2019-02-03 dag 19, Djadomingu, eten bij de Visserij, en een Laptop crash
Met zeer grote dank aan Roald Verwoest, die mijn gecrashte laptop, vanaf Amstelveen, weer in gereedheid heeft gebracht..... Ik kan hier echt niet zonder
amigoe..... 
Zondag 3 februari 2019, vanmorgen zat ik net als alle eerdere dag rustig mijn blog te maken, toen mijn gedachten teruggingen naar gisteravond. Karen en Michael waren, na hun kroegentocht over Willemstad, bij ons aangesloten, toen hij heel trots over zijn Vader met mij begon te praten. Eerst dat zijn oude heer, een gevierd muzikant was geweest, "back in New Sealand", en met- en voor wie hij allemaal had gespeeld. In zijn verhaal kwam het ook aldoor terug, dat hij altijd aan het "competen" was met zijn oude heer, en hij nog aldoor probeert om zijn oude heer te kunnen evenaren. Ik moest daarbij denken aan mijn eigen "oude heer" die op 3 februari 2013, 3.00u, zijn laatste adem uitblies. Hij had gestreden voor wat hij waard was, maar eigenlijk nooit tegen "zijn eigen jongens" verteld dat hij van hun hield. Ja, wel tegen zijn schoondochter, mijn moppie, of "Meik" zoals hij zijn kleinzoon Michael's naam verbasterde. Hij was blijven wachten op ons, omdat hij ons toch twee weekjes in Jan Sofat, Curaçao had gegund..... Zes jaar alweer, maar we zullen u nooit vergeten....
Eerst nog even een dip "in the pool" met onze vakantie kinderen. De "goose pimples" lagen duimendik, op de armen van Party animal Karen, terwijl zij het bad instapte. Even een gesprekje over het nieuwe fenomeen, crossfit, wat ik om eerlijk te zijn niet kon plaatsen. Beide boys bij het zwembad deden daar namelijk aan, en waren hierin redelijk fanatiek....
Gisteravond, toen K&M bij ons zaten, kreeg ik een appje van "Kokkie", of we samen met hem en Bettina naar de Visserij op Piscadera, wilden gaan. Nu ben ik eigenlijk geen echte "vis klant", maar de gedachte aan een "Tuna Steak", zoals ik ooit eerder vers uit het water had gegeten, deed mij watertanden. 'Ja mattie', zoals hij altijd tegen mij begint, '...kom je dan rond 1 uur, bij ons langs...?'. Even had ik het idee dat hij een cijfer was vergeten, achter de één, want wie gaat er nu midden op de dag, zitten eten in een visrestaurant. Maar nee, hij bedoelde inderdaad met 1, 13.00 uuur.
Toen we op de Parking bij "de Visserij" arriveerden, was het al redelijk druk, kan ik je vertellen. "Kokkie" had al gezegd, dat we bijtijds moesten zijn, omdat er dan nog een ruime keuze vissoorten was, en als we later zouden gaan we misschien "achter het net zouden vissen", om maar even in "visser's termen" te blijven. De lange wachtrij, tot ver buiten het restaurant deed ons vermoeden, dat het aangebodene in ieder geval goed móest zijn.....
Wat plaatjes gemaakt van de directe omgeving, ook van "Kokkie's" oude werkgever, "Pirate Bay", en dan even geduld. Met medemensen vanuit alle lagen van de "eiland bevolking", alsmede een flinke schare vakantiegangers, moesten wel even geduld bewaren. Onderwijl las ik het opschrift op het bord, "De Visserij waar de wachtrij lang lijkt, maar het wel waard is om te wachten". Nou daar had ik mijn antwoord al klaar, om dit op het plaatje toe te voegen, tenminste toen we ons maal naar binnen hadden "gesmuld". Het restaurant sloeg met deze slogan, de spijker op de kop. Het was het meer dan het wachten waard....
Ik had "Kokkie" gevraagd, om voor mij te bedenken, wat ik lekker zou vinden, en ook nog genoeg zou zijn. Hij had daarop zijn "connaisseur" kijk op het eten losgelaten, en warempel, het kwam nog uit ook. Ik zeg dat zo, maar had ook eigenlijk niet anders verwacht. Ik ging om de tijd, en mijn foto- en blogpagina te vullen, even naar de keuken, om te vragen of ik wat plaatjes mocht schieten. Direct was de "chef" bereid om mij de gelegenheid te geven. Na een paar plaatjes, van het schone geheel, want daar ging deze medewerker prat op, kwam ik in gesprek met een aardige dame, die ook een visje zat weg te happen. Zij vroeg waarvoor ik de plaatjes schoot, en ik vertelde dat ik mijn "fans" iedere dag vers leesvoer voorzet. Zij vond het een geweldig idee. Terwijl we opliepen, kwam een forse, naar mijn idee een oud visserman uit de keuken. We stelden ons aan elkaar voor, en hij bleek de eigenaar en zij de eigenaresse van "de Visserij" te zijn. Ook aan hem vertelde ik wat ik aan het doen was, en ook hij was zeer enthousiast.....
Even later, toen ik weer terugkeerde aan tafel, en onze overheerlijke vismaaltijd vervolg gaf, kwam net een vissersboot met, prachtige verse Mula (of Wahoo), wat tonijn, en een mini-Barracuda, afleveren bij het restaurant. Ook nu weer even wat plaatjes van geschoten, van de hardwerkende vissermannen, en de drijfnetten, waarin de mas bancu, een op spiering lijkend visje, vers worden gehouden. Na ons maaltje van Barracuda, Black fin funa, Mula, Shrimps, Funchi (een soort gefrituurde rijstblokjes) en patatas, keerden we, ons buikje rond, weer terug naar onze "thuis haven"..... O nee, eerst nog een IJsje, bij de ijswinkel in Saliña...
Thuis even nog een natje en een droogje, "Kokkie" en Bettina gingen weer naar hun huis, het restaurant in wording, "in Ruben's Garage"..... Te mañan dushinan.....