Dag 20, de natuur is mooi, wit poeder enroute, werk in uitvoering, Cas Abou, Monica G, Maribomba's, BBQ bij Tony J.
Een dik wolkendek hing boven de wijk, maar zoals zo vaak, met de koperen ploert boven deze “deken”, verdween dit als sneeuw voor de zon. Wat ik binnenkort zal gaan missen van hier, is de voor ons heerlijke warme wind en het gekwetter van de vogels. Dit jaar waren er buitengewoon veel van deze “vleugelaars”. De natuur is mooi. De planning voor vandaag was om wederom Westpunt in te gaan. Gisteren was het zo druk op diverse plekken, langs de Zuidelijke stranden, dat we tenslotte terecht kwamen op Playa Santa Cruz. Het was een top dag. Nu onderweg naar Cas Abou, “het huis beneden”, of “het lage huis”. Destijds werd mij wijsgemaakt, dat de eilanders het idee hadden dat het er spookte, en dat daarom de huizen, beneden aan “de dijk”, heel lang onbewoond waren gebleven. Geloof en bijgeloof liggen, zeker op de Antillen, heel dicht bij elkaar. Volgens mij gaat binnenkort, een Nederlandse documentaire maker, die ook de documentaire van Telstar heeft gemaakt, tijd besteden aan deze items, op Curaçao en in Suriname…..
Wederom ook vandaag maar eerst even een pitstop maken, want er zijn wel enkele pompstations in Westpunt, maar beter voorkomen dan genezen, is het motto. Voor ons een gigantische dumptruck, gevuld met een wit poeder. De truck was tot de nok gevuld, Echter zou, als de wagen terecht kwam op plaats van aankomst, zou de lading wel gereduceerd zijn. Misschien dat een kuub minder laden, relatief meer over zou laten, gezien hij nu onderweg veel verloor. Ook was alles aan de truck spierwit behalve de stoere getinte chauffeur dan. Alle wagens die achter deze truck reden zoals wij, konden best een douchemuntje gebruiken. Het leek er meer op dat de auto zout strooide, i.p.v. dat het zand verloor. Deze auto passeren en dan (?) de volgende mini uitvoering met identieke lading….. “Zeezout, of spierwit zand van Klein Curaçao”. Ook deze mini pick-up”, had een soortgelijk effect op de weg en omgeving, al was de impact natuurlijk veel kleiner. Misschien dat de lading bestemd was voor de noeste werkers in de “mundi” langs de weg, want zoals eerder verteld, dit jaar zijn de mensen, ongelooflijk in de weer om het eiland een nog beter aanzien te geven. Het oponthoud is jammer, maar een noodzakelijk kwaad, en “Relax” is het motto op het eiland….
Bij de slagboom van Cas Abou, staat al sinds jaar en dag dezelfde man. Hij speelt wel of hij je herkend, maar met al de toeristen, jaar in jaar uit, lijkt me dit onmogelijk. Richting de “Parking” leek het op voorhand heel druk. De wagens stonden ver vanaf het parkeerterrein al langs de weg. Als eigenwijze Amsterdammer, word je dan toch nieuwsgierig. Wat bleek er waren hele stukken afgezet, om de sightseeing bussen, van de “Trumpies” lekker dicht bij het strand af te zetten. Er was dus naast de bussen genoeg plek voor ons. We vonden een prachtige plek, in de schaduw van een heerlijke palmboom, tussen enkele reeds gearriveerde stellen. Dit strand is ook wel bekend om het duikgenot van de toeristen te bevredigen. En het ene na de andere groep duikers verlieten het strand, in het ruime sop. De natuur blijft mooi….
Ook de hubbie van een vrouwtje achter ons, was met vlag en wimpel, onderweg. Ze hield de vlag goed in de gaten, hij had dan wel zijn padi op Aruba gehaald, maar volgens haar blijft het altijd spannend. Toen haar eega weer veilig aan de kust was, kon ze pas weer rustig achterover leunen. Terwijl ik even met hun stond te praten, viel mijn oog op een stel leuke meisjes, die met een shoot bezig waren. De ene had iets bekends, en het professionele poseren viel me voornamelijk op. Maar misschien imagineerde ik het me, zoals Van Gaal zou zeggen. Ze leek wel erg op Monica G, het meisje wat zelf altijd met een camera rondloopt, om te mensen te influenceren. Wel nog even gevraagd, of ik van beide, met hún camera een plaatje moest maken. Maar: “Nee hoor meneer, lief van u, maar dat hoeft niet”, was het antwoord. Binnenkort zullen de foto’s op haar “Insta” wel te zien zijn, denk dat ze er wel leuk uit zullen zien. De natuur blijft mooi. Mijn strandwandeling leverde een mooie peak op van een “Maribomba” nest, wat in een spelonk, van de rotswand was gemaakt. Wel even goed uitgekeken, dat ik niet in de vliegroute van deze prikkers terecht zou komen. Prachtig wat deze beestjes aan het doen waren. De natuur blijft mooi….
Gisteren kregen we een appje, of we vandaag bij Tony J en “Pientje”, onze overige famia Antiana wilden komen BBQ’en. Natuurlijk was dat ook weer een welkome verrassing, om in een prachtige omgeving, gezellig even van een heerlijk maal te genieten. Eigenlijk had ik niet het idee dat Tony J, het bak en braad deel zo goed onder de knie zou hebben. Maar ja, na al die jaren dat hij “Kokkie”, zijn Swa, dit heeft zien doen, én de informatie die hij heeft opgepakt, moest het natuurlijk wel lukken. Met hun grandi Prins en Princessa die eigenlijk niets anders dan actrice zou kunnen gaan worden, hebben we een gezellige avond beleefd. Heel naar was dat, Djoa de stammoeder van de Boerboel familie, van Tony en “Kokkie”, heel erg ziek is, en niet meer overeind kan komen. Waarschijnlijk dat er morgen (vandaag) een beslissing moet worden genomen, voor het lieve beest. De natuur is niet altijd zo mooi. Na het afscheid van de familie, gingen we weer op weg naar ons “nest”. Onderweg kwam er een nieuwbericht op “Dolfijn fm”, dat een Venezolaan, zijn baas had omgebracht. Toevallig wel heel dichtbij de plek van onze pitstop vanmorgen…. Que Sera, Sera., en toeval bestaat niet Te mañan dushinan…..