Vandaag was de planning om naar Porto Marie te gaan. We waren redelijk bijtijds opgestaan en alle ingrediënten waren aanwezig om er een fijne dag van te maken. Voor de nieuwkomers op Curaçao, de beste manier om het eiland beter te leren kennen, is een auto huren zodat je kunt gaan en staan waar je wilt. Je kunt namelijk niet zonder eigen vervoer op Curaçao, daarom huren wij meestal bij het bespreken van onze “woonruimte” ook gelijk een vervoermiddel.
De Westpunt van Curaçao heeft de meest prachtige strandjes en baaitjes, die nog enigszins “natuurlijk” zijn. Eigenlijk is Porto Marie, hierop een uitzondering, het is een redelijk gekunsteld strand, maar met het witste zand op het hele eiland. Het was in 2007, de eerste keer dat we Curaçao bezochten, één van onze eerste strandjes, een absolute must. Echter verschillende jaren hebben we tijdens ons verblijf op het eiland, dit strand niet bezocht. Reden omdat er ook nog zoveel andere mooie stranden te zien zijn. Mits je wel natuurlijk van Zon, Zee en Strand houdt, maar ja dan zal je vanzelf geen reis naar Curaçao boeken. Vandaag gingen we er met onze gehuurde Hyundai I10 erop uit, Porto Marie was de bestemming. Het water was zo helder dat je vanaf de kant, de visjes rond het “piertje” zou kunnen fotograferen. Maar ik had niet alleen de fotocamera meegenomen maar ook mijn "Chinese GoPro 4K” en twee nieuwe duikbrillen had ik meegebracht, om wat onderwater filmpjes te schieten.
Bij het uitpakken van de koffers bleek al dat ik voor de kleine duikbril, de extra snorkel van de oude bril vergeten was. Ik had het idee dat er vast wel zoiets op het strand te huur was. Maar eerst onderweg, twee van de drie batterijen even aan het infuus. Want zoals gebruikelijk, als je apparatuur mét batterijen wilt gebruiken, zal je altijd zien, léég. Één van de drie batterijen kon ik wel gebruiken. Dus zodra de, “alleraardigste” billen de verkoopster van stoelen c.q. strandplaatsen voorbij waren gekomen, kon ik de 4K op de nieuwe duikbril bevestigen. Een boutje bleek te zijn verdwenen, van het nieuwe masker. Met wat kunst en vliegwerk, álá "Mek IJver” met één van de andere accessoires (heb nota bene een hele koffer vol), lukte het toch. Het lastige met zo’n camera op je duikbril is, hoe stel je in je ééntje dat ding zo af, zodat je weet wat je filmt, en zonder dat je mee kunt kijken, op het scherm. Je kunt moeilijk iemand op je rug mee laten kijken. Enkele proefopnames later leek het voor elkaar. Ik ging terug naar mijn moppie, want voor haar had ik het alles in-één masker gekocht, want ze wordt namelijk misselijk van een normale snorkel, een jeugdtrauma van de tandarts, om het masker inclusief 4K te proberen. Na enkele proef duiken, kwam ze boven met de mededeling, “het is wel benauwd hè dit masker”. Goede raad is duur, dan maar weer een masker swap over naar het oude masker met pijp. Wat schertste onze verbazing, ze had nergens meer last van. Kwestie van goed concentreren vertelde ze me zonet. Ondertussen had ik de “alles-in-één” weer op mijn pan en wilde deze net even goed aantrekken, zodat er geen water in kon lopen, want we hebben niet allemaal het zelfde model hoofd. Oeps verkeerde ietwat te rigoureus, het plastic en rubber van de rand trok ik los van elkaar. Op het strand nog even geprobeerd om het geheel weer in elkaar te maken, maar dat lukte niet echt. Morgenochtend maar even, bij daglicht, opnieuw proberen. Maar het blijft ondank dit malheur toch een prachtplek. Het was er weer fijn vertoeven, zo direct onder de bomen langs het smalle strand.
We moesten nog even wat boodschapjes doen en daarvoor was het doel dit keer “Centrum” een goed uitgeruste
supermarkt. Voorheen was aan de overkant van “Centrum”, het café restaurant “In de Troopen” een eenvoudig en voor iedere beurs opgezette eetgelegenheid. Om eerlijk te zijn waren dit wel prettige
prijsjes, die berekend werden voor de, naar mijn mening overigens goede kost die werd geserveerd. Dit etablissement werd ook bezocht door heel veel stagiaires waarvan er massa’s op het eiland
zitten. Echter vorig jaar dachten we even aan te wippen en een hapje te gaan “snavelen”, bleek het gesloten en failliet te zijn. Vandaag zagen we dat de zaak is overgenomen door een andere
eigenaar, die er met fris elan tegen aangaat. De naam is nu “Grand Cafe Mahaai”, had geen idee wat dit was, maar enig speurwerk verduidelijkt dat dit de naam is van de wijk waar het
restaurant zich bevindt. Het eten was in ieder geval heel goed, en de verbouwde zaak ziet er weer netjes uit. Zeker een aanrader. Na de hapjes en de boodschapjes, weer in onze bolide terug naar
“Villa Kakelbont”. De tegenvallende foto’s van vandaag even doorgekeken, de onderwater filmpjes, die echt “spat zuiver” zijn, alleen zoals ik al dacht, niet altijd even goed gericht. Maar ja,
alle begin s moeilijk. Morgenochtend even het masker proberen te repareren, we zullen zien, hoe “Mek IJver het eraf brengt. Zo niet wordt het waarschijnlijk een gevalletje ZR.16.06. Btw, tijdens
het maken van dit verhaaltje barst weer even het noodweer los.
