2020-01-24 djabièrnè (vrijdag) duik gevaar in het "golfslagbad", van Playa Daaibooi
Vandaag werd het eindelijk Playa Daaibooi één van de plezierigste strandjes, om op je gemak een dagje door te brengen. Dat je altijd, bij alles wat je doet een beetje voorzichtig moet zijn, en niet als een blinde moet rondbanjeren. Het begin van de stranddag een beetje vreemd voor mij. na het uitstappen uit onze "Batmobiel", kwam ik er na een meter of tien achter dat ik mijn zonnebril, speciaal voor het autorijden nog op mijn giegel had. Hij is niet erg sterk maar, zoals de brildragers wel weten, geeft het toch een vreemd beeld, bij het lopen. Om de bril in de auto achter te laten, deed ik hem af en draaide me om, weer in de tegenovergestelde naar de auto. Daarbij moest ik een kale struik passeren, die ik op de heenweg een paar tellen eerder, ook was gepasseerd. Nu bleek deze niet zo lang geleden gesnoeid en een drietal punten staken gevaarlijk mijn kant op. Echter omdat deze bladerloze takken horizontaal naar voren staken, waren ze redelijk onzichtbaar, en liep ik vol op één van de drie takken in. Deze tak kwam, op mijn voorhoofd, ongeveer 5 centimeter boven mijn oog terecht, waar het een krasje achterliet. Nu werkt het allemaal wel mee natuurlijk om, onder deze omstandigheden-, temperatuur-, en in het gezicht bloed te hebben, dat wil wel bloeden. Gelukkig was het mijn voorhoofd, en heb ik rimpels. Een heel verhaal voor een "simpele" kras.... Het was gelukkig niet mijn oog want dan had ik pas echt als een blinde moeten rondbanjeren.....
Het strand was al overvol, logisch natuurlijk want iedereen wist dat Lia dan eindelijk vandaag op Playa Daaibooi te zien zou zijn. Iedereen stond al te roepen en te waaien naar haar, of had ik een beetje te hard mijn bolletje gestoten. Het zou ook kunnen dat we misschien een beetje aan de late kant waren. Naast haar lopend, het voorhoofd deppend met een closetpapiertje, want standaard zit er ook in Nederland een rol in onze auto's, het strand op. Vandaag was het, zo leek het tenminste op de oever, dat er geen zuchtje wind zou zijn en de koperen ploert vol aan de hemel stond. Als je geen plaatsje met een schaduwplekje kon bemachtigen, was je de echt sjaak. We kwamen bij de voorste verlaten palapa aan, met op een paar meter ervandaan een kalende man, rustig zijn boekje lezend. "Als jullie daar willen liggen, dan komen de golven tot daar", zei hij. Ik zei bedankt maar dacht bij mezelf, die is niet goed wijs. De zee rustig, geen zuchtje wind en dan golven, die over de 1 à 1,5 meter hoge wallenkant kunnen komen. Echter was het wel zo dat het zand onder de palapa een beetje vochtig was. Dús, wij ander plekje zoeken, onder een grote palmboom. Lia de handdoeken neerleggen en ik bedjes halen bij de schuur van Kees' domein. De overvolle jongen achter in de schuur, waarbij het leek of hij zijn twee broers en zusters had opgegeten, kwam naar voren. "Hé meneer, nee er zijn geen bedjes meer, òp", melde hij vanachter de toonbank aan mij. Hij zou als er wat terugkwam, mij een seintje geven.....
Dus op de oude manier, stenen op de handdoek punten, en kont in het zand, boek erbij toppie. Het lag ook best lekker en moest aan vroeger denken dat ik met mijn Oma en Opa naar Zandvoort ging. Na een poosje, dan moet je bij mij denken aan hooguit een kwartiertje, ging ik zwemmen. Wat ons wel opviel, dat de kalende man geen verhaaltje had verteld. De windrichting, was Zuidelijk, dus vanaf Venezuela, en om de vijf minuten kwamen er zo'n vijf à zes golven die aangekondigd door de knallen onder de rotsen, het strand deels onder water zette. Ook nu waande ik mij zo'n 55 jaar terug in de tijd, toen we als kleine kinderen ons door de "hoge" golven lieten wegdragen. Nu was ik weer even dat kind, dat zich liet meedragen door de meters hoge golven, terug naar de kant.....
Lia had onderhand als een ware sjaggeraar een paar stoelen geregeld, van vroeg komers die alweer vertrokken. Ik ging even bij een terugkerend vissersbootje kijken, waarbij ik in gesprek kwam met de dame van de duikschool. "Gelukkig", zei ze "ze zijn weer bovenwater". Ik keek de richting van haar uitgestoken hand en zag twee bolletjes boven water. Wel ongeveer schattend, op zo'n 500 meter uit de kant. Haar man, de duikinstructeur had het de twee afgeraden, te gaan. Echter ze waren gecertificeerd en hij liet hun begaan toen ze perse wilden duiken.... Het schijnt dat de duikinstructeur, mits erbij, hun niet kan dwingen. De stroming langs dit eiland, aangevuld met de golven aan de oppervlakte, levert veel gevaar op. Als je dan nog met de stroom en golf mee vertrekt, kun je in de zuurstofflessen weleens een tekort kunnen krijgen. Dus heen met de stroom tegen zwemmen, terug met de stroom mee..... (geleerd van een ervaren duiker).
Onderwijl waren een paar kleine schildpadjes in het kleine baaitje, in de on-hold modus, om het visafval, van een enkele Mula, in ontvangst te nemen. Enkele keren was mijn camera in de aanslag, maar de boefjes waren me net te snel af, mede doordat de camera niet snel genoeg scherp stelt, reden daarvoor alles heeft een kleur en een grote schittering op het water. Nadat we ons een paar uurtjes hadden vermaakt, gingen we weer op huis aan, de bedjes ingeleverd en de 10 naffels aan statiegeld terug, van de grote lieve lobbes....
's Avonds met Kokkie en Betty naar de Mexicaan op Mambo Blvd, waar de parkeerterreinen zo druk waren, dat er amper binnen- of buiten de poorten plek was. Waar is het feestje, nou daar was het feestje.....! Top gegeten, daarna nog even een afzakkertje op de berg, en weer naar huis. Weer een dag voorbij, op het sunny Paradise Island...Te mañan.....