2022-02-07 Dag 19, djaluna, afspraak op JTB, mensen kijken, watersport coaching, broeder Berend, sunset op Zansibar

Voor vandaag om 11:00u. had mijn moppie een afspraak gemaakt bij de "nagelstudio" van Marisol, om haar nagels te laten oppimpen.  Normaliter in de voorgaande jaren had ze deze afspraak al in de begin van de vakantie gemaakt, omdat ze dan gedurende de gehele vakantie hier van kon genieten, en omdat iemand die in de catering werkt, geen lange of gelakte nagels mag hebben.  Dat ze dit nu in de laatste week van de vakantie had ingepland, is dat zij na deze vakantie haar nieuwe leventje als pensionada gaat beginnen, zonder haar werk in de catering, voor Sodexo bij de locatie van de Shell in Amsterdam. Helaas was Marisol zelf niet aanwezig, maar werd haar werk door twee meisjes vervangen. Zoals ik eerder heb beschreven, was twee jaar terug Marisol's moeder erg ziek, nu schijnt nu schijnt ze zelf het e.e.a. te mankeren, waardoor ze niet altijd aanwezig kan zijn. Zo zie je, heeft iemand een leuke zaak opgebouwd, kan deze Colombiana er misschien niet eens van genieten. Hopelijk zal zij de komende tijd weer herstellen....  si dios lo quiere...  De meisjes die haar vervingen leverden een mooi product af, waardoor mijn eega binnenkort, met een paar mooie nagels het vliegtuig kan instappen.....

Op zo een gekunsteld strand, want dat mag je Jan Thiel Beach wel noemen, en de eigenaar(s) van de strandtenten, misschien wel één en dezelfde zijn, is over het algemeen niet zoveel te doen. De plaatjes die je kunt schieten zijn veelal van mensen die een zonnebad  nemen of aan het eten of drinken zijn. Alleen vanaf het piertje of vanaf Paaseiland, recht tegenover het strandje bij Zanzibar, zijn nog wel wat kleurige plaatjes te schieten. Eigenlijk boaring maar dat maakt het aan de andere kant ook juist wel weer leuk. En ja, ik had toch niets te doen, naast het lezen van mijn goede Scandinavische thriller.  Mijn aandacht werd getrokken een groep mensen, aan het accent te horen uit Utreg, liggend op ongeveer 10 meter vanaf onze campeerplek. Het was weer een eten en drinken groep, die we de afgelopen tijd wel meer waren tegengekomen. Luid en duidelijk verkondigden ze, door over het strand te roepen, dat hun PINpas die toch echt wel geactiveerd was voor "Wereld",  niet werkte bij deze lokale eettent, maar bij de ATM wel. Het enige wat we nu nog niet wisten, van de lichtelijke obese groep, was hun PIN code....  Even verderop was een meisje bezig, om in alle houdingen, die op- en rond haar ligbed maar mogelijk waren, de aandacht op zich te vestigen, en zoals best lukte, vast te houden. Haartjes los links, haartjes los rechts, haartjes vast, haartjes in een knot. Naar mijn idee was dit doldwaze houdingen festival niet eens nodig, want van de meeste dames op het stranddeel waar wij lagen, was ze naar mijn mening, de enige, die de bikini die ze aanhad, ook echt kon- en mocht dragen. Ze liet dat paraderend over het strand ook wel zien. Het leverde in ieder geval, bij enkele vooral wat oudere- en vooral mannelijke strandbezoekers, een stijve nek op....  

Op het vlot van de Hermanator, was het daarentegen een heel ander verhaal.  Luide kreten deden het strand opschrikken. Of dat wil ik jullie doen geloven. Enkele vlotbezoekers, duidelijk met ietwat overgewicht waren bezig, als waren het volleerde Sumoworstelaars, elkaar van het vlot af te werken.  Het enige wat ontbrak waren de grote luiers om de heupen en billen, en de stokjes in de kapsels om het haar bijeen te houden.... Het luidruchtige tafereel was gelukkig weer net zo snel over, als het begon... Bijna gelijktijdig een nieuwe afleiding, dus het werd steeds minder boaring op het strand.  Inmiddels was de Jet-scooter van stal gehaald daaraan het inmiddels wel bekende Flyboard.  De Sumokampioenen die als enigen waren overgebleven op het vlot, hadden eerste rang.  De schoenen die aangedreven worden door een slang, die weer gemonteerd  is aan deze Jet-scooter.  Altijd wel een spectaculair issue op het strand, wat ook veel bekijks trekt. Veelal minder mensen die het ook daadwerkelijk zelf willen doen, gezien het toch wel een beetje prijzig is. Ongeveer een half uurtje voor rond de 125 euro. Vandaag waren er drie vrienden die zich voor dit onderdeel hadden ingeschreven.

De coach, een Antiliaanse jongen, voorheen was het Bjorn Bloem die de coaching voor zijn rekening nam, was redelijk luidruchtig en nogal kortaf naar zijn eerste pupil van de dag. Geen idee of de "coach"  van te voren al een instructie op de kade had gegeven, maar zijn manier van coachen over het water, was niet echt aantrekkelijk, om nieuwe klanten te trekken. Coachte hij de ene keer luid, "ietwat gebogen knieën", daarna was het weer je moet "meer de benen strekken", dan weer moest "de balans meer naar voren liggen", nog geen 10 seconden later moest "de balans meer naar achteren".  En dat terwijl zijn pupil écht wel uitvoerde wat er werd gezegd. Duidelijk een gevalletje, "wat wil je nou eigenlijk, gast?"  De twee succesors,  deden het aanzienlijk beter, mede doordat ze vanaf de kant hadden gezien wat de bedoeling was, en waar het bij nummer 1 fout ging. Toch kreeg nr 1 vanaf de kant luid applaus nadat hij bij poging 15 of 20 toch kon blijven staan.....      

(@1) Chemisch proces bij een fotorolletje (even gepikt van wikipedia)

Een fotorolletje bestaat uit een spoeltje waarop een strook lichtgevoelig materiaal is aangebracht en dat in een lichtdichte cassette is bevestigd. Die cassette wordt in een analoge fotocamera geplaatst. Het lichtgevoelige materiaal dat op de strook is aangebracht bestaat uit zilverzouten. Zodra er via de lensopening van de camera een belichting heeft plaatsgevonden
vormen die zouten fijn verdeeld zilver. Bij het ontwikkelen van het rolletje groeien die zilverkernen aan tot een zichtbare zwarting. Op de plaatsen waar het zilver het meest is belicht ontstaan de donkerste plekken. Die verschillen in plekken bepalen het beeld van de foto. Om op een zeker ontwikkelingsmoment verdere zwarting te voorkomen moet het zwartingsproces door middel van fixeren worden gestopt.  Na het ontwikkelen van het rolletje kan met behulp van apparatuur een foto worden afgedrukt op speciaal fotopapier. Deze zogenaamde analoge manier van foto’s maken is vele tientallen jaren toegepast maar is de laatste tien jaren stelselmatig verdrongen door de digitale fotografie..... Dit scheelt een hoop werk, kan ik jullie verzekeren....