Vandaag was alles weer volgens planning, de afspraak was eerst even koffieleuten bij de “kort vakantie vierder’s”, “Kokkie” en Betty, daarna langs “Hang-Sak”, om even wat ijsblokjes te halen om het Juk te vullen en ook nog wat te snoepen. Daarnaast moesten we natuurlijk niet vergeten om wat frisdrank en bier in te slaan, om mee te nemen naar het strand, op dit strand zijn daar namelijk helemaal geen faciliteiten voor. Dit is een “local” niet betaal strand, waarvan zelfs een heleboel local’s het bestaan niet weten. We gingen niet voor niets naar de “Directors Bay”, tot 1985 het privéstrand van de Shell directie, nu anno 2017 is het eigendom van Curaçao. Er zijn geen faciliteiten (meer!), want als je veel centen bezit, wil je die graag in je zak houden, dat was waarschijnlijk toen ook al het moto van de voormalige “quoters”. Dus alles zal je zelf mee moeten brengen, wat voor velen prettiger uitkomt, dan aankopen op een strand.
In ieder geval was het aan de Caracas baai, al een gekrioel van jewelste, er waren volgend mij diverse kinderfeestjes al vanaf de vroege ochtend aan de gang, overal ballonnen en slingers. Wij moesten ons langs een lange rij stilstaande auto’s, op de Caracas baai weg wurmen, om richting Baja Beach te gaan. Dat de laatste jaren redelijk is opgeknapt, want zoals vele dingen op het eiland, wordt bijna alles schoner en nóg mooier. “Kokkie” en ik moesten met onze twee auto’s, diverse slalommende tegenliggers ontwijken, voordat we zelf de steile helling op konden manoeuvreren. Dat deze mensen zo aan het klooien waren, was dit keer niet de onkunde van de bestuurders, waaronder een heleboel “macamba’s” maar een oorzaak van de huidig staat van een allerbelabberdste weg.
De kuilen en de bermen waren, door het voor Curaçao overvloedig gevallen regenwater de laatste weken, helemaal verzadigd waardoor het zand in de “underlayment” van de weg, helemaal weggespoeld is, en totaal uitgehold. Diverse keren heeft “Kokkie” mij hierop al gewezen, in de laatste jaren. Dat als zo’n klein wieltje zoals van onze bolide, erin terecht komt je deze kunt vervangen én afschrijven. “Er blijft maar weinig van over, kan ik je vertellen”, volgens hem. Het is een godswonder dat er nog zoveel auto’s, op dit eiland nog kunnen rijden, of tenminste zich voortbewegen. Aangekomen op het strand, speurde “Kokkie” al naar zijn vaste bestemming. Helaas was het uiterste “hoekie” uitverkocht, maar een zeer goed alternatief lag er vlak naast. Wel moesten we even opletten dat we, mocht er regen gaan vallen, gauw van deze plek moesten vertrekken. We zaten deels beschut onder een “Manzanilla boom”, die veel voorkomt in Midden-Amerika en het Caribisch gebied waaronder dus Curaçao, Bonaire en Aruba. Een Manzana is een appel in het Spaans en Manzanilla is hiervan de verkleinvorm dus "kleine appel". Ze dankt dus de naam aan de vruchten, die verdomd veel op een klein hard appeltje lijken. Waag het niet om dit ding in je muiltje te doen, want dat kan een soort keelpijn veroorzaken, ook darmontstekingen met bloedingen, misselijkheid, bacteriële infectie, problemen met de ademhaling door opzwelling van de keel en daarnaast ook nog shock veroorzaken.
Wel even naslag gedaan in de “medische encyclopedie”. De boom, bladeren en appeltjes bevatten allen een sterk gif. Bij het breken van een takje of blad komt er een wit, melkachtig sap vrij wat wanneer dit in aanraking komt met huid, ogen of slijmvliezen een verbranding met blaren geeft. Je kunt dit zelf uitproberen, echter het schijnt dat deze stof is zo giftig, dat wanneer men schuilt onder een manzanilla tijdens een regenbui de regendruppels deze reactie al kunnen geven. Dus een beetje oppassen, was het moto. Maar we lieten onze dag, met deze voorkennis niet verpesten, maar een gewaarschuwd mens telt voor twee. De dames gingen zowaar meteen het water in, normaliter doen vrouwen dit alleen als ze moeten plassen. Nu gingen ze met hun “Party wokkels” voor zowaar bijna 30 minuten erin. Ook even voor de heren, let op PP is op het eiland gespot, dus niet stiekem uw warme straaltjes loslaten, zonder dit te van te voren te melden. Dus in met twee voormalige “semi-Shell’ers”, hebben Betty en ik, ons de hele dag vermaakt, op de plek waar ruim 30 jaar terug het management zich ophield. De Directeursbaai, is een koraalstrandje, waar het ook een prachtige plek om te duiken en snorkelen. Tenminste daar kwam ik achter toen we eenmaal, onderwater waren, zonder “4K” op de pet. Het was net alsof je boven een heel hoge, steile onder water wand" aan het zwemmen bent. Als je dit niet gezien hebt, dan kun je het eigenlijk niet onder woorden brengen. Volgens “Kokkie” een fervent en ervaren duiker, wie mij onder het snorkelen wat foefjes leert, is het namelijk nóg mooier als je vanonder deze “muur” naar boven kijkt, naar het licht toe dus. In ieder geval wil ik komende week met “4K” nog eens naar de muur kijken, zodat de anderen die hier nog nooit geweest zijn, dit kunnen meebeleven. Na een fijne dag aan de kust, werd er door “Kokkie” een zeer speciale maaltijd gemaakt, volgens mij “Picanha” oftewel het staartstuk van het beest. Het was weer super, bedankt
