2020-01-21 djamars (dinsdag), bewolkt naar BBB, viezigheid van de berg, klapper op de weg
Dinsdagochtend, zojuist net als gisteren de tas ingepakt voor een volgend bezoek aan weer een ander strand. Nu eens zien of ik het inpakken, zonder iets te vergeten er kon afbrengen. Was het gisteren nog mijn gereedschap, de camera, die ik was vergeten in te pakken. Dus vandaag was de camera het eerste wat erop tafel lag, om mee te nemen. Na het opstaan, iets minder vroeg dan anders, hing dat er net als gisteren, een beetje een grauwsluier boven normaliter het "sunny paradise". Vorige week bleek al dat er in Caraïbische winter een kleine storing was ontstaan. Ach ja, een paar uurtjes minder helder, maar vakantie is niet alleen de zon, wat wel héél prettig is natuurlijk, maar ook de prachtige omgeving, een fijn boek, en niet te vergeten degene die je tijdens zo'n vakantie om je heen hebt. Dus dat zit allemaal wel goed....
Vandaag hadden we het idee om niet al te ver, maar toch naar een gezellig strandje te gaan. Het werd dit keer Blue Bay Beach, het strand gelegen in een elite omgeving, van het BBB resort. Vroeguh... stond er op nog geen 500 meter van het dure resort een melding héél vrij vertaald, "dat het mogelijk was, dat de lucht boven deze omgeving, flink bedorven kon zijn en misschien zelfs giftig". Dat bord is dan wel verdwenen, het resultaat en de oorzaak is nog steeds niet minder, en de geur van deze lucht is wel iets minder maar nog steeds niet helemaal verdwenen. Maar de bewoners en degene die brandstoffen nodig hebben voor eigen consumptie, dealen er mee. Toch blijft het een heel mooie plek om naar toe te gaan, en je dag daar door te brengen. Bij het wachtershuisje, waar ik het ooit eerder weleens over hebt gehad, stond een frisse jonge vent, die onze snoeten bekeek en naar mijn rijbewijs vroeg. IK zei: "we willen naar het strand", omdat je altijd een reden moet doorgeven er te komen, "U weet het te vinden", was zijn antwoord. Ik knikte bevestigend. "Veel plezier", gevolgd door mijn "danki"....
De parking was niet overvol, en er stond net een bus met Amerikaanse toeristen die weer naar een andere attractie zouden worden vervoerd. Vrijwel op het moment dat we het strandje opliepen, en er een dame achter een desk de beach-tickets stond te verkopen, ging het licht aan, koperen ploert was er weer, en deed direct zijn werk. Wij een plekje zoeken op het ook niet overvolle strand. Een mooie palm, dicht aan het water werd de onze. Alle benodigdheden werden uit de tas gepakt, en de bedjes opgemaakt. Op deze tour lijkt het net of er een afgelopen jaar een geboortegolf was uitgebroken. Waar je ook kijkt, ouders met nog heel kleine baby's die hun kroost, met behulp van de palapas, tegen de zon willen beschermen. Soms lukte dat niet helemaal en dan gingen ook direct de ingebouwde sirenes aan. Nadat we waren gesetteld, en ik een paar pagina's uit mijn boek had gelezen, was het tijd voor mijn dagelijkse strandwandeling.
Eerst even bij wedding chapel kijken, daar werd vorig jaar flink gewerkt, en het bleek dat er ook weer een stuk grond bouwrijp gemaakt werd. Waarschijnlijk staan er volgend jaar alweer huizen op deze plek zo kort aan het strand. Een eenzame Pelikaan dobberde rustig rond, en bekeek van afstand de tweebenige bezoekers. Even op de steigers kijken naar de vissen, een paar regenboog-achtige Papegaaivissen zwommen rond de grote stukken basalt en vulkaanrots, waar zij hun voedsel vanaf knaagden. Als je aan het snorkelen bent en deze beestjes ziet, dan hoor je duidelijk dit geknaag aan de stenen. Ze verdienen hun naam dan ook aan de "harde gekromde tand" voorop de kop, waarmee ze dit werk doen.
Ik liep terug langs het strand naar de andere kant van de baai,waarbij de Obese lichamen van de luidruchtige yankees, mij opvielen. Aan de andere kant gekomen, zag ik aan de waterkant de aangroeiingen van een soort algen. De oorzaak daarvan was een klein soort van "open riool" wat vanaf hoger gelegen naar het mooie blauwe water stroomde. Vanaf boven, waar de dure expat-woningen zijn gebouwd, loopt een blauwe buis die als afvoer gebruikt wordt, naar een soortement van pomp/filter. Ammehoela een filter, het water dat geloosd wordt komt net zo vies stinkend uit de buis, als het er waarschijnlijk boven wordt gedumpt. Gelukkig weet het gros van de strandbezoekers niet dat zij hier zo dicht opzitten, van mij een beetje de struisvogel. Mede gezien de vieze stank door de immer aanwezige Oostenwind en stroming, het vuile water en deze geur de andere kant opvoert.
Na het vergelijkend warenonderzoek, want ook daar denk je weleens tijdens zo'n strandwandeling, pakte ik mijn boek weer en hervatte het lezen. Na een x-tijd verpozen op het strand, moest ook de innerlijke mens weer eens worden aangesterkt. Even naar de bar om iets voor ons te halen, werd ik aangesproken door een vlotte gozer, "Chris...". Even zoeken in het geheugen, oeps goed denken. Wel wat bekends inderdaad, ach ja dit was er één van een jong stel dat we 2 jaar eerder bij onze huidige locatie hadden ontmoet. Even wat babbelen, en dan wat bestellen. Het avondeten, bijna bij "Sunset" nuttigen, aan de waterkant, hoe romantisch..... Nadat we alles binnen hadden, dit is wat minder romantisch gesteld, pakten we ons boeltje bij elkaar en keerden we terug naar "huis" Bijna thuis werden we even geconfronteerd met een klapper op de weg. Twee auto's, juist op een weg waar het vol zit met verkeersdrempels, hadden elkaar frontaal geraakt, overal brokstukken, gelukkig geen lichamelijke malheur. Zo zie je een ongeluk zit in een klein hoekje.... Misschien morgen een weer wat avontuurlijkere dag.... Te mañan.....