Normaliter gaan we nooit binnen een tijdsbestek van 3 dagen naar een locatie die we bezocht hebben. Tenminste als dit niet noodzakelijk is. Nu was de noodzaak hiervoor ook niet echt aanwezig, maar slechts een afspraak bij de nagelstudio van Marisol, die met 4 vrouw gedurende een hele dag volgeboekt is. Zoals ik al op de eerste dag vertelde is Marisol aan de dood ontsnapt, door de meest verschrikkelijke ziekte die je kunt bedenken. Zij is helemaal "schoon" verklaart, maar ik houd daar altijd wel een geringe twijfel over. Hopelijk voor haar, zitten de doktoren er niet naast. Nog voor het bezoek ontdekten wij een "superboer" op het strand die ik onlangs ook nog bij de FC Volendam even had gesproken. Berry P, de oud-speler van onder meer de FC Groningen en de Graafschap, maar die wij ooit in 2008 hebben leren kennen op het strand van Lions Dive toen hij met FC Groningen, een trainingskamp had op het vakantie eiland. 's Avonds zijn we toen op uitnodiging naar de wedstrijden gegaan, die op het programma stonden. De voormalige spits maakte toen een goede beurt en scoorde, tenminste zo zie ik nog het in mijn "gedachten"...
We verlieten het strand redelijk vroeg, om de FC Volendam aan het werk te zien, tegen ADO Den Haag. We hadden wel een half uur later van het strand kunnen
vertrekken, want volgens de media waren er weer een 60-tal imbecielen zonder kaart naar binnen gegaan, en tussen het Volendammer-familiepubliek beland. Er schijnen na de wedstrijd aardige
kloppartijen zijn geweest en elkaar onderling, zelfs met stenen te lijf gegaan te zijn. Lekker verbieden dat uit publiek, dan heeft Ron N. ook niet zo een stressvolle avond, en kunnen de
"normale" mensen eens rustig naar een partijtje voetbal kijken, en niet tussentijds te vertrekken, omdat deze Haagse mafklappers de sfeer verpesten. De FCV verloor de wedstrijd
met 1-2. Volgens de aanvoerder, en dat mag ik van mijn zoon nooit zeggen, met medewerking van de abominabel fluitende MiY van der Laan. Ook aanvoerder gaf ook zijn ongezouten mening
hierover...
Na de wedstrijd wilde ik nog iets in huis halen voor in de avond. Dus op pad naar, onze buurtsuper, die tegenwoordig "Wat Son" heet, niet te verwarren met die van Sherlock Holmes. Het is vlak om de hoek, dus even de stappers aangetrokken en op pad. Bij het laatste huis aan onze kant, stonden een 4-tal hondjes achter het hek, flink te blaffen. Daarnaast was een doorgang naar het huis, waar geen hek stond, en iedereen, dus ook hondjes, door naar binnen en buiten kunnen komen. En dat gebeurde ook, want de 4 achter het hek, blaften alleen maar, maar een 3-tal grotere exemplaren, waarvan één op een Belgische Herder leek, en ook die afmeting, kwamen eerst blaffend en later ook met de opgetrokken lippen op mij toe lopen. Normaliter, ik als "hondenfluisteraar" ben absoluut niet bang voor honden, en negeerde ook deze 3 agressievelingen.
Echter wat ik niet verwachtte gebeurde toch. De grootste van de drie kwam achter me aanlopen en beet me in de knieholte. Ik wist niet dat een blik in de ogen van een hond zo kon veranderen. Ik ga je vertellen, dat kan, want op het moment dat ik mij omdraaide en deze grootste blaffer een penalty vol onder de kin gaf en hij achteroverviel, werden zijn ogen heel groot, en lag de verbazing eruit af te lezen. Met deze dropkick, dacht ik van deze bijters af te zijn, maar dat was ijdele hoop. Tot aan de hoek, nog een meter of 5, bleven de overige twee me nog volgen, maar gaven het toen op, dacht ik. Even de schade opgenomen, maar het leek een knauw op mijn been te zijn. En ik had toen nog niet het idee dat er een tand ook naar binnen was gegaan. Even later liep er een klein straaltje bloed langs mijn kuit, dus niet prettig. Na het afrekenen in de winkel moest ik nog terug ook, en dat baarde me toch enige zorg. En ja hoor, op de hoek aan de overkant stonden de drie blaffers weer met elkaar een blokkade te vormen tussen mij en onze poort. In de gaten gehouden door de "beestjes", stak ik aan de overkant over, met in mijn gedachten dat er misschien enig verkeer tussen mij en de honden zou ontstaan. Dat lukte ook maar tot ongeveer 20 meter van de poort, was degene met de hersenschudding, nog achter mij aangelopen. Even gewacht tot de poort dicht was, en toen naar ons huisje...
Wat moet je als toerist in zo een geval doen, want dit kan voorkomen, maar in ons geval in de 18 voorgaande bezoeken aan het eiland, heb ik daar nooit over
nagedacht of naar hoeven handelen. Even snel een appje gestuurd naar "Kokkie", die aan het werk was, en onze landlady "Kelly. met wat mij was overkomen, en een fotootje erbij, van mijn "wond".
Deze bleek slechts een centimeter groot, maar was wel open, en deze straathonden kunnen allemaal ziek zijn. Ik opperde aan "Kokkie" om een tetanusprik te gaan halen, en dat vond hij zeker
een goed idee. Hij heeft direct Betty gebeld, dat ze direct naar mij moest komen, en kort en krachtig uitgelegd wat er aan de hand was. Zij kwam ook direct naar ons toe, en belde de
Doktor di Warda om het e.e.a. te vragen, wat er moest gebeuren. De dame aan de lijn vroeg al mijn gegevens op, en vertelde dat we een recept moesten ophalen bij een apotheek van
dienst, dus de Botica di Warda. Samen zijn we onderweg gegaan, maar deze oliebol vergat even zijn paspoort, had wel een rijbewijs mee, maar toch even terug...
Bij de Botica aangekomen bleek dat de arts, die bij het HAP voor het recept moest tekenen, Na 3 kwartier, dit nog niet had gedaan, zo bleek uit een telefoontje van de lieve Botica medewerksters. Het recept kwam binnen, en even afgerekend bij de kassa. Betty zei, het paspoort ligt nog bij de dames. Ik was het niet alleen vergeten, maar de dames hadden er ook niet aan gedacht. Dan op weg naar het ZKH, tenminste een Botica ernaast, oftewel de HAP, de HuisArtsenPost. Betty had in het ellenlange telefoontje met de HAP, een afspraak geregeld om 21:10u. We waren er ruim op tijd, en verbaasden ons, welke "bewaking", de assistenten, er allemaal rondliepen. Bovenal welke hoeveelheid voedsel er allemaal werd aangerukt, en achter de schermen opgesoupeerd. In alle soorten en maten hebben we deze hulpverleners gezien en ons verbaasd, over hun verschillende hoedanigheden. De Doktora een dame van 78 jaar, en nog lang niet van zins, te stoppen, was alleraardigst en gaf me een prikje van het spul uit de ampul. Daarna op de terugweg met Betty alles even de revue laten passeren, en we kwamen niet bij van het lachen. Aangekomen bij ons huisje, was ook "Kokkie" aangekomen, en hebben we, onder het genot van een bakkie koffie en een koekje, van de buurtsuper, de enerverende dag laten passeren, met mijn reddende engelen. En toen bon drumi duhinan, y te mañan.....