Graaiflatie op Shete Boca
ieder jaar is onze vaste ding om te doen, een "tour de Isla". Ook ieder jaar gaan we even Shete Boca, vrij vertaald de zeven bekken bezoeken, niet omdat het voor ons onbekend is, maar juist omdat wij vinden dat de stichting die het onderhoud pleegt, wel een extra "steun" kan gebruiken. ondertussen van Ieder jaar ook een "roadmap", als ik ze niet vergat in onze optrekjes. Vandaag net binnen het uur, en dat is vlot, waren we bij Shete Boca aangekomen. Daar sprong een vrolijke Frans met zijn armen wijd voor de auto, als zijnde een ouderwetse politieagent, die je dat weleens in een film ziet doen. Bij de kassa zat de "oude"vertrouwde dame, die ons de afgelopen 10 jaar, al zitten of staand welkom heette. "De jaarlijkse sponsoring wil ik komen voldoen", "wat is de schade, inclusief kaart?". "Nou schrik niet", zei ze, "2 personen?, dat is dan 51 gulden". "Sorry, is dat wel goed? Vorig jaar hebben we nog de helft betaald". Al de jaren, wanneer de mensen vroegen, is er wat leuks op het eiland? Ja, je móet even bij Shete Boca gaan kijken, prachtig. Nu durf ik dat niet meer, omdat ik ze meteen op kosten jaag... Dus alleen even naar "Boca Pistol", en echt even genieten van het mooie natuurverschijnsel. Dan vergeet je ook even wat de sponsoring dit jaar kostte...
"De Bok" naar Urlologie
Op de weg terug vanaf Boca Pistol, de enige "mond", die we dit keer hebben bezocht, mede vanwege het verkeerde schoeisel van mijn "bakkenist", en het verstrijken van de reistijd. moesten we weer terug over de "helling" waar menige botsing zal hebben plaats gevonden. Je komt daar boven aan, en kan absoluut niet zien, wie er gelijk met jou "aan de dijk" is. Het ging allemaal goed, en beneden aangekomen, werden we verrast door ongeveer 30-40 kabritoenan, "geiten". Even uit de auto om deze beestjes vast te leggen. Een bok, de leider van de kudde, bekeek mij, met een norse blik, op een afstandje. Toen ik hem beter bekeek, kreeg ik een beetje medelijden. Tussen zijn achterpoten zwengelde een reusachtige balzak, waar mijn uroloog best weleens naar zou willen kijken. Om het contact met zijn zakie zoveel mogelijk te vermijden, maakte hij maar kleine stapjes. Toch maar even vastgelegd, dan kan ik voor een verwijzing zorgen...
Playa's overvol
Onze rit over de meest westelijke kant van het eiland, was korter dan in mijn
gedachten. We waren in "no time" bij de mooie versierde boom, bij de afslag naar Playa Grandi, een strandje waar wij eigenlijk nooit heen gaan, omdat het niet zo aanlokkelijk is. Verder op de weg, stond een man wild met de armen te zwaaien. Lia zei nog, "die man staat te wuiven", maar ik had al een parkeerplekje gevonden, "lekker laten zwaaien", was mijn antwoord. Op het moment dat we uitstapten was hij bij onze auto, en vertelde dat hij "vooraan ook een plekje voor ons had". Hij prevelde nog tussen z'n lippen door, "Ik let op uw auto, misschien heeft u een kleine donatie vo...." Het laatste heb ik niet kunnen verstaan. We liepen langs de vrolijk versierde stalletjes naar het water. Onderwijl wat plaatjes knippend. Op de steiger, vol met "Trumpies", zat een man met een soort van hamer te tikken, om schildpadden te lokken. Met al die knueters in het water op nog geen meter, had ik het idee, "vriend doe je best". Resultaat dus ook "0" schildpad...
Scouten voor Dicky
Onderweg naar Playa Kalki, een strandje wat tegenwoordig door veel mensen bezocht wort. Voorheen bestond dit strand uit alleen maar kalksteen, wat ook in de naam Kalki terugkomt, was voor de voetjes geen plezier. Na de begraafplaats, links, links en weer links, en dan een overvolle Parking. We konden door een busje, dat de weg blokkeerde niet eens bij de Parking komen, dus zijn we meteen omgekeerd. Toen we op de heenweg, bij de eerste links, de weg indraaiden, viel mijn oog op een prachtige locatie voor onze Dicky A., nu bondscoach van het voetbalteam van Curaçao. Om de kleine generaal een beetje te helpen een trainingslocatie te vinden, heb ik diverse velden geïnspecteerd. Deze leek mij wel geschikt... Kweet niet hoe hij erover denkt...
Tsjunami chikitu op Kenepa Grandi
Vanaf boven weer afzakkend naar de Oostkant kun je ook de Playa Kenepa's "Klein en Groot" even langs. Bij Playa Kenepa Chikitu, Kleine knip, stonden de auto's al tot bovenaan de weg. Wat inhoud dat de parkeerplaats beneden al helemaal vol is. Een blik van bovenaf, leverde inderdaad een overvol strand op, dus een "no-go" voor ons. Direct door om te zien of Grote Knip nog mensen kon gebruiken. Ook hier een "Trumpie bus", en al voor het bereiken van de Parking, rijen auto's langs de weg. Toch leverde een rondje parkeerterrein een plekje direct voor de poort op. Vanaf "het balkon", even gekeken wat de beach status was. Mede omdat er volgens een mevrouw in "bedrijfskleding" er een mini Tsunami was geweest, enkele weken terug. Nou mevrouw sorry, er was olie van het strand opgeruimd, want zo kunnen jullie de "Trumpies" niet ontvangen. Het strand zag er weer prachtig en uitnodigend uit, echter een beetje vol. Maar ja, dat was zeker ook onze eigen schuld 14:00u. naar zo'n een prachtig strand is wat aan de laatste kant...
Quincy onderneemt op St Cruz
Nog een stukje meer afzakkend naar het Oosten, was de bedoeling om Playa Lagun te bezoeken. Ik nam de weg bovenlangs, waar we, alweer een jaar of 15 terug,
een oude man van Grote Knip, waar hij werkte, naar huis brachten. Beneden aangekomen, stonden er allemaal tonnen op de weg, zodat ik niet bij het strandje kon komen. Dan maar
door naar het strand van de Kaperskapitein, Playa Santa Cruz. Bij het strand aangekomen, zagen we dat het gelukkig, niet overvol was, maar wel meer bezetting dan anders. Een
mooie strandkar, met eigen aggregaat was voor ons een nieuwe ervaring. Nog nooit in al onze bezoeken hadden we deze gezien. Ook waren er knappe strandstoelen, die door de beheerder zelfs
naar "jouw" plekje wordt gebracht. Nadat we onze plekjes hadden klaargemaakt, wilden we wel iets te drinken. We hadden voor onze tour wel een paar ingevroren flesjes water mee, maar een
vruchten smootie ging er wel in. Met zijn nieuw aangeschafte apparatuur, was hij al gewiekst bezig, en ook het "kersje op de taart" werd zorgvuldig, met een tangetje, op het drankje
geplaatst. Na het drankje even de rug in laten smeren, ja smeren is van levensbelang, en dan even het Vissershaventje bekijken. Er waren weer meer bootjes dan voorgaande jaren, en
er bleek zelfs, achter de coulissen, een écht stroompje te zijn. Helder water dat van de berg komt, denk ik... Even resumé, dit strandje raad ik aan, alstublieft, niet met te veel te gelijk
gaan...
Na Quincy even te hebben gegroet, en weer onderweg, zagen we een WaraWara, dé roofvogel van het eiland, langs de kant van de weg. Even stoppen,
maar de slimmerik sleepte een bot, wat hij in de bek had, het talud in, en was verdwenen. Onderzoek leverde slecht wat geritsel tussen de pica's op, maar geen roofvogel. Wel de resten
van wat eens een beestje is geweest, waar hij aan het smullen was... Onderweg was er nog een flinke aanrijding, waar twee auto's, beide met vrouwen en kinderen erin, vrijwel frontaal op elkaar
geknald.... Wel een ambulance in onze rug, maar hopelijk niet nodig...
Bij terugkomst in onze Bario even langs onze buurtsuper, en het "restaurant" van Kèke, om iets te bestellen. Ook mijn eega even laten zien, hoe het
interieur er uitziet. Aan haar gezicht te zien was ze verrast dat hier zulk "top" eten vandaan kan komen. Het was weer heerlijk. Na wat TV kijken, en app-verkeer met single "Kokkie", was er weer
een dag om in het tropisch paradijs... Té mañan dushinan, drumi
dushi....