Wij op vakantie op Curacao en, het is voor ons misschien vreemd, maar alles gaat gewoon door in Nederland. De verkiezingen, een zich vreemd gedragende Erdogan, en wat al niet meer. Maar ook de
“gewone” dingen gaan gewoon door, tenminste gewone dingen voor Jan en alleman, maar als het jezelf betreft dan wordt iets gewoon, toch ook weer speciaal. Vanochtend mocht onze kleinzoon,
proefdraaien op zijn “nieuwe” school. Dat was het bericht wat we al kenden, vanochtend onze tijd, was dat proefdraaien, voor hem in Nederland, alweer achter de rug. Het resultaat hoorden we van
zijn moeder, via de “app” en later via “Facetime”, “hij had het geweldig naar zijn zin gehad, en was met open armen ontvangen”. Voor ons in den vreemde, héél prettig om te horen. Hopelijk gaat
dit zich doorzetten, zodat hij met wat betere- en meer aandacht, ook een prettigere basis schooltijd kan ervaren.
Dibbes zet hem op, je kunt het..…!
Na ons telefonisch onderhoud met de achterban, gingen we op pad naar “Mambo Blvd”, om precies te zijn naar “Aloha”. De strandtent, waar wij al sinds jaar en dag, op “Mambo” te vinden zijn. Zodra we het strand op kwamen, werd er vanaf de strandtent, hoorden we roepen door een vrouwenstem, “hebben jullie al kaartjes voor de Beach?”. Ik draaide me half om, en keek in de guitige ogen van de, ietwat gezettere dame, die behoorde tot de “strand Maffia”. “Hebben jullie al kaartjes”, herhaalde zij haar vraag. Ik antwoordde, “Nee, nog niet maar je komt straks wel op het strand, toch?”. Haar antwoord wachten we niet af maar we speurden enkele schaduwrijke plekken af. De vraag was, is er nog plek vrij, voor 2 personen, en het liefst onder een “palapa”. Want ondanks dat de zon niet echt fel scheen, was het wel al benauwd en zou hij ieder moment kunnen doorbreken, na het noodweer van vanmorgen. De lucht klaarde redelijk snel op. Het zijn natuurlijk wel de tropen, waar we ons bevinden, niet in Nederland waar het weer na één buitje, volledig de weg kwijt is. Toch was het onderweg hierheen, goed te zien dat het af en toe flink regent. Overal diepe plassen naast de weg, zodat je beter het roer houdt omdat je anders tot je assen in water staat, bij wijze van spreken. Ik was eigenlijk eerder, vergeten te vertellen, dat ik vannacht een paar uurtjes uit bed was, bleef maar piekeren en kon niet meer slapen. Daardoor was ik pas om over 9 eruit en had ik, eerder beschreven noodweer, niet “live” meegemaakt.
Het deel van de “strand Maffia”, afdeling stoelen, was in ieder geval eerder, dan de “strand Maffia” afdeling strand. Deze dame, was ieder geval wel hinderlijk, maar deed dit met een grote “smile”, waardoor het minder opviel, dat het hinderlijk was. Begrijp je? Zoals we later hoorden, een meisje uit Nederland met een licht tintje, en de vader die op Curaçao woont, op Bonavista. Zij werkte nu reeds een half jaartje in de horeca op het eiland, wat haar uitstekend bevalt. Zoals ze zelf aangaf, was ze gek van zon, zee en strand, en ze kan de hele dag, met haar voetjes in het zand of water rondlopen, ze wordt er nog voor betaald ook. Ik vertelde haar later op de dag, dat als ik een horeca gelegenheid zou hebben, mijn eerste gedachte naar haar zou gaan, om haar in dienst te nemen. “Wanneer ga je open?”, dan kom ik graag hoor. Haar gezette collega bleek zoals zij later zelf aangaf, “Shemmy” te heten, en zou volgens haar, een locale beroemdheid moeten zijn. Nadat ze ook haar collecte bij ons had gedaan bleef ze even hangen. Ik had ervaren, en ook later bij andere bezoekers gezien, dat ze vanaf een houten stoel onder een boom, de mensen aanriep en, net als bij ons, de vraag stelde, “heeft u al strand tickets?” Ik riep haar van afstand, toen er geen andere mensen in de buurt waren, en zei “denk je dat je een eigen kantoor hebt? Ga de klanten eens af. Gezien dat ze naar mijn idee, zo ongeveer het idee leek te hebben, een eigen kantoor erop na te kunnen houden. Even later kwam ik haar, tijdens mijn strandwandeling, tegen. Joviaal zoals ze ook eerder op de middag was, kreeg ik een schouderklopje, waarbij ik het idee kreeg dat, bij een ietwat minder stevig persoon, de longen voorop de borst zouden hangen. Met een gulle lach kwam ze zich, na een 15 minuten, zich bij mij onder de parasol “melden”. “Zag je dat ik wel mijn ronde heb gelopen”, melde ze mij, alsof ík de baas van de Beach was. “Ja super gedaan hoor”, antwoordde ik haar. Kort erna zei ze, “je herkende mijn stem zeker, hè?”. Ik wist echt niet wat ze bedoelde, dacht zal het een “telefonische stalker” zijn?”, maar dat heb ik geen last van. Ze ging verder, “ik heb iedere ochtend om 7.30u een radio programma, op Dolfijn FM”, één van de populairste Nederlandstalige zenders op het eiland, het is genaamd “Waar is Shemmy?”. “Sorry Dushi, ik zou je niet hebben herkend”, zei ik eerlijk, en er aan toevoegend, “wat voor programma is dit dan?”. Aan haar bouw zou je zeggen een kookprogramma, maar dat was het niet. Het moet een soort, “raadt waar zij staat” zijn, dat je aan de hand van beschrijvingen waar iemand is, en dat je kunt bellen. “Nou Oke mop ik ga morgen luisteren”, beloofde ik haar. Om haar bewering kracht bij te zetten liet zij haar kettinkje zien, met haar naam erop. "Kijk, dan", zei ze. Ik, "Ja hoor mop, ik ga luisteren".
Nu terwijl ik dit stukje schrijf heb ik haar dagelijkse “15 seconds of fame” gehoord, en inderdaad kon ik haar spreekstijl en taalgebruik er uithalen. Het klonk best leuk hoor Dushi, je bent tenminste echt zo, “voorla doorgaan”, kwam er in mij op.
We zouden naar onze “Famia Antiana” gaan op Montaña, om van “Oma Serabia” haar kookkunsten te gaan genieten, samen met een klein deel, van de overige familieleden. Louella met Davide met hun zoon, Pientje met de kids, Opa en Oma, natuurlijk Betty, “Kokkie” en “Beach boy”, Kolo Stoba, stond op haar programma, met polenta. Nou Oma sorry dat ik op het eerste gezicht dacht dat het uien waren, maar de gestoofde kool was heerlijk. Natuurlijk kan de jongste van uw gezin, het nóg beter, zegt ze… Nu dame, we laten ons natuurlijk verrassen….. Een foto show, was het deel voor de familie, die er dankbaar gebruik van maakten, om zichzelf, 10 jaar eerder, weer eens terug te zien. Ook kwam shemmy, te voorschijn, op de display van de camera, die zij slechts van de dagelijkse radio uitzending kenden. Na een gezellig avondje keerden we weer terug naar “Villa kakelbont”.
Terwijl ik dit laatste stukje schreef werd ik wederom, net als eergisteren met een schreeuw van binnen gealarmeerd. Die “Vitesse-mus” weer? Nee, “creepy crawlers”, kleine maden….. maar dat vertel ik morgen wel.
