2018-03-23 Djabièrnè, KLM bijkantoor Curaçao geopend en "Rabbi Jacob" op Blue Bay Beach
Vanochtend bij het krieken van de dag waren met mij, al een flink aantal buurtjes wakker. Allen met een ander doel voor ogen, om de dag door te brengen, de één alleen maar vroeg boodschapjes doen, bij "Hang-sak", de ander om bij ons een aansteker te lenen om daarna een ontbijtje te kunnen maken, de volgende om hun gisteravond ontvangen koffers uit te pakken, en de laatste van de wakkere geesten om in te checken voor de terugreis. Pffff, wat een verdomd lange zin zeg......
Die laatste was ons "Zeeuws Meisje", die niet geheel gerust op het resultaat, haar "KLM incheck mailtje" had ontvangen. Niet zozeer het mailtje verontruste haar, maar eerder de tekst die ze hierop terug kreeg. 'U kunt uw "boarding pass" niet uitprinten, u bent op de stand-by lijst geplaatst', luidde het, bij het afronden van haar "check-in". Nou ik ga je meedelen, dat je dat zeker niet wilt horen, helemaal niet als je op het punt staat om je laatste duik te nemen, en je bikini c.q. zwembroek, in de koffer op te bergen, voor het vertrek, terug naar Nederland. Bij het lezen van dit mailtje, heb ik haar geadviseerd om direct een "reply" te geven, naar "mijn" hoofdkantoor van KLM, te Amstelveen. Wij gingen naar het strand, en Jeanette zou ons op de hoogte houden. Myra had aangeboden om haar eerder naar Hato te brengen, en dan te wachten, óf ze wel weg kon, anders kon ze weer mee terug, klasse van onze "hospita". Later had ons "Zeeuws Meisje" gestuurd, ík kan mee, en verwen mezelf op een VIP-lounge', super meid. Goede reis..... en tot ziens.....
Alweer twee dagen terug, waren "Hans und Grettel", naar mijn beleving een iets een ouder echtpaar, uit "Sonneneck" Duitsland, hoe mooi is deze naam "zonhoek", uit hun Heimat op Hato aangekomen. Mooi op tijd, in Frankfurt opgestapt, en op tijd overgestapt op Schiphol, en ook nog vlot en op tijd in Curaçao. Wachtend bij de band op hun bagage, tezamen met een Luxemburger, en twee Engelse passagiers, ook overgestapt op Schiphol, bleek dat hun bagage niet was meegekomen. Wel de "receipt", geen bagage. Leuk om zo de dag in den vreemde, te beginnen, of eigenlijk te eindigen. Myra, onze "hospita", heeft er alles aan gedaan om dit in goede banen te leiden, echter had hier ook geen grip op, dus geen bagage aangekomen.
De volgende dag, donderdag wel te verstaan, kregen zij een "tracking number" van Myra, die dit via de KLM had geregeld. De bagage zou, donderdag tussen 17.30u en 20.00 u. worden afgeleverd op ons "huis" adres. Wij waren onder tussen terug gekomen van het strandbezoek en eten, waarop ik na een frisse duik in de "pool" op ons terras ging zitten. "Gretel", haar echte naam "Switch", wat heb je liever, vroeg "Grettel" of ik voor hun het bericht van de KLM, wilde vertalen. Ik vond ik het wel een gebrek, op reis gaan en dan alleen maar Duits kunnen spreken, niet best. Ik had gevraagd wat ze vroeg, en het resultaat bleef hetzelfde, geen bagage gevonden, ondanks dat ze al zitten te wachten, na het "17.30-20.00" bericht. De ganse tijd, was Hans, wat wel zijn echte naam is, maar aan het ijsberen, logisch want zijn "rustig houdt" medicijnen zaten ook in de koffer, en die had hij al 36 uur niet ingenomen. Geen kleding, geen verschoning, geen medicijnen, nadat....
Iedere keer, als Hans iets hoorde, kwam hij vanaf boven naar beneden, om te zien wie of wat er voor de deur aankwam. Hij kende de gebruiksaanwijzing van onze duer lamp niet, en vanuit het donker hoorde ik hem, door de gesloten deur naar buiten roepen, 'Hallo, wer ist da,.... ich bin hier'.
Ik kreeg steeds meer medelijden met hem en zijn vrouw. Lia had ondertussen al een ongebruikte "zwembroek" en een topje en rokje voor het stel gepakt, want ze hadden ook geen "verkleedkleren", al 36 uur. Dan kwam er een auto aan, tegenover onze villa, toeterend en wel, Hans "snelde" weer de trap af en kon wederom het sleutelgat niet vinden. Ik achter hem aan, want hij had zijn smeekbede, van een half uur eerder, alweer herhaald. Een tikje tegen de deurlamp, deed wonderen en hj dacht dat ik de "Lichtschalter" had gevonden. Nee, Hans zo werkt dit lampje, een klein tikje er tegenaan. Wij naar buiten, aan de overkant was een dame ook naar buiten gekomen, haar bestelling was gekomen, "dushi foods" een soort van "tafeltje dekje". Geen koffers, Hans wederom teleurgesteld, wel blij dat hij even buiten stond, nadat ik de deur had geopend.
Nadat hij wederom een berichtje had gekregen over de bagage vanaf Hato, bleek zijn bagage geland en alsnog gebracht te worden. Na een stief uurtje, stopte er een "Chinese" meneer voor de deur, Hans reageerde al niet meer. Ik naar beneden, 'Koffels van meneer Schneidel', lispelde hij. En ja hoor, de bagage, en ik mocht er zelfs voor tekenen. Hans, inmiddels in de deuropening, wilde direct de zwaarste koffer pakken, maar gezien het gebrek aan medicijnen, leek mij dat geen goed idee. Met de lichtere koffer/tas snoeide hij, waarschijnlijk ongewild, de bloemenhaag bezijden de trap. Gelukkig afgerond....
Wij naar het strand, het "Blue Bay Golfresort" was ons doel. We konden zo door de poort, direct slagboom open, 'dag meneer', van het overigens geheel gerenoveerde en vernieuwde resort. Ook het strand, waar we twee jaar terug waren geweest, was geheel en al verfraaid. Nieuwe stoelen, restaurant en gebouwen rond de baai. Echt mooi, ook het gekwetter van de mooie zwarte, op Beo's lijkende vogels, een zwarte uitvoering van de lijsters hier. Genairo, startte met zijn moeder net een "facetime" op, want ook de Wifi was daar grandioos. Hij zag de blauwe zee, de palmen en hoorde de vogels, hij vond het prachtig. Nadat dit gesprek klaar was viel ons oog op een druk heen en weer lopend mannetje, in fel oranje shirt gekleed. Hij deed mij denken aan een klein en druk, "Jiddish" zakenmannetje uit New York, op vakantie met zijn familie. Het was bijna Sjabbat, de wekelijks rustdag, maar zo gedroeg hij zich. Ik kreeg het idee dat hij een "makelaar" was, tenminste zo leek het, tijdens zijn stoelendans. In een tijdbestek van een halfuur had hij namelijk al, direct binnen ons gezichtsveld, drie verschillende plekken gehad. Waarbij hij ook nog eens een "stoelenswitch" had gemaakt. Bij de derde plek, stond de stoel van zijn eega op een wortel van een palmboom, zijn stoel ernaast, nog schuiner daardoor. Prompt bij het zitten gaan, maakte hij al een schuiver, mede omdat hij nogal quasi nonchalant, wilde gaan zitten kwam hij pardoes ernaast te liggen. helaas had ik mijn camera niet in de aanslag. Na een volgend kwartier, ging "Rabbi Jacob", weer verkassen. Net schuin boven onze zitplaatsen, waar ik als een ware paparazzo, mijn camera gereed hield, nu wel. Het ritueel ging nog een aantal keren zo door en het leek, net alsof hij samen met zijn vrouw, tegen de boom als zijnde de "klaagmuur" liep te praten. Met lichte hoofdknikjes ging dit ritueel een poosje door, waarna zij beiden weer een andere "zitplaats" innamen. Maar ze hebben het naar hun zin, leek me...
Ook een soort "Tim" de domoor uit Temptation island, kwam het strand op. Tenminste die naam kreeg hij van mij. Met de meest curieuze oefeningen, nam hij naast zijn "Megan" plaats. Af en toe rondkijkend of iedereen zijn vreemde moves wel zag. Het lijkt alsof, als je niets doend op een strand, fotograferend wat er voor je lens komt, veelal in automatische stand, tot dit soort zaken wordt aangetrokken. Nadat wij ook weer ons portie "vitamine D" hadden opgenomen, en genoeg onzin gezien, gingen we weer op huis aan. Vanavond was het "pasta avond" bij "Kokkie". Dit als voorproefje voor zijn binnenkort te openen eigen restaurant "de garage", aan huis.
Na de heel prettige maaltijd, ik hoefde dit keer geeneens mijn "soto" soep zelf in elkaar te schroeven, nog even chillen voor de deur, uitkijkend over de nog blauwe lucht en de opkomende maan. Een van mijn "favo" fotomomenten. Na ons samenzijn met de "famia Antiana" gingen we wederom naar ons "thuis", en niet te lang daarna duiken. Voor de volgende dag...... Te manan, amigoenan...