2023-01-30 dag 12, djaluna maandag, vertrek van de dames, Arie de Haan, Daaibooi beach, steile wand artiest, noodweer

Vanochtend rond 7:30u. was het tijd om op te staan. De deur open doen en checken of de plantjes genoeg water hadden gekregen de afgelopen nacht. De status van de stenen vloer op ons mini-resort was nog droog. Met ;één blik naar de Tafelberg, was het duidelijk dat er toch weer regen op het menu stond. De wind trok alweer aan en het duurde dan ook niet lang, voordat de eerste druppels de grond raakten. Boven hoorde ik gestommel bij de Warawara, de uitkijkpost van onze Villa Curaçao4U. De meisjes waren wakker, en waarschijnlijk druk om de koffers klaar te maken. Hun vertrek was aanstaande, na enkele maanden in het paradijs te hebben gewoond. Voor de dames Lorinda en Myrthe, momenteel wonen zij in Amstelveen, vlak bij het TU-hoofdkantoor, was ook de laatste dag aangebroken. Ze gingen, met het vertrek aanstaande, nog even naar Koko's om een paar uurtjes te chillen.....

Voordat wij op weg zouden gaan, nog even een zonnetje naar boven gebracht, om deze in de koffer mee te nemen. Daarnaast had ik een berichtje gekregen dat de dames, rond 18"00u. naar Hato zouden gaan. Broer Mats had het op zich genomen om de beide dames weg te brengen. Dus hadden we nog de kans om afscheid te nemen. Wij in ieder geval op weg naar Playa Daaibooi, om op de plek van voormalig marinier "Kees", weer te genieten, van het semi-gecultiveerde  strand. De laatste paar jaar is dit strand gemoderniseerd, en kun je er tegenwoordig zelfs parasolletjes huren, en zijn de pallapa's allemaal opnieuw aangekleed. De stoelen zijn nog steeds met statiegeld één van de slimmere ideeën, op de Korsow-stranden.   

Bij aankomst vonden we direct een mooie boom, waar we onder konden gaan liggen, want het is altijd wel prettig om op de stranden niet vol in de zon te gaan. Tegen 10 gulden kun je ligstoelen huren en als je ze terug brengt, krijg je de helft weer terug. Daarmee snijdt het mes aan twee kanten. De meeste mensen zijn toch “eger” om de stoelen terug te brengen, zodat daarvoor geen personeel hoeft te worden aangenomen. Op  enige afstand liep Arie de Haan, luid schreeuwend, achter zijn vriendin aan, die eigenlijk bij de huidige hitte, niets van hem wilde weten. Later dat ik met de plaatjesschieter mijn rondje ging maken, kwam geile Arie, met zijn geliefde, redelijk rommelig uit de bosjes tevoorschijn. Nadat ik de “Mundi” in was gegaan, kwam ik, in alle soorten en maten, de “tropische draken” tegen, die met mij het "je ziet me wel, je ziet me niet" spelletje speelden. De meeste keren hoorde je ze, maar zag je ze niet. Ongeveer als met muizen in een oude campingschuur.....

Ook was er een mooie jonge Iguana die als een ware artiest, tegen de steile wand beschutting zocht, ten opzichte van mij. Voor de meeste mensen lastig, om zelfs maar het beest te kunnen bekijken, maar voor "semi-Freek" met de trucjes camera werd het toch mogelijk. Teruggekomen bij mijn eega, die zich ondertussen afvroeg waar ik was gebleven, was ook het gekwetter niet van de lucht. In de lucht  trouwens. In een boom, had de beheerder, de nieuwe "Kees" en zeker ook een geschikte peer, een grote aarden kom opgehangen, waar de verschillende soorten Trupial's en de Suikerdiefjes, om de inhoud vochten. Mooi om te zien, dat de veel kleinere Suikerdiefjes met respect, als een soort van 4-op-een-rij, zaten te wachten tot zij aan de beurt waren. Het was een feest om deze beestjes aan het werk te zien, en zo de dagelijkse calorieën naar binnen te krijgen.

De duikschool en ook de betonnen vis-barriër, enkele jaren geleden nog trots in gebruik genomen, lagen er stilletjes bij. Later zag ik, bijna naast ons op het strand, een Rood bord, waar voor de duikschool werd verwezen naar de andere kant van het strand. De “container” waar de beheerder, nogal eenzaam op zijn post zat, straalde het ook niet echt de energie uit, die je bij een duikschool verwacht. Maar ja het gros van de mensen, totdat een schoolbus bij het Witte strand aankwam, was nog net niet dood. Dus niet echt de clientèle, die voor zijn business nodig is…. De jongens en meisjes, die uit de schoolbus stapten, niet echt de doelgroep van de duikmeester, zochten een plek aan de kant van de Mundi.  Daar konden ze zich heerlijk uitleven, zonder de schijndoden nieuw leven in te blazen. Enkele van deze dare-devils waren heerlijk van de hoge rots aan het springen, zonder dat er ledematen werden verloren onderweg. Vandaag ook nog afleiding gehad, aan een Spaanstalig jong “voorbeeld” gezin, met drie zeer lieve kinderen. Nog nooit meegemaakt, op een strand, dat de kinderen zo heerlijk aan het spelen waren, zonder ook maar één wanklank.

Rond 16:00u. trok het dicht boven het strand, de wolken waren de berg gepasseerd, en het kon ieder moment gaan hozen. Tijd om in te pakken. We waren nog geen kilometer weg, toen het zachtjes begon-, maar daarna flink losging. Mijn co-pilot heeft enkele plaatjes gemaakt, waar de weg al redelijk blank staat, en waar lastig vooruit te komen was. Ook omdat de diepe kuilen in de wegen niet meer waren te onderscheiden, en dat je anders “een banden donatie” kan doen…
Voor vandaag genoeg gezwetst, en nu een paar uurtjes slapen met mijn jarige “joppie”.  Te mañan dushinan….