2020-01-23 djawebs (donderdag) aanbeland bij Kokomo, auto gestolen, treiteraar op het zand
De planning voor vandaag was Playa Daaibooi, waarover ik gisteren heb uitgelegd, over het hoe en wat van deze plek. Vanmorgen was het weer trouwens als vanouds, een lekker zonnetje en een dito briesje, zorgde ervoor dat veel mensen direct weer een goed gevoel kregen. De vorige twee dagen was het net alsof er 's ochtends een grauwsluier over het eiland hing, die dan gelukkig wel 's middags openbrak, en de zon weer hoog aan de hemel stond.
Omdat ik een hekel heb aan stilstaan met de auto, in files en dergelijke probeer ik iedere keer wat andere routes uit, om van A naar B te komen. In de meeste, wat oudere, auto's op het eiland is nog geen automatische piloot geplaatst, en de google maps doet het ook niet overal helemaal appie-kim dus het oude vertrouwde zonnetje-achter- zonnetje-voor, moet het hem doen. Op het gevoel afgaan dus. De draaiing van de wegen is op het eiland dan ook niet echt in te schatten. Dus vandaag dacht ik een short-cut te hebben gevonden maar die eindigde, tot twee keer aan toe, op het erf van een eilander. Wat doe je dan? Even zwaaien, en keren met onze ondertussen oude brikkie, en weer terug, de mensen in het ongewisse achterlatend. Even daarna pak je dan weer de sluiproute op en blijkt dat je een klein beetje hebt omgereden. Volgende rit nieuwe kansen.....
Aangekomen bij het parkeerterrein van Kokomo beach, was het eerste wat mij opviel, mijn auto is weg, doelend, op de oude Zwarte Cadillac, van mijn collegaatje "SiSi". Die precies een jaar terug met ons op dit strandje bivakkeerde. Ik had een fotootje in gedachten die ik naar haar zou sturen, maar die vlieger ging dus niet op. Naar het schijnt, volgens de mijn ooggetuige, de oude man die al honderd jaar de parking in de gaten houdt, was de auto opgekocht door een man in Willemstad die er een Cabrio van heeft gemaakt, "met allemaal, mooi- groen hout vanbinnen" . Dus auto weg én, grapje weg....
We kwamen het strand op, en zo te zien had het had geen storm gelopen, om een plekje te bemachtigen. Plaats genoeg om een goede keuze te kunnen maken. We kozen aan plaatsje bijna direct aan de bar, waar een vrolijke Antilliaanse jongen, op de klanken van de Zuid Amerikaanse muziek deunen, zijn zangkunsten toonde. Niet slecht, maar er draait geen ligbedje om, kan ik jullie melden, het even bij "de Voice-termen" te houden. Een leuk blond meisje was vandaag de strand-maffia. Je kunt de mensen better rippen met een leuk jong ding, dan met een dikke-, oude knar, om de opcenten op te halen, zullen ze gedacht hebben. We lagen net pontificaal op onze bedjes, ingesmeerd en wel, toen ik opeens naast me een kreet hoorde. Wat was het geval, er was via onze strandtas, een minuscuul kleine hagedis, naar boven geklauterd, over de rug van mijn eega, en er weer af. Hij was denk ik net zo geschrokken als mijn moppie, spurtte weg. Ik zette nog wel de achtervolging in, maar moest die al vlot staken, toen de kleine treiteraar de omlijstende bush in vluchtte. Ik deed nog een poging om het beestje vast te leggen, echter meer dan een stapel kreupelhout en andere resten, zag ik niet. Lia had het idee dat er een grote spin over haar rug liep, ze voelde de pootjes.... Verder verliep de stranddag redelijk rustig, op het bezoek van een grote leguaan na dan, beetje peddelen, in het water even naar het vlot, en weer terug. Ik vorder ook flink in mijn eerste boek. In de loop van de middag toch mijn stoel maar gedraaid, niet om de Antilliaanse bojo zijn zangkunsten, maar wel om even mijn andere kant te laten aanbakken...
Bij onze thuiskomst, de terugweg leverde wel weer een mooie short-cut op, zat de hele aanwezige familie van onze landlords bij de pool. Onze nieuwe Poolse buren, van links-boven, Marte en Matheu, waren bij de groep aangesloten. Ik was ondertussen op zoek naar één of andere lifestream, NAC-PSV te zoeken, helaas was het internet op dat moment niet voldoende om iets te kunnen vinden. Later zag ik op een voetbal app, dat NAC met 2-0 had gewonnen, en daarmee door is in de beker. Henk had bij Keke heerlijke vleesballetjes gehaald, wat uitnodigde tot meer. Deze lokale Chinees zit redelijk dicht om de hoek, en later ben ik daar ons avondmaaltje gaan scoren. Ik moet zeggen het eten was toppie, én genoeg. De entourage, net als alle andere take-out's een gruwel. Deze zag ik niet aankomen, namelijk ik zit daar op een krukje, voor de tralies, te wachten op mijn bestelling, hoor ik opeens achter me, "Hé Chris, jij hier...", hoe is het?" Het was Broertje (bijna 1.90m.), een deel van de Famia Antiana, die ik alweer een jaar niet had gezien, en die ik in Nederland waande. Even afgesproken met hem dat hij binnenkort even langskomt, Antilliaans of Nederlands, we gaan het zien.....
Na het eten nog even de "catch-up" van NAC-PSV gekeken, met gelukkig dezelfde uitslag, even een nieuwe ster op de foto gezet (onbekend bij de eilanders). En dan weer naar ons bedje, ons prepareren voor de komende dag..... Misschien dan wel weer Playa Daaibooi, wat nu alweer twee keer niet gelukt was..... Te mañan dushinan.....