2018-03-24 Djasabra, zee-egel gevangen bij "Aloha Beach", en op de koffie bij "the Hermanator"
Vanochtend bij het opstaan een zware bewolking, maar ook zo weer opgetrokken, tenminste zo leek het. Was het eerder deze week, na een uurtje alweer overgewaaid, vandaag leek het van een iets hardnekkerige aard te zijn. Weet je, als je iedere dag hetzelfde weer hebt, dat is in Nederland met regen, wind, sneeuw of ijzel ook, gaat het vervelen..... Nou, in ieder geval, als er geen wolken zijn, dan moet je je pas zorgen gaan maken, want dan is het "levendig-verbrandjes-oord", en dat wil je niet. Als er ook nieuwe mensen, voor het eerst op het eiland komen, dan geef ik meestal, gevraagd of ongevraagd mijn advies. Sméren, sméren, sméren en nog eens sméren, zelfs wanneer het licht regent.. Dus de huid mag af en toe wel eens een beetje gespaard blijven van overdadige "radiatie". Dus de wolkjes zijn vaak een "pree".....
Vandaag op "Aloha Beach", een onderdeel van de "Mambo Boulevard (blvd) ", waar wij meestal onze "tipi" opzetten, was het wederom rustig, net als eerder deze week. We waren een beetje in de buurt gebleven, omdat er af en toe een rommeltje in de buikstreek opdoemde, zodat het wijselijk was om een beetje in de "geciviliseerde" wereld te blijven en Westpunt te laten voor wat het was. Vandaar dat we hadden gekozen voor dit strand. Vandaag was het weer een dag, zoals eerder meegemaakt, bij "Aloha". De "Beach Maffia", stond al voor onze snuit, voordat we goed en wel de bedjes hadden uitgezocht. Het was dit keer niet het eerdere dikke joch, maar zijn evenknie met nog meer "vrouwelijke rondingen". Mazzel dat de mode in korte broekjes het tegenwoordig het toelaat, om de bovenste knoop, open te laten. Echter bij deze dame was het zo dat niet alleen de bovenste knoop los was, maar de hele broek openstond, zodat haar "boven modale volume" nog extra werd geaccentueerd. Zij werd vergezeld door het spichtige type, die ons al meerdere keren bediend had. Het stel schoof van stoel tot stoel, en maakte vandaag weer veel "slachtoffers", onder de zonnende medemens. Het was wel weer ietsjes drukker dan de afgelopen tijd, misschien weer een "cruise" die was aangelegd? Er waren wel her en der wat "yankees" op het strand, die naar mijn idee lichtelijk werden getild. Ik hoorde bedragen vragen voor stoel en bed, die in cijfers gelijk waren aan de gulden, maar wel in een andere valuta. Óf ik moet een beetje water in mijn oor hebben gehad. De Amerikaanse dame kwam trouwens wel ook nog even vragen naar "onze prijzen".......
Bij mijn zoveelste zwembeurt, het was toch wel heel warm geworden op het strand met weinig wind kwam ik, in het water, aan de praat met een paar Hollandse dames, die zoals bleek meestal in december een paar weekjes, naar het eiland gaan. Dit vanwege, volgens zeggen 'een eigen bedrijf'. Mijn vaste antwoord is dan, 'Ja, je kunt niet alles hebben hè'. Het werd meer een "Opa vs Oma battle" waar ik denk ik wel de winst heb behaald, met mijn twee kanjers, van 11 en 2 jaar", tenminste denk Opa. Nadat ik de dames achterliet, en terug naar het strandje zwom, zag ik op de bodem een "zwart-bolletje" in het water liggen. Het leek mij een zee-egel, een mooi maar ook wel gevaarlijk beestje, variërend van zo'n 2 á 3 centimeter tot wel een 25 cm, tenminste die ik zelf tijdens het snorkelen heb gezien. Deze was met stekels mee ongeveer een 10 cm, dus een middenmoter, eigenlijk het "tweede rijtje". Ik vroeg mij af, leeft deze of is hij aangespoeld? Ik zag een lichte beweging onder water, maat dat kon ook de golfslag of wat stroming zijn. Nee, hij leefde, dus voorzichtigheid geboden. Later bleek, dat de achter gebleven onderdelen op Lia haar slipper, een paar scherpe punten waren. Dus zelfs dan bleef hij gevaarlijk....
De Antillianen die hun zorgen kwijt willen raken, doen dit vaak, door achteruit de zee in te lopen, en zich achterover te laten vallen. Echter als dat hier zou zijn gebeurd dan waren de zorgen voor deze persoon alleen maar flink groter zijn geworden. Met mijn blote handen wilde ik hem niet oppakken, dus bedacht ik om, door een soort van "onderstroom" te maken, dit "onderwater stekelvarken" naar de kant, op de wal te loodsen. Mijn opzet lukte en de kleine onverlaat spoelde aan. Ik zag de stekeltjes en bedacht me dat ook nu de stekeltjes er gevaarlijk scherp uitzagen. Even naar het strandbed, om daar een paar slippers te pakken. Die van Lia waren de eerste in lijn. Terug naar de zwarte rekel, met de slippers opscheppen en terug naar mijn ligbed. Daar trok het wel een beetje bekijks, maar ik moest dit schepsel ook wel dumpen. Ik had, zo merkte ik later, hier niet goed bij nagedacht, want ik had hem net zo goed in een bekertje, mee terug kunnen nemen naar ons "huis". Daar zag ik later immers zijn 2 cm kleine broertje liggen. Ik had onze zwarte borstel in een "sushi-bakkie" gedumpt, eigenlijk een beetje cru, bedacht ik me later.
Nadat we bij ons "huis", even wat hadden gepoedeld in de "pool", met onze drankjes, en daarna afgespoeld onder de douche, gingen we even langs "Hang-saq" voor wat boodschapjes en dan door naar "the Hermanator" en zijn prille familie. De kleinste telg in de familie van Tijn, mocht nog even opblijven om "Tio en Tia" te zien. Snel had ik, met mijn foto toestel, zijn vertrouwen gewonnen. En het leek of de dreumes, ons al eeuwen kende. Vooral mijn improvisaties van de dieren, op de foto's leken hem wel wat. Even nog zijn appartementen boven in hun "Cas" bekeken, waren mooi opgeknapt trouwens, en dan no even een paar uurtjes met onze andere "famia Antiana" chillen,in zijn tuin op de wind. Dus weinig last van muskieten. Daarna vertrokken we weer naar ons huis. Even nog "IPtv-heaven" aan en dan maar slapen gaan, voor een volgende dag. Te manan amigoenan.......