2020-02-05 djarason (woensdag), de opblaasman, en het afscheidsdiner bij Kokkie
Vanmorgen was het wederom heerlijk ontwaken zoals iedere dag op het Sunny Island. Heel even wachten op de eerste stralen, want ik ben meestal net vóór zonsopkomst wakker, totdat de koperenploert zijn stralen zou loslaten op het aardoppervlak. Omdat het gedurende onze eerste week, voornamelijk 's nachts, ietwat heeft geregend en het de periode daarvoor zelfs gedurende de dag, is het eiland mooi groen en de bloemen heel vers, en prachtig van kleur. Het weer heeft heeft veel goed gedaan aan de flora van het eiland.....
De afgelopen dagen zijn we niet al te ver van huis geweest, waarschijnlijk omdat je onbewust toch iets voorzichtiger bent, ten opzichte van voor mijn zonnesteek. Ik heb totaal geen hoeden- of petten snoetje, maar het was een noodzakelijk kwaad om zo'n Cap op mijn hoofd te planten. Pet achterstevoren, klep in de nek pluk grijs er aan de voorkant uit, voelde ik me net net zo'n opgeschoten puber. In ieder geval geen gezicht, en ik denk dat de meeste mensen denken, "moet dat nou?" , tenminste dat neem ik aan. Wat wel een prettige bijkomstigheid is, is dat je onder zo'n klep, waar je ogen in de schaduw liggen, ongezien mensen kunt kijken. Eigenlijk wat ik met mijn 2000 mm. lens de hele tijd doe, zodat je in het rariteitenkabinet wat strand heet, aan je verhaaltjes en plaatjes komt.....
Lia even in het hartje gezet waar ze thuishoort, en ook voor een Spaanstalig stel een paar mooie platjes geschoten, met hun i-Phone. Toen we bij Bonita, onze vaste strandtent, aankwamen, was het een tumult van jewelste. Een groep jongeren, vanuit alle windrichtingen, die zo bleek de gezamenlijke gemene deler hadden dat ze van dezelfde Amerikaanse Highschool kwamen, werd uitgelegd in wel 4-talen, hoe en wat het reilen en zeilen, van het strand was. In ieder geval hadden deze mini-Trumpies wel al de maniertjes van hun oudere in de USA verblijvende deelgenoten, aangenomen.
Wij hadden een plekje gevonden, zoals we konden inschatten, dat deels zonnig deels schaduwrijk zou zijn, en zo was het. Op zo'n groot bed, waar je opgebaard voelt, lag een Nederlandse man. Het leek me of hij een klein beetje behept was met een lichte vorm vanTourette, de aandoening waar je af en toe van alles doet/zegt waar je geen controle over hebt. Van zijn kant kwam af en toe een onbeheerst geluid, en dan weer een luide boer, tijd om deze man een beetje te observeren. Want wat moet je anders op zo'n strand, tòch? De man was behept met een grote bult, bovenop de ruim bemeten buik, die hij met twee handen vasthield, als hij achterover van het zonnetje wilde genieten. Het leek min of meer op een groot ventiel, ik dacht meteen aan een nieuwe Marvel figuur. Dus naast Spiderman, Superman, nu Inflatableman de Opblaasman....
Weer zo'n boer vanaf zijn kant, die over het strand schalde. Zou dit in een donker bos zijn geweest, dan kon je denken dat er een Edelhert stond te burlen, de paring-lokroep, van die dieren. Ik had de man niet zien bewegen, komt achter hem op een ander ligbed een vrouw omhoog, blijkt zíj de lokroep een paar keer hebben laten brullen. Rond 15:30u. namen we voor de laatste keer afscheid van het witte aanmaakstrand van Mambo Blvd, om naar ons huis te vertrekken. Wie weet wel voor de allerlaatste keer ooit, tabee. Thuis even een dip in the pool , om lekker even af te koelen voordat we ons gingen douchen, en aankleden. We hadden rond 17:30u. afgesproken bij Kokkie en Betty. Ik vraag hem namelijk éénmaal per vakantie, of hij voor mijn rekening (die hij nog niet had), een paar geweldige Ossenhazen wilt bestellen, want het BBQ'en houd ik niet van het opeten des te meer. Betty had nog een telefoontje gekregen van het andere deel van onze Famia Antiana, Pierina en Tony, die wisten dat we zouden komen en ook even afscheid wilden nemen. Twee vliegen in één klap, de BBQ én afscheid, goed geregeld. Nadat Kokkie zich, op zijn nieuwe "Weber" zich had uitgeleefd, en ook nog wat meegebracht vlees van Pierina erop had gelegd, ging de avond rap om. Het afscheid naderde en Betty nam"tactisch" wat vroeger afscheid van ons, want haar wekkertje liep alweer om 5:00u. af, niet vergeten zij hebben geen vakantie.....
Nadat Pientje en de kinderen ook afscheid namen, hielden Tony én Kokkie het ook nog droog. Ze zouden nog wel morgen (vandaag dus) misschien even langs komen, want de vlucht gaat pas om 20:005u., dacht ik. De KLM incheck moest ik nog even doen, en toen dacht ik eerst de vlucht is verzet, maar bleek dat ik gewoon niet goed had gekeken. Donderdag 17:15u. stond er toch echt. Eerst direct even onze landlords inlichten, gevolgd door beide Swa's, die ik ook verkeerd had ingelicht..... Sorry mensen....Te mañan, of niet....!