Het schijnt dat ik vanochtend wat aan de stille kant was en zat te zuchten en te steunen. Lia vroeg mij, “wat is er loos”. En ik vertelde haar, dat ik tot het besef kwam dat de periode van het willen eindigt, en de tijd van het moeten er weer aankomt. Op zijn minste gezegd, word ik daar op dit moment een beetje erg onrustig van, terwijl deze vakantie in het kader van het relaxen en ont stressen stond. En ik het idee had dat dit aardig lukte, ook gezien de input die ik constant kreeg vanuit Nederland, in de vorm van foto’s en filmpjes van mijn twee “kleine vriendjes”. Nu na 21 dagen blijkt dat het e.e.a. misschien dieper zit dan ik vermoedde, c.q. vermoed. Ik heb de afgelopen dagen veel gesproken met “Kokkie” die in een soortgelijke situatie heeft gezeten, en nu naar mijn mening zelfs “slim” over deze situatie kan uitleggen en praten. Ook Lia en Liselotte zijn de afgelopen 3 weken, een geweldige steun geweest. Nu moet ik maar weer zien wat “thuis” me weer brengt. Maar nu hebben we nog één dag vakantie, op Cúráçáó, morgen gaan we om 17.00u. weer terug naar ons koude kikkerland. O ja, ook een probleem met Lia haar horloge, staat nog stil, misschien alleen een batterij vervangen. Genoeg gezeurd, wat gebeurde er vandaag op het strand. Nou daar kan ik kort over zijn, vrij weinig, pas vanmiddag zon en berenheet.
Het begon vanmorgen in “Villa Kakelbont” wel enigszins hectisch. Lia stond in de douche en ik ging een “bakkie” inschenken. Terwijl ik, vanaf de porch het huis binnen loop, zie ik uit mijn ooghoek iets wegflitsen. Het was een “Antilliaanse Muis”, tenminste zo noem ik dit beestje. Wat wij in Nederland aan kruipend ongedierte hebben rondkruipen, is in geen velden of wegen te vergelijken met hier op het eiland. Dit beestje komt n heel grote getalen op Curaçao voor. Het is namelijk een hagedis, de “BlauBlau”. Het was een jong exemplaar van zo’n 30 cm. Niet dat het mij iets kan schelen, dat dit beestje binnenkomt, maar het zou zielig zijn wanneer hij/zij, binnen is en wij een dagje “JT-Beach” doen. De hele dag in die bloedhitte, binnen. Je hebt van de week kunnen zien wat er met zo’n beestje, gebeurt als hij buiten vast komt te zitten, dood. Moet er niet aan denken dat je binnenstapt en over zo’n beestje struikelt, omdat hij is overleden aan super pech. Ik heb eerst een plaatje geschoten, van de indringer en hem daarna naar de deur “gepusht”. De kleine ondeugd verliet, “ons” terrein met een bloedgang, via de zwembad deur, weer naar buiten de vrijheid in.
We gingen op weg naar het strand. Maar onderweg, toen we langs de “AA” kliniek reden, zagen we dat “Dr.AA”, thuis zou kunnen zijn, zijn auto stond namelijk voor de deur. Lia had hem nog niet gesproken deze 3 weken, dus we zijn even een halfuurtje gezellig aan de praat geweest met Haitham. Daarna namen we weer afscheid en gingen verder naar het strand. Dat wij aankwamen was het niet echt druk op “JT-Beach”. We waren de afgelopen weken er al een paar keer geweest, toen was het wel wat drukker. Minder Duitstaligen rondom op het strand, misschien dat ook hun vakanties “op” waren. Na het gebruikelijke, zoeken van de bedjes, belanden we wederom op dezelfde plek als de eerdere keren. Nadat de serveerster als eerste was langsgekomen, en onze bestelling had opgenomen “koude koffie”, duurde het niet lang totdat de “strand Maffia” aan onze bedjes stond. Nu was ik eens zuinig geweest en had ik de auto vlak voor de poort geparkeerd, i.p.v. binnen, de eerste 15 naffels waren verdiend. Niet uit Nederlandse zuinigheidsoverwegingen, maar ik had namelijk geen dure spullen in de auto, dus ik kon een keertje proberen. Maar ja het had ook verkeerd kunnen aflopen, met bijvoorbeeld een ingetikt ruitje, net als bij ons in Amsterdam. Na mijn vaste rituele strandwandeling, op zoek naar “the Hermanator”, echter waar ik hem altijd kon vinden was hij niet aanwezig. Dus geen afscheid genomen van onze olijke vriend. Onderwijl kregen we wat aanspraak met onze over buren, op het bedje van “Yps en Tuyp”, vriendelijke Volendammer’s van vorig jaar Maart. Nu bleek ook weer hoe klein de wereld is en zeker als je Amsterdammer bent. Het stel voor ons, met een klein kind, bleek uit het voetbalwereldje te komen. En het bleek dat hij en wij, dezelfde vrienden en kennissen hebben, zowel in het amateur- als het professionele wereldje. Het bleek dat Ciska en Gerald, hem ook vaak bij Heerenveen hadden uitgenodigd, en dat we wellicht onderhand naast elkaar hebben gezeten. Nadat we samen even wat gedronken hebben, namen we afscheid van elkaar. Nadat we bij “Villa Kakelbont waren uitgekomen, heb ik nog even de auto gewassen, je moet het tenslotte knap achterlaten. Nadat “Kokkie” en Betty waren gearriveerd, voor een “bakkie met gebak”, namelijk de overige lange vingers die ik nog in voorraad had, werd het nog een confronterend avondje, wat ons allemaal weer beter kan maken en sterken……….!.
