2018-03-20 Djamars, respect voor de locals en Duitse invasie op Cas Abou Beach

Djamars, Dinsdag 20 Maart 2018, alweer onze derde dinsdag op het eiland. Het gaat snel in "Paradise", af en toe mis ik mijn twee kleine vriendjes, en grote vriendje en vriendinnetje, toch ook wel weer.  Zodat als we weer terug gaan naar het koude Nederland, het ook wel weer fijn is. Maar voor nu, is het nog steeds vakantie...... Speciaal voor mijn kleinste vriendje heb ik een foto gemaakt van een, zoals hij het noemt, een "machine"......  Ik denk dat de machinist "even" met pauze was.

Vandaag zouden we Westpunt ingaan, naar Playa Cas Abou, een aangelegd strandje, eigenlijk recht tegenover Venezuela gelegen. Veelal is erop zee een beetje lichte nevel te zien, zodat het eigenlijk nooit helder is. Ik heb trouwens geen idee of de overkant sowieso wel te zien zou zijn, ook als het wel heel helder zou zijn, het is tenslotte, zoals we vorige week via Google hadden opgezocht zo'n 100 km ver. Dus het lijkt me niet. Moet je nagaan wat er in de hoofden van de zeer arme Venezolaanse bevolking afspeelt, om een reis te gaan maken naar het beloofde (ei)land, dat Curaçao heet.

Onderweg, en dat heb ik deze week wel eerder verteld waren werklui, onder de brandende zon, in een verstikkende bloedhitte, wederom aan het werk. Nou weet ik dat veel mensen zoiets hebben van 'Die flappies hangen alleen maar rond, en doen geen klote', en het Spaanse 'mañana, mañana' of hier 'te manan, te manan' roepen, moet ik echt teleurstellen. Met mijn eigen ogen heb ik gedurende de afgelopen twee weken een andere bevolking gezien, die er veel aan doen om hun eiland schoon- en "onkruid vrij" te houden.  Getooid in fel gekleurde pakken, lekker in dit weer, zijn ze van 's ochtends vroeg en vaak ook nog laat bezig om het de medemens aantrekkelijk te maken. Ik wil het enige woord gebruiken wat hiervoor in aanmerking komt, RESPECT. Kleine kanttekening, de vuilophaal van dinsdag, kwam ook zojuist, net als vorige week op woensdag de "shushi bak" legen.  Misschien dat deze wijk niet weet dat het woensdag vuil ophaaldag is.      

We kwamen ongeveer in het midden van de Playa het strand op en het bleek dat wij niet de enigen waren die vandaag een ingeving kregen om dit mooi strand te bezoeken. De Turkooizen zee, wuivende palmbomen en het witte oogverblindende zand maken dit strand een soort van droomstrand. Zo staat het ook in de prospectus op het web, aangeduid. Ik heb het linkje ook toegevoegd boven aan deze alinea, voor de liefhebbers. Vroeger had dit strand een beetje het imago van, wel een betaalstrandje maar waarvoor. Nu is het strand zeker een aanrader, zelfs de "toegangswegen" zijn een stuk verbreed en minder "gaten" in het wegdek. Er is veel aan gedaan om van het "letterlijke" stoffige imago af te komen, top. Ook stond Cas Abou vroeger bekend om zijn vreemde "spookie" verhalen, er schenen geesten rond te waren van oud-bewoners, die daar op vreemde wijze het leven hadden gelaten. Tenminste werd mij door een, nog in leven zijnde, oud-bewoner verteld. Dat was ook de reden dat het een verschrikkelijke lange tijd heeft geduurd, voordat de laag gelegen huizen, de letterlijke vertaling van "Cas Abou", "huis beneden", weer nieuw leven werd ingeblazen. Nu is er een Resort Cas Abou opgezet, wat er vanaf "Ariba" prachtig uitziet.

Als ik naar dit strand ga denk ik terug, aan de tijd, dat we met "onze" Nederlandse familie, "kokkie's Mammie" en Antilliaanse "famia" naar dit strand gingen. Aan de tijd dat ik aan Jan Vertonghen kon vertellen, omdat de geblesseerde speler wie, zojuist gehoord op de radio, zijn nieuwe trainer werd bij Ajax, "Marco di Bassie". Aan de tijd dat het voor mij in "Amstelveen" nog "soepel" verliep. En ook de tijd, dat we wedstrijdjes hielden, die steevast door zwemkampioen "kokkie" werden gewonnen, naar het voor de kust geplaatste vlot. Hé het vlot van destijds ligt er niet meer, valt mij nu pas op.  Maar goed "das war einmal", in goed "Germaans" gezegd.Het vreemde Germaanse gevoel van de afgelopen dagen, het "Claus en Bea" gevoel dat ik had, zette vandaag lichtelijk door.  Niet zozeer, dat alles weer verkeerd ging, zoals de afgelopen dagen, maar we werden op het strand geconfronteerd met de "Zandvoortse Kuilengravers". 

Onze Oosterburen, waren in grote getallen naar het "idyllische deel" van ons Koninkrijk "abgefahren", dit keer letterlijk, om daar hun Ürlaub te gaan vieren. Dat zij niet direct te herkennen waren, zoals gebruikelijk in Zandvoort, kwam meer door de ondergrond dan door de "gebuikelijk heid" van de aanwezige mensen. Als er al personen zouden zijn, die normaliter met een schepje naar het strand zouden gaan, dan kwamen ze er nu bedrogen uit, en dat onder de bijna "sneeuw witte" zandlaag, zich een zeer harde vulkanische aardkorst bevindt, waarvoor ze een pikhouweel voor nodig hadden. Nee hoor dit is "quats",  het werd toch wel gezellig hoor met onze Oosterburen, waarvan er toch echt een paar uit "Pieterburen" zouden kunnen komen. We kwamen in gesprek, met een gezinnetje van drie, die net als alle andere "Germanen" al de bomen, pallapas et cetera hadden veroverd. Zij waren, deze drie uitgezonderd zo bleek later, met een bus gedumpt vanaf een groot "cruise schip" genaamd "der Üntergang". Het werd ons "closest encounter ever", want een paar "palmboombewoners" stonden hun ruimte gedeeltelijk aan ons af, zodat we op nog geen 8 vierkante meter met 5 stoelen bivakkeerden. Lief van onze vrienden, anders zouden wij in de volle zon moeten gaan liggen. Later kwam ik ook met een jong Duits vrouwtje in gesprek, tijdens mijn strand foto-shoot, die mij als een ware "Mata Hari" uithoorde over ons verblijf op het eiland, om zo achter onze eilandgewoontes te komen. Om deze misschien te gaan imiteren in de toekomst. Daarentegen kwam ik er via haar achter dat, zij inderdaad gedumpt waren, en stipt om 1600 uur, weer met de bus zouden worden opgehaald, om de "abfahrt" van 2000 uur, van het schip te halen. "Punktlich" 1600 uur werd er als bij een "Tsunami" over het strand, alles achtergelaten, en in de bussen gesprongen, om niet te laat te komen. Nee hoor, alles was een beetje overtrokken, we hadden geen centje last van deze "leuten" gehad, het was daarentegen juist reuze sfeervol en gezellig, eindelijk een vol strand. Nadeel van een overvol strand is, een overvolle en bijna onbereikbare bar, waar een wachttijd van 15 minuten heel normaal is......  Maar ja het is vakantie......