Vanmorgen was ik mijn stukje aan het schrijven toen er plots een luide kreet van binnen kwam. Gatverdamme, overal maden, over de vloer, riep Lia. Van die vieze krengen van ongeveer een centimeter lang, en ongeveer 2 mm breed, vlot bewegend over de vloer van de open keuken, woonkamer. Om deze “creepy crawlers” onder controle te krijgen was geen sinecure. Had je aan de ene kant de viespeuken, aasruimers, opgeruimd, zag je de aan de andere kant met grote getallen, weer tevoorschijn komen. De stofzuiger gebruiken leek ons geen een goed idee. In de stofzuiger konden de beestjes snel tot wasdom komen, en de overige mensen tot last zijn. Ik kwam ongeveer zo een 200 van die viezeriken tegen. Nadat we alle registers opentrokken, het rotanbankstelletje en onder de ijskast en onder het aanrecht. Overal van die “rotter’s”. Uit de kast zo’n stoffer aan een stok en blik gehaald, waarmee we de keuken en kamer een schoonmaakbeurt, hebben gegeven. We kwamen zelfs onder het aanrecht glas in diverse kleuren tegen, die daar al een flink poosje lagen. Later zou de cleaning in “Villa Kakelbont” de echte schoonmaak moeten doen, maar dat had, eerder deze week en vorige week ook moeten gebeuren. Dus maar even afwachten wat het wordt. Misschien dat we de “Vitesse-mussen” beter even binnen hadden kunnen laten, om dat gespuis weg te werken......
We zouden vanmiddag naar “Mangusa” een hyper supermarkt gaan om wat boodschappen te doen, die voor ons niet ver uit de buurt is. De “Ernstjes” zouden vanavond bij ons vanavond van een “Lobster” avond komen genieten. “Kokkie” had deze week een bestelling gedaan voor twee van die dikke jongens. Daarbij moesten we ook nog even wat te drinken inslaan, om de keeltjes te smeren. Maar eerst konden we nog even een paar uurtjes lekker, langs ons zwembad bivakkeren, en ons te goed doen aan de lekkere temperatuur en het zonnetje. Eigenlijk niet veel mee gemaakt, om over te schrijven. Rond twee uur gingen we dan op weg naar de “buurt super”, om daar een stief uurtje rond te lopen. Natuurlijk niet erin eruit, want je weet natuurlijk niet waar de benodigde zaken, te vinden waren. We hadden een flinke kar vol. Bij de uitgang aangekomen stond er een pias bij de deur, die zogenaamd een kar met zijn ogen scant, om te zien of het met de bon overeen komt. Nou vriend, ik ga vertel je, op deze manier zal je nooit iets kunnen vinden.
Nu is het zo’n grote en uitgebreide supermarkt, toch blijkt dat je nooit alles in voorraad kunt hebben. Zo ook nu, het leek mij makkelijk om ijsklonten mee te nemen, om de biertjes en frisdrank te koelen. Dus toch nog maar even langs “Hang Sak”, die rond drie uur open zou gaan. Daar aangekomen, dit is vrijwel de laatste toko in St. Catharina, met het nieuwste asfalt voor de deur, als parkeer gebied. Gisteren waren de mannen van “Rijkswaterstaat” de gehele dag- en nacht bezig met asfalteren, van zijn parkeerterrein. Maar nu, 15.00u, Dolfijn nieuws, winkel nog dicht. Het werd 5 over, 10 over drie. Er kwamen steeds meer mensen, een Jamaicaanse jongen die me vertelde dat hij zonder werk zat op het eiland. Een man die me wees op een opbouwende “tornado”, boven onze berg, op de zee. En de buurman van de autowasserij, die er al zat voordat wij aankwamen met onze I10-bolide. En ja hoor, er was toch nog iemand bereidt om de winkel- en tralies te openen, en ons binnen te laten. Een fles Rum en een zak ijsblokken, om de flesjes en het fris, voor te kunnen koelen. Snel gepakt en op weg naar huis, dit is ongeveer 700 m, van de “Villa“, onderweg toch weer een paar grote spatten. “Thuis” aangekomen, en de richting een beetje bepaald waar de man eerder naar had gewezen. En inderdaad Lia zag aan de Oostkant van het eiland een soort van IJs-hoorntje, boven zee, draaien. Dit hield maar ongeveer een minuut aan, en vervaagde weer langzaam. Dus de dakpannen zouden er vanavond opblijven, je weet maar nooit.
“Kokkie” en Betty arriveerden als eerste van het stel dat vanavond aanwezig zou zijn. Wel prettig want hij was de Chef vanavond, maar hij kwam wel een beetje Antilliaanse tijd aan. Wat bleek, maar da had Lia al voorspeld, hij had de kreeften thuis al “ontleed”, om hier in onze keuken geen “bloedbad” aan te richten. Twee mooie dikke staarten lagen er klaar om te worden bereidt. IK had de binnenkant van zo’n “apparaat” nog nooit gezien en vroeg aan “Kokkie” of er wel wat vlees in die beesten zat. Hij draaide één van de twee om en wauw, het leek of het “interieur” van het beest eruit wilde stappen. Eerlijk gezegd zag het er niet zo heel smakelijk uit, eerder onaantrekkelijk. Na zijn entree, ging hij direct aan de slag. Alleen tenminste als Lia hem niet had onderbroken. In onze tuin hangen namelijk flinke kokosnoten in de palm. En de hele week is ze al geobsedeerd door deze dingen. Nu was “Kokkie”, onze eigen “Robinson” inclusief machete. Dus hij was niet goed genoeg maar zo’n noot moest eraan geloven. Ik had het idee dat hij met zijn mes, dat ding eruit moest rossen, echter hij draaide hem heel behendig uit de boom. Denk dat hij het eerder had gedaan. Het onderdeel, het openmaken van de noot, zag er heel eenvoudig uit, maar ik heb het idee dat, als ik dat zou proberen, ik mijn nagels nooit meer kon afbijten. Lia en Betty, probeerden het kokoswater en vonden het best lekker. Daarna heb ik het ook geprobeerd en vond het wel ook wel best wel OK. Daarna lieten ze “Kokkie” eindelijk met met het vooraf, de kreeftensoep aan de gang. Snijden zus, roeren zo, “kruidenboterje” maken broodje bakken, poten verwerken. Hij had het er maar druk mee. Maar je kunt zien dat hij zijn beroep nog steeds heel fijn vindt. Hij stond te genieten, terwijl anderen staan te genieten van zijn genieten. Zo dat is eruit.
Onze gasten Liselotte, Joost en Olivia, en het “nieuwe duo” Marcel en Bas, kwamen aan in “Villa Kakelbont”. Maar omdat het nogal “afgelegen” is, zegt iemand die in “Dieren” zijn bedrijf heeft, was het lastig te vinden. Dus ook ons duo van de culinaire hoogstandjes, “Bassie en Kokkie” waren weer bij elkaar. Als je die twee gasten over het bereiden van voedsel gaan praten, vullen ze elkaars zinnen zelfs aan. Dus misschien in de toekomst als ze samen hier op Curacao hun restaurant gaan beginnen “Chez les Chefs”, wordt dat een aanrader en vijf sterren in de “Tripadvisor”. Maar zover is het noóg niet, maar wat niet is kan nog komen. Bas’ gabber Marcel, was eerder deze week gearriveerd, en blijft tot het vertrek komende woensdag, in hun “Villa Brakkeput 66”. Een vreemde naam want ze wonen op 182. Een “entrepreneur” in IT voor (cruise)schepen. In mijn huidige “situatie” alles wat met IT te maken heeft benauwd me een beetje. Maar toch een heel leuk gesprek gehad over wat zijn werkzaamheden inhouden, met deze nieuwe vriend. Onderwijl ook nog even over het “klokjes incident” van “Hans Klok” gesproken, dus de stemming zat er goed. Na het heerlijke vooraf het kreeftenmaal, met een overheerlijke pasta van de enige echte “Pastatonionthego”, van het eiland. Tijdens het eten, waren nu ook de beide Chef’s weer druk in gesprek, elkaars zinnen afmakend, over het bereidde gerecht. Formidabel, ook Olivia wilde de “kip” wel proeven, maar daar bleef het wel bij. Het nagerecht liet even op zich wachten, onze “Beach Boy” moest even van zijn werk worden gehaald, dus de Chef moest er even uit. Na een half uurtje, kon hij weer met zijn “werk” door. En een overheerlijk dessert kwam uit de hoge hoed tevoorschijn. Chef, wat is dit, vroeg Marcel aan “Kokkie”. Ik heb het antwoord aangehoord, toen ik mijn “toetje” zat te eten, maar het inige wat ik heb onthouden was, de sinaasappel schilletjes en chocolade, maar lekker was het zeker.
Met elkaar nog even zitten keuvelen en wat kinderliedjes, met de nog steeds “wakkere” en heel lieve vakantie kleindochter, Olivia en toen werd er afscheid genomen, van onze gasten. Ik denk dat deze maaltijd in een sterren restaurant niet slecht zou staan. “De Chrisadvisor”, 5 sterren, evenals “Brakkeput 66”, eerder deze week. Jongens het was weer een waar genoegen…..
Morgen maar naar een strandje bij het Hilton, waar ik nog nooit ben geweest.
