2013-01-16 Vakantie Curacao 2013

Woensdag 16 januari 2013, “Trip advisor”

 

   Overleg in het ZKH met de behandelend arts van mijn Vader, plots een dag eerder, opgenomen met Longontsteking. Daardoor onze, onderhand “anual trip” naar Curacao, op losse schroeven. Keuze maken in deze héél lastig, tenslotte is iedereen een mens van de dag. En we gaan natuurlijk niet voor de eerste keer naar Curacao, dus neiging om niet te gaan zeer groot.  Met ouders en Broer overlegd en besloten tóch af te reizen, “we zitten tenslotte niet helemaal aan de andere kant van de aarde”. Mijn vader gaf aan, “jullie moeten gewoon gaan”.  Toch een héél dubbel gevoel en nog steeds twijfel wel of niet te gaan.

 

Donderdag 17 januari 2013, “De afreis naar Dushi Korsow"

 

   Onderhand ons “vaste” bedrijf  “0229  taxibestellen.nl”  klokslag 7 uur aan de deur. “Onke” tijd dus extra druk. Mijn advies aan de chauffeur neem de stad, “kan wel druk zijn op de ring”. Eigenwijs niet doen, doe “ik” anders nooit, resultaat file van 12 minuten. Even op hete kolen gezeten, maar toch ruim op tijd aanwezig, door de vlotte rijstijl, van onze chauffeur. Verder ging ook de vliegreis heel voorspoedig, “de-iceing” van het vliegtuig hield het meeste op. Maar juist dát leek ons toch wel een beetje van belang, om niet over te slaan, je kunt het tenslotte onderweg niet even overdoen, niet waar. Precies op de geplande tijd op ato, Curacao. Daar aangekomen direct naar huis gebeld, even de situatie in het ZKH controleren. Daarna onze shuttle bus gebeld van de Autoverhuur, die ons naar “Noordstar”, hun vestiging gaat brengen. Vanaf daar in onze “Accent”, via allerlei sluiproutes, het is namelijk altijd druk op de “wegen” van Curacao, naar “Curavilla” het huis waar we ons domicilie zullen hebben de komende dagen. Na het inchecken en het inchecken op “FB”, direct response van “Tio Tony”, we waren gespot, eigenlijk iets te vroeg.  Onze “familie” op Curacao hadden we namelijk niet ingelicht en met de smoes, dat de mensen die vandaag in de Villa waren aangekomen een pakketje voor hun mee had genomen,  naar Curavilla gelokt. “Kokkie” Ruben en Bettina waren niet lichtelijk verbaasd om ons te zien natuurlijk. Na een avondje “ouwe nelen”, het gebruikelijke uitwisselen van roddels en  wetenswaardigheden, het checken van de email, Whats App’s met onze Nederlandse thuisfront, et cetera en dan duiken, 5.30 uur Nederlandse tijd. Het tijdsverschil zorgde weer voor de gebruikelijke onrustige eerste nacht en om 5.30 u Antilliaanse tijd alweer opstaan.

 

 Vrijdag 18 januari 2013, “De eerste dag” op het eiland

 

   Zoals bij onze afgelopen verblijven op Curacao gebruikelijk, houden we ons de eerste dag redelijk rustig en blijven om te acclimatiseren, bij ons vakantie verblijf. Ook nu een dagje helemaal niets. Lekker lui liggen, luisterend naar muziek en lezen van een boek.  Dit keer de biografie over het leven van “Andy van der Meijden”. Eigenlijk een zielig verhaal, over een goede jongen, met weinig ondersteuning vanuit het ouderlijk huis, die het lastig heeft (gehad), met de door hem aangemeten levensstijl. Ja, vaak is het “zijn” van voetballer, voor vele dames, zo aantrekkelijk “als bijen op de honing”, of als “vliegen op een drol”.  Have your pick. We zijn de dag, liggend en licht bakkend goed doorgekomen. Ons natje en droogje, wat foto’s gemaakt vanaf ons “balkon”, van zo’n 18 meter lang en 6 meter breed. Lui dus, maar ja wie doet je wat, je bent tenslotte niet voor niets op vakantie. ’s Avonds onze tijd, “de boekhouding” bijgewerkt en duiken.

 

 

Zaterdag 19 januari 2013, “Zanzibar, op JT-Beach"

 

   Eigenlijk de enige dag in de week dat “Kokkie” vrij is en lekker “toerist op eigen eiland” kan zijn. Hem WA’t en onze plannen doorgegeven, het zou “Daaibooi” worden vandaag. Hij zou zijn eerst zijn ongelooflijke hagelwitte kokskleding gaan wassen, moet tenslotte ook gebeuren, dan afreizen.  Op weg naar onze bestemming, van mening veranderd en eerst toch maar even op de koffie bij onze “familie”. Hartelijk begroet door “blaffer” Jane, de waakhond van de familie, aan de koffie.  Plannen gewijzigd, het werd vandaag “Zanzibar” het domicilie van Herman “The Hermanator” van Thijn. Juist vandaag, zijn vrije weekend. Eerst nog voorgenomen om hem op te laten roepen, je bent niet voor niets “on-call” tenslotte, maar toch van afgezien. Je weet maar nooit hoe iemand schrikt, als hij plots moet werken. Toch geluid uit zijn werkplaats, een lieve “dame”, die volgens eigen zeggen, HvT aan een Bordeau dog had geholpen, was druk Dolfijntjes aan het zagen, dol fijn. Op het Jan Thiel Beach was het niet náár, maar wel óvervol.   Amper een “niet defect” bedje te bemachtigen, luxe problemen ook hier. Gezeten aan ons “Awa hopi fria” kwamen Kokkie en familie bij ons aansluiten, voor een gezellige middag aan het strand. Met een etentje in Zanzibar besloten we deze dag aan “JT-Beach”.  Op weg naar het tankstation, ook dat gaat daar door maar veel beter geprijsd, zagen we “The Hermanator” druk in zijn nieuwe huisje, bezig in de keuken. Ingelicht door zijn collega over de Bordeau dog, wilden we het niet wagen hem óók te verrassen, anders zouden wij weleens verrast kunnen zijn. Ik weet niet hoe het ZKH in Willemstad is namelijk en wil het ook zo houden. Tanken, naar huis, mail checken en duiken…..  De volgende ochtend wederom vroeg weer op.                        

 

Zondag 20 januari 2013, “Bij ex-Marinier Kees op Daaibooi Beach”

 

   Vandaag maar eens kijken wat er op de Nederlandse velden ging gebeuren, 10.30u local time. De eerste wedstrijden van 2013. Goede stream, dus goed kunnen volgen, aardige pot en leuk voor de spanning in de competitie. Daarna op naar Banda bou, “PLaya Daaibooi”, waar ex-marinier Kees de scepter zwaait. Al jaren een begrip op Curacao deze gozer.  Altijd goed gemutst, nooit een onvertogen woord. Nou is het ook niet bepaald een spraakwaterval dus hij kan dan ook niet veel verkeerd zeggen. Als hij door de Amsterdamse binnenstad zou lopen, wordt hij op zeker door iedere Curaçaoënaar herkend. Ik had ex-collega Charella “FB-bericht”, dat we die kant op zouden gaan. Bericht blijkt niet aangekomen, zag ik pas later toen we terug waren bij onze “thuisWifi”. Zij had me bericht dat ze ook daar in de buurt zou zijn.
Wat mij opviel, maar daar let ik anders nooit op hoor, was dat er overal op “Daaibooi Beach”, mooie Chickies rondliepen......, scherp in de gaten gehouden door Hugo “Boss”. Licht Bruin, donker Bruin, Bruin met Wit,  Chickies met babies..... Maar één ding hadden ze gemeen, bijna allemaal Rode kammetjes en hongerig als de pest.
Na een hapje een drankje en wat middagzon vertrokken we weer naar ons “huisje” in Jan Sofat, waar we nog konden nagenieten van de zonsondergang, romantisch als we zijn. Echter wat laat dat klote ding zich moeilijk fotograferen zeg, Pffff.  Na een paar uurtjes hangen, woordjacht en “van der Meijden”, weer naar onze “tampad” (voor de marine mensen). Weer een dag om, wat hebben we het toch slecht.  Nog even voor de thuisblijvers ik probeer niemand de ogen uit te steken hoor,        

 

Maandag 21 januari 2013, “Mambo Beach”

  

     Na het plaatsen van mijn stukje mijn stukje over de “Chickies” van gisteren werd ik op mijn vingers getikt, door een aantal “feministische FB vriendinnen” de ouderwetse “Dolle mina’s”, die niét kunnen “multitasken”. Nog speciaal even voor hun, lezen en tegelijk foto’s kijken lukt ook niet hè, haha. Maar goed dames no “hard feelings”. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Gaan we naar “Banda Bou”, of blijven we in de buurt, wat een (luxe)problemen allemaal. Besloten naar, het volgens zeggen gigantisch veranderde, Mambo te gaan. Het parkeerterrein een puinhoop, bij de entree een puinhoop, maar het strand, net als de nieuwe aanbouw, prachtig Wit als anders en daarbij een heus zwembadje. Maar ja als je iets wilt veranderen moet het eerst wel een puinhoop worden. Overal werd hard gewerkt, in de bloedhitte, om het te verfraaien, moest er niet aan denken. Weet niet of het aan alle verbouwingen lag, maar nog geen 20% van de bedjes, waar je normaliter om moet knokken, waren maar bezet(?). Maar waarvoor wij kwamen zon, zee en strand was er in overvloed. Na een middagje “van der Meijden” (heb hem nu uit), de gebruikelijke fotoshoot en de voortreffelijke broodjes Tonijn, het strand verlaten om de boodschapjes te halen bij “Vreugdenhil”, een begrip op het eiland (heet nu de Spar!) en dan naar huis. Na het gebruikelijke telefoontje aan het thuisfront en het avondmaal op bezoek bij onze “familie” op Montaña. Na een heerlijk avondje hangen en roddelen (chillen, excusé le mot mes dames), weer op huis aan en duiken. Weer een dag van onze fijne vakantie om. Misschien morgen Westpunt maar weer eens in.  

 

 

 

Dinsdag 22 januari 2013, “Trip naar Westpunt uitgesteld vanwege semi-fysieke ongemakken”

 

   Je ziet juist op een fantastisch vakantie eiland als Curacao is plannen, voor de eenvoudige vakantie ganger, een onmogelijke zaak.  Geef je de ene dag nog aan, dat je de volgende dag wel even de Westpunt in zal gaan, heb je de volgende dag een beetje bedorven maag en “plaspoep”. Het was dus  volgens Lia, “veiliger” om een beetje in de bewoonde wereld te blijven. Anders zou het wel eens kunnen gebeuren dat je tijdens een sanitaire stop in de wildernis, plotseling een “Iguana” aan de billen, c.q. ballen hebt hangen.  Nee dat liever niet, dan maar Jan Thiel, op zoek naar “The Hermanator”, onze gabber die een bestaan op Dushi Korsou heeft opgebouwd. We hadden hem wel al actief in de keuken van zijn nieuwe onderkomen aan de slag gezien, maar nog niet Live begroet. Ook vandaag, zoals zo vaak, druk in de weer op zijn “Jan Thiel Beach” waar hij allerhande ongemakken verhelpt, als “technisch genie”. Dit keer een bestaand rooster vervangen voor een opslagkastje, voor “Cartone di Pizze”, oftewel lege Pizza dozen.  Even gezellig wat oude verhalen opgehaald en over tot de orde van de dag.  Liggen, lezen, zonnen (alhoewel het redelijk bewolkt was) beetje foto’s maken, mensen kijken en wat eten&drinken.  Zo kom je de dag wel door, kan ik u melden, heerlijk rustig. 

 

Toch is het voor ons een vakantie, anders dan anders. Mijn vader in het ZKH en dagelijks even de laatste berichten met je mams over de telefoon doorspreken.
Vanavond dan vanaf het strand de Pizzeria bezocht, waar we bij kaarslicht, denk tegen de f… muggen en vliegen zijn, een lekkere Pizza Curacao style naar binnen hebben gewerkt. Maar muggen, vliegen of ander gespuis, het blijft hier fantastíííííííisch………..  Te mañan dushinan……..na Boca st Cruz.  

 

 

 

Woensdag 23 januari 2013, “Boca Sta. Cruz"

 

   Al 7 jaar naar het ABC-eiland maar nog nooit op dit fijne strand geweest. Eigenlijk door onze vorige “landlord”, van Amalia Appartments, op het idee gebracht, via een advertentie op FB, eerder deze week. Het was zeker de moeite waard, een aantal leuke dingen te zien, veel activiteiten van Pelikanen, terugkerende vissers, een chihuahua “waakhond”, een grappige eettent en voor de “echte” Hollanders onder ons, nog goed geprijsd ook nog.  Alleen even voor de verwenden onder ons,  geen bedjes op het strand, dus regelmatig een beetje zandhappen bij de frequente pittige windvlagen. Geen sinecure want dat witte spul vond ik de hele avond, ook na het douchen terug in mijn “nog weelderige” lokken, hmmnn. Ik leek wel een “smokkelende Yeti”. Toch nog een min puntje, het water lijkt zo zout, dat het daardoor wat troebel is, info voor de snorkelaars. Maar ook Lia is nog even gaan zwemmen(!), dat spreekt dan voor zich. Al met al een top middag gehad, op een top (local)strandje.

Op de terugweg weer even wakker geschud, “back to reality”, nadat we een heel lange begrafenis stoet tegen kwamen, met een gigantische rij wagens (lees file) erachter.  Even weer met de gedachten in terug Amsterdam, het ZKH en bij een vriendin, van onze leeftijd, die het Zondag, zonder aanwijsbare reden, genoeg vond en nu 2 kinderen achterlaat. Ja iedereen is maar een mens van de dag, tegenwoordig.  Dus “Carpe Diem”, pluk de dag, stel niet uit wat je wilt, als je kunt…..
Even op weg naar huis wat boodschapjes en een heerlijke maaltijd, bij de Surinaamse-eiland bewoonsters, onderweg scoren.  Moksi Meti, met Surinaamse Bami.  En ook nog getrakteerd op een smeuïg en schunnig mannen verhaal in het Surinaams, ach die “Macamba of Baccara” verstaat het toch niet. Totdat ik in, goed ingestudeerd en eerder gebruikt Taki, haar vroeg of ze geen zin hadden in te werken.  Als je denkt dat een Surinaamse niet blozen, nou ik heb het gezien, haha.
Heerlijk gegeten en lekker Italiaans ijsje erbij, wat wil je nog meer. Nog even een telefoontje richting Amsterdam, voor de laatste informatie uit het ZKH.  De boekhouding bijwerken en lekker hangen, totdat we weer naar ons wilden.  Wat wil een mens nog meer………?     

 

Donderdag 24 januari 2013, “Diva’s on Mambo Beach”

 

   Vanochtend moest ik aan een FB-bericht van vorige week denken van “mijn kleine vriendinnetje” Marcelle, toen zij aangaf naar Curaçao te gaan en dat ze genoeg had van de Nederlandse kou. Van haar mocht het wel “warm water gaan regenen, tot aan de Kerst”. Gisteren aangekomen en vanmorgen was haar wens direct uitgekomen, het regende warm water. Bij haar wens had ze, volgens mij,  alleen de “trip locater” vergeten aan te zetten. Het kwam met bakken uit de lucht. Onze keus zou worden naar de Westpunt, waar altijd wel een zonnig plekje is.  Toen we op de “ring” reden, leek het in de richting “WP” één grauwe massa. Dan maar een rondje ring en Marcelle met een bezoekje vereren op “Cabana Beach” (Mambo).

 

Een aardige keus want niet alleen klaarde het weer al snel op, er was ook een schip met “Brasileiros” aangekomen, allen “gestickerd” groen of geel. Kan jullie vertellen dat de meeste heren op het strand grotendeels, als bij een tenniswedstrijd zaten te kijken. En een aantal met een “Nek-Hernia” van het strand werden afgevoerd. Dat gold niet voor mij natuurlijk, ik ben thuis wel wat gewend. Dan even op zoek naar Marcelle, die zich bij Cabana Beach zou ophouden, met zoon en vrienden. Heel lastig was het niet om haar tussen enkele kleine Spanjaarden of Brazilianen terug te vinden, ondanks dat ik haar een aantal jaren alleen via FB had “gezien”. Even bijkletsen en wat roddelen, over wat oude vrienden, dan weer terug naar de koffie, met mijn moppie. Marcelle had, zoals het echte Hollandse Diva’s  betaamt, met vriendin Roos, een afspraak gemaakt bij de “Voeten specialistes” van het strand. Gedurende de behandeling, genietend van een hapje en een drankje. Goed voorbeeld doet goed volgen dacht Lia, die snel ook even een bezoek inplande. Zo kwamen de dames de dag wel door.

Vanaf het strand weer even de gebruikelijke boodschapjes, een etentje bij de Surinamer en snel naar huis. Onze “familie” uit Montaña kwam naar Jan Sofat, vanavond voor een drankje. Ook even de plannen voor morgen doornemen, “Kokkie” is vrij dus op naar de stranden. Naar welke strand kwamen we na een “flinke” poos wel uit.  Niet tè ver, PortoMari gaat het worden, gezien Daaibooi en Sta Cruz reeds bezocht zijn.
Nadat onze visite vertrokken was, nog even de “boekhouding” bijwerken, wat  “iGames” spelen en naar duiken. Morgen dus PortoMari......

 

Vrijdag 25 januari 2013, Met onderbrekingen naar “Playa PortoMari”

 

   Vandaag een bezoek aan PortoMari, een goed onderhouden strand, met een grote rijkdom en tevens een diversiteit, aan vissen. Maar eerst nog een uurtje, met Ruben en Jeandrich, naar Otrabanda en Punda, Om wat inkoopjes te gaan doen. Wàt? Schoenen (Sapata) natuurlijk!. Beide kade-delen van de Stad, worden gekoppeld door de befaamde “Pontjesbrug”. Het lijkt dat de Otrabanda kant, wat beter geprijsd zijn en de kwaliteit.  Op het uitverkoop rek prijkte de prijs van 10,- NAFL’s. Zo’n 4 Euro ruim. Op voorhand leek het te kust en te keur, ware het niet dat het slechts enkele paren waren of “defekto”. Toch een paar zomer slippers gescoord, leuk maar kun je nu nóg niet aan in Nederland. Daarna voor de boys van Ruben en Betty een paar Real-Madrid shirts gekocht. Na ook nog even in Punda gekeken te hebben, over de brug weer naar “de” Otrabanda. Even bij de Ijssalon langs voor een paar Shake’s Met Betty afgesproken bij Jayce’s school om de jongeling, bij zijn school op te pikken en vervolgens  voor de lunch bij een Chinees, een paar Loempia’s te halen.

 

De discussie, welk strandje(?), laaide weer op. Het was al 13.15u en de keus van strandjes was weer uitgebreider geworden, gezien er dichter bij ook nog een paar mogelijkheden waren. Zoals o.a. het oude Sonesta strand naast het “Mariott Hotel”, gelegen aan de Piscadera Baai. Daar aangekomen met openramen, gauw rechtsomkeert maken, vanwege ernstige vieze geuren vanaf de “refineria islas curacao”. De alles verziekende stank heeft al decennia lang het eiland in de greep, maar zorgt ook voor inkomsten natuurlijk.
Toch naar PortoMari, een idyllisch zandstrand in Banda Abou, met een weg daarheen, dwars door "Willywood", zo slecht dat een blauw-blauw haar enkels breekt bij het oversteken. Daar aangekomen snel omkleden op het parkeerterrein om geen “ligminuten” meer te verspelen. Plekje zoeken en met Ruben, Jayce en Jeandrich naar het vlot zwemmen, om allerlei drijftheorieën, door te spreken.

 

Om 17.00u terug naar de stad om de inkopen te doen voor een BBQ bij “The Hermanator”. De beach boy pur sang had ons uitgenodigd om een vorkje mee te prikken. Echter wij hadden de kok en de inkopen geleverd, Herman had namelijk de hele dag “hard” gewerkt. Tussendoor nog even telefonisch contact met mams in Amsterdam gehad, voor de laatste status uit het ZKH.
Kokkie mocht zijn best weer doen om een smakelijke maaltijd, bij gastheer Herman te verzorgen. Ook nu liet hij weer even  proeven wat voor een voortreffelijke kok hij eigenlijk is. Wij de “gasten” belaagd door de muggen en Kokkie Ruben, door Poes Poes en Hond Loes, konden de inwendige mens versterken. Nadat ook Tio Tony ten tonele verscheen, was het stel compleet en hebben we nog een aantal fijne uurtjes doorgebracht. Na het terugbrengen van onze Kok in Montaña, terug naar ons domicilie in Jan Sofat, voor de gebruikelijke laatste handelingen, voor het slapengaan.      

 

 

 

Zaterdag 26 januari 2013, “Shete Boca, Playa Kenepa Grandi” en een Boerboel “op schoot”

 

   Ons jaarlijks tochtje stond op het programma, de Shete Boca’s oftewel de 7 monden. Iedere keer zelfde routine. Ritje Westpunt, wachten bij de poort, betalen met een “map”, dan de barre tocht door het “prairie landschap”. Wat opviel was dat de “wegen” aldaar nog slechter waren dan alle voorgaande edities. Af en hoe “hoppend” over- en door de vele kuilen, kwamen bij “favo muil”, Pistol. Ook nu waren er weer wat Amerikanen die de historie van deze plek niet wisten. Ooit was er namelijk, een US toerist, opgepakt door de golven, weken vermist geweest en na 6 weken weer op dezelfde plek neer gelegd, door de natuur. Maar ja als ik hun was zou ik een volgende keer tóch daar nog even poseren voor een foto, Pfff. Nog even Boca Kalki bezocht, onder de Mangroven door, blijft een leuke ervaring. De overige Boca’s zijn minder spectaculair, meestal maken we daar een “drive-through” van en laten ze voor wat ze zijn. Nog even een sanitaire stop en weer op weg naar “Kenepa Grandi”, Grote Knip.

 

Maar eerst een “shoot” met Lia op een plekje tussen de 2 Kenepa’s in die, als je het niet weet, straal voorbij rijdt. Aldaar een pose op de “muur”, aantal pasjes achteruit en, je zult het niet geloven, al achteruit lopend plette ik het kopje van een 50 cm lange slang, die daarvoor ècht niet aanwezig was. Een vreemde gebeurtenis, sneu voor de slang, maar had ook anders kunnen aflopen, ik op de grond hij vrolijk weg kruipend. Het bewijs wel gefotografeerd maar Lia vond het niet prettig, als ik het bewijs, de slang, meenam.

 

Dan de Grote Knip, dit strand heeft de afgelopen jaren een enorme “boost” gekregen, echt prachtig gemodificeerd. Na een uurtje kwam de plaatselijke IJskar het strand bezoeken. Een oude omgebouwde truck, met een verschrikkelijke stink diesel erin. De moeite die deze man had gemaakt om ècht “op” het strand te komen, was het kopen van een ijsje waard. Pinda, vanille of Aardbei ijs waren de mogelijkheden. Onderwijl waren er enkele snuiters onder invloed van wat alcoholische versnaperingen, die de moed hadden verzameld, door de Pica’s heen een weg naar boven te banen. Zij zouden “wel even” naar beneden springen. Na ongeveer een kwartier de eerste schreeuw en een plons, gevolgd door de overige 3. Wel spectaculair maar om eerlijk te zijn, wil ik liever “minimaal” mijn vakantie niet op zo’n klif laten eindigen. ’s Middags de terugreis, na een paar heerlijke uurtjes op het strand. Dan had Lia even contact met mams, om de ZKH berichten uit Amsterdam aan te horen. Toch weer iets minder dan de dagen ervoor, klote dus. Nog een paar dagen dan kunnen we zelf weer op bezoek.

 

Na aankomst in de “Villa” de mee gebrachte maaltijd op snavelen en daarna even een duik in het zwembad en een frisse douche. Vanavond zouden we naar Tony en Pierina gaan, onze andere “familie” op het eiland. Een prachtig nieuw huis op een schitterende locatie nabij Jan Sofat, met een prachtig uitzicht op het “Spaanse Water”. Top avond gehad, mede door gastvrouw Pierina, die alles uit de kast had getrokken om het iedereen naar de zin te maken. Toch ook nog wel een minpuntje. Het verhaal van de slang, vanochtend, werd door “een paar aanwezigen”, ondanks mijn fotografisch bewijs en een ooggetuigen verslag van mijn moppie, sterk in twijfel gebracht. “Het zal wel zo’n  Bart Smit ding zijn”, of “je hebt van die slangen die zich dood houden”, “hij had je eerst wel even aangetikt, op je kuiten”, etc, etc.  Nou kan je vertellen de slang was éérst niet aanwezig en later “koppie plat” wél aanwezig. Gedurende de avond nog wel een aantal onderhoudende knuffels van de Zazu Boerboel pup (8 mnd), nu al ruim 50 kg ontvangen, die mijn verhaal waarschijnlijk wel op juiste waarde inschatte. Na ons afscheid aldaar, ook nog gezien dat het baasje, die wel héél lief is voor zijn puppy, fijn “dirt surfing” door de buurt werd getrokken. Maar "overall" een fijne avond met ”lovely people”.    http://www.zazuboerboel.com/ras.php             

 

Zondag 27 januari 2013, “Blue Bay Beach” en “het laatste avondmaal”

   Voordat we onze spullen klaarmaakten voor ons volgende strandbezoek, eerst nog even Vitesse-Ajax bekijken via een “stream”. Een aardige pot voetbal met voor de Geel-Zwarte families een mooi resultaat. Zo vaak komt het niet voor dat je als Vitesse 2 maal van Ajax wint, in hetzelfde seizoen.    

Vandaag niet zo ver van huis, omreden dat we vanavond visite krijgen van onze “Antilliaanse” familie, voor een BBQ. Dus togen we naar “Blue Bay Beach, Julianadorp”, centraal gelegen op het eiland en tevens dicht in de buurt van onze “vlees dealer”. Zodat, als we de boodschappen hadden gescoord, de spullen niet al te lang buiten de koeling hoefden te blijven. Voor de BBQ, hadden namelijk we “De chef” van Mariott Curacao in laten vliegen. Die toch, gezien de status, een stukje kwaliteit vlees verwacht om mee te werken. En kwaliteit vlees is op het eiland overvloedig aanwezig, kan ik u melden.

 

Maar eerst nog even bijkleuren op “BBB”, dat wij het laatst, 5 vakantie edities geleden, voor het laatst hadden bezocht. Ongelooflijk veel is er de laatste jaren bijgebouwd. Echt een gigantisch resort is het geworden en in niets hetzelfde als voorheen. De kale vlakte wat in aanleg was als “Golf course” en nu ook daadwerkelijk is, daar werd destijds een “kuil” gegraven die nu ook echt als waterobstakel dienst doet.  Nee, ècht prachtig om daar een huisje te bezitten, was het niet dat de luchtkwaliteit verre van top is. De Noord-Oost passaat blaast bijna dagelijks de vuile bende van de “refineria islas curacao” , over deze “dure” wijk. Ik ben geen milieuactivist maar als je een paar keer per dag door deze “stink meuk” heen rijdt, of véél erger, erin móet gaan wonen en leven, zou je dat per direct worden.

Het strandje van “BBB” was ook duidelijk aangepakt, daaromheen allemaal schitterende appartementen. Voor de uitvoering en de locatie, hoef je niet te laten om een vakantie hiervoor te boeken. Ook de smog geur was eigenlijk niet merkbaar op dit deel van het BB strand, gelukkig maar want, buiten dat het mij niet gezond lijkt, je er ook nog eens een flinke pijn in je knar van krijgt. Na een paar natjes en droogjes op het strand moesten we, zoals eerder gezegd, onze “vlees dealer” met een bezoek vereren, voor de inkopen, tenslotte de “Chef” had zijn bestellingen wel doorgegeven.
Kijk je kunt mij een heleboel dingen laten doen, maar zo’n BBQ is voor mij een sinecure. Fik stoken álá maar een BBQ onderhouden, nou nee. Geloof me deze “Chef” kan met een paar stenen en een rooster een echte “weber” laten verbleken tot oud roest. Dus waarom voor een tweede keer het wiel uitvinden, tenslotte is het zijn “hobby”. Even hieraan toegevoegd, ik was blij dat iemand het kon, hè.

Ik de familie opgehaald van Montaña, Lia even met mams de ZKH perikelen doorgesproken, “Kokkie” aanwezig, nu nog The Hermanator en de overige “Jacobs family +”.  De +, want sinds eergisteren hebben we er weer een gezellige “Antiliaanse Broer” bij.
Na natuurlijk de onvermijdelijke sterke verhalen, persoons- c.q. karakter vergelijkingen, de nodige biertjes en foto’s, kwam er ook aan “het laatste avondmaal” weer een einde.
Daarna afscheid nemen van onze “Familie” en nog even een uurtje nababbelen met “The Hermanator”. En zo kwam ook aan deze avond weer een eind. Wat een beetje voelde als het onoverkomelijke, einde van een heerlijke vakantie…….. 
Morgen (nu dus) afsluiten met een ochtendje inpakken, hangen en misschien nog een zonnetje meepikken, voordat we weer naar ons koude Kikkerlandje afreizen. Net nu ik het schrijf, wordt ik overvallen door een regenbui.  Blij dat ik terug ga, Oeps….

....of toch niet?