. was het ook voor ons over en sluiten.... Dus voor nu Bon drumi y te mañan dushinan.