2020-01-16 Djawebs (donderdag) onze reis naar Dushi Korsow

Donderdagochtend in alle vroegte was onze lieve “Buuf Tiny” weer eens bereidt om vroeg uit de veren te stappen om haar buren, ons dus, naar het immer drukke Schiphol te brengen. De laatste paar jaar is dit voor ons heel fijne bijkomstigheid, geworden, dit is het ware buurtjes schap, waardoor de reis al een stuk prettiger en onbekommerder voor ons aanvangt.   We werden mooi op tijd gedropt, en hadden genoeg tijd om nog wat inkopen te doen. Nadat ik bij de luchtjes een flesje vond dat iemand van een brommer kon spuiten en ik op mijn immer liefde volle wijze de verkoopster had geïnformeerd kwamen we bij de rookwaren terecht. Maar wel met de toevoeging, ik kon het toch niet laten, "als ik een Amerikaanse toerist was geweest dan.....".

Bij de rookwaren, die tegenwoordig in een kluis worden bewaard, troffen we een uiterst aardige verkoper, die eigenlijk net zo een schurft hekel aan sigaretten had als ik. Hij probeerde mijn eega eigenlijk eerder te laten stoppen, dan te verkopen. Ik daarentegen was het roerend met hem eens, niet alleen uit fiancieel oogpunt maar ook qua gezondheid. Lia ging afrekenen en ik bleef nog een poosje staan babbelen met deze “gabber”. Hij bleek immers een oud-buurtgenoot te zijn vanuit de Haarlemmerstraat buurt. Nadat we enkele wederzijdse kennissen de revue lieten passeren kwam mijn moppie terug van het afrekenen terug. Ik werd direct beticht dat ik ook met lantaren praat, doelend op mijn gepraat met wildvreemde mensen. 

In het vliegtuig kwam er naast ons, de andere kant van het gangpad, een Antilliaanse mevrouw te zitten met haar dochter. Zij vertelde oons een schrijnend verhaal over haar afgelopen vrijdag overleden vader, en dat zij alle eindjes aan elkaar moesten knopen om deze reis te kunnen maken. Aan alle vragen die zij me stelde bleek wel dat ze haar laatste vlucht ooit zeven jaar terug had gemaakt, om de familie te zien op het eiland. Ik kreeg medelijden met deze vrouw, want zij betaalde ook nog eens ongeveer het dubbele bedrag, voor dezelfde stoelen als waar wij op zaten.  Een heel onafhankelijk type die zichzelf er zeker wel doorheen helpt. Btw Dela kon niet eerder voor de begrafenis te regelen, waardoor de oude vader zaterdagmiddag pas wordt begraven.....

Verder verliep de reis zeer "smoothly" en zonder een oog te hebben dicht gedaan, landde we op Hato het vliegveld van Curaçao.  De immigration verliep ook redelijk vlot waardoor we binnen het half uur naar de koffers konden. De eersten waar mijn oog opviel waren onze lelieblanke, met roze en blauwe band, die me tegemoet kwamen.  Ook rap, de taxi naar ons huis in Cas Grandi stond al klaar.  Gelukkig was voor de Antilliaanse dame ook haar vervoer gearriveerd, haar zus kwam haar halen.....

Bij ons huis een hartelijke ontvangst van het paar Myra en Henk, nee dit zijn geen artiesten namen, die direct met ons aanschoven om het eerste drankje te doen.....

Kokkie en Bettina kwamen ons ook nog even groeten, en daarmee was het geluk volledig, "home coming" op ons eiland Dushi Korsow.....