Vandaag werden we geconfronteerd met een geweldige hoeveelheid dode- en specifiek doodgereden dieren. Een tweetal honden en een kat, wat hagedissen en een Leguaan, was de score voor vandaag. Niet prettig om te zien, dat deze beestjes dit is overkomen. Wat wel vreemd is. Af en toe krijg je zo het idee dat de honden, langs de kant van de weg, erover staan te denken om voor jouw auto te stappen. En om er een einde aan te maken. Ze hebben een dwalende, vreemde blik in de ogen, en het lijkt net alsof ze je aankijken. Het klinkt misschien raar dat ik dit zo zeg, maar ik heb van meerdere mensen gehoord, dat zij ook inderdaad, weleens deze ervaring hebben gehad. Gelukkig is het voor ons bij deze vreemde gedachte gebleven, maar bij de aanblik van zoveel dode dieren op een ochtend, krijgt je een heel gril gevoel. Voordat we op visite bij de “Ernstige” jongens en meisjes aankwamen, voor wederom een BBQ, was er ook weer een jonge leguaan, die het erop waagde om vlak voor onze auto over te steken. Hij had meer geluk dan zijn familieleden in de afgelopen nacht, en haalde de overkant wel.
Rond 10.30u vertrokken wij voor onze jaarlijkse trip naar “Kenepa Grandi” de Grote knip, tegenwoordig een attractie voor velen. Onderweg was er trouwens eerst nog een “macamba” die bij “Jan Kok” zo even aan de contra-kant, “van wal stak” met zijn KIA Picanto, dit scheelde maar heel weinig. Het schijnt dus mode te zijn op het eiland, dat de lokale mensen en/of de toeristen er een wedstrijd van maken om zoveel mogelijk de andere dwar te zitten. Want kort daarna, net de bocht door van “Williwood” naar Soto. Nu werden we bijna door een ons tegemoet komende bus, van de weg gedrukt. Mafketel........Als dit op de weg zou zijn gebeurd, met een enkel baantje dan zouden we het niet hebben kunnen navertellen. Dit is ook één van de redenen dat Betty, deze weg echt haat. Tot nu geen last van gehad, het lijkt af en toe net of je in de "HollyHolly" zit op de kermis.
Heel aangekomen op Grote Knip, in het papiaments Kenepa Grandi, was het een drukte van jewelste. Er stonden op de parkeerplaats sowieso al drie bussen. En bij onze aankomst, was het gross van de
schaduwplekjes reeds “uitverkocht”. Ook lijkt het een nouveauté te zijn om op de “local standjes” ook allerlei attributen te gaan “verkopen” om de centjes binnen te trekken. Nu is het weer mode,
om bij de ligstoelen ook stoffen parasols mee te verhuren. Dus twee ligbedjes 15 naffels, plus 1 parasol 15 naffels, is samen voor z’n tweeën toch gauw, 30 naffels. En dan heb je niet één minuut,
op dat veelal doorhangende ligbedje, gelegen. Ik kan me dus wel voorstellen dat de “locals” de Antilliaanse families, de pl….. erover in hebben dat ze moeten betalen. Alleen maar omdat iemand het
in zijn botte hersens gehaald heeft om dit te gaan doen, en geen toestemming heeft van de lokale bevolking, die zich hierdoor steeds meer onder druk gezet voelt. En steeds minder local strandjes
heeft om zelf lekker te kunnen relaxen. Op dit huidige moment is er een epidemie van Duitse en Russische toeristen. Wat de Duitsers direct weer meebrengen, is het “handdoekje leggen niemand
zeggen”. Bijna ieder schaduw plekje was reeds ingenomen, door deze toeristen. We waren enige minuten gesetteld, toen er weer een “truckload” aan Duitsers de trap afkwamen. Ze denken
waarschijnlijk, handdoekje leggen en kuilengraven, beter in de zon dan in de Nederlandse kou, aan Zandvoort te doen. En of je die kuilen nu graaft op een strand van Curaçao doet of bij het, voor
hun, naburige Nederland, een kuil is een kuil. Verder ben ik heerlijk gaan, snorkelen, met “4K” in de hand op een meegeleverde drijver. Omdat ik
nieuwsgierig was naar de beelden, startte ik direct mijn Laptop op en duwde de SD card erin. Copy paste van de bestanden en afspelen. Nou kwam bedrogen uit, de bestanden die ik had aangemaakt, gaven
een “bestands fout, beschadigde bestanden”, Bullshit.Thuis maar uitdokteren, met een goede internet verbinding, wat de problemen zijn en/of de bestanden nog te redden zijn. Ook de iPhone 6 kan ik
weer helemaal instellen, want alle mail accounts, behalve iCloud zijn plotseling verdwenen. Maar ja, ik mag me niet drukmaken, en dat probeer ik ook niet te doen, pffff.
Het gekke is dat de ene herinnering, een "trigger" is voor de andere herinneringen. Net dat bus verhaaltje, dat herinnerde me eraan dat ik, in mijn stukje van gisteren, iets “kleins” vergeten ben te vertellen. Niet om mezelf op de borst te slaan, maar het was dat ik, op het juiste tijdstip, op de juiste plaats was. En zo moest het zijn, “que sera, sera”. Omdat ik wat leuke plaatjes wilde maken, ben ik via de trappen, bovenop het fort geklommen. Boven aanbeland zie ik een moeder met twee jongetjes en een ietwat oudere vrouw, ik denk de Oma. De moeder en de vrouw waren druk bezig, met het op z’n flikker geven van het kleinste mannetje van zo’n 3- á 4 jaar. Dat kind stond te krijsen, niet gewoon. Toen ze beide druk in de weer waren, en niet omkeken naar het andere kind, stapte het knulletje door de kantelen van het fort, en zou zo even doorlopen. Het hoogte verschil is daar, ruw geschat zo’n 20 meter. Ik kon nog net op tijd een schreeuw uitbrengen, ik was zelf te ver weg, om hem te blokkeren. Daarop reageerde dat domme oudere “wijf”, stop niet doen ……….. In de consternatie hoorde ik de naam van het kind niet, maar dit jochie had bijna een vrije val gemaakt, en een was nu van wisse dood gered. Alle mazzel van de wereld gewoon.
Gisteravond waren wij en onze Antilliaanse familieleden, wederom bij de “Ernstige jongens en meisjes” uitgenodigd, voor een BBQ. “Graaf Otto”, de Chef van vandaag, was samen met de familie al druk bezig geweest, om het e.e.a. voor te bereiden, om het iedereen weer naar de zin te maken. Ook vriend van de familie Youssef, was weer één van de gangmakers. De gesprekken aan tafel, varieerden en gingen over issues in de Nederlandse taal, Youssef’s vader was voorheen een hoge pief bij de COA, dus best een studiebol. Deze boy, heeft daardoor een aardige basiskennis in zijn pakket, en zou ik goed kunnen gebruiken om de stukjes te redigeren voor mij. Maar ja, de straattaal die ik veelal gebruik, is voor deze “Ernemmer” misschien zelfs onbekend. Ook kwam de vinger van Lot, weer in de praat te pas, helaas om te schrijven te schunnig, hmmmn. Helaas was ze er niet anders had ik haar raadseltje over even “geuren” even wat kracht bij kunnen zetten. Ik had namelijk pensstokjes voor de hondjes bij “Kokkie” en Betty gehaald…. Ook kwam de “shoot by” van eergisteren even ter sprake, een hot item op het eiland. “Kokkie” heeft een personeelslid in de keuken die in een paar seconden, zijn Oom en Neef kwijt is. Niet echt prettig dus. Ook de gesprekken over de auto hobby van Marcel kwam aan de beurt. Deze ook al ietwat oudere gabber, maar zo ziet hij er absoluut niet uit, heeft een aantal “vehikels” die de 300 km kunnen aantikken, wat hij af en toe wil uitproberen in Duitsland. “Kokkie” was ietwat later vanwege werkzaamheden, maar viel bij de aanwezigen ook goed in het potje. Zijn ervaringen, op en over het eiland, komt hem goed van pas en is voor menigeen een goede leidraad, om op dit eiland te “overleven”. Zover deze dag, het afscheid was met een aantal van de groep, misschien tot volgend jaar. Mijn vaste gezegde, “nou dit was de laatste keer, volgend jaar kom ik niet meer”, hield ik er ook weer in………
