Vanmorgen kwamen wij beiden ietwat traag op gang. Dus problemen….. De Koffiemelk bijna op, en ik had gezegd, “dat zal ik morgenochtend wel even halen”. Lia gebruikt dit niet, alleen ikke en is ook voor de eventuele visite. Maar ja, zondagochtend, dus zelfs de hardst werkende bevolkingsgroep, de Chinezen, openen hun toko’s dan later, zo blijkt. Het is toch een beetje vreemd op het eiland, ik had het net al over deze harde werkers, maar als je ziet hoe de “winkeltjes” eruit zien, waaruit zij hun zaken runnen, dan is het ongehoord dat zij sowieso aan iemand, ook maar iets kunnen verkopen.
Deze zaakjes, vaak oude loodsen die in Nederland vast niet door de keuringsdienst van waren worden goedgekeurd, voorzien van een “hang ouderen terras”, inclusief Polar drinkplaatsje. Maar ja, schrijf ik nu zo scherp over hun verkoopruimte, omdat íkzelf gisteren vergeten was koffiemelk in te slaan, óf omdat ik deze hardwerkende mensen, hun extra uurtje uitslapen misgun. Ik denk het eerste, sorry hoor mensen, als jezelfs op zondag van 10.00u. tot 20.00u. bent geopend, zijn jullie kanjers.
Nou oké, dan maar een koffie met wat minder melk erin, niet fijn maar er zijn veel ergere zaken. Dan maar wat foto’s uploaden, ware het niet dat het Internet, in “Villa Kakelbont” weer eens aan het klapperen was. Geen upload mogelijk dus, óf even bij de Palapa van de receptie proberen, maar ja eergisteren vergeten om het wachtwoord bij de receptie te vragen. Zondag’s is de receptie dicht, wist ik vanuit de brochure, was het niet dat de vriendelijke dame net aan kwam lopen, en het mij nadat ik het vroeg zachtjes toefluisterde. En inderdaad het algemene internet werkte stukken beter dan in “Villa Kakelbont” dus probeer ik de komende tijd mijn plaatjes welvanaf daar te uploaden. Ik was al een redelijke tijd, aan het spelen op deze laptop, toen ik dacht, ga maar eens even terug. Dat was een goed idee want mijn moppie had zojuist de voorbereidingen getroffen, om de brunch te gaan bereiden, met een net woord. “Wil je twee of drie eieren”, klonk het vanuit het keuken deel. Doe maar drie, was mij antwoord. Normaliter ben ik helemaal niet zo een eieren klant, alleen hier op het vakantie eiland, staat er geen maat op. Wat zouden we eens gaan doen vandaag? Mambo leek ons wel een goed idee, dus op weg. We zijn dit jaar, door omstandigheden, vreemd gegaan met de keuze van onze locatie, dus er is een iets grotere afstand naar “Mambo Beach” dan anders.
Onderweg kom je hier af en toe de meest verschrikkelijke voertuigen tegen, tegenover een ander deel van de bevolking, zij die het beter hebben en in mooie voertuigen kunnen rijden. Of “keeping-up appearances” natuurlijk, dat is ook mogelijk. Sinds vorig jaar, toen een groot van de Santa Rosa weg open lag, is een fraaie rotonde aangelegd. Kruizing Santa Rosaweg en de weg naar Santa Catharina. Dit zou volgens insiders hier, meer problemen dan gemak opleveren, gezien het formaat van deze rotonde. Nauwelijks groter, maar wel vergelijkbaar met de middencirkel van een voetbalveld, kun je toch zien dat Patrick Kluivert toch enige invloed heeft gehad, voor het reilen en zeilen op het eiland. Maar volgens mij lukt het de mensen hier best aardig op deze rotonde. Kort daarna reed er een open truck met een mannetje of 6 achterin de laadbak, die qua uitstoot ook niet door de APK zou moeten komen, maar ja het kan toch, zo blijkt. Dan aan onze linkerhand doemt plotseling de in aanbouw zijnde, een Porche dealer op, de tegenstellingen zijn legio. Wie kunnen deze bolides, naast eventueel wat zwartgeld bezitters en misschien de oud-bondscoach, dit betalen? Ach dit is voor de eilanders van later zorg, er wordt weer druk gebouwd, toch. Hoewel wie heeft er eigenlijk zorgen hier, op het no-stress eiland.
Mambo beach, voor velen te “place to be”, gezien en gezien worden is hier veelal het motto. We waren door de eerdere “problemen” aan de late kant, wel over twaalf. En het volgende “probleem” ontstond, namelijk het vinden van een ligbedje. Volgens mijn eega, zijn de kinderen van Dingsdag, vaak mazzelig in dit soort zaken. Het vinden van een Parkeerplaats, er reed zojuist ook weer net een auto weg, en zoals nu het vinden van een ligbedje. Wat een mazzel, hè. We waren onze spullen nog aan het uitpakken, toen de eerste gier van het strand, al bij onze zojuist geschaakte bedjes stond. “Dat is dan 12 gulden, alstublieft”, zei het meisje dat er ook maar op uit gestuurd wordt. “Nou mop ik heb mijn tas nog niet uitgepakt, en weet niet of ik deze bedjes wil”, zei ik lachend. Het bedje van Lia was wel aan vervanging toe, en het meisje zou dit aan haar manager doorgeven, hahaha. Wat dacht jezelf. Na wat lees, loop, lig en foto werkzaamheden aan het strand was het zo vier uur, tijd om te vertrekken, naar onze “Villa Kakelbont”, met als tussen stop bij een Chinese toko, waar de man zich de hele dag zich in het zweet had gewerkt. Happie eten inslaan, lekker uitbuiken en weer de “wowo-nan” toe, voor deze dag.
