2020-01-18, djasabra (zaterdag), Janssen en Tilanus voor de eerste keer, en Popi's 2
Onze tweede echte dag begon voor mij anders dan anders. Normaliter ben ik er als eerste uit, tenminste op het tropische eiland, thuis zéker niet. Vanmorgen was het zelfs kwart over 9 dat ik de oogjes opende en ik achterliep in mijn planning. Hoe gek kun je zijn, ben je op vakantie, ga je er ook nog eens een planning op nahouden. Dit nadat terwijl je bijna het gehele jaar in een redelijk strak stramien loopt. Maar ja, ik neem mij ieder jaar voor dat ik 's ochtends een klein stukje schrijf, en daar wil mij wel aanhouden. Ondanks dat deze machine waarop ik dit doe ook doorgaans een machine is waarmee ik mijn werkzaamheden uitvoer.
Doordat ik aan de late kant was, werd ons eerste strandbezoek, die aan het strand Jan Thiel, voor mij Janssen en Tilanus dus. Dit is met de auto zoiets van 10 minuten van onze woning, en goed bereik- en berijdbaar. Voor het eerst in al die jaren stonden we in de file voor de kassa met de auto. Achteraf gezien misschien logisch, maar daarvoor waren we nog nwetend, en dachten dat het super druk zou zijn. Mijn moppie zei nog, "misschien omdat we aan de late kant zijn". Zou ook nog kunnen. Nadat we als 10e auto achteraan in de rij waren aangesloten, en deze rij maar moeizaam afnam, werd mijn blik getrokken naar het raam van het wachtershuisje. Niemand te zien, was het vandaag dan self-service? Zodra we eindelijk aan de beurt waren werd alles duidelijk. Amper boven de raamrand van het huisje stak een klein koppie uit. Ik zag een klein, kalend, nou zeg maar kaal, mannetje die de kaartjes aan het uidraaien én aan het stempelen was. Een krakend stemmetje zei, "hoeveel personen". "Twee" zei ik, "die twee in de kofferbak niet meer gerekend". Argwanend keek hij me aan, of ik hem misschien in de maling nam. Toen ik hem zijn plaka gaf lachte hij, en we mochten gelukkig door.....
Het strand was inderdaad al druk bezet. Overal waar je keek was bedrijvigheid en hoorde je de kinderstemmetjes. In en rond het water was het een drukte van jewelste. Als een echte speurneus, was het zaak van leven of dood om een ligbedje te bemachtigen, tenminste dat wil ik jullie laten geloven. Nee, het was vrij eenvoudig om op de plaats waar we vorig jaar de bedjes achterlieten, een anderete vinden. Bij het eerste beste vrije ligbed werd ons behulpzaam door een achteroverliggende flinke dame verteld, "nou die is stuk, hoor". Ik teste natuurlijk eerst zelf of het zo was, ongelovige Thomas die ik ben, maar ze had gelijk. Op nog geen 5 meter afstand waren nog twee andere bedjes vrij, alleen zonder directe bescherming van een Palmboom. Ik schatte in dat we die pas over ongeveer 2 à 3 uur zouden hebben. Maar ja, we konden liggen, en lekker ons gemak ervan nemen. Nou ja, ik ga meestal zo snel mogelijk als we gesetteld zijn een rondje lopen, met camera in de aanslag. Ik kwam voorbij het nog redelijk nieuwe strandje Koko.
Op mijn blote kakken op de puntige steentjes. Ik zag rechtsvoor van mij uit een Rood/Witte safetyflag vlag de hoek omkomen. Dit zijn de boeitjes die duikers, boven water de "bescherming" geven, dat er op die plek gedoken wordt. Ik hoefde niet eens aan het stel, het waren een man en zijn vrouw, te vragen wat er was gebeurd, ze begon meteen honderduit te vertellen. "The heavy current" had hun parten gespeeld, en zijn masker was steeds volgelopen, dus leek hun beter terug te lopen. De benen van de vrouw waren met bloedstrepen, van de puntige rotsen, onder water langs de kust. Ze posseerde spontaan voor de foto "for tomorrows paper". Direct daarop zei ze dat haar naam Alex was en ze "pschygo therapist" was. Ik antwoordde dat ze straks haar man van zijn trauma af kon helpen, waarop instemmend knikte. Kort daarop ging ik terug naar mijn rustplekje. Kokkie en Bettina zouden ook naar het J&T komen, helaas was ik met de camera net te laat, want de "scheetjes Curaçao" waren mij net te snel af.
Na een paar uurtjes babbelen en wat drinken, probeerde ik wat te eten te krijgen op het strand, eigenlijk wachtend op de ondergaande zon, voor wat mooie plaatjes. Helaas voor ons was het strand "gesloten" en zou ik in een rij van 30 a 40 man moeten plaatsnemen. Mijn Zanzibar trauma speelde op en ik vroeg aan mijn lotgenoten of we niet beter dan naar Popi's de tent van gisteravond konden gaan. Doen dus..... Na het eten even bij ons thuis even een bakkie, en ook deze dag zat er weer op..... Te mañan..... Cas Abou....